Alþýðublaðið - 19.02.1964, Blaðsíða 2

tltetjórar: GyUl Gröndal (an. og uenedlkl Gröndax - Fréttastjórl:
JLrnl Gunnarsson. — Ritstjómarfulltrúl: Eiður Guðnason. — Simar:
14900-14903. — Auglýsingasími: 14906. - Aðsetur: Alþýðuhúsið við
Hverfisgötu, Reykjavik. — Prentsmiðja Alþýðublaðsins. — Áskriftargjald
kr. 80.00. — í lausasölu kr. 4.00 eintakið. - Útgefandi: Alþýðuflokkuriní
TORTRYGGIN ÞJÓÐ
STÖÐUGAR YFIRHEYRSLUR fara fram í
Keflavíkurmálam, ien dómsmálayfirvöld fást lítið
tií að segja uon gang mála. Munnlegur máliflutning
ur hefur nýlega f<arið fram í öðru stórsvlkamáli,
J>ar sem verjendur ivioru hinir athafnasömustu í
réttinum, eins og þeim ber að vera, en hinir opin-
beru sækjendur sögðu ekkii orð.
Hvorttveggja bendir tfl þess, að ráðamenn dóms
anála fylgist ekki með tímanum. Þeir skilja ekki
jþá þjóðfélagsnauðsyn, að almennilngur fái að fylgj
ast á sanngjaman hátt með gangi slíkra mála. Of
nnikið pukur er jafn skaðlegt og h’itt, að gera dóm-
sali að hringleikahúsum. Þarna er ivissulega til
Klóthildur segír sögu af jarSarför og kirkjuferð.
| Ekki ný bóla a5 óreglumenn valdi hneykslum í
i kirkju.
Konsúll í fuíium skrúða afvelta á kirkjutröppunum.
iiii«mmmm,,mm,mm,mmmmmmmm,m,mmmmmmm,,,,,,,,mi»1|,,mm,,|m,,,'mmm,,,.«mmm,,rm|
KLiÓTIílLDUR, vinkona mín hel
ur oft skrifað mér bréf. Hún er
öldru'ð', en skapið er mikið. Hún
var sjómannskona og varð ekkja
fyrir löngu. Hún barðist við erf-
iðleika og fátækt — og það er
auðfandið, að hún liefur engu
gleymt — og stundum hefur méi
dottið í hug að haua liafi kaiið ein
hverntíma í baslinu — og það er
ekki tiltökumál — og sannarlega
fyrirgef ég henui öll hennar bit
ummæli, sem mér hafa borizt.
EINU SINNI skrifaði ég um erf-
iðleika togarútgerðarinnar og fjarg
viðraðist út úr því live erfitt það
væri fyrir útgerðarmenn að fá há-
seta á skipin. Mér barst þá strax
bréf frá Klóthildi. Hún sagði í
því, að sig furðaði á ummælum
mínum. „Það lilægir mig“, bætti
liún við „að vita af þessum troll
arareiðurum skríðandi við dyr sjó
manna og snapandi eftir vinnu
svo að þurka af sér hráka frnar-
innar.
ÞETTA ÞÓTTI MÉR heldur ó-
hrjálegar sýningar. En ég fékk
annað verra að sjá. Um þetta leyti
staulaðist lítill, feitur kubbur að
kirkjutröppunum. Hann var dauða
drukkinn, konsúll var hann og
lieldri maður, klæddur fullum kon
súlsskrúða og með korða yið lilið.
Þegar liann ætlaði upp tröppura
ar fékk hann halcfall og lá þama
spriklandi og móður og másandi,
Hann gat ekki slaðið upp, en lög
regluþjónarnir komu honum til
lijálpar, reistu liann á fætur og
leiddu hann inn um dyrnar. Þú
sérð á þessu, Hannes minn, að
„gylltur skríll“ hefur áður farið í
kirkju.“
Hanncs á Hornimi.
Minningarorð:
Jakob Jakobsson
Kkynsamlegt anieðalhóf. Dagblöðin ihafa tekið virk-
an þátt i þessum málum og tala nú einum rómi
í fordæmmgu á svikas-lðferðinu. Almennimgur
etendur með biöðunum og vill fá að ivita með vissu,
að haldið sé á málum af þeirri festu, sem tilefni
Bvrefst.
