Alþýðublaðið - 07.06.1964, Qupperneq 15

sL l'M THE J®
A'AliN'TEKAMCE
/V,4N AT TtíE
.V.OTgl.! O.NE Or
THE tiPS 2AFT5
fgO/Vi TfiS POCt
15«. aa:&í!N'...v
ONE OPTHE.
BOVS SA/O. HE
F.AW ycuNt? ■<
OtSON TAKE
. IT TONIð.MT..
f;x.ey cons-
AKP I J5IÍ.T
WAL.fcEO OJT
C-N A TPP X
?{T EAtAP.Y / Ji
NOW,
tCOK
St’AV
VVMAT HAVfi
T DCN S ? -
iTHATS
IT !
;v> jc-if.io -.t"
Oi' t-
TrA’ >tA' fcVgH
______ ÍOAi'' í ________
tf l&Tn'AT '>
COFPEK
BACK FOP
_ - MORE ?y
feMfcfiilifí!
f Ég hafði alltaf verið í vafa um
•ipeliiiSlt'i endisins. Mér fannst
jmð ekki nógu rökstutt, að Kir-
chíter skyldi svo auðveldlega
fálla -fyrir kyntöfrum. Enginn
annar en Wessler og Mirabella
'iliefðu getað fengið þctta til að
virka sannfærandi. En þetta •
kvöld tókst þeim það sannáriega.
1 ij Við Lenz sátum þögulir og
horfðu á þau. Hinn hetjulega,
skeggjaða mann og hina rauð-
liærðu, grannvöxnu konu, sem
gengu hönd i hönd út úr ljóma
’ leiksviðsljósanna gegnum ímynd
aðar dyr. Þrátt fyrir að svlðið
væri að mestu autt fyrir utan
nokkra. fátaeklega leikhúsmuni,
tókst þeim að skapa hið rétta
andrúmslof. Maður fann til eios
og persónumar í leikritinu hlutu
að finna til — Cleonie var sigri
lirósandi vegna sigurs síns yfir
manninum, Kirchner óttasleginn
! við að yfirgefa nú sitt rétta um-
hverfi, en blindaður af gimd til
' ókunnu konunnar. Wessler lifði
• sig algjörlega inn í hlutverkið..
' Hann fálmaði með stórri hend-
inni eftir húninum á hinum í-
xnynduðu dymm og opnaöi þær.
Hann fékk okkur tli að finna
hvernig stormurinn næddt tim
húsið og sjá hin endalausu vötn,
! eem flutu yfir akrana, er tillieyrð
sem flutu yfir akrana, er til-
heyrðu fortíð hans, en virtust þó
enn þá rísa sem óyfirstíganieg
hindmn milli hans og framtíðar
innar.
I Þau stóðu þarna bæði, sneru
baki við áhorfendunum og bundu
okkur- enn þá töfrum sínum. AUt
leikhúsið var á þeirra valdi.
i' Og þá skeði það.
' Rkyndilega opnuðust dyrnar,
og maður nokkur skjögraði inn
á sviðið. Ég ætlaði varla að
’ þekkja Lionel Cromstock aftur.
’’ Andjit hans vap afmyndað af
skelfíngu. Hann hélt annarri
hendinni fyrir augunum, eins og
liann viijdi reka á brott endur-
minningu um eitthvað bræðiiegt
og ósýnilegt.
IXann fálmaði sig áfram eins
‘ og svefngengilh
fl — Spegillinn, stundi hann. —
u Ég sá hana. Hún kom tii mín
1 út úr speglinum. Lilliaií . . . t
r Liilian . . . !
■ Þegar hann þagnaði barst dauft
V. hljóð, líkast glamri í glösum, til
okkar að tjaldabaki.
[i Cromstock stundi aftur hátt. ■
! Andartak stóð han í geislanum
frá ljóskastaranum. Svo var eins
r og hann sigi saman, hann riðaði
á fótunum, rétti hjálparvana út
höndina, en hneig svo niður á
gólfið og önnur hönd han's lenti
á kistulokinu.
4. KAFLI.
Dr. Lenz stóð á sviðinu, béygði
sig yfir Lionel Cromstoek og tók
æfðum höndum um púlsinn. Ég
stóð við' hliðina á honum og var
algjörlega hjálparvana. Varir
Cromstocks voru blýgráar, annar
fótjurinn var undinn undir hon-
um, starandi augnaráðið bar vott
um hræðtiega skelfíngu. Það vur
mjðg óhugnanlegt að sjá hvem-
ig hann hélt annarri höndlnni
um kistuna. Þetta var alitj hræði
lega óhugnanlegt. —
— Flýttu þér, MirabeUa. sagði
ég. — Náðu í koniakið þitt.
Mirabella virtist vera háif með
vitundarlaus. Hún gekk eins og
í draumi yfir sviðið að borðinu,
þar sem flaskan stóð. Svo kom
hún aftur. %._
__Þaðer búið, Peter. Flaskan
er tóm.
— Það er líka of seipt að koma
með koniak núna. Lenz leit upp,
og bað var alvörusvipur á skegej-
uðu andiiti hans. — Ungfrú Rue
hefur rétt, fyrir sér. Hann er dá-
inn.
— Ðáinn. Conrad Wessler laut
höfði eins og i uppgjöf fyrir hinp
óumflýjanlega.
