Alþýðublaðið - 04.02.1964, Blaðsíða 6

ÖLIÐ OG
ÁSKRIFTIN
''iiiiiiiiiiiii'iiiniiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiNíjiiiiiiiiiiiiiiiisiiíjiiHiniiiiiiiiiiiiiiiiíiiiiiii'iiiiiiiiiiini'iBiiiiiiiiiiiiiíiiiiiiiiiiiiiiiwiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiíiíiiiiiii
ROGER VADIM, hinn frægi franski kvikisiyndaframlcið- 1
andi, sem „uppgötvaði“ Brigitte Bardot, er uin þessar mundir 1
?>* Inika við nýja mynd, sem kallast „Hringekja ástarinnar". í
Hugmyndin er ekki ný, hún var notuð í kvikmynd fyrir nokkr- I
'-m árum, sem vakti hneyksli í Bandaríkjunum, hrifningu í Eng j
I’ndi og vonbrigði í Frakldandi. Aðalhlutverkin í þeirri mynd j
léku Anton Walbrook og Danielle Darieux.
í nýju útgáfunni eru margir þekktir leikarar eius og Jane j
Fonda, Jean Claude Brialy og Catherine Spaak. Myndin gerist 1
í París um aldamótin og fjallar um ástina og eigingirni kven- j
fólksins. ,
ÞAÐ BAR við í Þýzkalandi fyrir nokkru, að húseigandi var
að hvítta húsið sitt að utan. Hann hafði látið reisa vinnupall
og stóð á honum og hvíttaði. Allt í einu heyrir hann manna-
mál fyrir neðan sig og sér þar ungt og elskulegt par sem er að
kyssast.
— Það veitir víst ekki af að hvítþvo þessa syndaseli, sem
ero með ástaglens framan í manni um hábjartan dag, tautaði
hann við sjálfan sig.
---XX
Hann stóðst ekki freistinguna og lét fötuna detta með
þeim afleiðingum, að hún hvolfdist yfir höfnð þeirra beggja.
Nokkrum mínútum síðar nagaði liann sig í handarbökin
og forðaði sér af leikvanginum hið snarast. Þá hafði hann upp-
götvað að þarna voru á ferð hans eigin uottir og verðandi tengda
Alan Ladd látinn
Kvikmyndaleikarinn Alan Ladd
fannst látinn ú heimili sínu í
Palm Springs í Kaliforníu síðast
liðinn miðvikudag. Lögreglan hef-
ur upplýst, að hann hafi látist af
eðlilegum orsökum. Hann var
fimmtugur að aldri. Hann vann
sinn fyrsta sigur í kvikmyndinni
„This gun for hire”, en hans
verður sennilega lengst minnst
fyrir leik sinn í hinni frægu
kúrekam.vnd „Shane,” sem gerð
var eftir samnefndri bók. Ladd
lék í allt í 150 myndum á leik-
ferli sínum. Síðasta mynd hans
var „The Carpetbaggers”, sem
lokið var við síðastliðið sumar.
Það var þjónn Alans, sem fann
hann látinn. Þá var hann búinn að
vera látinn í marga klukkutíma.
í fyrra hlaut hann skotsár úr
byssu innbrotsþjófs, sem hann
reyndi að stöðva. Það sár var
ekki alvarlegt og hann náði sér
fljótlega aftur.
BLAÐAMAÐUR við Jyllands-
posten hitti eitt sinn kunningja
sinn og þeir fengu sér glas af
öli saman. Hið fyrsta sem vin-
urinn hóf máls á var eftirfar-
andi:
— Það stóð í blaðinu ykkar um
daginn, að Áge L. Rytter væri for
stjóri Tóbakseinkasölunnar, en
hann er óvart forstjóri fyrir Tu-
borg.
— Það er ómögulegt, svaraði
blaðamaðurinn. Svoleiðis vitleys-
ur gerum við aldrei.
