Vísir - 10.08.1960, Qupperneq 10

! i
10
St f
V I S I B
Miðvikudaginn 10. ágúst 1960
II. WOGAX:

Astarsaga
12
liún staðar — eitthvað flaug í hug hennar — hugsun — hugmynd,
sem í einni svapan varð að áformi. Illgirnisleg hugmynd, svo að
hún fékk hjartslátt. Hún flýtti sér að útgöngudyrunum.
„Hvert ætlarðu, Dulcie?“ heyrði hún David segja i örvænting-
artón bak við sig.
„Aðeins út fyrir dyrnar rétt snöggvast, til að fá mér hreint
loft,“ kallaði hún um öxl sér.
. „Þú átt ekki nema tíu mínútur eftir.“ j
.Það er nóg....“ Það var komin kaldranalegur sigurhreimur í1
t’: ' ’
röddina.
Hún stóð úti á götunni — það var indælt að fá svala goluna
í andlitið. Hún flýtti sér á næsta götuhorn — þar var varla
nokkur manneskja. og enginn þekkti hana. Hún fór inn í shna-!
klefann — og uppgötvaði að hún hafði enga smápeninga á sér.1
Hálfgrátandi af vonsku þaut hún út á götuna aftur og skimaði
kring um sig. Blaðastrákur kom labbandi á móti henni.
„Blöð, ungfrú?“ sagði hann.
„Heyrðu,“ sagði hún óðamála, „ég þarf að síma en hef enga
smápeninga. Villtu lána mér þrjá pence í nokkrar mínútur. Eg
leik þarna í le.ikhúsinu — og ef þú gerir þetta skaltu fá peningana
þar og heilan shilling að auki.“
Strákurinn virtist hissa en tók upp peningana. Hún greip þá
og snaraðist inn í símaklefann um leið og hún leit á turnklukk-
una. Hve margar mínútur átti hún eftir....
Hún þreif heyrnartólið, valdi númerið og setti peningana í
sjálfsalann. Svo beið hún og reyndi aö sefa sig. Þegar hún heyröi
að svarað var, sagði hún lágt, með breyttri rödd:
„Ert það þú, Ja^k? Hvað hugsarðu að láta mig bíða svona?
Þú getur ekki hafa gleymt mér, Jack, Sylviu — Sylviu Braden —
og þegar við staupuðum okkur i Royal Bar. — Nú bíð ég ekki
lengur....“
„Halló, halló! Þér taliö við frú Grange. Halló....“
Dulcie brosti illilega og sleit sambandinu. Nu var hún búin
nndir að leika hlutverkið sitt þannig, að hún nyti sín.
Hún var móð eftir hlaupin þegar hún kom inn að tjaldabaki
með bjarma í augunum, eins og af eldi, sem illmennskan
hefur kveikt. Hún mundi hverja setningu, hverja hreyfingu.
Hún lék betur en hún hafði nokkurntíma gert áður og það var
henni að þakka að leikflokkurinn hafði heiður af sýningunni.
Þegar leiknum lauk varð Jack fyrstur manna til að óska henni
til hamingju. Hann stóð við leiksviðsdyrnar og andlitið ljómaöi
af hrifningu.
„Þú varst prýðileg," sagði hann, „þú gætir orðið fræg ef þú
legðir leiklistina fyrir þig. Jill hefur rétt að mæla — þú spillir
fyrir þér með því að vinna hjá mér.“
„Eg er fyllilega ánægð með þig,“ sagði hún létt, „mig langar
ekkert til að breyta um starf.“
Þau urðu samferða heim, og þegar þau kom inn hafði Jill
dúkað borðið og borið fram ýmiskonar góðgæti. Dulcie leit fast
og rannsakandi . hana í þeirri von að hún sæi merki þess að
símtalið hefði haft áhrif, en Jill virtist alveg jafnglöð og róleg
eins og hún hafði verið þegar þau fóru.
