Alþýðublaðið - 17.06.1964, Síða 15

r Hann opnaði skjalatöskuna og
tók upp úr henni snyrtilega sam
anbrotna flónelsnáttskyrtu.
Þetta voru þá hin mikilvægu
skjöl, sem ég hafði lialdið að
hefðu alþjóðlega þýðingu fyrir
geðlækningar!
7. kafli.
Með einhverjum brögðum
. heppnaðist íris að fá stofustúlk
una mína. Loise, til að hleypa
sér inn í íbúðina mína næsta
morgun. Hún biiHist við morgun
verðarborðið með eggjahræru á
bakka, og var ákaflega húsleg og
kvenleg. Þetta var blygðunarlaus
liður í þeirri hjónabandsáróðurs
herferð, er hún hefði nýlega haf
ið og ég var viss um að dr. Lenz
mundi ekki geðjast að því. En
það var nú eitthvað annað!
Hann hrósaði henni fyrir éggja
hæruna og sannaði svo um mun
aði, að hann meinti það: Hann
var að Ijúka við þriðja skammt-
- inn, þegar dyravörðurinn liringdi
og tilkynnti að Henrj' Prince
' vildí tala við mig.
Hénry kvaðst sitja niðri í and
-dyrinu ásamt Géorge frænda sín
um. Hvort ég mundi ekki eftir
George frænda? Hann, sem hafði
-komið á æfinguna í gær. Eg svar
aði afundinn að ég myndi vel
eftir honum og bauð þeim upp.
Þegar þeir voru komnir upp,
bað Henry afsökunar á að trufla
okkur við morgunverðinn, en
hinn feiti George frændi ljóm
aði af sjálfsánægju. Hann var
enn með svarta, harða hattinn
og skjaltöskuna. Þegar ég kynnti
hann fyrir dr. Lenz, brosti liann
smeðjulega og sagði á ágætri
þýzku:
— Sehr geehrt, herr doktor.
Mér geðjaðist enn verr að hon
um en í gærkveldi.
Hvorugur þeirra minntist ú
Cromstock, og það var greini-
legt, að þeir voru ekki búnir
að frétta neitt. Ég sá enga á-
stæðu til að nefna það, þá yrði
ég bara í vondu skapi, það sem
eftir væri dagsins. Það varð dá
lítið þvingandi þögn, sem dr.
dr. Lenz rauf loks með því að
halda langa lofræðu um hinn
unga Henry og leikritið hans.
Henry roðnaði og varð mjög leið
ur á svipinn. Ég vissi, að hon-
um var mœinilla við allt oflof,
svo að ég skipti um umræðuefni
með því að spyrja hvort það
væri eitthvað sérstakt, sem þeir
vildu mér.
Herra Kramer leit þýðingar-
miklu augnaráði á Henry og
sagði: Við komúm hingað vegna
ofurlítilla viðskipta, herra Dul-
uth. Eg hugsa, að frændi minn
kjósi heldur að skýra það sjálf
ur fyrir yður.
Það var mjög greinilegt, að
Henry kaus það hreint ekki. En
hann flýtti sér samt að segja frá
Því, að frændi hans væri ijós-
myndari og tæki myndir fýrir
mjög útbreitt vikublað. Það var
eins og hann hefði lært orðin
utan að. Nú vildi Kramer endi-
lega útvega frænda sínum ókeyp
is auglýsingu með því að taka
myndir á æfingum hjá okkur og
Þirta þær í vikublaðinu. Hefði
ég nokkuð á mótí því?
{ Herra Kramer opnaði skjala-
töskuna og sýndi mér nokkrar
myndir til að sanna list síná.
Myndirnar voru óvenjulega góð
ar. Þrátt fyrir ógeð mitt á hon-
um sem manneskju, gat ég ekki
séð neina ástæðu til að neita
því, sem gæti orðið okkur gágn-
leg auglýsing. Ég svaraði þvf
að það vildi ég gjarnan.
Herra Kramer brosti breitt:
— Það var mjög vingjarnlegt af
yður, herra DUluth. Þér megið
trúa því, að ég hafði enga hug-
mynd um áð frændi minn væri
í New York, fyrr en ég hitti
hann af tilviljun í gær. Hann er
auðvitað of vinsæll og þekkfur
núna, til að muna eftir honum
frænda gamla. Hann hló hjart-
anlega. — En ég las leikritið
hans í gær, er ég var háttaður
og ég verð að játa, að ég er
alveg undrandi yfir að Henry
skyldi geta skrifað svona vél.
Það er líka margt í leikritinu,
sem gaman væri að mynda. T.
d. hef ég mikinn áhuga á að
mynda það atriði í fyrsta þætti,
þar sem Cromstock gamli ligg-
ur í kistunni.
Nú verð ekki lengur hjá skýr
ingum komizt. Eg leit frá íris,
á dr. Lenz, og loks á Henry. —
Svo að þið hafið ekki heyrt þetta
með Cromstock, sagði ég svo.
— Hann dó í gærkveldi —
af hjartaslagi.
Henry opnaði munnin og
strauk óstyrkur yfir hið svarta
hár sitt. — Hjartaslag, herra
Duluth. Hann þagði andartak.
— Hvernig — ég á við, það, sem
skeði í gær, það sem ungfrú
Foulkes sagði okkur frá getur
það hafa átt sinn þátt í að hræða
liann?
