Alþýðublaðið - 08.09.1964, Blaðsíða 15

þungbúnari. Hann hafði gert ráð
fyrir að komast aftur til London
um kvöidið. Nú vissi hann, að
þó hann legði strax af stað kæmi
hann ekki til London fyrr en
seint um nótt, og þá gæti hann
ekki heimsótt Fran . . .
Hann ók áfram án þess að geta
lesið á eitt einasta af vegvísun-
um, en Sefton, sem þekkti leið-
ina, stjórnaði ferðinni með hróp-
um og köilum til að yfirgnæfa
veðurgnýinn. Hann gladdist, þeg
ar hann sá að húsið stóð uppi á
liæð. Vegurinn þangað var að
vísu þröngur og brattur og erf-
itt að aka hann, en hann lá að
minnsta kosti ekki undir vatni.
Hann og hin glaðlega frú Ifugh
hjálpuðust að koma Sefton inn
í húsið í skjóli alls kyns teppa og
regnhiífa. Hún vísaði þeim inn
í dagstofuna, sem var hlý og af
ar viðkunnanleg.
— Ég var í rauninni alveg
hætt að búast við ykkur, sagð:
hún. — George, þú verður strax
að hátta ofan í gott og hlýtt rúm.
Og Edmund neyðist til að gista
liér í nótt. Hann getur ekki ekið
til borgarinnar eins og veðrið
er.
Og hann komst heldur ekki
næsta dag — eða daginn þar á
eftir.
Edmund kom þangað á föstu-
degi en það var ekki fyrr en á
þriðjudag, að vegirnir urðu aft
ur færir. Þá kvaddi hann Sef-
ton og frú Hugh, og ók aftur
til London.
— Ég gat ekki einu sinni
hringt, var það fyrsta, er hann
sagði við ungfrú Bradey.
— Nei, ég veit það. Blöðin
liafa verið full af frásögnum af
þessu óveðri. Segið mér, sáuð
þér ekki herra Robert Forth, þeg
ar þér komuð inn?
—- Nei, er hann hér?
— Já, hann víldi endilega bíða
eftir yffur. Þér verið víst að fara
og tala við hann. Það er viðvíkj
andi frænkum yðar — ungfrú Lo
uisu og ungfrú Frederieu. Þær
komu hingað á skrifstofu á laug-
ardagsmorguninn til að tala við
mig.
— Já, en hvað vildu þær yður
eiginlega, spurði Edmund undr-
andi.
— Þær vildu peninga, svaraði
ungfrú Bradey.
Edmund varð órólegur.
— Frænkur yðar sögðu, að þér
væruð eini maðurinn, sem þær
gætu snúið sér til, en þar sem
þér væruð jú að heiman. héldu
þær að ég gæti látið þær hafa
peningana — í yðar nafni, auð-
vitað. Þær vildu fá hundrað pund
strax. Til allrar óhamingju var
ekki einu sinni hægt að ná síma-
sambandi við Somerset.
— Já, en sögðu þær til hvers
þær ætluðu að nota peningana,
spurði hann.
— Já, þær ætluðu að greiða
það sem tryggingu. Hún þagn-
aði, því að nú voru dyrnar opn-
aðar og Robert frændi stóð á
þrepskildinum. Hann hnyklaði
brúnir af reiði.
— Ég hef svo sem alltaf bú-
izt við einhverju þvílíku, sagði
hann reiðilega. — Það var ekki
hægt að þúast við öðru en að
þær tvær vektu einhverntíma
hneyksli. Ég vildi óska, að ég
hefði komið þeim fyrir á ein-
hverju hæli fyrir mörgum ár-
um, og látið þær vera þar.
— Ef þú átt við geðveikrahæli
sagði Edmund kuldalega, þá get
ég ekki séð að þú liafir nokkra
ástæðu til þess.
___ Ég hef að minnsta kosti
ástæðu til þess núna. Ég verð að
segja, að þetta er lagleg klípa,
og ef þú ekki gætir þín vel,
dregst bú inn í þetta líka.
— Viltu ekki vera svo vænn,
að bvrja á byrjuninni, sagði Ed-
mund.
— Þær ætluðu að ganga í á-
byrgð fyrir einhvern gamlan
glænamann, sem þær þekkja. Ná
unginn býr í Campden Heights-
hverfinu, og hann stal armbándi
frá einhverri annars flokks leik-
konu — hún lék í leikritinu, sem
var frumsvnt núna um daginn.
Þær fóru til lögreglunnar og þótt
ust geta útskýrt málið, og þar
kemur Dilling inn í málið. Sir
Clive Dilling er jú giftur konu
af Forthættinni. Auðvitað skipt
ir Scotland Yard sér ekki af
svona smá þjónaðar máli, en það
var ýmislegt við þetta mál, sem
gerði það mjög sérkennilegt.
