Vísir - 09.02.1959, Blaðsíða 4

T'í n i
M&nuda.ffmniebrúar. 1959^
SKOTTU Mm*
°9
í Danmörku fer fjórði hver
maður fyrr eða síðar til skottu-
læknis. Þessi staðreynd er fram
komin vegna málaferla, sem hið
opinbera átti í gagnvart skottu-
iæknum.
Læknar álíta, að niðurstöður
hins opinbera í þessu efni séu
nálægt lagi. Það er á allra vit-
orði, að allra stétta fólk fer til
skottulækna í Danmörku.
Skottulæknar og náttúrulækn-
ingamenn hafa undir höndum
heila hlaða af bréfum þess efn-
is, að þeim hafi tekizt að lækna
fjölda manns, sem lærðir lækn-
ar hafi ekki getað hjálpað. Þessi
hréf eru einskonar vottorð um
ágæti skottulæknanna og
tryggja þeim mikil viðskipti,
eða mikla aðsókn. Fáir skottu-
læknar auglýsa starfsemi sína.
í simaskránni er þá ekki að
finna. En það eru sjúklingarnir,
sem bera út hróður þeirra.
INIikil trú á
skottulækna.
Þótt margir sjúklingar dragi
. það, að fara til hinna lærðu
lækna og vilji ógjarnan eyða
hluta úr degi frá vinnu, til þess
að fara á fund þeirra, fer margt
manna langar leiðir til þess að
komast á fund skottulækna, er
oft eiga heima á afskekktum
stöðum.
Trúin á skottulæknana er af-
arsterk. Meðölin búa þeir að
mestu til úr jurtum. Vatnslækn-
ingar eru algeng lækningarað-
ferð hjá þeim. „Segulmagnað-
ar“ strokur eru tíðum notaðar
til lækninga.
Sumir skottulæknar hafa lært
listir sínar af bókum. Margir
þeirra hafa fengið sjúkdóma,j
er þeim sjálfum hefur tekizt að
lækna. En flestir hafa fengiðj
fróðleikinn til lækninga að erfð-
um. Sömu uppskriftirnar hafa
gengið frá manni til manns.
Nútima-skottulæknar nota mjög
gamlar uppskriftir. Jurtaseyði
og smyrsl, er þeir nú lækna
með, voru fundin upp
mörg hundruð árum.
fyrir
Geta þessir
„Iæknar“ hjálpaS?
Með lagasetningum hafa oft
værið gerðar tilraunir til þess
að ganga á milli bols og höfuðs
á skottulæknum. En það er von-
Jaust verk. Trúnni á skottu-
lækna er ekki hægt að útrýma
með lögum. Ekki tekst að
stöðva framleiðslu á hinum
leyndardómsfullu meðölum
náttúrulækningamanna eða
skottulækna.
Læknar álíta, að þessi trú á
skottulækna byggist á trúnni á
hið yfirnáttúrlega, óskiljanlega
og dulræna.
Er yfirleitt nokkurt vit í því
©ð fara til skottulækna, nátt-
úrulæk ; manna og „klókra“
kvenna Eru ekki meðmæla-
bréfin éða vottorðin um lækn-
ingar þessa fólks uppspuni?
Geta þessir skottulæknar hjálp-
að sjúklingum á þeim miklu
menningartímum, sem nú eru?
Það er erfitt að svara þessum
spurningum. Þessi mál eru rædd
um allan heim, bæði af lærð-
um og leikum. Skottulæknar
eru til í öllum löndum. Villi-
menn hafa ■ sína skottulækna
(galdramenn), eins og öllum
er ljóst, og tekst þeim stundum
að lækna sjúklinga, þó lýgilegt
sé.
Þeim tekst
það stundum.
Hvað, sem um þetta mál má
segja, er það staðreynd, að
skottulæknum hefur oft tekizt
að lækna sjúklinga, sem lærðir
læknar eru orðnir vonlausir um
að gætu fengið bót meina sinna.
Mun trú sjúklinganna á skottu-
læknunum og ímyndunin um
getu þeirra hafa riðið bagga-
muninn fremur en „kúnstir“
þeirra og meðöl.
Nútíma læknavísindi geta
gert og gera kraftaverk með
meðölum og skurðaðgerðum. En
það er allt byggt á rannsókn-
um og reynslu. Hér er um raun-
vísindi að raeða, sem margir
hafa unnið að.
