Vísir - 04.04.1961, Blaðsíða 10

10
VlSIR
Þriðjudaginn 4. april 1961
JDHN DG WARD HAWKINS:
HÆTTULEGUR
— Það verður langur listi, sagði Crcmby. — Enginn veit livar
hann borgar peningana, og við getum ekki krafizt þess að fólk
setji á sig númerin.
— Nei, að vísu, sagði Barney. — En ef við finnum þessa seðla
á honum geturn við sannað að hann sé sekur.
— Rétt er það, sagði Crömby. Hann hringdi bjöllu og skipaði
ritaranum sem inn kom að fara að ganga frá peningunum.
Barney stóö kyr. — Eg hef aðra uppástungu. Lögreglan á auð-
vitað að hlusta á símtölin mín. En ef samtölin væru tekin á
segulband og ég hlustaði á röddina aftur og aftur, er ekki ómögu-
legt að ég áttaði mig á henni.
— Já, gerið þér það, sagði Cromby stutt. — En þið hafið ekki
svarað spurningu minni: Vill lögregian bíða þangað til ég hef
borgað þessa peninga?
Brandon hugsaði sig um. — Bezta tækifæri ckkar er að ná í
manninn þegar hann sækir peningana. Hann verður að vitja um
þá sjálfur. En þér hafið á réttu aö standa hvað það snertir, að
ekki má stofna lífi fólks í voða. Þess vegna lofa ég að bíða.
Fundinum var slitið. Gavin fór með Barney til þess að tala
nánar um hvernig skyldi hlustað á símtölin hans. — Ertu ennþá
að hugsa um þessa rödd? spurði hann.
— Já, sagði Barney, — en það stoðar líklega eklcert.
Gavin kveikti i vindlingi. — Þú heíðir ekki þurft að segja að
þú kannaðist við röddina. Þú hefðir getað þagað yfir þvi þangað
til það gekk upp fyrir þér hvaða rödd það væri.
— Eg var ekki svo slyngur, sagði Barney.
— Nei. Hefurðu frétt nokkuð af Lucy?
— Það er lítið. Þeir gefa henni svefnskammta. Hún er fótbrotin
og nieð rnikil brunasár. En ég held ekki að hún setji það fyrir
sig. Hún hugsar mest um augun.
— Fær hún sjónina?
•— Læknar vita það ekki ennþá. Þei.r vilja að minnsta kosti ekki
gefa mér neina von.
— Heyrðu, sagði Gavin. — Þú ert þreyttur. Það er mesta
furða hvað þú lafir, eftir allt sem þú hefur orðið að reyna. Hef-
urðu nokkuð til að sofna af?
— Whitnall læknir gaf mér einhverjar töflur.
— Farðu þá heim og taktu þær. Þú verður að sofa vel, svo að
þú verðir vinnuíær á morgun. Kannske þú munir röddina þegar
þú hefir hvílt þig.
— Eg skal reyna það, sagði Barney þreytulega.
Barney kom snemma í skrifstofuna morguninn eftir. Gavin
sat þar og beið með segulbandstækið. Hann leit á Barney.
— Þú ert enn þreytulegri en ég, þó mér hafi ekki komið dúr
á auga, sagði hann. Manstu röddina?
— Nei, ég reyni það — en það stoðar ekkert.
Gavin fó'r og Barney sat einn eftir í stofunni. Hann sat fram á
hádegi og beiö. Klukkan eitt fékk hann mat á bakka, en hafði
enga matarlyst. Stúlkan sem haföi tekið við af Lucy horfði vor-
kennandi og áhyggjufull á hann.
— Iierra Strand, sagði hún loksins. Afsakið að ég segi það, en
þegar maður bíður eftir sírna kemur hann aldrei. Eg veit það'
af eigin reynslu. Gangið þér út yður til hressingar — ég skal
hafa gát á símanum á meðan.
— Hvert ætti ég að ganga?
