Alþýðublaðið - 22.10.1965, Qupperneq 16

‘T-
a
!
!
Bífvelta varð allbrosleg
aðfaranótt sunnudags í
brekkunni fyrir neðan
Aki-anesvegamótin. Fjórir
ungir piltar voru að koma
á Landrover-jeppa af dans-
leik í Reykjavík. Rann bíll-
inn út í skurð og valt. Sóp-
uðust hjólin undan bílnum
að framan. Þeir, sem í bíln-
um voru skrámuðust lítils-
háttar. — Bílstjórinn liafði
sofnað við stýrið.
Oddsfrétt í Mogga.
Eitt glæsilegasta atriðið í
hagspeki nútímans er að
þræla baki brotnu allt sitt
líf til þess að borga — líf-
trygginguna sína.
cmvrig
Barnaherbergi er afdrep
fyrir karlinn og kerlinguna,
þegar krakkarnir eru búnir
að leggja undir sig heim-
ilið. . . .

LEKI í U5TA-
MANNASKÁLA
-k ct brítu- Kýóviti r-on ti)
irAuiirtcií-tii', í iu.mtiaruH vtð aíxu^fw-
nipAiL 'tytlV mymHi/.t.v--
auiooá. í<ásf þHit tw-rf :'i TÍ<«It>S{M«t>t
Ww dMrapa hvr fíríÍH á. OÍlM .*ýn<>'X~
»rf>ú»< »r OfW.rt Hrýq þ't a' tJ'dH'
D«»M>»5któwi tJOOU í«kw .i i -S «öð*
v«rítló > ft.'niníimn) t>i 'aó vnr.úi b*A
BknnnHium a{ vóldum vWn»íns. Mf.vtnr
n- ,Icki>tn vió glugjtrApj.. ; acm ííxrp
Ia»)Wo«i i tdtrfHU or búijv art þyn/r.w
• vlaM HHtíit' þ,», cúAngir. «kki.Hk
*• .-litla Tovntí. oi> ivjrrþ.v þyritl c',)fíð
Á/>Vo«<trii w# sýöitíúaíifcstir inivtí tþul
að íyfir po))»n», t)> þns.> «ri->st
••nfclcl Wírt: tfðlfjð |«kuf rtcí>iÞ>fcR iiknl
■k k mymUoíM bcr nJ> alnn nfet. pwivwXM
>nrA píiAÍino. polbtr fjtfr ír»n>'A« <■:
Ola.nti'cnn» ttúíí í íortiuu tyck «L»n dl
o.V bríh* >t -AHtmnim fr*tn fyrti' u»yn<Þ
(n* —• (t-JÓMtt. f'fóðr.-AJO
STUNDUM lætur nærri, að maður
óski þess að verða aldrei fræg-
ur þótt vissulega hafi hug-
urinn oft og lengi daðrað við slíka
drauma á sokkabandsárunum.í það
minnsta hlýtur maður að biðja guð
almáttugan þess lengstra orða, að
hann láti mann aldrei eiga stór-
afmæli, þótt svo kunni að fara,
að einn góðan veðurdag komi
frægðin aðvífandi í bláum spariföt
um.
Það reynir á þolrifin í þjóðfræg
um mönnum, sem lenda í því ó
láni að verða sextugir eða sjö
tugir eða áttræðir, að fá yfir sig
súpu af leirbulli í blöðunum, jafnt
i bundnu máli sem óbundnu. Og
svo verða þeir hinir sömu nátt
úrulega að þakka „vinum“ sínum
fyrir ritsmíðarnar, þótt auðvitað
langi þá miklu fremur til að gefa
þeim spark í endann.í það minnsta
lauma því að þeim, að þeir ættu
heldur að ganga í Hjálpræðisher
inn og dúlla þar við sálmasöng
og hallelúja.
Kannski lægi beinast við að
skeyta skapi sínu á ritstjórum dag
blaðanna, sem opna allar gáttir
síns dýrmæta rúms og hleypa ó
fögnuðinum inn á síðurnar. En
þar sem ritstjórárnir eru flestir
sjálfir að dunda sér við yrkingar
og skáldskap á nóttunni, þá er
þeim það varla láandi, þótt þeir
birti illgresið glottandi, minnugir
þeirra gullnu sanninda, að lilutur
leirskáldanna er líka mikilsvérð
ur i menningarlífinu.
Höfundar afmælisgreina hefja
gjarnan ritsmíðar sínar á að lýsa
undrun sinni yfir því, að afmælis
barnið skuli vera orðið svona gam
alt, — rétt eins og engum hafi
nokkum tíma til hugar komið að
ætla, að það hefði heilsu eða
burði til að verða meira en tvæveb
ur. Síðan kemur löng romsa um
öll þau ráð og nefndir, sem barnið
hefqr setið í, og hafi það í enga
nefndina komizt, er sjálfsagt að
geta þess, -að það hafi átt ó-
dauðlegar hugsjónir og lagt á ráðin
í ýmsum málum — svona á bak
við tjöldin. Auðvitað er það kyrfi
lega tíundað, ef fórnarlambið lief
ur fengið orðu, en ef svo illa vill
til, að það liefur aldrei þurft að
bera þann kross, þá er það gjarn
an skýrt tekið fram, að píslar
votturinn sé svo lítillátur og laus
við allt tildur, að hann mundi
ekki einu sinni þiggja krossinn
þótt hann byðist. Að síðustu er
svo klikkt út með því, að afmæl
isbamið hafi alltaf átt ömggt at
hvarf í skauti eiginkonu sinnar.
Látum vera þótt eitthvað hug
ljúft sé skrifað um menn þegar
þeir hafa geispað golunni. Þeir
þurfa að minnsta kosti ekki að
lesa það sjálfir. Mikið lifandis
skelf’ngar ósköp var til dæmis
Davíð skáld frá Fagraskógi lán
samur að þurfa aldrei að lesa
allan leirburðinn, sem ortur var
eftir hann! Ellegar þá Kennedy
eða Churchill og annað stórmenni
sem hefur inspírerað andans menn
hér uppi á ísa köldu landi.
Afmælisgreinarnar og ljóðin,
sér í lagi þegar óskaböm þjóðar
innar eiga í hlut, eru orðin sá
þjóðarvoði og mein sem leiðara
höfundi Tímans hefur láðst að
kenna viðreisninni um. Sú var tíð
in, að mikilmenni þjóðarinnar litu
hýru auga til stórafmælisdaga
sinna, enda áttu þau þá von á þvi
að þeirra yrði getið á maklegan
hátt. Nú er svo komið, að allir
sem vettlingi geta valdið og eiga
eitthvað undir sér, flýja laiid
í dauðans ofboði, þegar afmælis
dagurinn nálgast, og hóta ritstjórn
um lífláti, ef á þá verði minnzt.
Stundum slæðast þó inn í útvarpið
örfá orð, sem enda gjarnan á
þessari klassísku setningu: Hann
er að heiman í dag.. .
í Listamsnnaskálanuin
Ofan úr loftinu íslenzkt drýpur regn,
alþekktir Vindar kveina þar við dyr,
en enginn kippir sér upp við slíka fregn,
því eflaust hefur Kjarval blotnað fyr.
Ej gerist þörf að þurrlca blcytu slíka,
þakið er hriplekt, en gólfið er það líka.
LÆVÍS.
— Þetta er nýjasta uþpfinning eigandans. Hann heldur
að fyrirtækið njóti meira trausts með þessu móti, ..
/
- >