— Hún kom á móti mér — út
úr spegHnum. Hann endurtók
orð Cromstocks. hvíslandi röddu.
— Enn einu sinni er það spegill-
inij.
— Já. Mdrab.elJa bar höndina
að kinn sér. — Hvað átti hann
við. með speglinum, Peter? Hvað
getur hann hafa séð í honum?
Það var að minnsta kosti gott
að Mirahella hafði ekkert heyrt
um hið dularfulla ævintýri Theo
í búningsklefanum. Ég leit á íris.
Enginn mælti orð frá vörum.
Loks sagði dr. Lenz:
— Þér verðið að hringja eftir
sjúkrabifreið, herra Dulutþ.
Þakklátur fyrir að fá þannig
átyllu til að fara, hljóp ég út «tf
sviðlnu og niður tröppurnar til
húsvarðarins.
— Mac, lirópaði ég.
Ég leit inn til hans. Þar var
engann að sjá. Þegar ég flýttt
mér að símklefanum, kom Mgc
trftlandi gegnitm sviðsdyrnar,
með síamsköttinn i fanginu.
— Ég skrapp bara út til að fá
mér glas af öli . . . byrjaði hann,
• Það skiptir engu máll með
ölið, sagði ég. — Þér verðið strax
að hringja eftir siúkrahifreið.
Herra Cromstock fékk bjarta-
slflg.
— Cromstock? Gamli maður-
inn starði á mig með opinn munn
inn.
— Já, en í guðanna hænum,
nálð þér nú í þessa sjúkrabif-
reið. Ég var komin hálfa leið
upp í tröppurnar aftur, þegar ég
hrópaði: — Eru þau hin farin?
— Já, nýfarin.
— Hleypið þeim þá ekki inn
aftur. Segið þeim að æfingunni
sé lokið, eða hvað sem vera skal,
hleypið þeim bara ekki inn aftur.
Ég flýtti mér aftur inn á syið-
ið- Ég; skildi hvorki upp »é nið-
ur í neinu, Ég vissi bara að hér
var eithvað stórkostlega ótrúlegt
á ferðum í Dagonet — eittbvað,
sem ógnaði hæði minni framtíð
og framtíð leikritslns. Ég varð
að fá Mirabellu og Wessler til að
yfirgefa leikhúsið eins fljótt og
hægt væri. Þessi atburður hafði
fengið. mjög á þau. Ef annað
þeirra fengi taugaáfali, væri frasa
tíð ieikritsins ekki fimmaura
virðl.
Ég fann þau, þar sem þau stóðu
hlið við hlið hjá líkinu. Ósjálf-
rátt héldust þau í hendur eins og
þegar tjaldið féil. Afallið við
dauða Cromstöcks hafði fengið
þau til að gleyma þeirtí; gagn-
kvæmu andúð, er þau höfðu
hvort á öðru.
— Wessler, sagði ég. — Það er
bezt, að þér fylgið Mirabellu
heim. Þér getið ekkert gert hér.
Austurrikismaðurinn horfði
skilningsvana á mig, eina og ensk
an léti i eyrum hans sem óskilj-
anlegt hrognamál. Svo sló hann
saman hælum.
— So guf, herra Duhith.
Eyjótfur K. Sigur jónsson
Ragnar A. Magnóswn
LðffgHtir endurskeðendnr
Flókagötu 65, 1. hæð, sími 1T903.
SUMAR-
KJÓLAEFNI
i mikið úrval. Einnig Terylene-
efni, siétt og plíseruð, í bama
! og fullorðins kjóla.
] Verzlunin Snót
j •
! Vesturgrötu 17.
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængomar.
Sdjum dún- og fiöurheld
NÝJA FIÐUH.HUEINSUHŒ,
Hverfisgötu 57A. Simi lOTIfc
Pússningarsandur
Heimkeyrður pússnhigasaadur
og vikursandw, sigtaður eða
ósigtaður við húsdyrnar eða
kominn upp á hvaða hæð sem
er, efiir óskum kaupenda.
SANDSALAN við ElUðavog sJ.
Síml 41920, i
— Það sést að ég er kominn í góðan bekk. Pahbi á erfitt
að reikna heimadæmin mín.
Þetta skeði allt svo fljótt, að
ég átti erfitt með að gera mér
grein fyrir því. íris kom hlaup-
andi og kraup á kné við hlið
lians. Og ég tók eftir því, að dr.
Lenz reis á fætur og gekk upp
á svið.
En af einhverri undarlegri á-
stæðu var það MirabeUa, sem
vakti athygli mína. Hún stóð graf
kyr, hélt enn í hönd Wessler sog
andlit hennar var öskugrátt.
— Hann er dáinn, sagði hún
imdarlega hljómlausri röddu. —
Ég veit það. Hann er dáinn.
— Þú skalt Iðrast þess að hafa nokkurn
tíma faeðzt.
— Hvað hef ég gert. ÓU er týndur, og ég
búin að missa veUaunað starf. Ætlar hún
að koma aftur eða hvað?
— Ég kom til að tUkynna ykkur að einn af
gúmmlbátunum er horfinn úr simdlaug ho-
telsins. Einn af strákunum sagðist hafa séð
Olson litla taka bátinn í kvöld.
— Þarna kemur það . . .
ALÞÝÐUBLAÐIÐ r- 7. jjjní 1964 15