1 — Á spitalann. Eg veit að þér eruö að hugsa um Lucy. Ef i
maðurinn hringir þá get ég beðið hann um að bíða, og gert lög-
reglunni aðvart í öðrum síma.
— Það stoðar ekki, sagði Bamey. — Það vekur grun hjá honum.
— Það er hugsaniegt, sagði stúlkan.
— Allt í einu stóð Barney upp. — Eg held ég fari nú samt.
Hann verður að síma til mín til þess að fá peningana. Ef hann
verður að bíða veröur honum kannske órótt, og það skaöar ekki.
En Roy Clark var ofur rólegur. Hann sat kyrr í bílnum sínum
á biðstöðinni, þar sem hann sá sjúkrahúsið og alla sem fóru út
eða inn. Við götuna var símaklefi. Það væri ekkert áberandi þó
hann brygði sér þar inn sem snöggvast. Svo gæti hann ekið á
burt á eftir.
Honum lá ekkert á. Hann hafði gert ráð fyrir að Strand mundi
fara í sjúkrahúsið á heimsóknartímanum, ef ekki í dag þá annan
dag. Unnustan hans lá þar, í herbergi nr. 359. Hann hafði hringt
til spítalans og fengið að vita það.
Og svo beið hann'. Venjulegur maður í venjulegum bíl. Enginn
mundi veita honum athygli.
Hjúkrunarkonan sem tók á móti Barney bað hann um að hafa
hljótt um sig. — Hún sefur núna, hvíslaði hún.
— Má ég sitja hjá henni dálitla stund?
— Já, ef þér látiö ekki heyra í yður.
Hann settist og horfði á Lucy Evans. Það var ekki mikið, sem
hann gat séð, því að höfuðið var allt reifað.
Hjúkrunarkonan stóð bak við hann. — Hún verður alveg eins
og áður, hvíslaði hún. Andlitið er bólgið núna, en það hjaðnar
eftir nokkra daga.
— En augun?
— Það er von um þau. Alltaf von. Cromby forstjóri sagðist vilja
borga allan kostnað. í dag kemur frægasti augnlæknirinn til að
skoða hana. Hann getur gert kraftaverk.
Önnur hjúkrunarkona kom inn og studdi hendinni á öxlina á
Barney. — Það er sími til yðar, sagði hún. — Þér getið tekið hann
i skrifstofunni.
Barney fór með henni. Hann hugsaði aðeins um Lucy þegar
hann tók símann. — Halló, þetta er Strarid.
Svo datt honum í hug að hann hefði átt að gera lögreglunni
aðvart svo að hún gæti hleraö. Nú var það of seint.
— Þér munuð vita hver ég er, sagði röddiri i símanum. Hún
var lág, ofur venjuleg og án allra einkenna. Barney varð æfur.
Mannfýlan hafði þá elt hann að spítalanmn og var einhver
staðar þarna nálægt. Og aftur varð hann sárinfærður um að hann
þekkti bæöi röddina og manninn. Bara aö hann gæti munað....
— Já, ég kannast við yður, sagði hann.
— Þér vitið að ég sendi yður böggul í gær, já. En þaö er lika
allt og sumt sem þér vitið um mig. Ef þér hefðuð munað nafniö
mitt mundi ég vera kominn í vörslu lögreglunriar núna.
— Eg.skal áreiðanlega muna nafnið, sagði Bamey.
— Nei, þér heyröuð mig aðeins stutta stund fyrir löngu. Og
nú eruð þér að hugsa um að gera lögreglunni aðvart, svo að hún
geti hlustað á samtalið. En það'verður enginn töni til þess.
— Hvað viljið þér mér? spurði Barney ,æfur.
— Hvernig líður ungfrú Evans?
— Þér ættuð að sjá hana — þú munduð þér kannske iðrast.
— Nei, ekki ég, sagði röddin. — Eg hef enga samvisku. Þegar
ég spyr eftir ungfrú Evans er það aðeins tií að ganga úr skugga
um hvort sprengajn hafi verkað eiris og hún átti að gera. Nú
munuð þér væntanlega skilja að mér er alvara. Ef þér ekki gerið
nákvæmlega eins og ég skipa yður, deyja margir og særast.
