Alþýðublaðið - 07.06.1964, Page 8

ÞEGAR vel viðrar, safnast íbúar
borgarinnar á þá fáu grasreiti
; sem hún hefur af að státa, og
njóta góðviðrisins.
j Einn þekktasti grasreiturinn er
; án efa Arnarhóllinn, í daglegu
. tali nefndur „hóllinn", en hann
er í hjaria borgarinnar eins og
allir vita og þessvegna eðlilegur
sá fjöldi fólks sem þár leitar at-
j hvarfs þær stundir sem gefast frá
önnum dagsins.
; í hugum margra borgarbúa er
„hóllinn" eingöngu athvarf
drykkjumanna. Ekki er því að
neita að þeir hafi sett sinn svip
j' á hann undanfarin ár, •— og ófáir
hafa talið sig þar til heimilis um
lengri eða skemmri tíma. Varla
,j mun líða sá dagur að ekki komi
einhver af þessum ,vanafestumönn
■um“ og heiðri hólinn með nær-
’i veru sinni, leiti huggunar í vel-
j ræktuðu grasi hans, um leið og
; þeir blóta guðinn sinn, Bakkus.
i En það sækja fleiri hólinn heim en
t Bakkusarblótendur, þangað kemur
; fólk á öllum aldri, af öllum stétt-
j um ag siigum, stórir sem smáir.
sem er hvað trúust „hólnum“þeg
ar á allt er litið. Æskan er eini
aðilinn sem að öllu jöfnu stundar
„hólinn“ allan ársins hring og er
fjölmennust þegar snjórinn hylur
hann, en þá má sjá börnin renna
sér á sleðum, skíðum eða jafnvel
masónitplötum og aldrei er meira
fjör á hólnum en í slíkum tilfell-
um.
Á sumrin leika þau sér að bolt
um eða tiltækum leikföngum. Og
yfir þessu lífi, trónir hann Ingólf
ur gamli Arnarson, í öllu sínu
veldi og horfir á afkomendur sína
í leik eða gleði, sorg eða þraut-
um, og án efa gæti hann sagt
okkur margt skemmtilegt eða
margt leiðinlegt, mætti hann
mæla.
Eða hvað ætii karlinn segði, ef
svo væri. Máske eitthvað á þessa
leið?
— Blessuð sólin var komin hátt
á loft þegar ég vaknaði í morgun
klukkan að ganga sex. Ennþá var
lítil umferð, þó einstaka leigubif
reið skreiddist upp Hverfisgötuna,
og stöku eftirlegukindur frá gær-
TEXTI OG MYNDIR
! RAGNAR LÁRUSSON
j í hádeginu koma þar margir
jþegar vel viðrar, og sólin skín og
njóta hennar þann stutta tíma sem
gefst frá innisetuvinnunni. Og
ekki megum við gleyma æskunni,
kvöldinu, röngluðu rykugar og
rytjulegar um nærliggjandi götur.
Það gisti ekki nema einn á „hóln-
um“ í nótt, en sá kom seint og fór
skömmu eftir að ég vaknaði og þá
ekki af sjálfsdáðum, heldur komu
tveir borðalagðir og fluttu hann
í „betra húsnæði“.
Annars kemur það sjaldan fyr-
ir nú orðið að menn gisti hér nótt
ina af, og stafar það aðallega af
tvennu. í fyrsta lagi sér lögreglan
um að þeir fái „vistiegri sama-
stað“ og í öðru lagi er bárujárnið,
sem var hér norðanvið, farið, og
veitir næturgestinn ekki lengur
skjól fyrir úrsvölum næturnæð-
ingnum, hvað þá lögregluþjónun-
um.
Það er semsagt af sem áður var,
en þá kom iðulega fyrir að hópur
fólks gisti hér „hólinn" og virtist
vera hið ánægðasta yfir staðnum.
En eins og ég sagði áðan, var
klukkan að ganga sex, þegar ég
vaknaði, og enn sem komið var
ekki nógu margt, til að menn væru
almennt farnir að tínast til vinnu.
