Alþýðublaðið - 11.09.1964, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 11.09.1964, Blaðsíða 15
furðulega lengi hafði haldið sig fyrir aftan litlu austin sjö bif- reiðina okkar, fram úr okkur. Næstum strax á eftir stöðvaði Peter bifreiðilna fyrir framan krá nokkra, sem seldi líka ben- zín, og sagði að okkur vantaði benzín. Mér fannst það dálítið undarlegt, þar sem við áttum aðeins eftir fáeinar mílur ófarn ar, og benzínmælirinn sýndi að geymirinn var'langt frá því að vera tómur. En um leið og hann st^ig út ú> bifreiðinní bætti hann við að úr því að við vær- um á annað borð stoppuð, gæt- um við alveg eins fengið okkur glas af víni. Svo að ég hugsaði með mér að hann hefði í raun og veru bara stoppað vegna drykksins, og af einhverjum ástæðum væri hann taugaóstyrk- ur. Mér fannst nú, að hann hefði getað sagt svo. En ég hafði smátt og smátt komizt að því, að Peter var að sumu levti mjög sérvitur, þó honum hefði veniulega ekki þótt neitt athugavert við að stinga upo á því að við fengjum okkur drvkk. Venjulega var liann heldur ekki taugaóstyrkur. Venjulesa bar gáfuleet andiit hans svip einhvers barnalegs trúnaðartrausts. En nú var aug- ljóst, að honum ]á eitthvað þungt á hjarta í sambandi við heim- sókn þá, sem við áttum fyrir höndum, eitthvað. sem olli hon- um óþægindum. Drvkkurinn átti annað hvort að devfa óþæginda- . tilfinninguna, eða hjálpa honum til að leysa frá skjóðunni við mig. Hann átti enn dálítið erfitt með að tala við mig um trúnað- . armál. En við vorum ekki búin að vera gíf(; nema í eina vrku, og höfðum áður aðeins þekkzt í mánuð. svo að bað var kannske ekki að undra. þó að við værum . ekki alveg búin að samlagast. Ég hugeaði mig sð minnsta kosti hefði sjálf ekki kosið að stoppa við svona krá, ef Peter hefði spurt mig. Én samt sem áður áleit ég, að hann hefði ekki val- ið þessa krá vegna þess að hon- um geðjaðist vel að henni, held- ur af því að hann langaði skyndi lega til að létta á hjarta sínu við mig. Ég hafði líka komizt að þvi, að Peter átti ekki mikið til af forsjálni og næstum enga þolin- mæði. f>að er að segja í öllu öðru en vinnu sinni. Ég býst við að sagnfræðingi sé nauðsynlegt að 1 vera búi-nn þessum eðlisþáttum, og Peter var álitinn mjög efni- legur sagnfræðingur. En burtséð frá því, var hann eihn af þeim mönnum, sem urðu að fram- kvæma hlutina strax og þeir komu honum í hug, annars glevmdi hann þeim aftur. Ég gerði mér fulla grein fyrir því, að þetta gerði hann ekki auð- veldan í sambúð, en ég lagði mig alla fram við að venjast því, eins og ég lagði mig alla fram við ->ð venjast þessari furðulegu stofnun. sem hjónabandið er. Ég stóð þarna í ljósrauðu og svörtu snyrtiherberginu, greiddi mér og hressti upp á litinn á vörum mér. Hugur minn var í upnnámi. Æsingurinn síðustu vik urnar hafði á einhvern hátt gert mig sljóa fyrir umhverfi mínu, og hamingjan, sem mér fannst jafnvel stundum að væri mér of- viða. og orsakaði þá einkenni- legu löngun hjá mér til að taka mig eins og deyfilyf. Og í þessu ástandi hafði ég tilhneigingu til að taka öllu, sem að höndum bar, án þess að hugsa frekar út í það. Þess vegna fannst mér það alls ekki svo óskaplega undar- legt, þegar ég fimm mfnútum síðar gekk inn á barinn og fann Peter þar rauðan í framan og glaseygðan, dauðadrukkinn. Mér fannst það að visu hræðilegt, en alls ekki svo ósennilegt. Auðvitað hefði ég átt að vita, að betta gat ómögulega staðizt, Við höfðum skilizt fyrir fimm mínút.um, og þá hafði hann ver- ið jafn ódrukkinn og ég. Svo að annað hvort hlaut hann að vera ódrukkinn, eða þetta var alls ekki Peter. En þó gat ég ekki annað gert en að standa barna, stara heimskulesa á hsnn og segja: — En Peter . . . Hann leit á mig með brúnu ansunum hans Pefers og brosti til mín brosinu hans Peters. Það er að segja. það bvriaði eins og brosið hans Peters. en svo breidd ist það of ört yfir allt, grann- leitt andlit hans og bað skein ofurlftið í góm hans. Hann vætti varirn=r taugaóstyrkur með tungubroddinum. Evo hristi hann höfuðið. vand ræðalegur á svin. og hleypti brúnum. 