Alþýðublaðið - 26.01.1964, Blaðsíða 15

Andlit liennar stóð mér fyrir
hugskotssjónum alla leiðina til
Orly flugvallarins. En þegar ég
var komin hálfa leið yfir Atlants
liafið, Virtist hún fjarri, en
mamma ískyggilega nærri. Auð-
vitað hefði mammá ekki sent
svona skeyti, ef ekki væri raun
verulega hætta á ferðum. Dauði
Normu? Skyndilega þyrmdu yf7
ir mig altar mínar bliðutilfinning
ar til mömmu, sem ég gat aldrei
bælt niöur til lengdar. Mamma
var í vanda stödd. Hún þarfnað-
ist mín.
Hugsanir mínar urðu alltaf
,,leiðinlegri og leiðinlegri".
2. kafli.
Það var enginn til að taka á
móti mér á L. A, flugvelLinum.
Hvorki mamma né Pam, ekki
einu sinni Cino, sem átti þó að
lieita bílstjórinn okkar. Ég reik
aði þarna órólega um nokkra
stund, en fékk mér svo leigubíl
til Bcverly Hills, þar sem við
bjuggum nú í húsi í töiskum stíl.
Mamma hafði tekið það á leigu af
rithöfundi nokkrum, sem var í
Burma til að skrifa ævisögu
Nehru, Buddha, Marcos Polo eða
einhvers austurlenzks manns.
Mamma hafði ætlað sér i mörg
ár að kaupa eigið hús, en það
hafði ailtaf farist fyrir, af því
að hvert sem við fórum, hitti
liún alltaf fyrir einhverja kæra
vini, sem endilega vildu lána
henni hús sitt. Og henni fannst
alltaf að hún mundi særa þá,
ef liún neitaði.
Á leiðinni í bílnum las ég blað,
sem ég liafði keypt í flugvellin-
um, en í því stóð ekkert um
Normu nema að jarðarförin með
öllu því tilheyrandi ætti að fara
fram klukkan fimm í dag. Það
var líka athugasemd frá Heddu
Hopper um að búast mætti við að
upp kæmist bráölega lineyksli í
sambandi við heimsfræga per-
sónu. Það gat verið eitthvað ó-
heillavænlegt, en það gat líka
bara verið venjuleg uppfyliing í
hlaðið.
Þegar ég kom heim komst ég
að því, að ég var ekki með nóga
peninga til að borga bilinn. Ég
hafði gleymt að leysa út ferða
ávísunina mína á flugvellinum.
Ég bað bílstjórann að bíða og
hljóþ inn í húsið.
X marmaraforsalnum rakst ég
á stúlku, sem ég hafði aldrei séð
áður. Hún sat við styttu af nökt
um manni með skegg, sem lafði
niður í gullfiskaker. Hún var að
tala í síma. — Nei, heyrði ég að
liún sagði---Mér þykir það leitt,
en ungfrú Rood getur ekki tal
að við yður núna . . . Já, já, auð
Vitað fer hún. Norma Delanay
var bezta vinkona hennar . . . Já.
já. Auðvitað er hún utan við sig
af sorg.
Ég gekk til hennar. Hún var
far blíðleg, með græn
augu og rautt hár, sem liðaðist
um axlir hennar. Ég virti hana
fyrir mér án alira tilfinninga, því
að hvaða þýðingu höfðu blíðleg
ar, græneygðar rauðtoppur frá
Kaliforníu fyrir mig lengur. Ef
nokkuð varð þá geðjaðist mér
illa að lienni fyrir að rifja upp
fyrir tilönningar, er löngu voru
dauðar og grafnar.
■m
(Jg)

