Vísir - 06.03.1959, Blaðsíða 10

VÍSIB
Föstudaginn 6. marz 1959;
10

SUSAN INGLIS :
<{x
*{X
Hj
I\öclcl
ar
T
AN
☆ ☆☆ ASTARSAGA ☆☆☆ "N
*£*☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
.6
Penny andvarpaði sæl er hún var að' fara í kínasilkisnær-
fatnaðinn og smokkaði fótunum i híjalínsþunna silkisokkana og
síðan í fallega svarta mokkaskó, með háum hælum.
Þegar hún hafði lokið þessu skoðaði hún sig eins -og vitrun i
speglinum og leit svo á gamla hversdagskjólinn, sem lá í vöðli og
útskúfaður á rúminu hennar. Fötin skipta miklu!
Nú var hún í töfrandi kjól, með bláum litblæ, svo að augu
hennar virtust enn blárri. Eiginlega sást ekki annað en kjóllinn,
sokkarnir og skórnir, en hún bar höfuöiö hærra og augu hennar
voru skærri en áður. Hún strauk roðanum mjúkt á varir sér og
gekk út að glugganum.
Úti á firðinum liðu hvít segl fram og aftur um bláan sjóinn,
og smugu á milli stórra hafskipanna. Fyrir neðan hana glampaði
á húsþökin í E1 Paradiso, og beint fyrir neðan fætur hennar sá
hún litrík skrúðblómin í gistihússgarðinum.
Ó, hugsaði hún og varð allt í einu angurvær, hvílíkur dásemda-
bær. En hvað eg væri sæl, ef þessu durgur, Andrew Brand, væri
ekki húsbóndi minn.
Nú var drepið á dyrnar. Penny'kallaði „kom inn“ en leit ekki
við. Hún bjóst við að þetta væri þernan, og hélt áfram að stara
niður í garðinn, hálf gröm.
„Afsakið þér,“ sagði rödd bak við hana. „Eg er Tína Brand.
Kathleen frænka sagði mér að fara inn til yðar, meðan hún væri
að rífast við hann Andrew. Eg vona að eg geri ekki ónæði.“
Penny var fljót að líta við.
Þarna stóð kornung stúlka. Grönn, fremur lítil, sólbrennd i
andliti, með skær, dökk augu. Hárið var svart, illa greitt, en
rauðu bandi hnýtt um það. Stúlkan var einkennilega lík Andrew
Brand — en undarlega ólík honum líka, er hún brosti tii hennar,
vingjarnlega og eðlilega.
„Kathleer; frænka sagði,“ hélt hún áfrarn hálffeimin, „að eg
ætti að fara inn til ungu vinkonunnar hennar og tala við hana
um hesta."
Auðsjáanlega liafði enginn minnst á það við Kristínu Brand,
að Penny væri tilvonandi stallsystir hennar, hugsaði Penny með
sér. Jæja, það væri kannske ekki nema til bóta. Annars skipti
þaö engu máli, úr því sem komið var.
„Gerið svo vel að fá yður sæti,“ sagði hún alúðlega.
Jæja, Kathleen og Andrew voru aö rífast! Það var pá ekki að
sjá, að hann væri kominn til að biðja fyrirgefningar, hugsaði
Penny með sér. En það skipti heldur engu máli lengur.
En samt var það leitt, hugsaði hún meo sér meðan hún var
að tala við Tínu. Hún fann að sér mundi getast vel að þessari
ungu stúlku. Eiginlega var hún likust ótömdum fola, datt Penny
í hug er hún var að virða hana fyrir sér. Óstýrilát og he.mslaus
af lífsþrótti — en ómótstæðilega töfrandi.
Hún reyndi að tala um hesta sem bezt hún gat. Tína hlustaði
hugfangin á frásögnina af veru hennar á riddaraliðsstöðinni.
„Hafið þér virkilega gert þetta allt, senorita? Það er dásam-
Iegt!“ sagði Tína með ákfeð. „Viljið þér ekki koma og heimsækja
mig á Los Quebranchos? Við höfum sæg af hestum þar, og við
gætum farið í útreiðartúra og....“
Hún var trufliö áður en hún hafði getað útmálað allt sem þær
gætu tekið sér fyrir hendur. Lafði Kathleen koni inn úr dyrun-
um með herptar varir og sigurgleði í augunum.
