Vísir - 25.11.1959, Blaðsíða 10

10
VlSIft
Miðvikudaginn 25. nóvember 1959
.11
Hún var orðin svo reið að hendur hennar titruðu.
— Komdu bara með öll falsvitnin þín! Eg skal berjast....
— Nei, heyrðu nú, Sonia. Þetta er of sóðalegt mál til þess að
láta almenning smjatta á þvi, sagði hann. Það er bara leiðin- j
legt að þú skulir vera svona veik á svellinu gagnvart stráklingum
Manstu laglega fiðluleikarann í Sviss forðum? Heldurðu að það
væri ekki réttara að við létum málin falla niður, bæði? Viö
skulum tala saman eins og skynsamt fólk. Eitt er að eyðileggja
nafn og mannorð Cariu, — en hitt er annaö að það endar með
því að þú hefur hvorki nafn né mannorð sjálf.
Hún réð sér ekki fyrir reiði. Alla sína æfi hafði hún óttast meira
en nokkuð annað að verða til athlægis. Og hún vissi mæta vel,
að hann hafði á réttu að standa. Hún þekkti klíkuna sína —
henni fannst hún heyra hláturinn. Það væri óstjórnlega hlægi-
legt — Sonia falla fyrir dökkum augum og rjómatenór! Ekki
einu sinni frægum manni — aðeins venjulegum stráklingi, sem
hafði orðið statisti i kvikmynd og síðar viölagasöngvari hjá
danshljómsveit.
Hún vissi vel að hún hafði hagað sér eins og bjálfi — en henni
hafði leiðst, og Garry hafði óneitanlega verið skramba snoturt
karldýr.
Heyrðu nú, Sonia, sagði Basil, — Við skiljum hvort annað
mæta vel. Við viljum bæði verða frjáls. Þú getur gjarnan fengið
skilnað. Eg skal taka sökina á mig. En þú gerir svo vel að bendla
Cariu ekki við þetta mál — og yfirleitt minnist þú ekki einu
orði á hana! Ef þú gerir það, skaltu ganga að því vísu að hún
franska Marie þín leysi frá skjóðunni líka, — og það iðrastu
eftir. Hvað segir þú um það?
Hún horfði á hann, grænu augun í henni voru dimm af hatri.
En hún vissi að hún hafði beðið ósigur.
— Þá það, sagði hún. — Þú vannst. En eg fullvissa þig um, að
þú skalt ekki hafa neina ánægju af því. Hún giftist Ross Carlton
— þá færð hana aldrei aftur. I
Það vissi hann áður, og af því að leóparðinn getur aldrei
losnað við hringina sína þó hann gerfibúist um stund, þá var
það satt að það sem kvaldi hann mest var að Caria hafði aldrei
verið hans.
Samt fannst honum hann hafa endui’heimt eitthvað af stæri-
lætinu, sem Barrington hafði flett svo miskunnarlaust af honum
fyrr um daginn. I
Morguninn eftir að Basil Freyne hafði átt hið einkennilega
samtal við konu sína, tók Mary stóra körfu með blómum og
ávöxtum, sem höfðu komið með sérboða frá London, og fór með
þetta inn í herbergi Cariu. !
— Þú manst að það er afmælið hans föður þíns í dag, sagði
hún. — En það er svo að sjá, að þú fáir gjafirnar. |
— Ó! Augu Cariu urðu stór af örvæntingu. — Hvers vegna
hefur enginn minnt mig á daginn? Elsku bezti pabbi minn!
Þetta er i fyrsta skipti sem eg hef gleymt.... i
— Hann kemur hingað út eftir seinna. Og eg þú ætlar þér að
halda áfram að vera svona raunaleg, skaltu eiga okkur öll á fæti.
Caria var ekki orðin nógu hraust til þess að geta verið virki-
lega raunamædd. Hún vissi að faðir hennar mundi skilja allt.
— En hver hefur sent þessa? spurði hún og benti á körfuna.
— Frayne majór, sagði Mary rólega. — Bíddu hæg, væna
mín. Það er bréf frá honum hérna lika. Eg skal opna það, en eg
hugsa að þú viljir helzt lesa það sjálf.
Caria tók bréfið og las það, sem Basil hafði skrifað:
„Kœra Caria mín: — Mig langar til að láta þúj vita, að
málið, sem hefur valdið þér erfiðleikum, er nú útkljáð. Við
Sonia œtlum að skilja, en það verða ekki nefndir neinir
„samsekir“ á hvoruga hliðina. En, góða Caria. hvers vegna
komst þá ekki til min, í sambandi við þetta? Þó að eg eigi
skilið að þú hugsir Ijótt um mig, hlaust þú að vita að eg
mundi vilja verja þig. Þú þarft engu að kviða, hvorki nú
eða í framtíðinní. Eg óska þér af heilum hug til hamingju
—og flýttu þér nú að verða frisk. — Basil.“
En hvernig hafði hann komist að þessu? Ekki gat Ross hafa
sagt honum það. Nei, þá var líklegra að Sonia hefði komið upp
um sig sjálf, í ógáti.
Hún lagöi aftur augun og hallaði sér aftur á koddann, svo
föl að Mary tók handleggnum undir höfuð henni og hélt vatns-
glasinu upp að munninum á henni. — Drekktu svolítið, Caria--------
— Þetta er.... allt í lagi, sagði Caria og röddin varð allt í
einu styrkari. — Nú verð eg bráðum albata — í einu vetfangi,
skal eg segja þér.
— Hvað hefur komið fyrir? spurði Mary Roger þegar hann
kom skömmu síðar.
