Alþýðublaðið - 12.12.1965, Síða 16

Alþýðublaðið - 12.12.1965, Síða 16
 sidan Bókmenntagagnrýni getur verið býsna skemmtileg, Að minnsta kosti hló ég vel og lengi, þegar ég las eftirfar andi hjá Indriða í Tímanum í gær.: í einni bók skilst mér að höfundurinn hafi hreinlega ggfizt upp við að lýsa aðfara samneytis karls og konu, og hafi séð þann kost einan að, láta konuna falla úr lausu lofti ofan á karlmanninn, Slíkt mundi Kristmanni aldr ei detta í hug og mættu ung ir höfundar nokkuð af því læra. Kallinn veiktist. Læknir ir.n kom og skoðaði hann, Að því búnu sneri læknir inn sér að kellingunni og sagði: — Þetta er nú ekk ert alvarlegt. En mér geðj ast ekki að því, hvernig hann lítur út. Kellingin svaraði um hæl: — Nei, ekki mér heldur. En hann hefur samt verið góður við börnln. Víðförull Ameríkumaður kom til Ítalíu og m.a. skoð a'öi hann eldfjallið Vesúvíus. 4 Hann horfði ofan í gíginn og 1 sagði: » — Well, finnst ykkur þetta ekki eins og í víti, — Víða hafa þessir Amerík anar komið, svaraði Frakki sem var þarna nærstaddur. Það er víst ekki svo ýkja langt síðan menn voru að drepast úr ófeiti hér á landi og fjöldinn aíl ur átti varla ofan í sig að éta. Nú hefur þetta snúizt við. Allir liafa nóg að bíta og brenna, og þegar menn hættu að drepast úr ófeiti fóru menn að hrökkva upp af í hrönnum úr feiti og allskyns óáran sem lienni fylgir. Nú er meira að segja svo kom ið í þessu ágæta landi, að við framleiðum miklu meira af mat vælum en við getum sjálfir torg að, og þær landbúnaðarafurðir, sem við framleiðum umfram eigin þarfir seljum við úr landi, og greið um með þeim svo einhver fáist til að kaupa þær og éta. En okkur gengur samt misjafn lega að losna við blessaða um fram framleiðsluna þrátt fyrir meðgjöf. Og nú er svo komið að hér á landi hefur haugazt upp eitt mikið smjörfjall, sem enginn virðist vita hvað á að géra við, því kaupandi fyrirfinnst enginn. Einu sinni þurftu íslendingar ekki að vera í vandræðum með sitt smjör. Þá átum við allt okk ar smjör og meira til, og er okk ur því hér nýr vandi á herðum En ervginn skyldi samt ráða laus deyja, og ef þjóðin tekur höndum saman verður henni áreið anlega ekki skotaskuld úr þvi að koma smjörfjallinu fyrir katt arnef. Einfaldasta leiðin, sem til er í þessum efnum 91 sjálfsagt sú að skikka þjóðina til að éta meira smjör og hætta um leið öðru feit metisáti sem veitir landbúnaðin um ekki minnsta stuðning. Fyrir nokkrum árum var smjör skammt að og menn urðu að skila mið um til að fá keypt smjör á við ráðanlegu vérði. Nú er ekki anriað en ;að deila smjörfjallinu n'ður á landsfólkið og vijkikka hvern mann til að éta það sem kemur í hans hlut. Yrðu þá væntanlega gefnir út nýir smjörmiðar um hver áramót að viðlagðri hegn- ingu og sýna þannig, að þeir hafi lagt fram sinn skerf í baráttunni við ismjörfjallið. Sjálfsagt væri líka að skylda veitingahúsin til að hafa smjörlagið á hverri brauð sneið af ákveðinni þykkt að við lagðri réfsingu að lögum, ef út af væri brugðið. Þá ætti ríkið auk þess að dreifa ókeypis matreiðslu bókum, þar sem væru uppskrift ir að smjörfrekum réttum. Til eru réttir eins og smjörgrautur og smjörkaka, og þótt vafalaust megi búa þá til án þess að nota svo mik ið sem smjörklípu, þá er engin ástæða til að láta fólk komast margt er að athuga í þessu sam bandi. Sjálfsagt er til dæmis og upp með slíkt. Árásin á smjqrfjallið verður að sjálfsögðu að vera þrautskipu Margt er að athuga í þessu sam bandi. Sjálfsagt er til dæmis og lögð og er rétt að nefnd verði skipuð til að annast alla skipulagn ingu og samband við blöð og út varp. Vel væri til fallið, að í upp hafi herferðarinnar gegn smjör fjallinu léti nefndin taka mynd af sér á smjörfjallstindinum, og gæti liún til dæmis haft einhvern ráð herrann með sér. Eins mætti taka m.vnd af nefndarmönnum á fundi í einhvévju frystihúsinu, þar sem þeir allir sætu á smjörkössum og borðuðu smjörkökur. Þetta gæti vafalaust orðið fyrsta flokks for Ég hef verið í spilatíirium í næstum þrjú ár og nú ætla ég að leyfa ykkur að heyra hve ’ I lítið maður fær fyrir penipgana nú á tímum, eðliiegt, lað verðlauna þá fjöl síðumynd fyrir dagbiöðin. skyldu íslenzka, sem mest borð aði á einu ári vísindalega útreikn að og niðurdeilt á hvem fjöl skyidumeðlim. Þetta gæti einnig gefið tilefni til góðrar blaðamynd ar, það er að segja ef fjölskyld an rúmast á einni mynd. Þá er rétt að minna á eina leið Lækka mætti vetð á smjöri til að freista þess að auka neyzlu innanlands. Þættu það vafalust talsverð tíðindi ef smjörverð lækk aði. En þessi Ieið er víst álíka vel fær og Þorskafjarðarheiði venju lega er um þorrann, og að smjör verð hafi lækkað, ja, slíks eru víst engin dæmi í allri. íslands sögunni og væri ekki rétt að fara að byrja nú á slíkri ósvinnu. Nei, smjörfjallið stendur enrj óklifið, og enginn ræðst til ab lögu við það. Þjóð sem gefur háifi í sjö milljónir í herferð gegn hungri, getur ekki látið það um sig spyrjast að hún ráði ekki við eitt lítið smjörfjall, sem öllum virðist þó ofviða þessa stundina, oooooooooooooooc /

x

Alþýðublaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.