En skottulæknarnir lækna
með ,„hughrifum“, dulmögnun
eða sálarmætti. Þeir hafa áhrif
á vilja sjúklingsins og trú á
báta, án þess áð sýnilegt sé,- á
hverju hægt er að byggja þá
trú.
Það traust, Sem-margir sjúk-
lingar bera til .skottulækna,
verður stundum þyngra á met-
um en allt annað. Þegar sjúk-
lingur fær sterka trú á mögu-
leikanum til þess að hann verði
heilbriður, tekur það öllu öðru
fram.
Læknar eru
orðvarir.
Þegar sjúklingur fer til lækn-
is, hittir hann ætíð mann, sem
veit mikið um sjúkdóm þann,
sem um er að ræða. Mann,;sem
veit, að meinleysislegur sjúk-
dómur getur færzt í- aukana og
haft dauðann í för með sér.
Læknar vita svo mikið, að þeir
•vilja ekki, undir mörgum kring-
umstæðum, segja neitt ákveðið.
Læknar gera sér grein fyyir öll-
um möguleikum til lækninga
og erfiðleikum þeim, sem því
eru samfara. Læknar segja aldr-
ei, að þeir séu öruggir eða vissir
um að .sjúklingi batni, sem er
langt íeiddur. Þeir segja ekki,
að þenna eða hinn daginn verði
sjúklingurinn búinn að fá bót
meina sinna.
Læknar dirfast ekki að reiða
sig á dulmögnun. Þeir horfa
ekki í augu sjuklingsins og
segja „Nú eruð þér heill
heilsu.“
Og þó gæti stundum þessi að-
ferð bætt mein sjúklingsins.
Sumir sjúklingar þurfa að fá
þvílíka andlega „saltvatnsinn-
spýtingu“ til þess að losna við
slenið og hina eilífu umhugsun
um líðan sína og eigin erfið-
leika og þjáningar. Koma þeim
til þess að trúa á lífið og bat-
ann.
Þekktur um
alla Danmörku.
Skottulæknirinn, sem er
miklu ófróðari um sjúkdóma en
lærðir læknar, tekur munninn
fullan. Hann segir með fullri
vissu, að sjúklingnum muni
batna. Hann segir aldrei, að
vonlaust sé um bata. Hann held
ur því fram, að lækningar sín-
ar séu óbrigðular.
Skottulæknar efla lífstrú og
lífsvilja sjúklingsins. Við þetta
er átt, þegar talað er um dul-
rænar lækningar skottulækna,
og hæfileika þeirra í því efni.
Skottulæknar eru í misjafn-
I lega miklu áliti. Einn þeirra,
Chr. Ditlev Gabs, er nafntogað-
ur um næstum alla Danmörku.
Hann er kominn af gamalli, við-
kunnri ætti, sem búið hefur í
HerningaTiéraði og sögð hefur
kunnað meira en ,,Faðirvorið“.
Gabs var látinn læra trésmíði
og gerðist, að námi loknu, tré-
smíðameistari í Farm. Þar rak
hann einnig timburverzlun í
mörg ár. En illkynjaður húð-
sjúkdómur, sem virtist ætla að
afmynda andlit hans breytti lífi
hans.
Læknunum tókst ekki að
lækna Gabs. Svo fór hann að
jfást við að lækna sig.sjálfur.
\ Honum tókst áð búa til smyrsi,
sem stöðvaði eksemið (útbrot-
I in) og losaði hann við áhyggj-
ur af því.
líann erfði
leyndarmálin.
Á þessum grundvelli hóf Gabs
lækningar. Hann las allt, sem
hann gat náð í sér til fróðleiks
um náttúrulækningar. Hann var
svo heppinn að ná í „lyfseðla11
og ráð frá einum af frægustu
kvenskottulæknum landsins.
Kona þessivildi ekki taka leynd-
armál sín með sér í gröfina.
Chr. Ditlev Gabs kallar sig
náttúrulækni eða lækninga-
mann. Hann læknar með segui-
strokum, sefjun, volgu vatni og
undir vissum kringumstæðum
með eðlilegum meðölum, júrta-
seyði, smyrslum o. s. frv.
„Flesta daga gerum við okk-
ur ekki grein fyrir því, að við
séum til né að við höfum um-
mál og þyngd,“ segir Gabs. „En
ef við verðúm veik, gerum við
okkur grein fyrir tilveru. okkar.
