Umferð - 01.11.1959, Blaðsíða 4

Skrá, sem þannig hefnr verið gerð, sýn-
ir að hættan var svipuð hjá þeim er voru
undir 0,3 prómill og hinna er ekki voru
undir áhrifum.
Við 0,3 til 1 prómill áfengismagn sjö-
faldaðist hættan. Við 1 til 1,5 prómill
31-faldaðist hún, og hjá þeim, sem voru
með yfir 1,5 prómill, var 128 sinnum
meiri hætta á að lenda í umferðarslys-
um, en hjá hinum er ekki höfðu neytt
áfengis.
Þeir eru gulir, steinaendemin, og þeir
eru hættulegir sumir hverjir, hættulegir
bílunum, jafnvel börnunum. Hvaða
steina er hér átt við? Auðvitað rand-
steinana, sem standa nú í óárennilegum
fylkingum víða á götum borgarinnar.
Til einhvers hljóta steinaskammir
þessar að vera settar niður. Sennilega til
að afmarka brautir og leiðir, vísa mönn-
um veg á sinn hátt. Þá virðast þeir og
notaðir til að afmarka „gangstéttir“
sums staðar, og er þetta auðvitað mun
ódýrara heldur en að gera raunverulegar
gangstéttir. Til þessarar bráðabirgða-
notkunar finnst mér þeir ekki svo afleit-
ir, t. d. á Sundlaugaveginum og víðar. Er
Steinar jram í götuna. Einn þegar ekinn nitSur.
Umferðarhœtta og þrengsli.
Framangreindur erindisútdráttur þarf
ekki skýringar með. Hann sannar á raun-
hæfan hátt, að áfengisneyzla og umferð-
aröryggi eiga enga samleið, en eru skarp-
ar andstæður.
Sá, sem því af sönnum manndómi vill
berjast fyrir umferðaröryggi, verður að
berjast gegn áfengisneyzlu, en fyrir bind-
indi.
Helgi Hannesson.
þó mála sannast, að margir þeirra virðast
hníga að velli fyrir bilum, því tæplega er
um það að ræða, að krakkar geti velt
þeim um eða mölvað þá.
Víða annars staðar skil ég ekki notkun
þessara steina, og þó, eins og ég sagði
hér á undan: Það er verið að afmarka
leiðir með þeim, því varla eru þeir settir
upp til skrauts, enda þótt við séum dálít-
ið frumlegir í skreytingum hjá okkur. En
er vit í að gera það á þennan hátt, nota
þessi gulu björg til þess? Steinar þessir
hafa þotið upp á síðasta ári á ýmsum
vegum, t. d. Lönguhlíðinni, Suðurgöt-
unni (Melaveginum I og víðar. Sé um að
ræða breiða vegi, eins og t. d. Lönguhlíð-
ina, tel ég í lagi að nota þá til að marka
sundur akbrautir á miðjum vegi, en hæp-
ið þar sem um mjórri vegi er að ræða.
En beinlínis hættulegt tel ég, að nota þá
til að afmarka staði, þar sem aka má í
milli akbrauta, a. m. k. á þann hátt, að
gera með þeim hringi, eða smá réttir á
göturnar, svo og mjó hlið (Laugarnes-
vegurinn t. d.), eða þríhyrndar tungur
(mót Lönguhlíðar og Stórholts t. d.), við
Nesveg o. v. Það gat varla verið mikill
vandi, að afmarka þelta öðruvísi og á
hættuminni hátt, jafnvel með þessum
steinum. Það er enginn vandi, að aka
þessar götur í björtu. En sé lítt kunnur
maður á ferð í slæmu skyggni, t. d. í nátt-
Hvenœr jellur sá jyrsti? Hver verður fyrir
happinu?
myrkri og lemjandi rigningu, eða blind-
byl, eða geri mikil snjóalög, getur vand-
inn aukizt. Þá má engu muna með ná-
kvæmlega réttar beygjur, svo eitthvað sé
nefnt, svo að ekki hljótist mikið tjón af,
jafiA'el slys. Og hvernig er að fá svona
steina upp undir bílinn sinn? Ég segi fyr.
ir mig: Eg vil, hvacf bílinn áhrœrir, held-
ur lénda í þó talsverðum árekstri við
annan bíl, heldur en að aka á eitt af þess-
um gulu björgum. Fáir ökumenn aka
beýgjur svo nákvæmlega hárrétt, að engu
megi muna, það sýnir reynslan. Það er
alltaf verið að aka á þessa steina, jafnvel
þá, sem lítil ástæða virðist til að aka á.
Hvað verður þá með hina, sem settir eru
sVo fram í akbrautir, að engu má muna
frá hárrét.u, svo að illa fari.
Hér eru gerðir hringir úr steinunum. Það þarj
enga stórsnjóa til að fœra þá í kaj.
„GULA HÆTTAN"
4
UMFERÐ