Alþýðublaðið - 30.01.1964, Side 15

Alþýðublaðið - 30.01.1964, Side 15
OF COURÍB.I ■X WHAT PRO0F\ W£ 5HALU 60 TO^ HEP NAME 15 IISTOEKE TOAT \ HEE HOTEL ANP A5K! ÖPEEK/ 'PEKA'J 5HE PID THIS /Hw*— MEAN5 'TEN'yÍr-7 THINö ? JftSIayvéSSaOfA WHO COULD HAVE PONE ■r 51ICH ? ■ ONLY A Y theee are: öHEEtí \ NO öPEEtíS COULD V in iiTii! \ HAVE g>, PONE IT! i you FOKöET THE N GPEEIC-AMEEICAN 'ÖIEL WHO AEKJVEP —r IN TOE BIEP « MACHINE/ J Æ- ( OUTKAöEOUS/ BLASPHEMy / TURICEy iH, ANP. öEEECE ARÉ ALLIES, IN NATO ! þetta ekki það eina/ sem hægt er að gera? — Dásamlegt, sagði ég, en liugsaði um leið: Engum nema henni hefði getað dottið eins í hug. Þetta er liræðilegt, en henni tekst áreiðanlega að framkvæma þetta. Ganila, góða mamma. Hún var öll á iði og burstanum með hendinni orðum sínum til áherzlu. — Og síðan mun auðvitað ger ast margt fleira á opinberum vettvangi. Ég mun eiga viðtöl við blöðin. Ég mun skrifa greinar í vikublöð og tímarit. Anny Rood og Norma Delanay — sönn vin- átta í Holiywood. Það er minnsta sem ég get gert, eða hef ég ekki þekkt vesalings Normu eins vel og frekast er unnt, Manstu ekki, nokkrum ár- um áður en ég kom hingað, þeg- ar við vorum báðar gjörsamlega óþekktar og hún var nektardans mær í Folies Bergére, gift Rog- er Renard, viðkvæma franska kvikmyndatökumanninum. Manstu ekki hvernig við sátum saman á litlum kaffihúsum á Montmartre og létum okkur dreyma. Manstu ekki. . . Nei, auð vitað manstu það ekki, vesalings barn. Þú varst svo lítill þá. En sarrít var það nú svona. Anny Rood — Norma Delanay. Hversu langt virðist ekki síðan. Hún var sem í leiðslu og gjör samlega undir álirifavaldi Normu. Raunveruleikinn var henni með öllu gleymdur, liðin tíð. Hún mundi eklci lengur híð dapurlega andlit sitt, sem blasti við henni í speglinum, togið og slappt andlit eftir of mikla vín- drykkju. Hún sat grafkyrr og starði fram fyrir sig eins og í leiðslu. .Þá skyndilega var eins og liún vaknaði aftur tR lífsins, eins og hún skynjaði nærveru mina. — Guð minn almáttugur, sagði hún. — Hér er ég og blaðra og þvaðra tóma viitleysu við þig, á meðan aumingja Ronnie ligg- ur í dimmu herberginu. Hún hljóp í hendingskasti að speglinum og tók að bursta hár sitt í flýti aftur. — Hvar er Gino! Ó, elskan mín, ailir virðast vera seinir í dag. Hann hefði átt áð vera kominn hingað fyrir klukkutíma ' siðan. Farðu út að stigaopinu og kallaðu hátt og rösklega. Ég bjóst til að skreiðast hægt og let.iiega fram úr rúminu, en einmitt í sama mund birtist Gino í dyrunum í snotrum bílstjóraföt um. Hann sá mig ekki. Iíann sá bara mömmu í sneglinum. Hann glotti framan í hana: — Ó, che bella signorina. Ivomdu elskan. Klukkan er að verða ellefu. Tíu árum áður hafði mamma fengið sér hús með fögrúm garði í Yellowstone Park og hún fékk mann til þess að hirða um garð- inn. Ótrúlegt en satt, þá var þessi maður enginn annar en Gino. Ég vei.t ekki hvemig hún liitti hann, eða hvar í veröldinni hún gróf hann upp. En eitt er víst: Hún fékk einhvern áliuga á honum, hvort sem hún hof- ur litið hann hýru auga eða ’S) 't)) cs> V. m M 1 0 ur ■ T--SO -c£> i-5 ’’/S) s'sB) © ekki. Og Gino settist að heima hjá henni og hefur verið hjá henni siðan. Ég veit ekki hv'að hægt er að kalla stöðu hans. Hann var á- reiðanlega ekki bara bílstjóri og burðarmaður fyrir liana, því að mamma tók hann með sér hvert aldeilis fráleitt að vera stúr- in. Fólk sém ekki þekkti mömmu var afskaplega nærgætið og kursteist í tali um hann sem bíl- stjóra og sendil, en það var eins og ég ságði áðan einungis fólk, sem ekki þekkti mömmu tU neinnar hlitar. Þegar mamma sá hann í spegl inum fór hún öll að iða. — Ert þú kominn, sagði hún. — Þú kemur klukkutíma of seint. Ég gæti drepið þig. — Ókey, sagði Gino og lét sér hvergi hregða við stóryrði mömmu. Þá tók hann eftir mér og um leið varð glott hans enn þá meira. — Hefurðu séð hver er hér, sagði hann eftir stutta þögn. — Auðvitað veit ég það, sagði mamma. -— Hún er frá París, veslingurinn. Hún