Alþýðublaðið - 04.06.1964, Page 15

"Wessler náði strax með fyrstu
setningunni sinni fuUkomnu
taki á hiutverkinu, og hélt því
allan tímann. Hann hafði sinn
eigin leikstíl, dálítið hrottafeng
in, ég hafði aldrei séð leikið á
þennan hátt í Ameríku. En hann
var eins og skapaður fyrir hlut
verk hans í „Ólgandi vötnum“.
sem hinn þýzkœttaði Pennsyl-
vaniu-bóndi, cr stjórnaði fjöl-
skyldu sinni með harðri heni.
Ýmsir hrakspámer.n höfðu spáð
því, að flugslysið mundi skilja
eftir ýmis ör í hæfileikum hans
eins og andlitinu, og frægð hans
gæti ekki vegið upp á móti því.
En sá spádómur mundi ekki ræt-
ast. Conrad Wessler mundi sigra
Néw York, og ég var óstjórnlega
heppinn að hafa fengið samning
við hannum þetta fyrsta hlutverk
hans í Ameríku.
Það var líka ótrúleg heppni,
að „Ólgandi völn“, skyldi ber-
ast mér í hendur einmitt um það
leyti, er ég hafði hent yfir hundr
að nýjum leikritum í ruslakröf-
una. Ég var næstum orðinn viss
um, að hin fyrri ástríða mín til
leikhússins hefði sljóvgazt svo
á drykkjutímabili mínu, að mér
mundi ekki takast að endurvekja
hana. En svo gerðist það, 5 mín
útum eftir að ég hafði lagt frá
mér þeita fyrsta Wikrit hins
unga Henrys Prinee, að blóðið
tók að ólga í æðum mér eins
og kampavín og ég fann að mig
þvrsti eftir að steypa mér aftur á
kaf í vinnu.
Og þó var „Ólgandi vötn“
hreint ekkert snilldarverk. Eins
og ,,Regn“, fiallaði það um lífs-
þreytta fegurðardís, sem af til-
viljun lendir innan um hóp af
frumstæðu fólki. X „Ólgandi
vötnum" var aðalkvenhetjan,
Cleonie, kabarettsöngkona, og
leikurinn gerðist á býli Kirchn-
erfjölskyldunnar, sem var dæmi
gerð Pennsylvaniufjölskylda.
Cleonie ieitar þar skjóls undan
flóði. Þetta var gamalkunnugt
efni í nýrri umgerð: árekstur
milli tveggja heima — árekstur,
sem fær örlagaríkar afleiðingar.
En verkið batið upp á mikla
leikræna möguleika.
í því lágu líka margar gildrur.
Með rangri túlkutj gat orðið
hreinasti skrípaleikur. Með
íjéttr; leikstjórn og nákvæmu
vali Ieikara, átti leikritið aftur
á móti mikla möguleika til sig
urs.
' Og við byrjun fyrsta þáttar
á æfingunni í Dagonet þetta
kvöld var ég stoltur yfir hve vel
mér hafði tekizt með val leik-
ara. Wessler var raunverulega
Hans Kirchner, liinn ungi ættar-
höfðingi, allt frá liósu skegginu
til minnstu blæbrigða í útlend-
ingslegu tungutaki sínu. Jafn-
vel íris, sem hafði aldrei stigið
á leiksvið fyrr > on við dr. Lenz
ákváðum að láta hana leika í
einmitt þessu leikriti, lék hina
sviknu bóndadóttur dásamfega
vel. Og-Theo Ffoulkes beitti öll
um sínum kaldranalega, enska
persónuleika og stórkostlegri
tækni við túlkunina á konu Wessl
ers, sem var ekki orðin annað
en bitur vinnuþræll.
j iGerald Gwynne stóð sig líka
Hún lýsti upp hið skuggalega
leikhús eins og glóandi eldsúla.
Þetta var hreinasta kraftaverk.
FjThy nokkrum mánuðum lá
með prýði. Hann hafði aðeins
einu sinni leikið áður á Broad-
way, og hefði það ekki verið
fyrir mjög ákveðin tilmæli frá
Mirabellu, hefði ég aldrei þor-
að að trúa honum fyrir hlutVerki
hins innilokaða, yngra bróður
ættarhöfðingjans. En Mirabellu
hafði ekki skjátlazt. Hin frábæra
frammistaða hans í fyrsta hlut-
verkinu sínu hafði ekki verið
nein tilviljun..
Fyrsta stundarfjórðunginn
hafði ég ekkert að gera í sam-
bandi við leikstjórn. Ég sat að-
eins í rykugum hægindastól og
kreppti hendurnar um stólbrík-
urnar. Ég kærði mig kollóttann
um Dagonet og þess dularfullu
spegilmyndir. Þó allir draugar
í heiminum gerðu samsæri gegn
mér, tækist þeim ekki að koma
í veg fyrir að leikritið okkar
gengi að minnsta kosti tvö leik-
tímabil á Broadway.
