Vísir - 30.11.1959, Blaðsíða 10

10
VlSIfc
Mánudaginn 30. nóvember 1959
• • •
\hvian CJorn c ((:
perliti
5
P
N
N
E
N
A
D
I
s
A
K
A
M
r
A
L
A
S
A
G
A
„Já, — eg man nú hvað eg las. Þér eigið skip á öllum heims-
höfum og þér byrjuðu sem drengur á því, að selja döðlur í
Alexandríu. Og þér eruð sagður vera eins rikur og Ibn Saud
og------“ *
Þetta er allt,“ sagði hr. Pharaoh hvass í máli. „Hann þefaði af
rauða vasaklútnum sínum og honum brá við að finna að pen-
ingar hans væru aðeins eins og gullinn vekkur, fem héldu þessari
stúlku frá honum.
„Saga mín er búin. Segið þér mér nú ag yður sjálfri. Saga
yðar er fraundan.“
„O, eg hefi ekki mikið til að segja af sjálfri mér. Móðir mín
skildi við Ameríkanann sinn árið sem eg fæddist, við búum i
Parísarborg og“ — h;n þagnaði. „Eg giftist þegar eg var 19 ára
og hann dó i bílslysi. Hann var of ungur.“
„Of ungur til að deyja?“
■ „Hann var of ungur.“
„Þér voruö of ung til að giftast."
: „Nei. Hann var of ungur. Hún leit á hann afsakandi. „Eg hefi
éngar tilfinningar gagnvart ungum mönnum."
- Hr. Pharaoh leit í blá augu hennar andartak og honum skildist
að hún hafði gert honum ljóst að hann væri ekki of gamall og
lifnaði við.
„Og — síðan að maðurinn yðar dó?“
„Eg var um stund á leikskóla, en þar komst eg að því að leik-
pvðið væri ekki fyrir mig. Þá varð er ritari. Eg kann ekki við
það að lifa á henni móður minni og borða á Maxine. Eg vildi
vera eins og þér, hafa nóg að gera út um allan heim og láta
skipin bera nafn yðar um öll höf.“
Hr. Pharaoh bað aftur um tyrkneskt kaffi og andvarpaði,
rólegur og í friði. Loksins hafði hann fundið einhverja tilbreyt-
íngu frá þessum veraldarvönu konum, sem —
„Eru þér kvæntur?“
Hr. Pharaoh stóð nú andspænis hreinskilnum og rannsakandi
augum og hann stóðst það. „Fjórum sinnum." — Hann muldraði:
„Þær eru allar farnar núna.“ Hann muldraði aftur: „Þær voru
allar of gamlar.“
Hún sagði ekkert og hann gat næstum heyrt andardrátt
hennar.
„Það er fagurt hér í þessum garði.“
Hr. Pharaoh kinkaði kolli, hann fann ilminn af rósunum og
furunum. Þá stóð hann á öndinni andartak, blóð hans steig
honum til höfuðs og hann dró upp vasaklút sinn og andaði að
sér ilminum af honum. Hann sá að Francine horfði á hann og
vissi að hún fylgdi augnaráði hans að konu, sem hafði komið
'seint til að borða.
Hr. Palumbre nálgaðist, hnöllóttur og skínandi, hina blómlegu
fegurðardís, sem stóð þarna eins og þéttvaxin Carmen á leik-
sviði. Hún var eins og í sjónleik að sjá, með sitt svarta hár og
hárauðan vangalit á gulleitu hörundinu. Hún var búin dimm-
rauöum kjól og hafði um hálsinn perluband. Við hönd sér hafði
hún grannvaxinn Spánverja.
„Hún lítur út eins og óperusöngvari," sagði Francine. „Þessar
perlur eru bjánalegar við rauða kjólinn."
„Þetta er siðasta konan mín,“ sagði hr. Pharaoh og svelgdi i
sig brandýið sitt.