Dilling bað mig um að koma og
tala við sig. Málinu var þannig
varið, að livorki meira né minna
en fjórar aðrar manneskjur
höfðu líka komið, gefið fjórar
mismunandi skýringar á málinu
og þar af leiðandi gefið mann
inum fjórar mismunandi fjar-
verusannanir. Þær verða fimm, ef
maður telur fjarverusönnun Lou
isu og Fredericu með. Ég fór
bei-nt með hann til að tala við
þær. Ég er viss um, að þær voru
heima, en þær opnuðu ekki fyrir
okkur. Þú verður að far.a strax
til þeirra, Edmund, og þú verð
ur að fá þær til að draga vitnis
burð sinn til baka. Ég hefði ald-
rei trúað, að fólk af minni ætt,
sem ber sama nafn og ég myndi
vekja á sér athygli fyrir að vera
viðriðið mgl af bessu tagi.
Greiða ábyrgðarfé. . . ekki
fyrir sig sjálfar, heldur fyrrver
andi þjóf.
Fjarvistarsönnun . . . fyrir
fimmtudagskvöldið.
— Það get ég ekki, sagði Ed-
mund. — Vitnisburður þeirra er
nefnilega alveg sannur.
— Er hann sannur.
— Já. Maðurinn, sem þú sást
mig með á fimmtudagskvöldið,
var þessi maður, sem heitir Teck
og hann var einu sinni í fangelsi.
Hann hafði heimsótt. Louisu og
Fredericu þetta kvöld, og þær
höfðu gefið honum að drekka af
engifervíninu sínu.
— Þú heldur kannske, að þú
getir líka fengið mig til að bera
vitni fyrir rétti? Þú heldur, að
þú getir blandað mér — mér inn
í mál, sem þetta, heldur þú í raun
og veru að ég ætli að fara að stað
festa vitnisburð þeirra — eða
þinn?
— Ef þú vilt það ekki, þá vill
Wilversham lávarður ,það áreið-
anlega, sagði Edmund.
Frændi hans leit út eins og
liann væri að fá krampakast.
Orðalaust gekk hann til dyra og
fór.
Edmund beið, þar til hann var
viss um að frændi hans væri kom
inn út úr húsinu. Hann ætlaði
að fara að stíga inn í lyftuna,
þegar ungfrú Bradiey kom
hlaupandi:
— Herra Forth — ungfrú
Wilde er hérna — hún vill gjarn
an tala við yður.
Edmund fór aftur inn, og hann
stóð við skrifborðið sitt, þegar
ungfrú Bradley opnaði dyrnar og
vísaði Angelu inn.
— Fáðu þér sæti, Angela, sagði
hann.
— Nei, ég hef ekki tíma til
þess, og samt er svo margt, sem
ég þarf að tala um við þig. Ég
mætti frænda þínum á leið út
héðan, og hann . . .
— Ég er feginn því að hann
kom sér út héðan, sagði Edmund
kuldalega. — Ég var hræddur
um að hann væri að fá aðkenn-
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
Hverfisgötu 57 A. Sími 16738.
ingu af slagi. Ert þú líka kom-
in til að fá mig til að telja Loií-
isu og Fredericu á að draga vitn
isburð sinn til baka? Það var til
þess, sem hann kom hingað.
Hann vill ekki að þær dragist
inn í hneykslismál. ..
— Ekki einu sinni hann gerir s|t
grein fyrir, hvað þetta hneykslj
getur orðið mikið. Það geri ég
aftur á móti, og þess vegna ke!(h
ég til að tala við þig. Maðuþa
Bisley að nafni, segir að hai^n
hafi séð þig aka sökudólgnuin
Teck heim klukkan rúmlega i|2
— dauðadrukknum. Svo að
þarft ekki annað er. að staðfes^a
að þú hafir ekið manninum beii|ct
heim frá: frænkum þínum. Blaðá
mennirnir vissu vel, að þú ha^js
ir gert það, löngu áður en þffí
sagðir frænda þinum frá þ\jj.
En þú verður að skiljá, að þó áð
vitnisburður frækna þinna sé
réttur og sannanlegur, þá ér
ekki hægt að draga hina vitnis
burðina fjóra tU baka. Svo að
þetta mál, sem þú dregst nú inn
í, er ekki bara ómerkilegt þjófn
aðarmál, þar sem þú gerir bara
skyldu þína sem góður þjóðfélags
þegn. Þú dregst inn í eina alls
herjar hringavitlevsu, sem allir
landsmenn eiga eftir að hlægja
að. Þú veizt líklega, að einn
vitnisburðurinn var gefinn af
ungum manni, sem kallar sig
Ivor Breck?
— Hann heitir Ivor Breck.
___En hann er barnabarn greif
ynjunnar af Dellstone. Þessi'
Bisley lifir iíka undir fölsku
799. Copyriflht P. I. 8. Box 6 Copenhogen
ÖRAiSN&KMI* „Eg hei'engg.peningEi til að kaupa fyri^
Ég ætla bara að njóta lyktarinnar".
W8K0Cfl@cyM2
ALÞÝÐUBLADIÐ — 8. sept. 1964 15