„Afsakið að eg trufla ykkur, börnin góð,“ sagði hún, „en eg
þarf að biðja yður um að koma inn í dagstofuna mína, Penny.
Eg skildi Andrew eftir þar, en hann þarf að tala nokkur orð við
yður.“
Tína rak upp stór augu. Og Penny varð ekki um sel. Nú — nú
mundi það líklega koma.
Hún dró eftir sér fæturnar á mjúkum dúkunum í ganginum.
Hann beið hennar í dagstofu lafði Kathleen. Hann þurfti að
tala nokkur orð við hana.
Nú svall beiskjan í henni aftur, er hún hugsaði til þess, að
hann hafði látið sem hann sæi hana ekki á bryggjunni.
Hún opnaði stofudyrnar og reyndi árangurslaust að íinna ekki
til hjartsláttarins. Þarna stóð hann og horfði út um gluggann,
svo að hún sá ekki andlitið á honum, en hann virtist hærri og
þreknaði en hann hafði sýnst áður, og herðarnar voru réttar og
breiðar. Hún hafði gengið svo hljóðlega um, að hann varð henn-
ar ekki var fyrr en hún tók til máls.
Vilduð þér tala við mig, herra Brand?
Þá leit hann við og hún sá að andlitið var drumbslegt og
þottafullt.
„Já, — já, einmitt,“ sagði hann. „Þér eruð ungfrú — ung-
frú....?“
„Ungfrú Mayne,“ svaraði Penny rólega. Jæja, hann hafði ekki
einu sinni lagt á sig að muna hvað hún hét.
„Lafði Kathleen hefur sagt mér....“
Penny varð niðurlút. Hún gat gert sér greinilega í hugarlund,
með hvaða hreim lafði Kathleen hefði sagt honum sitt hvað.
„Hún — hm — virtist vera sannfærð um, að þér munduð henta
vel til að....“ En það er ekki, las hún úr augum hans. Eg er
alls ekki sannfærður um það.
Hann virtist bíða eftir að hún svaraði einhverju, en þaö gerði
hún ekki. Og það virtist rugla hann í ríminu. Svo hélt hann áfram
eftir dálitla þögn:
„Eg — hm — geri ráð fyrir, að — að hún hafi sagt yður eins
og er, um systur mína,“ sagði hann stirðbusalega.
Penny kinkaði kolli. „Já.“
„Það er gott,“ sagði hann óþolinn, eins og hann vildi ljúka
þessu af sem fyrst, „en ef eg á að vera hreinskilinn, ungfrú Mayne,
þá hryggir þaö mig, að lafði Kathleen skuli hafa tosaö yður þessa
löngu leið hingað. Þér eruð alls ekki eins og eg hafði hugsað mér
að félagi systur minnar ætti að vera. En úr því að þér eruð kom-
in hingað, ætla eg að láta yður reyna. Nú hefur þessi bölvaður
-skóli rekiö Tínu fyrir fullt og allt, svo að þér verðið að koma
heim til okkar undir eins....“
Hann þagnaöi.
Penny Mayne hristi höfuðið, hægt eri mjög ákveðið. Lafði
Kathleen hefði kannast við það ef hún hefði séð það. En Andrew
Brand vissi ekki hvað það þýddi.
„Því miður,“ sagði hann, „því að eg veit að þið lafði Kathleen
höfðuð hugsað ykkur annaö. En það verður að bíða.“
Penny brosti. Þessu augnabliki hafði hún beðið cftir. Hún
. titraði ofurlítið undir dimmu og drembilegu augnaráði hans, en
henni tókst að láta ekki bera á því.
„Nei,“ sagði hún. „Nei, herra Brand!“
„Hvað eigið þér við?“ spurði hann gramur. Ætli það sé ekki
eg, sem ákveð hvað þér gerið!“
Nú var hún hætt að titra. Hún var reiðari en svo. Hann skipar
mér eins og þræli, hugsaði hún með sér. Hann heldur að sér
leyfist að vera eins ruddalegur og hann vill, og að hann muni
koma sínu frnm með því móti.
„Ó, nei, he”ra Brand,“ sagði hún aftur, og var nú róleg. „Mér
hefur snúist hugur, skiljið, þér.“
Hann starði á hana forviöa. Þetta gekk alveg fram af honum,
eftir ergilegt rifrildið við lafði Kathleen, sem honum þótti í raun-
inni mjög vænt urn, og samtalið -'!ð fokreiða skólastýruna í skól-
anum, sem hann hafði komið Tinu í.
|
„Hvað er þaö sem þér krefjist?“ spurði hann. „Meiri peninga?"
