Alþýðublaðið - 19.02.1964, Blaðsíða 15

J ____ Sérstök tilkynning. Nicliol-
as, þú — þú heldur þó ekki að
hún ætli að játa?
Ég lá kyrr á rúminu, og skyndi
lega hrundu töframir af mér, og
við mér blasti blákaldur raunveru
leikinn.
— Nicholas. Delight togaði í
mig. — Flýttu þér. Ef við miss-
um af einu orði, þá skal ég éta á
mér löppina.
Við hlupum niður stigann.
Heimilisfólkið hafði safnazt sam
an í dagstofunni, og beið þar eft-
ir mömmu. Ronnie sat í einhvers
konar hásæti. Pam gekk reykj-
andi um gólf með Tray á hælun-
um. Gino og Hans frændi sátu
saman á legubekk.
Pam þaut á móti mér: —
Nickie, hvað í veröldinni skyldi
hún ætlast fyrir?
Nú kom mamma inn. Hún hafði
farið úr sorgarklæðunum og i síð
buxur og blússu. Hún hélt á
kampavínsflösku í hendiimi. Hún
j’étti Gino hana.
— Gino, elskan, vertu nú vænn
og opnaðu flöskuna og lielltu í
glösin. Maturinn er tilbúinn. en
hann getur beðið andartak.
Gino gerði eins og hún bað.
Mamma horfði á hann með vel-
þóknun. Hún drakk aldrei annað
en kampavín. Eg held að það
hafi verið vegna þess, að á smá-
stjörnudögum hennar var það tal
ið hámark allrar velgengni að
hafa efni á að drekka kampavín
virkan dag sem helgan.
Gino færði henni fyi-sta glas-
ið. Mér fannst höfuð mitt vera
að springa. Þegar við höfðum öll
fengið kampavín, lyfti mamma
glasi sínu og brosU raunalega
til Ronnies.
? -—- Ronnie, elskan. Þú mátt
ekki taka það sem gagnrýni,
þegar ég segi að við hefðum átt
að vera búin að tala hreint út
fyrir löngu. Auðvitað er það eng
um sérstökum að kenna. Við höf
um öll orðið að hugsa um vesal-
ings Normu. En nú finnst mér að
við getum hugsað svolítið um
okkur sjálf með góðri samvizku.
Ronnie vai- jafn skilningsvana
á svipinn og við hin. Mamma
lagöi glasið frá sér, og svipur
hennar vai’ð fjörlegri.
Jæja, elskurnar mínar, nú ætla
ég að skamma ykkur dálítið. Auð
vitað að þér undanteknum, kæri
Ronnie. Eg hef hugsað mikið um
ykkur áð undanfömu, og mér
finnst reglulega svívirðilegt
hvernig þið hafið leyft ykkur
sjálfum að grotna niður.
Okkur Pam svelgdist báðum á
kampavíninu.
— Þú, sagði mamma og horfði
alvarleg á Pam. — Þú varst al-
veg guödómlegur hundatemjari
— einhver sá- albezti 1 þeirri
grein. Hvernig hefur þú notað
þessa hæfileika þína síðustu ár-
in? Þú hefur ekkert gert, blátt
áfram ekkert. Og Gino — þeg-
ar ég hugsa um hin stórkostlegu,
fvöföldu handahlaup þín I Manc
hester — og nú grotna vöðvar
þínir niður af notkunarleysi. Og
Hans frændi, gamli, góði Hans
frændi, ég veit, að þetta er ekki
þín sök. Eg veit, að fólk er orðið
hræðilega leitt á jóðli. En þú
ert nú samt einhver sá bezti
jóðlari, sem uppi hefm- verið.

Og hvað Nickie viðkemur . . .
Nú var komið að mér að mót
taka „égveithvaöþérerfyrirbeztu"
augnaráiðið.
— Eg get eiginlega ekki skilið,
hvaða þýðingu það hefur að þjóta
ábyrgðarlaus út um allan heim
til að skrifa einhverja leiðinda
bók. Hvers vegna elskan? Þeg-
ar þú ert fæddur dansari.
