Alþýðublaðið - 09.06.1964, Blaðsíða 15

ONE OP'THE
BOYZ SA1Í7 HE
Í-.AVV VCUNó
OLSON TAKE
. IT TDN/SHT.'.
SL I'AA THS *
/V.A IN TE.NA NCE
AíAN AT i hB
.V.OTSUÍ ON'i OF
TH5 LlFE 2AFTS
rKCvVi THE POOU
IS A-MSélN'... r
VVHAT HAVE
Z 00'N ii T —
7 OL.ey 60N5-
ANP I .JCST
WM-K5P OJT
ON.A ToP v
ífr sAUAT.y /■ Ji
rum
. jt/
/v'.A/i V /CV <fí"6Ei.'1'
TrAT VtJl' vyfc/f/. 5V££
fluíigæzluna,
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 9. júní 1964 15
Mirabella hvíslaði: — Allt í
lagi, Peter. Svo gekk hun þvert
yfir leiksviðið, tók upp koniaks-
flöskuna og kom aftur til
Wesslers.
Mér firinst undarlegt, að liún
skyldi taka tómu flöskuna með
sér. En ég hætti fljótt að brjóta
heilann um það. Ég gladdist bara
yfir því, að sjá þau fara.
Dr. Lenz, íris og ég vorum nú
ein eftir á sviðinu. Lenz stóð
þarna hávaxinn og mikilúðlegur
og krosslagði hendurnar á ístr-
unni.
— Cromstock var hjartabilað-
ur, sagði ég stillilega. — Hann
liefur áður fengið köst. —• Hann
— hefur sennilega ekki þol-
að taugaæsinginn í sambandi við
æfingarnar.
Lenz kinkaði kolli, en sagði
ekkert. Hann opnaði yfirieitt ekki
munninn fyrr en sjúkraliðarnir
komu og lögðu Cromstock á bör-
ur. Þá sagði hann rólega:
— Ég ætla að fylgjast með lík-
inu til sjúkrahússins, herra Dul-
uth. Svo kem ég heim til yðar.
Hann. þagnaði andartak, en sagði
síðan: — Á meðan skuluð. þið
reyna að vera ekki alltof á-
hyggjufull.
Ég reyndi að vera áhyggjulaus,
en það var eins og mér vildi ekki
takast það. Þessi síðasti atburð-
ur hafði algjörlega eyðilagt taug
ar mínar. Ég leit á íris, sem
reyndi að kveikja sér jafn ró-
lega í vindlingi og ekkert hefði
skeð. Ég róaðist að mun bara
við að horfa á hana.
— Elskan min, sagði ég. —
. Áður. en.þú.lætur í .ljós hugsan-.
ir þínar, verður þú að leyfa mér
að segja þér eitt fyrst: Þú ert
yndisleg, og ég elska þig mjög
heitt.
— Þetta.voru. tvö atriði. Hún.
brosíji andartak, en. v.arð svo
strax alvarleg aftur.
— Peter, við verðum að gera
eitthvað.
— Með tilliti til Cromstocks?
Hún kinkaði kolli.
— Aumingja, gamli maðurinn,
byrjaði ég. — Hann var veikur
fyrir hjarta, og áreynslan . . .
— Vertu nú ekki barnalegur.
Þú' veizt vel, að það var ekki
það. Hún þagnaði og virti mig
forvitnislega fyrir sér: — Fund-
uð þið Gerald raunverulega ekki
neitt þarna uppi í búningsklef-
unum?
— Jú, svaraði ég. — Við fund-
um síamskött með ljósrautt band
um hálsinn.
— Ég á ekki við köttinn. Það
var ekki kötturinn, sem hræddi
Theo. Það veizt þú eins vel og
ég. Og það var heldur ekki kött-
urinn, sem hræddi Cromstock.
Þau sáu bæði eitthvað í speglin-
um, eitthvað, sem var nógu ó-
hugnanlegt til að hræða Crom-
stock svo mjög, að hann dó af
því. Og hann bjóst við einhverju,
sem gerði hann óttasleginn, áð-
ur en hann jafnvel. kom inn í
leikliúsið.
Auðvitað hafði ég hugsað það
sama. Það þýddi ekki fyrir mig
að neita því. — Nú, og hvað
svo, sagði ég þunglega. — Eig-
um við þá að trúa því að spegil-
mynd' án nokkurs líkama gangi
hér ljósum logum í Dagonet?
— Ég veit ekki, hverju við
eigum að trúa, Peter. En Corm-
stock óttaðist einhvern, sem bar
nafnið Lillian. Það er bara eitt
fyrir okkur að gera. Við verð-
um að komast að því, hver er
Lillian.
Hún tók þéttingsfast um hand-
legginn á mér og þaut til dyra.
Það var ekki um annað að ræða
fyrir mig en fylgja henni eftir,
þó mér fyndlst sú hugmynd
harla brjálæðisleg að rannsaka
heilt leikhús vegna draugaspegils
og einhvers vesals anda að nafni
Lillian. ^
Við, gengum eftir ganginum.
Hann var enn óhugnanlegri en
áður. Ljósið var mjög dauft .
vegna alls ryksins á ljóshjálm-
inum, þögnin þrúgandi. Auðvit-
.að varð ég að leika hinn sterka
og hugaða.karimann vegna íris-
ar. En hið innra með mér skalf
ég og titraði. “ ■'
Við námum staðar fyrir utari
lokaðar dyrnar á búningsklefa;
primadonnunnar. fris læddi hönd
sinni í hönd, mína. Ég tók um
húninn, opnaði dyrnar og kveikti
ljósið. ,
Ég hafði ekki séð þetta her-
bergi áður. Það var næstum eins
og búningsklefinn á efstu hæð-
inni, sem við Gerald höfðum
skoðað, nema hvað þessi var.
stærri og með stórum klæðaskáp
og spegli í staðinn fyrir iitla
klæðaskápinn með forhenginu
uppi. íris þrýsti fingur mínar,
þegar við skoðuðum snyrtiborðið.
