Vísir - 08.01.1960, Blaðsíða 10

t
Föstudaginn 8. janúar 1960
10
VÍ SIR
V J
23
sögðuð mér frá því að eg vissi allt um Sheba-perlurnar og allt
um Olgu." Hún leit nú beint á hann. „Við komum hingað til
þess að gera eitthvað hérna á ströndinni og við vissum að Sheba-
perlurnar voru þess virði. Þér komuð þessi máli ekkert við. En
svo — jæja, þér rákust á okkur og eg sá að við gátum fengið
allar upplýsingar um skrauthýsið hjá yður. Svo —“
„Og það gekk allt eins og í draumi!“ sagði hr. Pharaoh og
reyndi að vera hæðinn í reiði sinni og kvöl.
„Alveg eins og í kvikmynd, sagði Dante, þegar hann komst að
því að eg hafði látið yður hafa Sheba-perlurnar.“
„Svo að það var tilgangur ykkar að stela Sheba-perlunum?“
„Það var upphaflega, hugmyndin.“
„Hr. Pharaoh stóð upp og gekk fram og aftur um herbergið,
síðan settist hann niður. „Og hvers vegna gerðuð þið það ekki?“
„Af því áð eg sá, að þér áttuð ekkert annað í heiminum. Að þér
sitjið gjaldþrota á hrúgu af gulli. Eg gat ekki stolið því eina,
sem þér áttuð.“ Hún þagnaði andartak. „Allt það sem þér hafið
misst er samstæðu perlubandið og við tókum ágóöann frá 01gu.“
Hún tók upp Sheba-perlubandið. „Og allt það, sem þér hafið og
tilheyrir yður er perluband.“ Hún lagði perlubandið aftur á
borðið.
Hr. Pharaoh var nú orðinn rólegur. „Og nú vil eg heyra sögu
yðar, Francine."
„Sögu minni er lokið. Og nú ætla eg að fara aö sofa.“
Hr. Pharaoh lagði hönd sína á arm hennar er hún gekk til
dyra. „Ef þér opnið þessar dyr kalla eg á lögregluna."
„Hvers vegna?“
„Til þess að ná í sögu yðar ef eg fæ hana ekki öðru vísi.“
„Hvað vilji þér vita um mig?“
„Eg vil fá að vita hvernig þér — hafið komist inn í svona
ástæður."
„Eg veit það ekki. Eg held það hafi verið reiði, sem hafi hrundið
mér út í það.“ Hún horfði á hann alla stund meðan hún talaði.
„Það sem eg sagði yður var satt — á vissan hátt. Eg vann fyrir
Ameríkumann, og eg fann Dante, þar sem hann var að opna
járnskápinn. Eg var alveg eins og hver önnur stúlka í Parísar-
borg. Eg var aðeins 19 ára þegar eg fór að vinna sem einkaritari
fyrir þenna Ameríkana. Hann var alveg eins og þér — eintómur
ys og þys í kringum hann, peningar, æði og veldi. Hann greiddi
mér góð laun, en hann lét mig líka vinna mikið — tók þó ekki
eftir mér.“ Hún þagnaði andartak. „Þá kom það fyrir eitt kvöldið
þegar við unnum seint, að hann missti símann úr hendi sér, eg
ieit upp og eg sá að hann grét og titraði allur. Þá sagði hann mér
frá því — að hann ætti sænska konu, hún var stór og ólagleg og
hún skildi hann alls ekki og hann bjó með henni eins og pipar-
sveinn í Avenue Foch. Eg held að eg hafi vaknað og orðið kona
þegar þessi sterki maður féll allt í einu saman og tók að gráta
í örmum mér. Eg huggaði hann og gerð'i hann aftur heilbrigðan.“
Augu hennar voru kuldaleg þegar hún leit á hr. Pharaoh. „Og
þegar hann var búin.n að ná sér og var sterkur aftur varð hann
töfraður af „smástirni” i kvikmyndaheiminum, sem ekkert hafði
þó unnið sér til ágætis annað en að sýna sig í Bikini baðfötum
yfir að Eden Rock.