Fram hafa komið opinberlega efasemdir um
að íslenzk í-annsóknarlögregla ráði við það ástand,
sem hefur skapazt í landinu. Er þetta rétt — og ef
svo, hvað verður gert til úrbóta?
Fram hefur einnig komið hörð gagnrýni á
skattaeftirlitið. Það skortir ekki fögur loforð eða
lýsingar á því, sem eigi að gera. En hvar eru efnd-
irnar? Getum við komizt hjá því að sctja upp
©fluga skattalögreglu, sem hefur nákvæmt eftir-
lit með bókhaldi fyrirtækja? Er slík lögregla ekki
«ini aðilinn, sem gæti komið upp um þá tegund
afbrotamanna, sem hér er mest af?
Almenningur krefst þess að fá vissu um, að
uægilega sé að gert í þessum málum. Fólkið vill
lcsna við þami grun, að tveir eða þrír afbrotameim
sleppi fyrir hveru, sem kemst undir manna hend-
ur. Þjóðfélaginu er nauðsyn, að fullkomið traust
ríki milli þjóðariimar og réttra ýfirvalda á þessu
sviði;
RÆÐA BJARNA
BJARNIBENEDIKTSSON forsætisráðherra
% íjutti imerlka ræðu á N‘Orðurllandaþingj.,-£^’.uinla|usa
raunhæfa. Hann játaði, að hann heJ^Táður fyrr
t efazt um, að norrænt samstarf hefðl nólíkra þýð-
| ( rngu fyrir íslendinga, en reynslan hefðíkSnnt hon-
| _ að svio væri. Við þyrftum að eiga vitii, sem við
J4 og ráðgazt við, án þess að þurfa að ótt
£' úst vaid þeirra og áhrif. Bjarni tók í lurginn á vih-
' ^m okkar fyriír framkomu SAS gagnvart Loftteið-
,-;í^m> °S benti á þýðingu efnahagssamivinnu. Varaði
jgm við afleiðingum þess, ef íslendingar lokuðust
W Evrópu á því svlði, og vonaðist eftir sam-
Komuíagi um fiskverzlun, þótt íslendingar mundu
öldrei fórrsa landhelginni fyrir islíka samniniga.
þeirra“.
ÞETTA ÞÓTTU mér hatursfull
ummæli, en ég skildi, að það log-
sveið enn í gömlu sári og að þessi
aldna sjómannsekkja liafði ekki
gleymt meðferðinni á manni henn
ar og henni sjálfri. Og hún vildi
ekki viðurkenna, að tímarnir hafa
breytzt mjög og að tími gömlu
harðjaxlanna í útgerðarmanna-
stétt er liðinn og þeir með og allt
önnur viðhorf og allt aðrir menn,
eru teknir við.
ÞETTA ER FORMÁLI fyrir
bréfi, sem ég fékk frá Klóthildi
fyrir fáum dögum. Hún skrifar það
af tilefni pistils míns fyrir nokkru,
sem bar yfirskriftina: „Gylltur
skríll fer í kirkju“. Hún segir með
al annars: „Þetta virðist hafa vak
ið undrun þína, en „gylltur skríll“
hefur oftar farið í kirkju — og
!nú skal ég segja þér eina slíka
sögu.
EINU SINNI lézt stórhöfðingi
og framámaður. Daginn sem hann
var jarðaður, þurfti ég að leita
til læknis. Ég kom í stofuna til
hans og var síðust inn. Þegar hann
sá mig sagði hann: „Það á að jarða
N. N. í dag og ég ætla að fylgja.
Ég verð því að flýta mér með þig.
Ætlar þú ekki líka að fylgja?“
„Nei?“ svaraði ég. „Svona mönn-
um fýlgi ég ekki. Ég læt nægja
að fyígja mínum -nánustu. Það er
meira en nóg.“
SVO FÓR ÉG MÍNA LEIÐ.
Ég ætlaði upp Túngötu og gekk
Póstliússtræti. Mannfjöldinn var
svo ínikill að hann stóð í röðum
allt að Alþingishúsinu. Líkkistan
var ekki komin. Ég staðnæmdist
hjá -kunningjakonu minni, sem
veifaði til mín. Ég sá að fyrir dyr
um kirkjunnar stóðu tveir lög-
regluþjónar, en grillti í einn fyrir
innan dyrnar. Allt í einu vatt
hann sér til þeirra, scm úti stóðu,
og þeir brugðu sér allir inn. Þeir
komu að vörmu spori með dauða-
drukkna, pelsklædda liefðarfrú.