En strax upp úr klukkan sjö, fór
að koma hreyfing á mannskapinn
og bar mest á hafnarverkamönnun
um. Nafni minn, togarinn, kom
í gærkveldi, eftir dágóðan túr og
sumt af þessum mönnum var án
efa að fara til að skipa aflanum á
land. Mér finnst taisverc til þess
koma að eiga togara fyrir nafna,
en aftur á móti minni heiður af
félaginu sem skírði sig eftir mér,
það hefði heldur átt að skíra sig
eftir hanni Hallveigu minni Fróða
dóttur.
Annars var ekki meiningin að
ræða um pólitík, heldur vildi ég
gjarna segja ykkur frá eimirn sól-
skinsdegi í lífi mínu. t
Þegar klukkan var langt geng-
in í níu, fór skrifstofufólkið að
streyma til vinnu sinnar, en það
er mest áberandi af þeim sem leið
sína leggja framhjá „hólnurn"
dag hvern. Skrifstofufólkinu fylg-
ir aragrúi bifreiða og bílastæðin
eru fljót að fyllast eftir að það
kemur til vinnu og margir verða
frá að hverfa.
Þegar allir eru komnir til vinnu
sinnar, fer einstaka manneskja að
sjást hér á hólnum, svo sem ár-
risulir drykkjumenn, utanbæjar-
8 7. júní 1964 .-f ALÞÝÐUBLAÐIÐ
menn í kaupstaðarferð eða venju
legir slæpingjar.
Fyrir hádegi er ekki mikið um
börn að æik á hólnum, þau koma
ekki fyrr en eftir hádegið.
í hádeginu er ævinlega margt
um manninn á svona degi, þegar
sólin skín og Kári hefur hægt
um sig.
Menn láta sér líða vel, flatmaga
eða liggja uppíloft og sumir fara
úr yfirhöfnunum. Einstaka maður
er svo ósvífinn að fara úr skónum,
en ég hefi séð slíkt hafa herfileg
ustu afleiðingar En þeir sem það
gera þurfa sjaldan að kvarta yfir
þrengs.um. Svo koma blessuð börn
in að leika sér á grasinu. Þau hafa
ýmislegt fyrir stafni, skortir sjald
an verkefni, enda væri slíkt ó-
eðlilegt.
1 dag sá ég sjón, sem var í senn
hlægileg og grátleg. Einn ágætur
maður hafði verið að staupa sig
heldur mikið og var lagztur til
svefns í grænt grasið. Hann hafði
farið úr skónum og iagt þá við
hlið sér. Tvær litlar stúlkur voru
að leika sér að bolta og vörpuðu
honum á milli sín. Svo kom að
því að önnur þeirra greip ekki
boltann, en hann skoppaði í átt-
ina að þeim isvefndrukkna og
stöðvaðist ekki fyrr en hann var
kominn fast að hliðinni á honum.
Önnur s.úlkan hljóp á eftir boltan
um sínum með þeim ásetningi að
sjálfsögðu, að ná honum. En þegar
hún sá hvar hann hafði stöðvazt,
leizt henni ekki á blikuna og
þann drukkna. Hrot sú ráðstöfun
mannsins, að fara úr skónum áð-
ur en hann festi svefn, hefur haft
nokkur áhrif á irega litlu stúlk-
unnar til að sækja boltann sinn,
veit ég ekki, en ósköp íangaðí mig
til að sækja boitann fyrir hana.
Því miður er því ekki að heilsa að
ég geti hreift mig úr sporunum,
vegna þess að „hér stend ég og
get ekki annað“, eins og þið vitið
lesendur góðir.
Sem betur fór bar að mann sem
skildi við hvaða erfiðleika litlá
daman átti að stríða og sótti hann
boltann ,,í gin ljónsins."
Um þrjú leytið, kom einn gamal
kunnur Bakkusarblótari og settist
á sieinbekkinn, hérna við stallinn-
minn. Hann hafði orðið sér úti um