Þá erum við komin í óeðlilegt
ástand. Við erum komnin úr
jafnvægi vegna árása utan frá.
En líkami okkar er þannig skap-
aður, að hann getur varizt öll-
um árásum.
Ef við hyggjumst lækna veik-
indi, verðum við að hjálpa lík-
amanum til að ná sér á eðlileg-
an hátt. Mörg af þeim efnum,
sem hjálpa til að bæta heilsuna
fáum við með daglegu fæði. En
er líkaminn þarf að berjast við
sjúkdóm, ber oft nauðsyn til að
sjá honum fyrir auknum
skammti af þessum efnum.
Ilann óttast
ný meðöl
Því álít eg það rétt að nota
„náttúrleg“ meðöl þegar svo ber
undir. Ég álít, að veikindi geti
því aðeins læknazt, að líkam-
inn fái aukinn styrk gegn þeim.
Þess vegna er ég náttúrulækn-
ir og óttast öll ný meðöl. Ég
álít að það sé ekki hollt, að
spýta framandi efnum inn í lík-
ama mannisns þegar hann veit-
ir veikindum mótspyrnu til hins
ýtrasta. Það verkar eins og
eitur.
Þegar ég hóf náttúrulækning-
ar, tók ég við af náttúrulækni,
sem hafði einungis læknað með
volgu vatni. í dag nota ég margt
annað. En eg held því fram,
að hægt sé að lækna flesta
sjúkdóma með vatnslækning-
um.“
„Viljið þér gera grein fyrir
þessum vatnslækningum?“
„Bað í volgu vatni og þvott-
ur húðarinnar styrkir ekki eín-
ungis húðina, heldur einnig
,,sellur“ líkamans. Allt líffæra
kerfið styrkist og mótstöðuaflið
gegn veikindum éykst.“
Læknað með
fortölum.
„Hvaða veikindi geta náttúru-
læknar læknað?"
„Maga og -þarmasjúkdóma.
Ósjálfrátt þvagrennsli, sem
margir þjást af, er hægt að
lækna með böðum. Sumar teg-
undir gigtar, lumbago, höfuð-
verk, húðsjúkdóma og tauga-
þjáningar einnig. Síðastnefndi
sjúkdómurinn er þó aðallega
læknaður með sefjun og löng-
um samræðum við sjúklinginn.
Ég get nefnt citt dæmi. Ung
kona var svo illa farin af tauga-
veiklun, að hún nagaði neglur
sinar og fingur allt inn í kviku.
! Þess vegna mynduðust mörg sár
á fingrum hennar.
Ég tók konu þessa til lækn-
inga og sagði henni, hve dýr-
mætar hendur hennar væru,
sagði henni að þær væru þýð-
ingarmesta og fegursta verk-
færi eða líffæri, sem hún ætti.
Að hálfum mánuði liðnum var
konan orðin heilbrigð. Til mín
hafa komið sjúklingar, sem á-
j kveðið höfðu að fremja sjálfs-
morð vegna taugveiklunar, og
mér hefur tekizt að lækna þá.
Með hjálp þekkingar minnar á
andlegu og líkamlegu ástandi
manna, hefur mér tekizt að
beina viljakrafti þeirra inn á
nýjar brautir — burt frá um-
hugsun þeirra um það, sem hef-
ur eyðilagt þá.
„Er hægt að fá krabbamein
af hræðslu við þennan sjúk-
dóm?“
„Auðvitað geta náttúrulækn-
ar læknað marga fleiri sjúk-
dóma en eg hef nefnt,“ mælti
Chr. Gabs. „Frá því á unglings-
árum hef ég getað eytt vört-
um með sefjun. Ég álít, að einn-
ig sé hægt með sefjun eða dá-
leiðslu að stöðva vöxt kýla og
æxla og jafnvel eyða þeim ger-
j samlega. Ég hef samið ritling
um þetta efni.
, Sefjun er
undirstaðan.
j Eg álít, að allar lækhingar
grundvallist á sefjun. Og marg-
I Frh. á 11. síðu.
í Bandaríkjunum hefur verið fundin upp aðferð til að tengja
ryksugu og trjálimaklippu, svo að ’það er miklu auðveldara ea
ella að klippa af greinar og annað.