Loftbólur —
Framh. af 3. síðu.
nokkrar nætur og ya'i þess get-
ið, að veiðin heíði verið það
mikil, að hún borgaði allan út-
búnaðinn tvisvar sinnum. Taidi
fiskifræðingurinn að mjög ó-
líklegt væri að veiðin hefði
orðið svona mikil, ef hið nýja
tæki heði ekki verið notað.
Með tæki þessu var hægt aSS
veiða á djúpu vatni án þess ací
straumur eða mikil skipaum-
ferð truflaði.
Enn munu verða gerðar end-
urbætur á þessu veiðitæki og
sennilega mun veiðast enni
meira ef pípan er lengri, allt a-fí
3000 feta löng. Þá verða gei-ðaif
tilraunir með pípu með enii
smærri götum og meiri loft-
þrýstingi og loks verður athug-
að hvort nauðsynlegt er aðl
kæla loftið áður en því er dæltj
í slönguna þar sem það kann
að leiða til þess að hún endistí
lengur og rifni eða springi
síður.
£. R. Burrougha
TARIAfW
2840
Charles Laver og Tarzan
fikruðu sig áfram eftir slóð •
hlébarðans. Þeir fóru mjög
HÓWEVER, A SUKTOSE
WAS IN STOKE--
gætilega, en þeir vissu ekki
áð kötturinn myndi koma
þeim á óvart, því hann komst
aftan að þeim og fylgdi slóð
þeirra. Allt í einu gerði dýr-
ið árás og stökk á Tarzan
ofan úr tré og í þetta skipti
hrökk Laver ekki til baka.-
Ættleiðing barna -
Framh. af 9. síðu.
lega. Og þar sem ættleiðingan
eru orðnar hér all-tíðar og feri
enn fjölgandi, verður að vanda
til þeirra eins vel og framast er»
unnt. Alltaf verður að hafa i
huga velferð og framtíð barns-
ins, sem í hlut á, enga móður
ætti að telja á að láta barn sitt
frá sér til ættleiðingar, ef huH
er andlega og líkamlega fær til
þess að annast sómasamlega'
uppeldi þess. Ef ytri aðstæðuil
hennar eru örðugar, er fyrsta
skylda þjóðfélagsins að komá
henni til hjálpar, svo að hún
þurfi ekki að láta barnið frá sér
fyrir fullt og allt. Annars er ég
sammála Guðmundi V. Jósefs-
syni um það, að í mörgum til-
vikum færi betur á því, að ís-
lendingar fylgdu hér meir forn-
um þjóðarsið að taka börn í
fóstur, án þess að rofin væru
með öllu tengsl þeirra við rétta
foreldra þeirra. Tryggja mætti
með lögum umráðarétt fóstur-
foreldra yfir fósturbörnum
þeirra, og er það að vísu nú að-
nokkru gert Sömuleiðis mætti
fryggja slíkum börnum erfða-
rétt á sama hátt og kjörbörnum
nú, ef fósturforeldrar óska þess-
og það þykir máli skipta. Ekkr
skal ég um það segja, hvort hér
ætti við að taka upp tvenns
konar form ættleiðingar með
líkum hætti og Frakkar hafa:
venjuleg ættleiðing (adoption
ordinaire), sem breyta má,
og þar sem tengslin
milli barns og réttra foreldra
eru ekki algerlega rofin og
barnið’ hefur oftast meira og
minna samband við foreldra
sína og hefur vissar skyldur
gagnvart þeim ; og fulla ættleið-
ingu (légitimation adoptive),
sem er óriftanleg og rýfur al-
gerlega öll tengsl barnsins við
rétta foreldra þess og tengir
barnið sömu böndufn við ætt-
leiðendurna sem væri það
þeiri'a skilgetið barn. Á þessi
síðarnefnda tegund ættleiðing-
ar sér einkum stað, þegar um
munaðarlaus, yfirgefin og van-
rækt þörn er að ræða. Hvað
sem þessu líður, virðist vera
full þörf á að taka þetta mál
um fóstur barna og ættleiðingu
til gagnverðrar athugunar í
heild.