Alþýðublaðið - 30.01.1964, Blaðsíða 15

OF COURÍB.I ■X WHAT PRO0F\ W£ 5HALU 60 TO^
HEP NAME 15 IISTOEKE TOAT \ HEE HOTEL ANP A5K!
ÖPEEK/ 'PEKA'J 5HE PID THIS /Hw*—
MEAN5 'TEN'yÍr-7 THINö ? JftSIayvéSSaOfA
WHO COULD
HAVE PONE
■r 51ICH ? ■
ONLY A Y theee are:
öHEEtí \ NO öPEEtíS
COULD V in iiTii! \
HAVE g>,
PONE IT! i
you FOKöET THE N
GPEEIC-AMEEICAN
'ÖIEL WHO AEKJVEP
—r IN TOE BIEP «
MACHINE/ J
Æ- ( OUTKAöEOUS/
BLASPHEMy
/ TURICEy iH,
ANP. öEEECE
ARÉ ALLIES,
IN NATO !
þetta ekki það eina/ sem hægt er
að gera?
— Dásamlegt, sagði ég, en
liugsaði um leið: Engum nema
henni hefði getað dottið
eins í hug. Þetta er liræðilegt,
en henni tekst áreiðanlega að
framkvæma þetta. Ganila, góða
mamma.
Hún var öll á iði og
burstanum með hendinni orðum
sínum til áherzlu.
— Og síðan mun auðvitað ger
ast margt fleira á opinberum
vettvangi. Ég mun eiga viðtöl við
blöðin. Ég mun skrifa greinar
í vikublöð og tímarit. Anny Rood
og Norma Delanay — sönn vin-
átta í Holiywood. Það er
minnsta sem ég get gert, eða
hef ég ekki þekkt vesalings
Normu eins vel og frekast er
unnt, Manstu ekki, nokkrum ár-
um áður en ég kom hingað, þeg-
ar við vorum báðar gjörsamlega
óþekktar og hún var nektardans
mær í Folies Bergére, gift Rog-
er Renard, viðkvæma franska
kvikmyndatökumanninum.
Manstu ekki hvernig við sátum
saman á litlum kaffihúsum á
Montmartre og létum okkur
dreyma. Manstu ekki. . . Nei, auð
vitað manstu það ekki, vesalings
barn. Þú varst svo lítill þá. En
sarrít var það nú svona. Anny
Rood — Norma Delanay. Hversu
langt virðist ekki síðan.
Hún var sem í leiðslu og gjör
samlega undir álirifavaldi
Normu. Raunveruleikinn var
henni með öllu gleymdur, liðin
tíð. Hún mundi eklci lengur híð
dapurlega andlit sitt, sem blasti
við henni í speglinum, togið og
slappt andlit eftir of mikla vín-
drykkju.
Hún sat grafkyrr og starði
fram fyrir sig eins og í leiðslu.
.Þá skyndilega var eins og liún
vaknaði aftur tR lífsins, eins og
hún skynjaði nærveru mina.
— Guð minn almáttugur, sagði
hún. — Hér er ég og blaðra og
þvaðra tóma viitleysu við þig,
á meðan aumingja Ronnie ligg-
ur í dimmu herberginu.
Hún hljóp í hendingskasti að
speglinum og tók að bursta hár
sitt í flýti aftur.
— Hvar er Gino! Ó, elskan
mín, ailir virðast vera seinir í
dag. Hann hefði átt áð vera
kominn hingað fyrir klukkutíma
' siðan. Farðu út að stigaopinu
og kallaðu hátt og rösklega.
Ég bjóst til að skreiðast hægt
og let.iiega fram úr rúminu, en
einmitt í sama mund birtist Gino
í dyrunum í snotrum bílstjóraföt
um. Hann sá mig ekki. Iíann sá
bara mömmu í sneglinum. Hann
glotti framan í hana:
— Ó, che bella signorina.
Ivomdu elskan. Klukkan er að
verða ellefu.
Tíu árum áður hafði mamma
fengið sér hús með fögrúm garði
í Yellowstone Park og hún fékk
mann til þess að hirða um garð-
inn. Ótrúlegt en satt, þá var
þessi maður enginn annar en
Gino. Ég vei.t ekki hvemig hún
liitti hann, eða hvar í veröldinni
hún gróf hann upp. En eitt er
víst: Hún fékk einhvern áliuga
á honum, hvort sem hún hof-
ur litið hann hýru auga eða
’S) 't)) cs>

V.

