Alþýðublaðið - 15.05.1964, Blaðsíða 15

hana fyrir fullt og allt. En ein-
livem veginn finnst mér, að
hann muni ekki gera það. Ég
verð að minnsta kosti að hætta
ó það.
Systir hans kom um kvöldið.
Edith var átta árum eldri en
hann. Hún var kuldaleg og hörku
leg kona, mikil yfirborðsmann-
eskja, en það kunni Noel mjög
illa við, þar sem það var svo
gagnstætt eðli hans sjálfs. har
sem svo mikill aldursmunur var
á þeim, hafði hann, alveg frá því
hann var lítill drengur, alltaf ver
ið hólf hræddur við hana, og þó
undarlegt mætti virðast, leið hon
um enn þá dálítið illa í návist
liennar. Þeim hafði aldrei þótt
mjög vænt hvoru um annað.
Skapgerð þeirra var gjörólík, og
hún hafði alltaf verið afbrýði-
söm vegna dálætis móður þeirra
á honum.
Síðan hann varð svo frægur
læknir, hafði hún þó verið mun
ástúðlegri við hann, og þegar
hann gerði Kenneth að einka-
erfingja sínum varð hún enri ást-
úðlegri. Hann vissi að hún hafði
orðið fyrir miklum vonbrigðum
' við að frétta um giftingu hans,
því að hún hafði litið á liann
sem óforbetranlegan piparsvein,
og auðvitað gerði hún sér fulla
grein fyrir því, að samkvæmt
erfðaskrá föður þeirra mundi
Peta erfa allt við dauða Noels.
■ Það eitt hefði verið næg á-
stæða til að kaldara yrði á milli
þeirra, og Noel bjóst ekki við
að heimsókn hennar yrði ánægju
leg. Honum stóð á sama, en hann
vildi forða því, að hún æsti Petu
upp. Hann vissi að hún kom að-
eins af því að hún var forvitin
að sjá brúði hans^
Téborðið vár langt fró því að
vera velheppnað. Peta var tauga-
óstyrk við þessa kynnlngu sína
og fjölskyldu, sem hún ætlaði að
yfirgefa við fyrsta tækifæri. Það
kom henni til að finna tll sektar
tilfinningar. Henni fannst hún
hafa Noel að fífli, þó þetta væri
miklu fremur honum að kenna
en henni. Frú Powell var eins
kuldaleg og hún gat án þess að
brjóta <boðorð kurteisinnar, og
augsýnilega Petu mjög gröm.
Það hafði þau áhrif á Petu, að
hún fann til meðaumkunar með
Noél. Það var hræðilegt, að þessi
kvenmaður skyldi vera eini lif-
andi ættingi hans. Enginn furða,
þó hann væri einmana. Og auð-
Eödd lians var svo grimmdar-
leg, að henni brá. En lxann baðst
strax af sökunar.
I

„hina furðulegu skyndigiftingu"
bróður sins.
— Þið geíið víst ímyndað ykk-
ur, hvc undrandi við urðum,
sagði hún. — Þið höfðuð jú ekki
þekkzt nema fáeina daga um
borð í skipinu, er ekki svo?
— Jú, svaraði Peta.
— Ég varð ástfanginn af henni
við fyrstu sýn, Edith, sagði Noel.
— Jæja, maður getur víst ekki,
sagt að þú hafir eytt tímanum
til einskis, svaraði hún, og brosti
dálítið illgimislega.
— Nei, sagði Noel. — Maður
á aldrei að láta gullið tækifæri.,
ganga sér úr greipum, og ég
ákvað strax að sleppa Petu al-
drei framar úr augsýn minni.
Tveir rauðir dílar komu fram
í kinnum Petu. Frú Powell brosti
enn og minntist þess, er sonur
hennar hafði sagt kvöldið áður
um þessa stúlku, sem hafði krækt
í Noel, þegar hann var of sjúkur
og veikburða til að gera sér grein
fyrir þvílíku heimskuathæfi. Hún
varð að játa, að eiginkona Noels
var falleg og kom vel fyrir sjón-
ir. Þau þurftu elckert að skamm-
ast sín fyrir hana í fjölskyldunni,
þó henni fyndist hún kannske
ekki nákvæmlega sú eiginkona,
er hæfði frægum lækni. Hún var
of una oe. ekkl nægilega heims-
Framhalds-
saga eftir
Denise Robins
konuleg.
— Hvaða ráðagerðir liafið þið
méð framtíðina, spurði hún, og
reyndi að vera þægileg í við-
móti, vegna þess að Kenneth
hafði beðið -hana þess.
, -s. Þú mátt ekki rífast við
frænda, hafði hann sagt, áður en
hún fór. — Hann gæti látið eitt-
hvað af hendi rakna, svona á
jólunum og afmælisdaginn minn,
jafnvel bó ég sé ekki erfingi hans
lengur.
• ,Noel leit á Petu.
— Við erum ekki viss, sagði
hann hægt. — Mig langar mest
til að fara til Skotlands og fiska,
og undirbúa rjúpnaveiðamar.
Frú Powell sneri sér að Petu.
■ — Þér mun áreiðanlega finn-
gst Glengelly Lodge töfrandi
staður. Sonur minn. Kenncth, hef
ur eytt mörgum yndislegum dög-
úm þar með frænda sínum.