Vesalings Henry var nógu rugl
áður fyrir 'í hinu nýja leikhús-
lífi'sínu, sVo hann mundi áreið-
anlega ekki þola að heyra um
þá vöðalégix -duttlungá. Örlag-
anna, sem virtUst gera sér mat
úr leiktítinu hans. Mér fannst
þess vegna bezt áð reyna oð
finna upp á einhverju, sem gæti
róað hann og mildáð staðreynd-
irnar.
— Cromstock fór inn í bún-
ingsklefann og sá þar brotinn
sþegil, sagði ég. — Hann var
mjög lijátrúarfullur og hefur því
sennilega brugðið mjög illa. Og
það þoldi lijarta hans ekki. Þetta
er nú allt og sumt.
Þetta hljómaði ekki mjög trú
lega, en það virtist samt nægja
Henry. Hann andvarpaði af létti
og þerraði svitann af enni sér
með vasaklút.
George frændi var aftur á
móti óþarflega forvitinn. Hann
spurði: — Hver getur hafa brot
ið spegilinn?
Ég svaraði rólega, að það
vissi enginn. En mér til mikillar
undrunar hélt Kramer áfram: —
Ef þið hafið fundið brotinn speg
il í leikhúsinu í gærkveldi, þá
grunar mig liver hefur gert það.
Hann sneri sér að Henry: —
Grunar þig það ekki líka, Hen-
ry?
Eg hafði ekki búizt við, að
George frændi færi að gjöra á-
lyktanir í þessu niáli. Og Henry
víst ekki lieldur.
— Ég skil ekl, sagði hann. —•
Um livern ertu að tala?
— Wessler, auðvitað. George
horfði á mig gljáandi augum sín-
um. — Hafið þér ekki heyrt um
þá ástríðu Wesslers að brjóta
spegla?
Nei, það hafði ég vissulega
ekki. En honum hafði tekizt að
gera mig forvitlnn.
— Ég hief' þetta frá góðum
vini mínum, sem hjúkraði Wessl
er á Thespissjúkrahúsinu eftir
flugslysið. George baðaði út
höndunum eins og hann væri að
haida fyrirlestur. — Auðvitað
var þessu haldið leyndu, en ég
þekkti vel til á þessu sjúkra-
hú'si. Eg hef tekið heilmikið af
myndum fyrir þá til rannsókna.
Eg útvegaði meira að segja
frænda mínum einu sinni vinnu
SÆNGUR
Endumýjinn gömlu sængumur.
Seijum dún- og fifiurbeio
VÝJA FIDTJRIIREINSUNIN.
flverflsgötu 57 A Stmi i«Tsa
þar. Hann hló góðlátlega eins
og gamall og elskulegur frændi.
— Það var þannig, sem ég frétti
þetta.
Henry krafsaði með fætinum
í gólfið, eins og han óttaðist að
okkur leiddist að hlusta á frænda
hans. En Lenz sýndi skyndilega
áhuga á frásögn hans. Hann hall
aði sér fram yfir afganginn af
eggjahærimni og sagði: — Þér
munuð ef til vill vera svo vin-
gjarnlegur að segja okkur það,
sem þér vitið um þetta, herra
Kramer. .
— Já, með mestu ánægju.
Kramer krosslagði feitar hend
urnar á hinni snyrtilegu ýstru
sinni. •— Þér vitið sennilega’að
flugslysið reið hálfbróður Wessl
ers að fullu. Hann særðist á
höfði, og eftir því sem ég he£
lieyrt, er hann síðan haldinn ó-
læknandi geðveiki. Wessler skað
aðist á sión. Hann var alveg
blindur, þegar hann var lagður
inn á sjúkrahúsið, og allir bjugg
ust við, að hann yrði það um
nokkurn tíma. En hann fékk
sjónina fyrr en ætlað var — dag
nokkurn, begar liann var einn
í sjúkrastofunni. Þessi vinur
minn sagði mér að Wessler
hefði alltaf verið mjög stoltur
af útliti sínu, liann var venju-
lega kallaður fallegi Austurrík-
ismaðurinn. Þegar hann svo
skyndilega fékk sjónina aftur,
var andiitið það fyrsta, sem hann
-Pabbi bað mig að kæla skóna!
IVf »«EWU *W1HT
v r % 4,'íd f*f=,
*.n fltOA -Sff'
7ÚE AíVr.'B’
WAÍTI\0> .*!.TA.OT
faWiíí m?.o«wí> tve
HKl>C*l tM’
ccy.h 5* * ..
wcwj Áa
TH»:K m
rWV* *
. Sútijt-.Ti'im 7
f eur vvhy N
JOT? THIJ
1« TMb T-CCAI
Afs/ ru?
—r .fiekCH. .
— Þeir hafa ekkert leitaff á þessuni slóff-
nm. Mundir halda aff ég værl genginn af
göflnnnm, ef . . •
— AffmíráUiun bíffur okkar og vlff meg-
um ekkl slóra. — Þetta er strákurinn. Lát-
um affmírálinn biffa, hér eru margir feffur
om borff, sem vita hvaff sitja skal f fyrir-
rúmi. Setlff vinduna í gang. Flugmennirnir
voru þjálfaffir viff störf sem þessi og veitt-
ist þeim auðvelt aff bjarga Óla Utla.
ALÞÝÐUBLAÐfÐ - 17. júnf 1964 15