m
M
1
0
ur

■ T--SO -c£> i-5 ’’/S) s'sB)
©
ekki. Og Gino settist að heima
hjá henni og hefur verið hjá
henni siðan.
Ég veit ekki hv'að hægt er að
kalla stöðu hans. Hann var á-
reiðanlega ekki bara bílstjóri og
burðarmaður fyrir liana, því að
mamma tók hann með sér hvert
aldeilis fráleitt að vera stúr-
in. Fólk sém ekki þekkti mömmu
var afskaplega nærgætið og
kursteist í tali um hann sem bíl-
stjóra og sendil, en það var eins
og ég ságði áðan einungis fólk,
sem ekki þekkti mömmu tU
neinnar hlitar.
Þegar mamma sá hann í spegl
inum fór hún öll að iða.
— Ert þú kominn, sagði hún.
— Þú kemur klukkutíma of
seint. Ég gæti drepið þig.
— Ókey, sagði Gino og lét
sér hvergi hregða við stóryrði
mömmu. Þá tók hann eftir mér
og um leið varð glott hans enn
þá meira.
— Hefurðu séð hver er hér,
sagði hann eftir stutta þögn.
— Auðvitað veit ég það, sagði
mamma. -— Hún er frá París,
veslingurinn. Hún cr víst nítján
ára. Hvílíkur alur! Gino minn,
elskan, réttu mér kápuna mína.
Og þú, Nickie, réttu mér hand-
ritið. Ég hef fengið heilmikið
af nýjum hugmyndum í sambandi
við breytingar og annað. Ef eitt
hvað á að verða úr þessari kvik
mynd, þá verður Ronnie að taka
sig heldur betur á. Ég verð að
tala rækilega við hann. Það er
bezt fyrir hann sjálfan. Það er
sem hún fór jafnvel i samkvæm-
inn. Það gengur ekki.
Við hlógum ofurlítið og
mammta hélt áfram að æða fram
og aftur og búa sig og rak á eftir
okkur líka að vera tilbúin nógu
fljótt. Brátt var okkur öllum
þremur ekkert að vanbúnaði og
við gengum niður stigann og
leiddumst öll þrjú.
Mamma var með allan hugann
við jarðarförina og ýmsan und-
irbúning í sambandi við hana.
__Þú, Gino, þú getur ekki ver
ið í þessum bílstjórafötum við
jarðarförina. Það er fráleitt að
vera bílstjóri. Þú varst vinur.
Pam er núna að kaupa eitthvað
á sjálfa sig og sömulelðis svart-
an frakka fyrir Nickie. Já, nú
man ég það loksins, á síðustu
stundu. Nickie, svarti fnikkinn,
sem þú fékkst, þegar herra Sil-
berman dó, var með fellingum,
er það ekki rétt hjó mér? Fell-
ingar eru hræðilegar.
— Hvað um þig, sagði ég.
— Mig?
Mamma yppti öxlum.
— Ó, ég veit það svei mér
ekki. Eitthvað ósköp einfialt og
látlaust. Ég hlýt að finna eitt-
hvað.
Við vorum nú komin að and-
dyrinu. Delight Smith jat þar
og liélt á símtóli í hendinni.
Mamma gekk beint til hennar.
— Góðan daginn, elskan. Hef
ur nokkur hringt?
— Nei, nei, enginn, sagði Del-
ight Smith. — Bara fólk — ef
blaðamenn eru þá fólk.
Mamma sneri sér að mér.
:— Delight, þetta er minn
elskaði Nickie. Nickie minn, þér
mun falla vel við Delight. Hún
er guðdómleg stúlka. Ég rakst á
hana hjá M-G-M. Nú er hún
komin hingað og ætlar að vera
hér hjá okkur. Hún er dásamleg.
Svo fjarskalega skemmtileg.
Ég fékk ákafan hjartslátt. Svo
að þetta var þá enn einn leynd-
ardómurinn. Þessi hræðilega
rauðhærða.stúlka, sem virtist allt
vita, var bersýnilega enn ein
mannesjan, sem mamma hafði
beygt undir áhrifavald sitt. Það
var ekkert athugavert við fram-
komu mömmu gagnvart karl-
mönnum, en nnnað mál var með
kvenfólk — ef Pam var undan
skilin.
Mamma tók utan um mitti á
henni.
— Sjáðu, Nickie. Sjáðu hvað
hún er guðdómleg.
Hún klappaði á handlegg Del-
ight.
— Elskan mín. Þú verður að
vera sérstaklega góð við aum-
ingja Nickie. Hann er svo við-
kvæmur og fíngerður.
— Mamma, greip ég fram í og
stundi þungan.
En hún ýtti okkur aðeins nær
sér með mikilli ánægju. s"
hvort öðru og virti okkur fýrir
—. Elsku börn. Ég vePð' a®
flýta mér núna og fara til Ronn
ie, en þið tvö skuluð skenujhta
ykkur saman. Leikið þið terinis
eða eitthvað slíkt. Það er frá-
leitt að þið þurfið að vinna all-
an daginn.
Hún tók um handlegg Delight
og setti hann undir minn og ýtti
okkur síðan í áttina að stiganum.
Gino var fyrir utan og í Meree-
desbifreið, sem fengin var að
láni. Leikarar sem áttu sinn eig
in bíl voru ekki mömmu að skapi.
Slikur var aðeins liáttur þeirra
leikara, sem störfuðu í London.
— Það er dásamlegt, að þil
skulir vera kominn hingað, sagði
mamma og kyssti mig innilega.
— Þig langar þó eklci aS fiara
til Parísar aftur, elskan míi^
er það? i
— En mamma . . .
SÆNGUR
REST BEZT-koddar
Endumýjum gömlu sængnmar,
eigum dún- og fiðurheld ver.
Seljum æðardúns- og gæsadúns
sængur — og kodda af ýmsum
stærðum. (
DÚN- OG !
FIÐURHREINSUN >
Vatnsstíg 3. Sími 18740. '

— Nú ætla ég að kalla á mömmu,
stundaherberginu sínu!
hún er inni I tóm*
Ofboffslegt, — guðlast. — Hver gerir
svona lagað? Tyrkland og Grikkland eru
bandamenn innan NATO. Þetta hefur ein-
hver Grikkinn gert----Hér eru engir Grikk
ir.
— Þið gleymíð grísk-amerisku stúlkunni
sem kom með flugvélinni í gær.
— Auðvitað. Hún heitir Deka. Það þýff-
ir tiu. Hvað sannar að hún hafi gert þetta?
Við skulum fara til hótelsins henuar og
spyrja.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 30. jan. 1964 ]£