— Já, nú veit eg ekki! sagði hann. En eg hitti Frayne og veitti
mér þá ánægju að segja honum álit mitt á honum og hans ágætu
frú. Ef satt skal segja varð hann fjúkandi vondur, — það er
áreiðanlegt að hann vissi ekkert um hvað var í bígerð. Svo símaði
hann til mín siðar og sagði aö allt væri í lagi, og að við mundum
ekki hafa nein óþægindi af Soniu framar.
— Það mun vera eitthvað í líka átt sem hann skrifaði Cariu,
býst eg við, sagði Mary.
— Hefur hann skrifað henni?
Hún kinkaði kolli. — Eg held að þú ættir að fara upp til henn-
ar strax — hún var svo sár út af því að hún hafði gleyrnt af-
mælinu þínu.
. i .apajáð yður Jilaup á ndlji icargra verzlana! .
» . WWJOðL ÁÖM HOÖM!:
($1$) -Ausuurstrssr.i
AÐALFUNDUR
NORRÆNA FÉLAGSINS
veröur haldinn í Þjóðleikhúskjallaranum föstudaginn 27.
nóv. n.k. og hefst kl. 20,30.
Fundarefni:
Venjuleg aðalfundarstörf.
Lagabreytingar.
Að aðalfundi loknum verður efnt til kvöld\’öku.
Skemmtiatriði: Skemmtiþáttur, sem leikararnir Vaiur
Gíslason og Klemens Jónsson flytja.
Dans.
Félagar fjölmennið.
Stjórnin.
mW&ð&ð&Jr.
wmm
E. R. Burroughs
- TARZAIM -
3144
"CALL IT tXTGj' SOOTW9P’ TA!?ZAN.
"HES OSSESSICN AN!7 HEK QL'EST WAS
TOTAkS THE PKESETKVEKS VOUTH P __S
Greftrun systur Bill Fost-
ers var framkvæmd eins
fljótt og auðið var. „Það
voru örlögin, sem voru að
verki,“ sagði Tarzan hugg-
andi. „Það var hennar mark-
mið og áhugamál að taka inn
yngingartöflurnar.“ — „Já,“
mælti Bill, „hún hefði tekið
"yES,'1'SAIÍ7 SILL. *SHE
WOULP HAVE TAK.EN
THEJV\ EVEN THOUSH
SHE KNEW WHAT TH£
OUTCOiVtE WOUU? SSl ^
þær inn, jafnvel þótt hún
hefði vitað um afleíðing-
KVÖLDVÖKUNNI
Það var æfing í leikhúsi í
New York og leiðbeinandinn
bað leikkonu, sem lék þar, að
kveikja um leið og hún kæmi
inn. Hún sagðist skyldi gera
það — en gerði það ekki. Aftur
bað leikstjórinn hana að kveikja
um leið og hún kæmi inn, en
hún gerði það ekki. Hann
reyndi í þriðja sinn, en án ár-
angurs — þá ætlaði leikstjór-
inn að springa í loft upp. Leik-
konan varð alveg rugluð og
sagði: „Eg hélt þér meintuð
ljósið innanfrá!“
★
Maðurinn hafði verið að leika
golf og hélt yfir bílastæðið. Þá
hitti hann þar unga stúlku í
stuttbuxum. Hún bað hann að
gera sér greiða. Það væri svo
herfileg dauð padda í bílnum
hennar og hún væri ægilega
hræddi við pöddur og bað hann
að ná henni út. Maðurin gerði
það. Þetta var dauð engispretta.
Unga stúlkan var mjög vin-
gjarnleg og hann rabbaði við
hana um stund, en minntist
þess þá, að hann átti að hitta
konu sína og kvaddi.
Skömmu síðar leit hann við.
Sá hann þá, að hin hrædda
unga stúlka beygði sig niður,
tók upp engisprettuna og
fleygði henni inn í bílinn sinn!
★
Arthur Hopkins leikstjóri
sat á öftustu röð og var að
horfa á nýtt leikrit, sem hann
stjórnaði og var leikið í fyrsta
sinn. Það leit út fyrir að leik-
ritið myndi „falla í gegn“.
Hann bölvaði í hálfum hljóðum.
Kona, sem sat í næsta sæti fyrir
framan hann snéri sér við og
sagði-örg:
„Ef yður geðjast ekki að
leikritinu, hvers vegna farið
þér þá ekki fram í aðgöngu-
miðasöluna og heimtið pening-
ana yðar aftur?“
Hopkins hugsaði til sextíu
þúsundanna, sem hann hafði
eytt í leikritið og sagði:
„Eg vildi að guð gæfi að eg
gæti það, frú!“
★
Nýr sjúklingur var kominn
á geðveikraspítalann. Flestir
sem þangað koma eru mjög öf-
ugsnúnir í fyrstu, en þessi var
sí-brosandi. í rauninni skelli-
hló hann.
„Nánustu ættmenni yðar?“
spurði rannsóknarlæknirinn.
„Tvíbura-bróðir,“ svaraði
hinn. „Við vorum afskaplega
líkir tvíburar. Það var ekki
hægt að þekkja okkur að. í
skólanum henti hann bréfkúl-
um í kennarann, en kennarinn
kenndi mér um það. Einu
sinni var hann tekinn fastur
fyrir of hraðan akstur, en
dómarinn dæmdi mig' fyrit
hann. Eg átti stúlku. Hann
stökk í burtu með hana.“
„En hvers vegna hlægið þér
svona mikið?“
„í síðastliðinni viku jafnaði
eg um gúlana á honum.“
„Hvað kom fyrir?“
„Hvað kom fyrir? Nú eg dó,
en þeir grófu hann.“
Bezt a5 auglýsa í Vísi.