Spegillinn fyrir ofan það var
brotinn og sprunginn,
Eg veit ekki hvers vegna það
hafði svo mikil áhrif á mig, Eft-
ir allt það, sem skeð hafði, hefði
ég átt að geta tekið einum brotn-
um spegli með ró. En það er nú
einu sinni svona með leikhús-
fólk, að því verður alltaf mikið
um að sjá þetta versta af öllum
óheillamerkjum.
íris var fremur róleg. Hún
gekk að brotna speglinum. — Það
hlýtur að hafá verið hér inni,
sem Cromstock varð svo hrædd-
ur. Hún snerl sér að» mér með
ótta í augum. — Hann sagði að
það — hvað svo sem það nú
var — hefði komið út úr speglin-
um. Og þessi brotni spegill bend
ir jú til þess, að eitthvað hafl
komið út um hann — frá bakhllð
inni. Peter, þetta er hræðiiega
óhugnanlegt.
í fyrsta skipti var henni veru-
lega brugðið. Við það varð ég,
þó undarlegt mætti virðast, ró-
legri.
— Vitleysa, sagði ég, en rödd
mín var þó allt annað en sann-
færandi. — Wessler hefar sjálf-
ur brotið spegilinn fyrir æfing-
„ una,
fris sleppti hönd minni og gekk
að klæðaskápnum. Hún opnaði
dymar og fann svarta hattinn
hans Wesslers og yfirhöfn hans.
Það var eitthvað draugslegt við
þessa hluti eins og þeir héngu
þama. Hann liafði áreiðanlega
gleymt þeim, þegar hann þurfti
að flýta sér af stað með Miara-
bellu. Ég ætlaði einmitt að fara
að segja einhverja fyndni, þegar
íris rak upp dálítið óp. og sagði:
— Sjáðu!
Hún. heygði sig niður og tók
eitthvað upp, sem. lá á gólfinu
hjá skápuum. Hún rétti mér það.
— Sjáðu þetta, Peter.
Ég leit á hlutinn, Að vissu
leyti var þetta ein af okkar allra
óhugnanlegustu uppgötvunum: t
hönd írisar lá leirstyttan hans
Wesslers — litla styttan af Mira-
bellu Rue. Þegar við höfðum
skoðað hana á æfingunni fyrr um
kvöldið hafði hún verið fullkom-
in, jafnvel hið minnsta smáat-
rlði. Nú var því öðruvísi háttað.
Að vísu. var líkaminn óskemmd-
ur, en hálsinn var brotinn á ógeðs
legan hátt, eins og hann hefði
verið klemmdur milli sterkra
fingra. Litla höfuðið dinglaði
laust út aðra hliðina, þannig að
styttan líktist óhugnanlega mikið
konu, sem hefur verið hálsbrot-
inn við kyrkingu — eða hengd,
— Manstu hvað Theo sagði?
SÆNGUR
Kndurnýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ru
VÝJA FIÐURHREINSUNm
Hverfisgötu 57A. Sími 16788.
Knattspyman
Framhald af bls. 3.
hraða og skallaði v.útherjinn og
mark. Skömmu síðar var leikmun
lokið, árangurinn í tölum sem
við blasti á spjaldinu, var 6 gegn.
1.
SNJALLIR LEIKMENN.
Middlex Wanderers hverfa héð-
an ósigraðir, í þessum þrem leikj
um sínum hafa þeir gert 14 mörk
en gegn 5. En þetta er þó heldur
hagstæðara markartaia fyrir okk-
ur, en í fyrri heimsókn, þá var
talan einnig 14 en gegn aðeins 3.
Þetta hefir okkur þó farið fram!
Ekki verður því neitað að Wand
erers báru af mótherjum sínum,
í öllum leikjunum, að þvi er knatti
leikur telur almennt og um leik-
skipulag og hraða. En sérstaklega
þó í því að skalla knöttinn, sem
okkar leikmenn eru yfirleitt ótta-
legir klaufar við.
Af þessum leikmönnum, sem ern
yfirleitt á aldrinum 18—22 ára,
má margt læra, ef vilji er til þess.
En svo hefir jafnan verið þegar
erl. lið hafa hingað komið, sem.
öll hafa skarað framúr okkur unt
alla almenna knattspyrnu.
Þróttur á- þakkir skilið fyrir að
hafa fengið þessa skemmtilegu og
snjöllu knattspymupilta hingað,
til þess enn einu sinni að lofa
okkur að sjá hvemig bera skai
sig til að ná árangri í knattspyrml
íþróttinni.
Það var Hannes Sigurðseop.
sem dæmdi leikinn og gerði það a£
öryggi og festu. Áliorfendur
vom margir. E. B.
— Þau em fallegust, þegar þau sofa . . .
— Við- höfum ekki leitað á réttum stöð-
um, Snmmer. Óli nældi sér í gúmmíbát og
er einhvers staðar á ánni.
— Eg verð sko að fá gúmmibátinu aftur.
Ég ber ábyrgð ...
— Þú færð bátinn, vertu rólegur. Nú fara
flugherUm og strandgæzlan af stað og leita.
— Eg vil fá samband við
blöðin og sjónvarpið.
— Það þarf nú ekki allt þetta umstang
vegna bátsins.