Manstu ekki, hvað þú varst
stórkostlegur í dans- og skylm
21
ingaskólanum? Hugsa sér alla þá
hæfileika, sem þar með verða
að engu. Og þar sem við erum nú
að tala um dans . . .
Nú var röðin komin að Delight.
— Mér er sagt, að þú hafir
ætlað þér að verða fræg dans-
mær. Hefur þú ekki líka svikizt
undan merkjum? Hvernig held-
urðu . . jæja, nóg um það. Eg
held að mér hafi tekizt að gera
mig skiljanlega, og ég er viss
um, að þið eruð sammála mér
um það, að nú sé timi til kom-
inn að binda endi á alla þessa
deyfð og sinnuleysi. Eg hef séð
fyrir öllu. Gino, þú byrjar strax
á morgun í tíma í YMCA fim-
leikaskólanum í Santa Monica.
Nickie og Delight, þið byrjið í
danstímum hjá þessum guðdóm
lega litla manni frá La Cinenega.
Kæri, Hans frændi, þú jóðlar og
jóðlar, þar til barkinn á þér
kemst í samt lag. Og þú, Pam,
þú lætur hendur standa fram úr
ermum og byrjar á Tray. Þessi
liundur er okkur blátt áfram til
vanvirðu.
Við vorum gjörsamlega rugl-
uð.
— En . . . en, Anny — hvað
. . . hvers vegna, stamaði Pam.
— Hvers vegna? Þarft þú að
spyrja að því, sem ert alltaf að
stynja undan fjárliagörðuleikum
okkar: Anny, hvers vegna hugs
arðu ekki meira um að koma
þér áfram? Anny, Anny, Anny . .
Þú Iiefur verið óseðiandi í kröf
um þínum um peninga og meiri
peninga. Manstu, hvernig þú last
mér lexíuna einu sinni, einmitt
þegar ég var önnum kafin við
að hjálpa vesalings Normu? Auð
vitað mátti ég ekki vera að því
að skipta mér af því þá, en strax
og vandamál Normu virtust vera
að leysast, fór ég að hugsa um
þig. Vesalings Pam, hugsaði ég.
Það er skömm að því, að hún
skuli þurfa að hafa svona mikl-
ar áhyggjur. Annars hafði ég
vonazt til að geta hvílt mig dálít-
ið, eftir margra ára þrælóm. Já,
bókstaflega þrældóm. En ég sá,
að um slíkt var ekki að ræða.
Hún þagnaði og starði rauna-
lega á mjóar, hvítar hendur sín-
ar, eins og hún byggist við að
sjá merki margra ára þrældóms
á þeim. Svo brosti hún töfrandi.
— Strax og ég fékk hvíld frá
öðrum skyldustörfum, tók ég al-
varlega ákvörðun í þessu máli.
Eg ákvað, að ef ég yrði að vinna^
skyldi það að minnsta kosti verða
eitthvað skemmtilegra en þetta
eilífa strit við kvikmyndirnar.
Eitlivað, sem myndi hjálpa okk-
ur öllum til að finna sjálf okkur
aftur. Svo að ég flaug til Las
Vegas og talaði við hina guðdóm
lega Steve Adriano. Þið vitið, að
litla stúlkan hans er guðdóttir
mín. .........
Pam stundi ömurlega.
— Kæri Steve, sagði mamma.
— Honúm fannst hugmynd mín
stórkostleg. Alveg stórkostleg.