— Ég vona, að liann eigi fleiri
.yndislega daga í vændum þar,
sagði Peta kurteislega.
— Ég hlakka til að sýna Petu
Glengally, sagði Noel. — Og
þún mun áreiðanlega falla fyrir
hundunum minum, sérstaklega
Jonnie.
Peta tautaði eitthvað. Hún
' hafði heyrt svo margt um eftir-
lætishund Noels, að henni fannst
hún þekkja hann. En þetta var
„allt svo óraunverulegt og heimsku
' legt, þessi skrípaleikur að þykj-
ast vera eiginkona Noels í al-
vöru...Það liryggði hana að sjá
hvað Noel langaði einlæglega að
fará með hana til Skotlands og
kynna hana fyrir hundunum sín-
um. Hann var svo ákaflega góð-
ur riiaður. Ö, hvað þetta var
hræðilegur glundroði.
Hún var þakklát, þegar frú
Powell loksins bjóst til að fara.
— Systir þín þolir mig ekki,
sagði hún hreinskilningslega við
Noel.
— Hún hefur enga ástæðu til
þess. Að minnsta kosti ekki
vegna persónu þinnar.
— Hún mun vissulega ekki
hafa neina ástæðu til þess, þeg-
ar hún fréttir að hjónaband okk-
ar hafi farið út um þúfur. Þá
tekur sonur hennar aftur það
sæti, sem henni finnst lionum
bera.
Hann horfði á fallega andlitið
hennar og fann til st.ings í hjart-
anu. — Ó, guð. sagði hann áður
en honum tókst að halda aftur
af sér. — Ég býst ekki við að
þú gerir þér neina grein fyrir
livað ég er á móti því að slíkt
skei, og hvað ég þrái að hafá
þig hjá mér.
Hún stóð á fætur og lagði hönd
ina á handlegg hans.
— Mér þykir þetta afar leitt,
Noel, sagði hún. — Þetta er and-
styggileg aðstaða fyrir þig, en
mér datt aldrei í hug að þú . . .
— Fyrirgefðu. Þú átt ekkt
meiri sök á þessu en ég. Við
héldum bæði, að ég væri að
deyja, en hér er ég samt sem
áður í fullu fjöri, en þú elskar
Auburn Lyell, og það er það.
Ég þakka þér fyrir að skemmta
systur minni og halda sjónarspil-
inu gangandi. Mér þætti betra
að hún héldi að við höfum verið
hamingjusöm áður en hjónaband
ið fer út um þúfur. Viltu hafa
mig afsakaða, vina mín . . . ég
þarf að skrifa fáein bréf.
BÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINStJND*.
Hverfisgötu 57A. Sími I6Y38.
Mamma, það er síminn til þín!
fi
iM
— Að ég vildi að þetta hjóna-
band yrði annað og meira en.
skrípaleikur? Nei, ég býst ekki;
við, að þér hafi dottið það í hug.
Og þú þarft ekki að liafa neinar
áhyggjur af því núna.
vitað yrði hann enn meira ein-
mana, þegar hún færi burt með
Auburn. Hún gerði sér 'far um
að vera vingjamleg við Noel, en
það kom honum mjög ó óvart að
hún skyldi tala svo blíðlega til
hans, Iivað þá Iieldur þegar hún
leit ástúðlega til hans með bnín-
um augum sínum — þessum svip-
brigðaríku, fögru augum sínum.
— Er það ekki dásamlegt, að
Noel skyldi baina svona í Port
Said, sagði Peta.
Hann heyrði ekki svar Edith,
því hann var að hugsa:
— Maður skyldi ætla, að hún
gleddist raunverulega yfir því,
að ég skyldi lífa, en ég held, að
svo. geti ekki verið.
Frú Powell hrærði í teboll-
j anum sínum, og sneri umræðun-
[ um að því, sem hún kallaði
T—I—f-M-T—/-yr^ that a't
^TALHMATO
, ' THE PECMOH OP
Tnc CONTPOL éROUP
ON TiiE EESPECTIVE
WOULO PZOB-
ABLV HAVE
RESUtTEP...
^SINCE THE SOVIE'
UNION WOULP HAVE
CONVINCEP THE
KEP CHINESE THAT
THEIR. WAKSAW-PACT
FRIENPS AKE MOT
'or- COtlP-SE
AtlSS CAL
HOON — BUT
MAY X ASK
WHY YCU
NEBP THE
f£wr?
Wr
31
601N6 TO EEPöer
70 THE PEL'EEAL
S.TEAU or- INVESTI-
TION AS SECUPtTy
SPS !N TÚE AEAtEP
R5PCSS!
”1)
— Sérfræðingarnir eru þeirrar skoffunar,
að þessar varnar- og sóknaraffferffir hefðu
sennilegja leitt til þráteflis, þar sem Sovét-
ríkin hefffu talið Rauða Jifna trú um að
lönd Varsjárbandalagsins væru enn ekki
reiðubúin að leggja út í stríð. Vesturveldin
hefðu ekki byrjað árásina vegna hótunarinn
ar um árás á Sjang Kai Sjek.
— Má ég spyrja, hvað heita þeir, sem
skipa þennan sérfræðingahóp?
__ Ég ætla að tilkymia ríkislögreglunni
aff þessir menn séu hættulegir öryggi lands-
ins. ,
ALÞÝÐUBLAÐIO — 15. maf 1964 15