Francine leit á hann og var eins og mild afsökunarbeiðni í
.4
KVQLDVOKMI
Þó að veðurlagið geti orsakað
barkabólgu, hélt Richard She-
augum henríár. „Mér þykir fyrir þessu,“ sagði hún. Hún þ‘agnaöi ridan, leikritahöfundurinn
andartak. „En hún ætti ekki að nota þessar perlur.“ írski sig einu sinni í votviðra-
„Það ætti hún ekki,“ sagði hr. Pharaoh. „Það eru mínar perlur.“ samasta hluta Englands. Einu
Dimmt blóð var ennþá reiðilegt í andliti hans. „Þetta er Sheba.1' sinni ætlaði hann í morgun-
„Sheba?“ göngu en var þá höfuðsetinn af
„Það er Sheba-perlubandið.“ Francine leit á hann spyrjandi. málóðri stúlku, sem vildi endi-
„Þetta eru frægustu perlur í heimi. Þær eiga allar viö perlu- lega ganga með honum.
aingulinn að framan, eru allar bornar saman við hann.“ j „Veðrið er vont,“ sagði hann-.
„Þær eru fagrar,“ sagði Francine. „Eg hefi aldrei séð perlu- „Það herpir saman á mér háls-
band, sem var af þessari gerð.“ inn. Dagurinn er ekki heppileg-
„Dingullinn er kallaður Bjalla Salómons. Hún er svo fögur að ur fyrir göngutúr.“ Hann sneri.
eg lét hana hanga eina sér.“ Hann andvarpaði. „Eg var fjórtán við inn i húsið.
ár að safna öllum þessum perlum saman og gera úr þeim perlu- Hann beið inni í nokkrar
band.“ Hann hvæsti. „Eg bjó það til og eg á það.“ j sekúndur, læddist síðan út bak-
„Hvers vegna notar hún það þá?“ dyra megin, en rakst þá aftur á
Hr. Pharaoh andaði aftur að sér ilminum. Hann fann æða- sömu stúlkuna.
sláttinn í höfði sér, það var eins og verið væri að berja bumbu. i „Nú, herra Sheridan,“ gagg-
„Af því —“ Hr. Pharaoh kæfði þetta niður með sér. Svo eftir aði hún. „Veðrið er þá betra
þögn nokkra hríð sagði hann söguna. „Eg bjó þetta perluband til núna?“
handa móður minni. Eg varð of seinn. Hún dó áður en eg hafði „Já — hm — já ungfrú,“ sagði
lokið við perlubandið. En — þetta var perlubandið hennar. Eg hann í vandræðum.'„það er ef
er sonur hennar og nú er það mín eign.“
„En hvers vegna kaupið þér það ekki aftur frá —“
„Það er það, sem eg gerði. Eg lét hana hafa skrauthýsið og
200.000 dali þegar við skildum. Hún vildi ekki láta mig haía
perlurnar aftur. Svo að eg keypti þær af henni. Hún innheimti sínum gegnum
peningana strax, en hélt perlunum. Hún stakk 100.000 dölum í Barnið öskraði
vasa sinn og hló.“ bræði, en faðirinn endurtók í
„En —“ hálum hljóðum fyrir munni sér:
„Eg hefi gert allt, sem eg hefi getað. Izak, lögfræðingur minn, „stilltu þig James. Vertu bara
álítur að við getum fengið þá aftur með því að fara í mál, en rólegur James.“
eg vil ekki hafa neitt opinbert hneyksli." j Barnaasálfræðingur varð á-
Olga hafði nú komið auga á hann, hún hnippti í Spánverjann heyrandi að þessu, klappaði á
sinn og brosti. öxlina á. föðurnum og sagði:
„Já, svona á að rökræði við
Jimmy litla.“
„Hann heitir Herbert,“ sagði
faðirinn til leiðréttingar. „Það
er eg sem heiti James.“
★
Tvær giftar konur, sem
komnar voru á eftirlaun ákváðu
„ ^ að setja upp hænsnabú. Þær
„Eg get ekki þolað að s]a hana handleika perlurnar. Það er .., ^ ,
, . ... .... . „ ,foru til manns sem seldi hæns
rtn r\ rv Viim nn X Vmlrln o 1-MnAut* vv> in VII 1 rrrArimi 1 'k I
til vill betx-a fyrir einn, en varla
fyrir tvo.“
★
Ungur faðir var að aka syni
skemmtigai-ð.