Þegar hún lagði frá sér sím-
tólið sagði ég: — Viltu gjöra svo
vel að gefa mér firnm dali.
Hún horfði rólega á mig með
þessum grænu augum sínum: —
Hvað á þetta aö þýða fjárkúg-
un?
— Það bíður eftir mér leigu-
bíll.
Hún benti á styttuna: — Ef
þú ert með eigin farartæki,
hvers vegna happarðu þá ekki
honum Buster þarna? Þú gætir
sennilega selt M.G.M. hann fyr
ir tólf dali og fimm sent.
Nú vissi ég, að mér geðjaðist
alls ekki að henni. Ekkert er
jafn þreytandi og gáfuð og bróð
fyndin stúlka. — Þurfum við
endilega á allri þessari fyndi að
halda? Ég er sonur Anny Rood.
— Ó, sagði hún. Þá má víst
slcrifa þig undir ýmis útgjöld.
Hún rétti mér fimm dali. Sím
inn hrindi aftur. Ég borgaði leigu
bílstjóranum og bar töskuna
mína inn. Stúlkan hafði lagt tól
ið á og var nú að fóðra gullfisk
ana. Hún leit upp og vir.ti mig
fyrír sér. Augnanáð hennar lýsti
í senn fjöri og tortryggni. Svo
var Monique fyrir að þakka, að
ég var algjörlega ónæmur fyrir
töfrum hennar.
— Svo að þú ert hinn guðdóm
legi sonur, sem er að skrifa guð-
dómlega bók í París.
Ég lét sem ég heyrði þetta
ekki, en sagði: — Hvar er allt
fólkið?
— Ef „allt fólkið“ á við móð-
ur þína, sem það áreiðanlega
gerir, þá er hún uppi á lofti.
Hún brosti glaðlega. — Og þar
sem þér eruð sýnilega að deyja
af áhuga á mér, þá er ég nýjasti
fjölskyldumeðlimurinn. Delight
Schmidt, einkaritari einkaritar-
ans og vinur gullfiskanna.
,,Delight“.
Þegar ég fór til Parísar, hafði
aðstoðarstúlk.a Pam heitið Bern-
ice, kvenmaður með eilífan fýlu-
svip.
— Árið, sem ég fæddist, var
Delight vinsælasta nafnið með-
al lægstu lægri stéttanna í San
Bernardino, þar sem ég ólst upp,
sagði rauðtoppa.
— Hvað varð um Bemice,
spurði ég.
— Bernice fékk sparkið fyrir
hálfum mánuði. Ég er glæný f
embættinu.
Síminn hringdi. Hún svaraði:
— Góðan dag, heimili Anny
Rood. . . Nei, ég er lirædd um
að hún sé ekki til viðtals. . . .
Nei, ég tek engin skilaboð ....
alls engin, Hún lagði niður tólið
og leit á mig: — Ég elska þessa
stöðu mína. Ég hef alltaf þráð
að segja „ég tek engin skilaboð“
í síma.
Ég vissi, að allar þessar sím-
liringar voru í sambandi við
Normu, en ég ætlaði ekki að láta
áhyggjur mínar í ljós við þessa
aðstoðarstúlku, sem myndi
hverfa úr lífi okkar jafn skjótt
og hún kom. Mamma var alltaf
að skipta um aðstoðarstúlkur.
— Almáttugur, tautaði hún.
— Þessir fiskar verða minn bani.
Ég tók upp ferðatöskuna mína
og hljóp upp stigann.
Við skiptum svo oft um veru-
stað, að mér tókst sjaldan að læra
að rata uní húsin áður en við
fluttum aftur. Mér tókst þó að
finna svefnherbergi mömmu, því
að hurðin stóð í hálfa gátt og ég
sá glitta í ljósrauða veggi. Það
var sama hver átti húsið, eða
hvað stutta'n tíma við ætluðum
að búa þar, mamma byrjaði allt-
af á því að láta mála svefnher-
bergið sitt ljósrautt. í raun og
veru eyddi hún þúsundum dala
í að gera endurbætur á húsum
sinna kæru vina. Mig grunaði
stundum að það væri þess vegna
sem þeir voru svo sólgnir í að
lóna henni þau.
Ég nam staðar andartak fyrir
framan dyrnar. Mér leið alltaf
dálítið undarlega, þegar ég átti
að hitta mömmu eftir nokkra
fjarveru. Ég fann alltaf til ein
hvers óróleika, eins og ég væri
níu ára stárklingur, sem hefði
gert eitthvað af sér.
Þegar ég kom inn, lá mamma
í rúminu. Tæknilega séð átti það
að minnsta kosti að vera rúm.
Það var jafn stórt og meðal tenn
isvöllur og þakið dagblöðum, bréf
um, símatækjum og blómaum-
búðum. Þar var líka bakki mcð
leifum af morgunverði hennar.
Mitt í öllu þessu drasli lá
mamma á ljósrauðri skiliábreiðu.
Hún var alklædd, í svörtum síð-
buxum og ljósrauðri blússu, og
méð gleraugu í hárauðri um-
gjörð alsettri rínarsteinum. Húii
Sjöfaíf
Framh. af 1 síðn I ]
lit verði að . taka til sérstöðiii
barnanna í umferðinni og loks
er rætt um ýmsar leiðir til úri-
bóta. Ályktun þessi er hin at>-
hyglisverðasta og full ástæðá
virðist til að birta almenningjl
hana í heild.
Myndin sem fylgir er af um-
ferðarslysi, sem varð nýlega á
Lindargötu er hjólríðandi
drengur varð fyrir bíl. \
(Mynd: J.V.).
BEZTA
Framhald af bls. 1
1200, Ásbjörn 1100, Marz 1100,
Gulitoppur 1000, og Húni II.
1000. I
Liklegt er að yfir 20.000 tunnur
af aflanum komi til Reykjavík-
ur. Nokkrir bátar munu líklega
fara til Sandgerðis og Hafnarfjarð
ar.

— Ef þú vilt endilega vera svona fullorðinsleg Metta, l>á
skaltu bara hjálpa til við lireingerninguna.
Ð
i
veit
hann
Láttu sem þú sért að spila, maður
aldrei nema fylgzt sé með manni.
Það er þetta með flugmanninn, skyldi
vcra bandarískur njósnari?
Tækið sem hann er að kenna á er
radartæki ætlað til notkunar á flugi yfir
f jöllóttu landi.
— Það er ágætis tylliástæða, ef hann er
hér í einhverjum erindagjörðum.
— Hvað segir Moskva?
— Ekkert. Þeir halda ef til vill að við
— Stundum finnst mér eins og þeir
treysti ekki vinum sínum utan Rússlands.
séum orðnir ímyndunarveikir.
ALÞÝÐUBLAÐI0 — 26. jan. 1964 |,5