Hún barðist um á hæl og hnakka
og lirækti á lögreglumennina. Þeir
stungu henni inn í bíl og fóru
FYRIIl nokkru síðan spurðust
þau hörmulegu tíðindi hingað til
Akureyrar, að Jakob Jakobsson
stud. odent., Skipagötu 1, liefði
farizt af slysförum í Þýzkalandi.
Snart sú helfregn næman streng
í mörgu brjósti, því að Jakob
átti velvild og vinarhug allra
þeirra, er lionum kynntust.
Jakob Jakobsson fæddist á
Grenivík 20. apríl 1937, sonur
lijónanna Matthildar Stefánsdótt
ur Stefánssonar útvegsbónda þar,
og Jakobp sltipasmiðs Gíslasonar
frá Ólafsfirði Jóhannessonar sjó
manns þar og barnakennara. Á
fyrsía ári fluttist Jakob með for
eldrum sínum til Akureyrar og
átti þar heima síðan. Um ferming
araldur innritaðist hann í Mennta
skólann á Akureyri og lauk það-
an stúdentsprófi úr stærðfræði-
deild 1957. Síðan lagði liann
I stund á tannlækningar í Erlang
en í Þýzkalandi og var kominn
fast að lokaprófi, er hann lézt.
Jakob Jakobsson var ágætlega
íþróttum búinn, enda landskunn
ur fyrir afburði sína í knatt-
spyrnu. Mátti og segja, að það
væri ættaríþrótt, er faðir lians,
bræður og frændur eru kunnir
afreksmenn á því sviði. Hann
tók mjög ungur að iðka þá íþrótt
í Knattspyrnufélagi Akureyrar, og
aðeins 17 ára gamall hóf hann að
keppa í meistaraflokki. Bar öllum
saman um, að hann væri í hópi
okkar allra beztu knattspyrnu-
manna, enda jafnan í úi-valsliði Ak
ureyringa, þegar hann gat því við
komið vegna náms síns. Árið 1957
var hann valinn í landslið gegn
Frökkum og Belgum, en gat þá
ekki háð þá keppni vegna stúdents
prófs. Þá var hann síðan varamað
ur í landsliði, og 1961 lék hann í
liði íslendinga í landskeppni vi3
Englendinga. Þá varð liann og á
skömmum tíma mjög snjall golf-
leikari. Hafði liann óvenjulega
næmt skyn á öllum knattleikum,
og var umfram allt vitur knatt-
spyrnumaður og prúður á leikvelli.
Ég minnist þess ekki að hafa sé5
hér á íþróttavellinum öllu lag-
legri tilþrif en hans, þegar hon-
um tókst bezt upp.
Með þessum kveðjuorðum vilj-
um við vinir iians og félagar í K.
A. votta minningu hans virðingu
okkar og þaklca honum af alhug
þann vegsauka, sem hann ávann
félagi síiiu, bæ sínum og föður-
landi. Veit ég og, að ég mæli þau
orð fyrir munn allra þeirra, er
meta kunna afrekslund, dreng-
skap og prúðmennsku.
»Þá viljum við votta aðstandend-
um hans öllum, og þá einkum móð
ur, föður og systldnum, sem þyngst
um harmi eru slegin við fráfall
hans, dýpstu samúð okkar. Sem
fyrr er okkur öllum óleysanleg
ráðgáta, þegar vaskir menn eru
burt kvaddir í blóma lífsins, „en
á bjartan orðstír aldrei fellur um
gjörðin er góðra drengja hjörtu".
Góðan dreng, sem svo sviplega
er horfinn, kunnum við ekki bet-
ur að kveðja en með þessum lín-
um úr harmljóði Tómasar Guð-
mundssonar:
Og skín ei Ijúfast ævi þeirrl
yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar
nemiu*,
og eilíflega, óháð því, sem kem-
ur,
í æsku sinnar tignu fegurð lífir?
Sem sjálfui’ Drotinn mildum ló£-
um lyki
um lífsins perlu í gullnu augna-
bliki.
Gísli Jónsson,
£ 19. febrúar 1964 — ALbÝOUBLAÐIÐ