„Svo kom hann eitt kvöld inn með pakka frá Cartier, hann
opnað'i hann og eg sá demantsarmband og 4 demantsbrjóstnálar.
Hann læsti þetta inn í járnskápnum, síðan hringdi hann til
„stjörnunnar" og bauð henni i hádegisverð' degi síðar.“ Hún
andvarpað'i. „Eg ákvað þá að hætta þarna og koma ekki aftur
daginn eftir.“
Hún var þreytuleg að sjá og gramdist gamlar sorgir.
„Svo brann þetta í mér allt kvöldið og eg ákvað að taka gim-
steinana.“ Hún brosti. „Þér trúið því ekki, en eg ætlaði bara að
henda þeim út í Seine. Eg hafði alla lykla að skrifstofunni. Eg
fór upp á loft í lyftunni og opnaði dyrnai* — og fann Dante við
járnskápinn. Hann var eins hræddur og eg var og hann stóð
upp og talaði við mig kurteislega. Hann sagði aðeins: „Kærið mig
ekki, og eg skal gefa yður drengskaparheit mitt, upp á það að eg
skal ekki koma hingað aftur.“
„Hann kom ofan með mér í lyftunni. Við fórum inn i kaffihús
og hann bað um svart kaffi handa okkur báðum. Eg spurði hann
hvernig hann hefði komist inn i þenna leik. Hann elskaði kapp-
akstursvagna út aí lífinu og þegar hann var átján ára varð
hann aðstoðar-ökumaður og vélamaður hjá ítölskum manni sem
var „ás“, í sínu landi. Það var ekkert, sem gat komið í veg fyrir
frama hans, nema kona ítalska „ássins“. Út úr þessu varð rifrildi
og Dante flúði til Parísar með henni. Hann var átján og hún
var 35 ára og hún var fyrsta konan sem hann kynntist. — Þetta
var engu betra en barnarán, þau urðu peningalaus og hún yfir-
gaf hann fyrir fínan glæpamann — gangster — og þegar hún
yfirgaf hann fór Dante til hans og þeir hengu saman eins og
vængbrotnar æöur — báðir sviknir af sama kvenmanninum. Þeir
störfuðu að smygli, en Dante varð leiður á því. Og eg greip hann
þegar hann í fyrsta sinni var einn að verki.
Eg kvaddi Dante og því næst sneri eg aftur og tók skart-
gripina. Eg fleygði þeim í Seine-fljótið og Amerikaninn fór með
þeim. Eg fór með lyklana til hans degi síðar og sá hann eins og
hann var — hann var barn, sem var vaxið yfir sig. Eg fékk annað
starf og eg var þreytt á hverju kveldi, en hatrið gat eg ekki máð
úr huga mínum. Og svo rakst eg aftur á Dante, hann var á göngu
í Champ Elyséées í sumar-, hann vissi að eg vaf reið með sjálfri
mér, við fengum okkur kaffi og hann sagði mér að hann væri
í „snilldar smygli“ með markgreifa, er væri í Alsír og spurði hvort
eg vildi ekki taka þátt í þvi í París. Hann sagði að við skyldum
varpa hlutkesti um það og það gerðum við og „já“ kom upp.
Svo tók eg þá við gullstöngum í París og varín mér svo mikið
á klukkustund að eg gat lifað á því i heilt ár. Þetta snart mig
ekki. Svo stakk Dante upp á því að við gætum alveg eins hnuplað
einhverju í sósuskálinni við Bláströndina, og þá sagði eg já, og
við vörpuðum engu hlutkesti um það.