Anny Rood og fjölskylda. Eg ætla
að syngja og dansa, ég ætla að
gera allt mögulegt. Það er ekki
nema eðlilegt, að ég verði aðal-
skemmtikrafturinn, en þið mun-
uð líka skemmta. Bílstjórinn
minn sýnir fimleika — þeir
þurfa ekki að vera alltof erfiðir,
kæri Gino. Einkaritarinn minn
lætur Tray leika listir sínar. Son
ur minn og einkaritari einkarit-
arans sýna dans, og svo smá jóðl
á milli, sem við frændi minn sjá
um um. Steve segir, að þetta
mundi verða sótrkostlega vel-
heppnað, þar sem fólk er alveg
tryllt í einkalíf filmstjarna. Auð
vitað megum við ekki vera of
fljótfær. Þetta verður að vera
þaulæft. Við þurfum heldur
ekki að hafa áhyggjur af skemmti
efninu. Þegar ég fór með litlu,
yndislegu munaðarleysingjana til
San Diego ásamt Billy Croft, bað
ég hann um að sjá okkur fyrir
skemmtiefni, og liann er þegar
búinn að því. Lög, textar, smá
þættir o. s. frv. Þetta er alveg
dásamlegt hjá honum, drengur-
inn er greinilega snillingur.
Hann segist leggja síðustu hönd
á þetta fyrir næsta þriðjudag, og
hann hefur jafnvel boðizt til að
stjórna æfingum okkar fyrstu tíu
dagana. En þá er hann ráðinn
við Broadway leikhús. svo ég
verð að taka við stjórninni.
Iiún þagnaði andartak og and'
varpaði. — Eg hef ekki áhyggj:
ur af neinu nema því, í hverju:
ég á að vera. Eg verð á sviðinu;
allan tímann, svo ég fæ ekkert
tækifæri til að skipta um föt.,
Og úr því ég verð að vera í sama
• kjólnum allan tímann, verður
hann að vera stórkostlegri en
nokkur annar kjóll, sem nokkurn
tíma hefur sézt á sviði. Eg býst
við að ég verði að fara til Parísar
til að finna hann. Það er að vísu
dálítil fyrirhöfn, en herra Dalma
in mundi aldrei fyrirgefa mér, e£
ég léti einhyern annan gera hann.
Hann er líka engill í manns-
mynd, og mundi áreiðanlega flýta
sér eins og hann gæti. Eg held,
að ef við vinnum myrkranna á
milli, ættum við að geta verið
tilbúin eftir sex vikur.
Hún leit á Pam. — Heldurðu
ekki að sex vikur nægi okkur,
elsku Pam? Eg vona það innilega,
því að Steve bað mig grátandi
á hnjánum að reyna að vera til
búin fyrir opnun Shara-Sands
fimmtánda júní. Júnímánuður er
líka dásamlegur tími í Las Veg-
as. Hann grátbað mig að gera
samning fyrir ótakmarkaðau
tíma, en maður getur nú feng
ið nóg af Las Vegas. Svo að ég
sagði honum, að við myndum að
— Þetta er ekld til þín,
en ég er vond út í hann og
Metta mín. Þctta er hann Palll,
ætla ekki að svara strax.
J
U
31
' THIS 15 AN -U
E/SiEE6£N'cy /
COL5.B. CANYON
U.5.A.F. IN TUPk
HAVA yoLLARI
TC-aWE. 50
miíi EA5T.OF
•—r EEZUIWM
íI HAVET"
' WOUNDEP ^
ABOAE.D/
-X SAYA6AIN'-
THI5 15 AN
EMEEöENCY/
OVEP..._
cesTJ
ANP SUCH 15 THE POVVER CF HUAVAN UI5TKES5
THATEVEgy EADIO CHANNEL 15 INSTANT.y OPEN-I
EP TO DIZBCT 5TEVE TO THE NEAREST BAS£..
ANP AS HE LANP5 — WITH ’ VV'OUNPED AðOARP'
R0CKET5 TRAILIN6 — THE AMBDlA.NCES'AKE
VVAITINö • •- J“
Viö komum rétt bráðum yfir tyrkneskan
herflugvöll. Hvar ertu Deka.
— Þetta er neyðarkall. Stál ofursti kall-
ar fimmtíu mílur fyrir austau Erzurwm.
Með særðan mann um borð. Eg endurtek,
þetta er neyðarkall. Aliir keppast nú við að
leiðbeina Stebba að næsta flugrvelli, og þeg
ar hann lendir bíða sjúkrabílar tilbúnir.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 19. fébrúar 1964 Jjj