cr víst nítján ára. Hvílíkur alur! Gino minn, elskan, réttu mér kápuna mína. Og þú, Nickie, réttu mér hand- ritið. Ég hef fengið heilmikið af nýjum hugmyndum í sambandi við breytingar og annað. Ef eitt hvað á að verða úr þessari kvik mynd, þá verður Ronnie að taka sig heldur betur á. Ég verð að tala rækilega við hann. Það er bezt fyrir hann sjálfan. Það er sem hún fór jafnvel i samkvæm- inn. Það gengur ekki. Við hlógum ofurlítið og mammta hélt áfram að æða fram og aftur og búa sig og rak á eftir okkur líka að vera tilbúin nógu fljótt. Brátt var okkur öllum þremur ekkert að vanbúnaði og við gengum niður stigann og leiddumst öll þrjú. Mamma var með allan hugann við jarðarförina og ýmsan und- irbúning í sambandi við hana. __Þú, Gino, þú getur ekki ver ið í þessum bílstjórafötum við jarðarförina. Það er fráleitt að vera bílstjóri. Þú varst vinur. Pam er núna að kaupa eitthvað á sjálfa sig og sömulelðis svart- an frakka fyrir Nickie. Já, nú man ég það loksins, á síðustu stundu. Nickie, svarti fnikkinn, sem þú fékkst, þegar herra Sil- berman dó, var með fellingum, er það ekki rétt hjó mér? Fell- ingar eru hræðilegar. — Hvað um þig, sagði ég. — Mig? Mamma yppti öxlum. — Ó, ég veit það svei mér ekki. Eitthvað ósköp einfialt og látlaust. Ég hlýt að finna eitt- hvað. Við vorum nú komin að and- dyrinu. Delight Smith jat þar og liélt á símtóli í hendinni. Mamma gekk beint til hennar. — Góðan daginn, elskan. Hef ur nokkur hringt? — Nei, nei, enginn, sagði Del- ight Smith. — Bara fólk — ef blaðamenn eru þá fólk. Mamma sneri sér að mér. :— Delight, þetta er minn elskaði Nickie. Nickie minn, þér mun falla vel við Delight. Hún er guðdómleg stúlka. Ég rakst á hana hjá M-G-M. Nú er hún komin hingað og ætlar að vera hér hjá okkur. Hún er dásamleg. Svo fjarskalega skemmtileg. Ég fékk ákafan hjartslátt. Svo að þetta var þá enn einn leynd- ardómurinn. Þessi hræðilega rauðhærða.stúlka, sem virtist allt vita, var bersýnilega enn ein mannesjan, sem mamma hafði beygt undir áhrifavald sitt. Það var ekkert athugavert við fram- komu mömmu gagnvart karl- mönnum, en nnnað mál var með kvenfólk — ef Pam var undan skilin. Mamma tók utan um mitti á henni. — Sjáðu, Nickie. Sjáðu hvað hún er guðdómleg. Hún klappaði á handlegg Del- ight. — Elskan mín. Þú verður að vera sérstaklega góð við aum- ingja Nickie. Hann er svo við- kvæmur og fíngerður. — Mamma, greip ég fram í og stundi þungan. En hún ýtti okkur aðeins nær sér með mikilli ánægju. s" hvort öðru og virti okkur fýrir —. Elsku börn. Ég vePð' a® flýta mér núna og fara til Ronn ie, en þið tvö skuluð skenujhta ykkur saman. Leikið þið terinis eða eitthvað slíkt. Það er frá- leitt að þið þurfið að vinna all- an daginn. Hún tók um handlegg Delight og setti hann undir minn og ýtti okkur síðan í áttina að stiganum. Gino var fyrir utan og í Meree- desbifreið, sem fengin var að láni. Leikarar sem áttu sinn eig in bíl voru ekki mömmu að skapi. Slikur var aðeins liáttur þeirra leikara, sem störfuðu í London. — Það er dásamlegt, að þil skulir vera kominn hingað, sagði mamma og kyssti mig innilega. — Þig langar þó eklci aS fiara til Parísar aftur, elskan míi^ er það? i — En mamma . . . SÆNGUR REST BEZT-koddar Endumýjum gömlu sængnmar, eigum dún- og fiðurheld ver. Seljum æðardúns- og gæsadúns sængur — og kodda af ýmsum stærðum. ( DÚN- OG ! FIÐURHREINSUN > Vatnsstíg 3. Sími 18740. ' — Nú ætla ég að kalla á mömmu, stundaherberginu sínu! hún er inni I tóm* Ofboffslegt, — guðlast. — Hver gerir svona lagað? Tyrkland og Grikkland eru bandamenn innan NATO. Þetta hefur ein- hver Grikkinn gert----Hér eru engir Grikk ir. — Þið gleymíð grísk-amerisku stúlkunni sem kom með flugvélinni í gær. — Auðvitað. Hún heitir Deka. Það þýff- ir tiu. Hvað sannar að hún hafi gert þetta? Við skulum fara til hótelsins henuar og spyrja. ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 30. jan. 1964 ]£

x

Alþýðublaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.