„Komdu nú og segðu mér frá öllu,“ sagði hún, „ég hef verið
að drepast úr forvitni. Hvernig fór þetta? Hvernig leist þér á
Dulcie sem leikara, Jack?“
Jack sagði fjörlega frá leiknum og fór miklum lofsyrðum um
Dulcie. Undir venjulegum kringumstæðum mundi henni hafa
þótt vænt um lof hans, en nú hugsaði hún eingöngu um Jill. Var
traust hennar á Jack svo grundvallað, að hún léti símtalið eins
og vind um eyrun þjóta? Dulcie reyndi að hugsa ráð til að komast
að þéssu, hún tók eftir hverjum svipbrigðum á andliti Jill, hverri
smábreytingu á rödd' hennar. Þau sátu lengi yfir borðum, en
loksins var staðið upp. Jack kveikti í pípunni sinni og brá sér
út til að líta eftir í verksmiðjunni áður en hann færi að hátta.
Undir eins og hann hafði lokað dyrunum eftir sér sneri Jill
sér hlæjandi að Dulcie.
„Ilann heidur að hann geti gabbað mig, minn kæri Casanove,“
sagði hún, „en honum skal ekki verða kápan úr því klæöinu."
„Hvað áttu við?“ spurði Dulcie og lést forvitin.
„Eg veit að hann hefur biðið eftir því í allt kvöld að geta veitt
sér góðan hlátur á minn kostnað, en hann skal íá að bíða betur
eftir því. Þú veröur að lofa mér að segja honum ekki af þessu,
Dulcie....“
„Frá hverju.... Eg veit ekki hvað þú ert að tala um.“
„Hér kom kynlegt símatal í kvöld. Það var Sylvia Braden, sem
var að minna -á að hún væri til.“
„Sylvia Braden," sagði Dulcie. „En heyrðu, góða ... “
Jill bandaði hendinni. „Vitanlega er þessi Sylvia Braden ekki
til. Það var nafn sem Jack bjó til í flýti. Hann ætlaði að hafa
skemmtun af því að láta mig verða hrædda um hann.“
„En þú sagðir að hún hefði hringt."
„Það gat ekki verið hún, úr því að hún er ekki til, Dulcie.
Vitanlega var það Jack, sem gerði sér upp kvenróm til að gabba
mig. Þú manst að við vorum að tala um raddir — símaraddir og
aðrar raddir — áður en þið fóruð.“
„Ertu viss um það?“ spurði Dulcie, að það hafi verið gabb,
meina ég....“ Nú fann hún sárt til þess að bragð hennar skyldi
hafa mistekist svona herfilega, undir eips í byrjun.
„Auðvitað er ég viss um það. Það er engin Sylvia Braden til
— eða heldurðu það.... ?“
Dulcie svaraði ekki. Hún hafði tekið eftir að raddhreimur Jill
breyttist lítið eitt, og brosti kuldalega. Hver veit nema henni
tækist þá að gera veilu í oftraustið, sem Jill hafði á manninum
sínum?“
„Hvers vegna svarar þú engu, Dulcie? Er nokkur stúlka til,
sem heitir Sylvia Braden?“
Nú var greinileg spurning í rödd Jills — en líka dálítið annað,
nefnilega ofurlítill vottur af kvíða.
Leiklistarreynsla Dulcie kom henni að góðu haldi núna — hún
vissi hvað segja skyldi, og hver-nig ætti að segja það.
„Auðvitað er engin til með því nafni,“ sagði hún. „Sylvia
Bfaden er ekki gnnað til tilbúningur. Ef ég væri í þínum sporum
mundi ég ekki taka neitt mark á þessari hringingu. Þetta hefur
auövitað verið eins og þú hélst — Jack hefur verið að reyna að
gera að gamni sínu.“
„Já, auðvitað," sagði Jill og dró seiminn. Hún sneri frá og
gekk yfir þvert gólfið. Dulcie gat ekki séð andlitið á henni. Þegar
dyrnar opnuðust og Jack kom inn sneri hún sér undir eins í þá
áttina.
„Var allt í lagi, vinur minn?“ sagði hún og rétti fram höndina
í áttina til hans.
Hann tók laust undir handlegginn á henni og hélt í höndina
á henni.
„Já, sagði hann og varp öndinni létt, „nú er öllu lokið í dag.