hástöfum af
„Hver er þessi maður, sem er með henni? Er hún gift aftur?“
„Honum? Hann er bara spænskur dansmaður — gigolo. Olga
er yngsta kona; sem eg hefi séð hann með og hún er 38 ára. Hún
lítur út fyrir áð véi-a fjörutíu og fimm ára. Eg var flón.“ Hann
ygldi sig. „Eg hata að láta gabba mig.“ (
Hr. Pharaoh leit yfrum til þeirra og sá að Olga glingraði við j
perlurnar. Hr. Pharaoh andaði aftur að sér ilminum og þei-raði
af sér svitann.
eins og hún sé að þukla á móður minni í gröfinni.1
Bláu augun voru róleg og sefandi mnúna. „Látið þetta ekki
setjast að yður, hr. Pharaoh.“
Hönd hr. Pharaoh titraði við glasið, en hann sefaði hana. Því
næst talaði hann. „Eg get ekki að því gert.“
„Haldi þér ekki að við ættum að fara?“
Francine ók honum þögul nlður hæðina og fram hjá Eden
Rock. Hún ók hraðar er þau nálguðust Villa Parthenon.
„Stansið þér við hliðið.“
Hr. Pharaoh fór út úr bílnum og tók á hliðinu. Það var ekk-
ert ljós í skrauthýsinu og það leit næstum þvi út eins og Parthen-
on i tunglsljósinu.

Spaiið yður hlaup á miUi margra. veralana!
OöHUOöL 6 ÖltUM
■■ ■ -Ausfcurfítxæti
E. R. Burroughs
- TARZAN -
3141$
{ Þegar minnst var á For-
j boðnu fjöllin urðu hinir inn-
fæddu óttaslegnir og fóru á
þi’ott og litlu siðar kvöddu
hinir fyrri félagar Tarzans
og þá var hann einn eftir
með náttúrufræðingunum.
Hvað er það sem þið eruð
að leita að, spurði Tarzan.
Það er á, sagði Paul Finch,!
spenntur. Við ætlum að fara;
ANEAESY NATIVE
swuFPeesc’, "no one
WILL WELF YOU ANYWAV,
BWANA—THE FOeS«7PEN
MOUNTAINS Ag£ EVIL."
með á nokkurri sem rennur
að rótum Forboðnu fjalla
og’ hverfur.
og vildu kaupa hjá honum 200
hænur og 200 hana. Hænsna-
salinn brosti dálítið og sagði:
„Já, það er alveg rétt að
kaupa 200 hænur, en 200 hana
þurfið þið ekki.“
„Við skiljum það,“ sagði önn-
ur konan. „En við vitum hvað
það er að vera einmana."
★
Skotar eru ætíð gætnir í
hi-ósyrðum. Þegar þeir elska
mest láta þeir sem minnst á
því bera.
Dr. Douglas læknir í Glas-
gow sat við rúm konu sinnar
sem lá fyiár dauðanum. Hún
tók hönd hans og sagði:
„Jæja Jack nú förum við að
skilja. Hefi eg ekki verið þér
góð kona, Jack?“
„Bara í meðallagi, Maude,
bara í meðalagi.“ Blessaður
læknirinn varð að hafa hemil á
ást sinni.
„Jack,“ sagði hún ennfrem-
ur, ,,þú verður að heita mér því,
að jarða mig í gamla kirkjugarð
inum við Stravon, við hlið
hennar mömmu. Eg gæti ekki
hvílzt í fi-iði innan um þetta
leiðindafólk og allan óþverrann
og reykinn í Glasgow.“
„Jæja, jæja, Maude, konan
mín,“ sagði dr. Douglas í hugg-
unar rómi. „Við reynum fyrst
að grafa þig í Glasgow, og' ef
þú ekki liggur kyr þar, reyn-
um við að flytja þig til Stra-
von.“
Bezt að auglýsa í Vísi.