Og hingað erum við komin og tökum þátt í leiknum. Eg geri
ráð fyrir að það sé af því að Dante getur ekki hætt á neitt þegar
hann ekurog af því að mig langaði til að sigrast á hatrinu. Yður
þykir þetta allt vafalaust óþokkalegt. En mér geðjast að Dante.“
Hún andvarpaði. „Og nú getur verið að hann geti losað sig við
þetta allt saman og komist aftur út á vegina i kappakstursbíl.“
Hún leit á hann rólega. „Svo að eg hefi enga aisökun fram að
bera, hr. Pharaoh og þér fáið enga afsökun hjá mér.“
Hr. Pharaoh kveikti í vindlingi og brosti. „Eg hefi ekki beðið
um hana.“ Hann leit á Francine og brosti seinlega. „Já, þér eruð
einkennilegur þjófur, Francine — þér hendið spartgripum í Seine-
fljótið og færið' mér aftur Sheba-perlurnar! Og hvað græðið þér
svo á þessu ef Dante eyðir peningunum í kappakstursbíla og
iðkar kappakstur?“
„Dante svíkur mig ekki. Eg er viss um að fá minn hlut.“ Hún
stóð' upp. „En mér er nú orðið sama um það. Eg hefi séð það á
yður hvað auðurinn getur keypt.“
Hr. Pharaoh varð þögull um hríð. „Þér sögðuð mér að þér
væruð giftar?“
„Það var lýgi. Eg sagði yður samskonar lýgi í mínum tilgangi,
eins og aðrar konur hafa sagt yðui af sínum orsökum. Þær eru
ekki mjög áríðandi." Hún var þreytuleg á svip núna. „Mér þykir I
fyrir því að eg skyldi kynnast yður á þenna veg.“
R. Burroughs — TARZAW — 3166
1
Árás eðlu.nnar var svo
tima til að verjast. Skarpar
Tarzans. Eðlan gaf frá sér barði vængjunum og þaut
snögg að þeir höfðu ekki
klærnar læstust í líkama
skrækt hljóð um leið og hún
með Tarzan í klónum upp í
41
loftið.
— Mamma, þú ert víst ekki
nærri eins falleg og barnfóstr-
an.
Mamma hló og lét þetta gott
heita.
— Eg skal segja þér, mamma,
hélt sú stutta áfram, — nú erum
við búnar að ganga hér í
skemmtigarðinum í heila
klukkustund og ekki einn ein-
asti lögregluþjónn hefur kysst
þig.
★
Ben Javits vissi margt og
spurði mig hvort eg vissi, að
það væri aðeins einn Gyðingur
eftir í Aberdeen. Eg leit á hann
spyrjandi.
— Já, sagðd hann til skýr-
ingar, — vesalingsgarmurinn
getur hvergi „slegið“ sér aura
til að komast burt.
★
Ung skozk stúlka var boðin
í veizlu hjá fínustu fjölskyld-
unni í nágrenninu. Foreldrar
hennar vissu hvað hún var gíf-
urlega matlystug og vöruðu
hana hvað eftir annað við að
borða of mikið, sérstaklega vör-
uðu þau hana við að fá sér aftur
af nokkrum rétti. Þau báðu
hana líka um að tala nú vel,
„tala ensku“ — þau áttu við
það að hún ætti að forðast sér-
staklega skozkar málvenjur.
Frúin var elskuleg og spurði
Nellie: — Má eg ekki gefa yður
ofurlítið meira af kjöti?
Nellie mundi eftir áminning-
unum um að borða ekki of mik-
ið, en gleymdi að vanda mál-
sitt. Hún svaraði strax:
— Nei, þakka yður fyrir, eg
er úttroðin upp í háls.“
Kamerun sjálfstætt
á nýársdag.
Kamerun varð sjálfstætt ríki
á nýársdag.
Frakkar hafa farið þar með
umboðsstjórn. Dregnir voru
niður fánar Fi'akklands og
Sameinuðu þjóðanna og hinn
nýi fáni Kamerus dreginn að
hún.
Skugga bar á hátíðahöldin
vegna bardaga milli ættkvísla
í landinu, en í þeim höfðu yfir
40 menn fallið er síðast fréttist.
Bandaríkin og Sovétríkin
urðu fyrst ríkja til þess að við-
urkenna sjálfstæði Kameruns.
^ Adlai Stevenson fer innan
tíðar í heimsókn til Mið- og
Suður-Ameríkuríkja.
Hann gleymdi
að endumýja!
’HappdræW
HASKOLANS