Og nú hugsa ég að það verði gaman að fá að loka augunum. Góða
nótt, Dulcie, og sofðu vel.“
Dulcie beið nokkrar mínútur eftir að þau voru farin, en fór
svo upp stigann og inn í svefnherbergið sitt. Hún stanzaði sem
snöggvast við dyrnar þeirra og hélt niðri i sér andanum og hlust-
aði. Það var hljótt þar inni — óeðlilega hljótt af fólki að vera,
sem aldrei virtist skorta umtalsefni. Þetta var góðs viti — frá
hennar sjónarmiði... Hún brosti ánægð og læddist svo inn í
herbergið sitt.
Svo leið vika og þögnin virtist vera orðinn tíður gestur á heim-
ilinu. Jill hló ekki eins og áður, og það var orðið annarlegt yfir-
bragð á samfundunum yfir síðdegisteinu.
A
KVðLDVÖKUNNI
R. Burroughs
A STAR.TUE7 CEY IN TUE
NIGHT QUICtLV AKOUSEÞ
TUE TWKEE MEN.
- TARZAIM -
3623
TÞEY jaNEf F0KCE5
ANF KUSHEÞ INTO
THE BOV'S TENT,
vWHEE-E — v
4 \\>

] Skerandi óp úr tjáldi
Bobbys vakti hina mennina
þrjá: Þéir þfutu allir að tjald-
inu. Undrandi horfðu þeir á
snákinn, sem iðaði í dauða
teygjum, stunginn ör
Bobbys.
silUB
Kona nokkur sem leigði út
herbergi sagði upp leigjanda
af því að hann hafði ekki rakað
sig eða látið skera hár sitt í 18
mánuði.
— Þú færð víst aldrei bragð,
síðan þú fórst í stúkuna, Jónsi?
— Áttu nokkuð heima?
— Nei.
— Hvern fjandann ertu þá
að spyrja?
Kona Péturs í Holti er að bú-
ast til ferðar í kaupstaðinn og
hefir tekið við bréfum frá
bónda sínum, sem hún á að
koma á póst. Eftir miklar á-
minningar segir hann að síð-
ustu: — Gættu þín nú að rugla
ekki saman bréfunum; mundu
að þú hefir í hægri hendinni
þau, sem eiga að fara að Felli,
í þeirri vinstri þau að Nesi.
¥
Læknirinn: — Yfir hverju er
nöldrunarseggurinn að kvarta
núna?
Hjúkrunarkonan: — Hann er
svo ergilegur yfir því að honum
hefir batnað áður en meðölin
voru búin.
— Þér segið að maðurinn yð-
ar álíti sig vera ísskáp? spurði
sálkönnuðurinn.
— Já, sagði konan eyðilögð.
— Og hann sefur með opinn
munninn og ljósið heldur fyrir
mér vöku.
Pétúr í Holti og Jónki á
Mýri ræðast við um áhugamál
sín og landsins gagn og nauð-
synjar. Þeir minnast á „bind-
indismál“ og þá segir Jónki:
! — Ja, þetta bindingi þeirra
hefir svei mér komið mörgum
á kaldan klaka. Ekki þarf
^lengra að fara en til prestsson-
arins á Felli.
| — Sonar hans séra Jóhann-
esar gútemplarans? spyr Pétur.
1— Var það ekki drykkjuskapur-
inn, sem fór með hann?
| — Ónei, nei. Það var ekkert
annað en bindindið. Eins og þú
veizt, var faðir hans argvítugur
gútemplari og þegar þessi horn-
grýtis umrenningur var með á-
skorunina, þú manst, sem átti
að fara til stjórnarráðsins, þá
hugsaði presturinn sér að ná
'sem flestum bændum í sókn-
^inni á skjalið. Nú nennti hann
ekki sjálfur að fara með skjal-
ið enda hafði hann nóg annað
1 að gera, svo að hann sendi son
sinn út af örkinni. Og hvernig
|fór? Prestsonurinn var eins og
þeytispjald um allar jarðir og
alls staðar fékk hann menn til
að skrifa á skjalið. En það var
jekki að því að spyrja, næstum
alls staðar þar sem hann kom
jfékk hann góðgerðir, mest
|brennivín og annað áfengi, svo
að hann gat varla staðið þegar
hann fór heim til sín, svo að
upp úr öllu saman fór honum
að þykja gott í staupinu. Og nú
er hann reglulegur fylliraftur
og allt er það bindindinu :að
kenna og engu öðru.“