Ég sneri mér glaður að hinum
þungbúna Henry Prince, er sat
við liliðina á mér. Mér fannst
enn þá mjög ótrúlegt, að þessi
óásjálega persóna skyldi verða
mér sendiboði gæfunnar. Þó að
þetta fyrsta verk lians bæri
greinileg merki um tækni og fúll
komið öryggi hins fædda leikhúss
manns, fannst mér samt, eftir
þriggja mánaða kynningu,
Henry ekki vera annað en til-
komulitill sveitastrákur, sem
varð alveg ringlaður við tilhugs-
unina um frægð og frama. Eftir
Mirabella var ekki á sviðinu
fyrstu tuttugu mínúturnar. All-
an þann tíma hafði hún
við hlið mér með liendur í skauti.
Fáeinum sekúndum fyrir inn-
komu sína skauzt hún upp á
Svið, hellti í sig enn einu glasi
af koniaki, klapaði Eddie Troth
á öxlina, og beið síðan eftir
stikkorði sínu. Hún líktist frem
ur lítilli rottu, en þeirri mikil
hæfu leikkonu, er hún var.
Svo kom að henni. Strax
hún birtist á sviðinu, riðandi á
fótunum, en studd af Gerald,
Hrein
frisk
heilbrigð
húð

— Fyrst þú vilt ekki hneigja þig fyrir henni frænku minui, þá
geturðu að minnsta kosti veifað taglinu . . .
fyrsta samlesturinn á leikritinu
var liann meira að segja alltof
feiminn til að vera viðstaddur æf
ingarnar, og það hafði kostað
mig tíu mínútna fortölur að fá
hann hingað í Dagonet í kvöld.
Hann sagðist vera hræddur við
leikarana. Og hann var mjög
áhyggjufullur yfir að hann gæti
orðið okkur til trafala.
Mér fannst ég næstum þv£
bera föðurlegar tilfinningar í
brjósti til Henrys.
— Þetta gengur vel, finnst yð
ur ekki, sagði ég.
— Mér finnst það dásamlegt,
hvíslaði Henry.
— Og hvað finnst yður nú um
Wessler?
Hann liafði verið mjög á móti
því að Wessler fengi aðalhlut-
verkið. Wessler var Austurríkis
maður, en Henry hafði hugsað
sér að fá ekta Pennsylvaniu-Þjóð
verja í hlutverkið. Mig hafði
aldrei dreymt um að taka tillit
til hans liugmynda, en ég vildi
gjarnan sýna honum tilhlýðileg
an áhuga.
Hann brosti hugsandi á svip,
og hvíslaði: — Mér finnst liann
stórkostlegur. Ég vildi óska, að
pabbi gæti séð liann.
Hið æðsta lof, sem Henry gat
hugsað sér, voru hrósyrði föður
hans.
fann maður greinilega fyrir kuld
anum og hræðslunni, sem hlaut
að ríkja utan við búgarðinn
vegna flóðanna. Hún lýsti á stór
kostlegan hátt, þreytu, ótta og
eðlilegri tortryggni hinnar óbil
gjörnu fjöllleikahússtelpu, sem
vegna náttúruhamfaranna dregst
inn í hringiðu mannlegs lífs, sem
er henni algjörlega framandi.
SÆNGUR
Inr
Endumýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver
VÝJA FIÐURHREINSimiH
Hverflsgötu 57A. Sími 16738
K09 ■
15 THI5 NEWs7\
S.UMMER? THAT J
WEALTHY WITCH
POESN'TCAEE IF ANy-
ONE D15APPEAI25-IF
HE POESN'T OWE
HER AAONEY! ■
I fcNOW' I ICN’OIV/
— MAYEE SHECAN'T
HELP HERSELF...I'M
r eoiNQ 70 NEE.
éUITE ANDAPOL-)
y—7 ooize... A
— AND ÚUST WtíSN
I AL.MflST HAP
YOU ON THE f.lCS
CF ALL \!5 OiE’EC
‘7 CRDlNAgy
A MÖKTAL5 1 j
;TeVE,5HE'5 5ELFI5H'Y HEY- 1 N6VER >
•J TNINK. 5HE ENVIES HEAEP yoU TALK
ME N AVINfl A CHILP /LIKE THATTIðER!
WHO LCVES ME...y-yoU ALWAYS SHUSH
w . T-rmifl ME WHEN I STÖMP
IM CN SHE-WOLE
OF WALL STKEET'
■>
k
MAS LWHT5)? >
F-U5L- /Cíi
WHEíí O.FTJ.P.
OPE.NS Þ* VC.L’fr
TH5 /M’
VE • t *
gg |
— Copper Calhoon er ábyggilega nákvæm
Iega sama livar Óli litli er niðurkominn.
— Það þykja mér nú engar fréttir. Ilenni
er sama um örlög allra, nema þeirra, sem
skulda henni fé.
— Ég held að liún öfundi mig vegna þess
iað ég á barn, sem ann mér. Hún er elgin-
gjörn.
— Svona hcf ég aldrei heyrt þig tala
áður. Þú hefur alltaf þaggað niður í mér,
ef ég hef látið falla hnjóðsyrði um hana.
— Ég veit það, en hún getur ekki að
þessu gert. Ég ætla að fara inn til hennar
og biðjast lafsökunar.
— Jæja, ég sem hélt einmitt að þú værir
orðin henni andsnúin eins og flest venju-
legt fólk.
— En þegar Summcr opnar dyrnar . . <
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 4. júní 1964 |,5