'Hann hleyoti brúnum alveg eins og Peter. bannig að ffngerðar hrukkur mvnduðust á enninu. og strauk liðað hárið frá enninu. En bað var ekki rödd Peters, sem saeði í herskáum tón: „Pet- er Pioer". Þessi rödd var dimm og loð- in, og það brá fyrir cockney- hreim í henni. Og nú hafði ég líka gert mér grein fyrir að þessi maður var ekki í gráum fötum, livítri skyrtu og með dökk blátt hálsbindi eins og Peter. Hann var í.rauðri peysu og flann elbuxum, óhreinum og með olíu blettum hér og þar. — Peter Piper tíndi upp tíu potta af einhverjum andskotan- um, var það ekki þannig, sagði þessi ókunnuglega rödd. En hann beindi' þessari spurningu sinni ekki að mér, heldur 'að manni í brúnum samfestingi, sem stóð við barinn og sötraði whisky. — Piper, sagði maðurinn í samfestingnum hlutlausri röddu. — Það var Piper. Hann var lotinn og lávaxinn, með gráa skeggbrodda á vöngum, leðurkennt andlit og lítil, skarp leg augu. Hann og maðurinn, sem stóð bak við barborðið og fægði glös, var eina fólkið þarna inni fyrir uta!n okkur. Klukkan var 'aðeins rúmlega tólf, og barinn var nýbúinn að opna. — Þið skiljið hvað ég á við, sagði þessi undarlega rödd, sem kom út úr munni Peters. SÆNGUR æLú Endumýjum gömlu sængumar. Seljum dún- og fiðurheld ver. NÝJA FDDUEHREINSUNIN Hverfisgötu 57A. Sími 16738. — Ef ég get sagt þetta, þá er allt í lagi með mig. — En þér sögðuð það ekkf — það var herra Biggs, sem sagði það, sagði barþjónninn. — Ef ég væri í yðar sporum mundi ég hugsa mig vel um áð- ur en ég legði af stað á mótor-; hjóli, ungi maður. Bros hans var vingjarnlegt, en það var áhyggjusvipur f ailg um hans. Hann hafði ekki aðeins’ . áhyggjur vegna þess að unglí f maðurinn yrði dauðadrukkinn f1 hinum gljáfæeða rauða og róm aða bar hans, heldur líka vegna þess að ég stóð þama og starði. Ég var reið, svo öskureið, að' í huganum var ég þegar búin að gera ráðstafanir til að yfir- gefa Peter. Ekkert í heiminum myndi geta fengið mig til að halda áfram að vera gift manni, sem gat leikið svona svívirði- lega á mig. Mér fannst á þess- ari stundu mun líklegra að Pet- er hefði fengið útrás fyrir em- hverja ógeðslega kímnigáfu með því að skipta um föt og leika á mig, en að einhver ann- ar bæri hin brúnu augu hans, ljóst hárið, arnarnefið, dálítið skakkar tennurnar, hefði sömu hæð og og sama granna, stælta líkamsvöxtinn. En það hefði verið synd að segja að ég hefði mikið taum- hald á hugsunum mínum þarna þar sem ég stóð og starði á hann. Ég horfði bara á hann og hataðl hann ákaft fvrir að valda már $ RAK HAR N11 Þjónustan vió yiðskiptavimna! við það. Ég onnaði bbdvmar mín meg- in og gékk út í sólskinið. Bíla- stæðið fvrir utan krána var nærri tómt. Það stóð aðeins einn lítill bíll fyrir framan okkur, en eng- inn við benzíndæluna. Ég sagðl Peter að ég mvndi bíða hans á barnum. og gekk síðan til kvenna salernisins. Þessi krá stóð við bjóðveginn til Lanchester, rétt við vegamót. Hún var kölluð Hvíti hesturinn, og var mjög nýtízkuleg. Húsið var úr rauðum múrsteini, með stórum gluggum og hverfidyr- um. Innanhúss var þess vand- lega gætt að veggfóðrið á hverj- um vegg fyrir sig væri hvergi eins, og fyrir vit manns lagði wææcdös ^íKB'csiaGDía* TEÍKNÁRÍ* , ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 11. sept. 1964

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.