— Þá skulum við veðja. Ef ég
hef á réttu að standa, þá skalt
þú næstu fimm árin senda mér
Jyllandsposten ókeypis. Ef þú hef-
ur hins vegar á réttu að standa,
þá skal ég senda þér einn kassa
af bjór mánaðarlega.
Því miður kom það í ljós, að
þessi vitleysa hafði staðið í Jyl-
landspóstinum og blaðamaðurinn
tapaði veðmálinu og varð að
greiða úr eigin vasa áskriftar-
gjald að Jyllandspóstinum handa
vini sinum. Honum þótti heldur
súrt í broti að þurfa að borga
þetta, svo að hann gekk á fund
ritstjóra síns og sagði honum upp
alla söguna.
— Eg veðjaði til þess að halda
uppi heiðri blaðsins okkar og
verja það, sagði blaðamaðurinn
og þóttist þarna leika sterku
tromDi á rbstjóra sinn. — Mér
finnst að þér ættuð að borga
áskriftina herra ritetjóri, bætti
hanú við.
— Nú, svo að yður finnst það,
já, umlaði í ritstjóranum.
— Já, mér finnst það réttlátt.
— En, sagði ritstjórinn og tók
út úr sér pípuna. — Ef þér hefð-
uð nú unnið veðmálið, hefði ég
þá fengið bjórkassann mánaðar-
lega?
★ Lög, sem banna reykingar,
eru ekkert nýnæmi fyrir íbúa
suður-franska þorpsins Maurac.
Síðan árið 1824 hefur verið bann-
MOUISSIA heiti ' úlkan á myndinni, en hún var kjörin „söng-
prinsessa" fyrir áríð 34 í klúbb einum í Montmartre í París. Hún
er 21 árs gömul.
Hyggindi sem
í hag koma
' að að reykia á opinberum stöð-
um, á sýningum og mörkuðum,
og alls staðar á tímabilinu frá
hádegi til ’sólarlags. Hingað til
, hefur þó mjög þótt skorta á, að
' þessum reglum væri framfylgt.
ÞAÐ eru margar leiðir til þess
að verða hamingjusamur, en þó
munum við ekki eftir öllu snjall-
ara uppátæki hvað hamingjuna
snertir en fram kemiu- í eftirfar-
andi línum:
Pierre Cesar var ungur skrif-
stofumaður við stórt og veglegt
fyrritæki í Amsterdam. Fyrirtæk-
ið hét Hope.
Einhverju sinni var Pierre
sendur í erindagerðum fyrirtæk-
isins og átti hann að eiga viðskipti
við stórauðugan og valdamikinn
fjármálamann að nafni Sir Fran-
cis Baring.
Baring þessi átti forkunnar-
fagra dóttur og Pierre Cesar varð
ástfanginn af henni strax og hann
sá hana. Það skipti engum tog-
um: Pierre var ekki í rónni fyrr
en hann liafði beðið Baring um
hönd dóttur hans. Svarið var langt
frá því að vera uppörvandi.
— Breytir það nokkru, ef ég
verð'meðeigandi í Hope-fyrirtæk-
inu, spui-ði Pierre, sem var stað-
ráðinn í að gefast ekki upp fyrr
en í fulla hnefana.
— Já, það gerir það vissulega,
svaraði Baring.
Pierre Cesar fór aftur til Am-
sterdam og gekk rakleitt á fund
húsbónda sins og spurði hvort
hann gæti orðið meðeigandi í
fyrirtækinu. Svíirið var langt frá
því að vera uppörvandi.
— Breytir það nokkru, spurði
Pierre, ef ég trúlofast dóttur Sir
Francis Baring?
Jú, þá horfði málið vissulega
öðru vísi við, að áliti húsbónd-
ans.
Þar með var björninn unninn
og Pierre Cesar trúlofaðist dótt-
ur Barings og varð meðeigandi
í Hope-fyrirtækinu, — þótt hann
hcfði aldrei átt svo mikið sem
grænan túskilding fram yfir sín
lágu mánaðarlaun.
6 4. febrúar 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