Blýantur og blað lá á borðinu. Barney gat hripað niður orð-
sendingu, sem hann rétti hjúkrunarkonunni. Þar stóð: „Hringið
til Gavin fulltrúa, i öðrum síma. Biðjið hann um að hlusta —
fljótt!“ Stúlkan tók miðann og hljóp út.
— Hvað segir Cromby forstjóri? spurði röddin.
— Hann ætlar að borga, svaraði Barney. Hann reyndi að tala
sem hægast. — Hann ætlar að verða við kröfum yðar og fylgja
fyrirskipunum yöar út í æsar. Hann vill gera það sem hægt er til
þess að verja viðskiptavinina og starfsfólkið. Svo að ef eitthvað
kynni að ske, þá er það ekki honum að kenna — hann vill
gera....
— Þegiö þár! sagði röddin. — Þér reynið að tefja tímann, svo
R. Burroughs
UN56LI5VA5t.Vv TK£ LlTTLE
\VA!?XIO!ð QUICK.LV 6tZA&5£?
THE AgE'S AKM, HUK.LEP’
IT OVEZ. HlS SHOULgEKr
WM
TARZAN-
a \
3772
V&Íjs
i h<
VwBuíW
Jotlfi
Csiíwö
AN7 SLAMWcF iT OM
THE GKOUN7— SO
HAftP THAT THE
5EAST WAS K.NOCKST
UNCONSCJOUSl
THUS THE NATIVE
SbVcZJEBV VICTOftlOUS-
inamatter: of
SECONITSl n-i MWZ
Það skipti engum togum,
dvergurinn náði í hendlegg
apans og sveiflaði honum
fram yfir sig og apinn fór í
loftköstum og lá rotaður
eftir á jörðinm. Þetta tók
ekki nema nokkrar sekúntur
og þar með hafði svertinginn
sigrað í þessari þraut líka.
*
A
KVÖLDVÖKONNI

Það var ákveðin kona, sem
stjórnaði bílnum. Og hún hafði
ekið á mann og fellt hann, án
þess að meiða hann mikið. Hún
reyndi ekki að komast í burtu.
Þess í stað stöðvaði hún bílinn,
steig niður á fasta jörð, og stóð
andspænis honum með karl-
mennsku.
— Mér þykir leitt að þetta
skyldi koma fyrir, sagði hún
með tregðu. — En það er allt
yður að kenna. Þér hljótið að
hafa gengið kæruleysislega. Eg
er reyndur og vanur ökumaður.
Eg hefi ekið bíl í 7 ár.
— Ja, eg er nú enginn við-
vaningur heldur, sagði fórnar-
lambið hennar reiðilega. — Eg
hefi gengið í 57 ár.
I *
1 — Eg fór heim með fallegu
stúlkunni úr búðinni eitt kvöld-
ið og stal frá henni kossi.
I —- Hvað sagði hún?
i — Er það ekki meira, sem
yður þóknast?
★
Hún: — Nei, eg get ekki dans
að við þig aftur. En eg skal
kynna þig fallegustu stúlkunni
í salnu'm.
Hann: — En eg vil ekki
dansa við -fallegustu stúlkuna
í salnum. Það ert þú, sem eg
vil dansa við.
Það dugði. — Flakkari kom
inn í bakarí, skjálfandi og nötr-
andi. — Franskbrauð, gerið þér
svo vel, frú, sagði hann og lagði
peningana á búðarborðið. Kon-
an fékk honum brauðið. Þegar
hann tók við því sagði hann
skjálfandi röddu:
— Hvar er næsti spítali, frú?
— Næsti spitali? át hún eftir
honum.
— Já, frú, mér líður svo illa.
Eg held eg sé að fá einhvern
sjúkdóm, liklega skarlatssótt,
held eg.
— Hvað þá? skrækti hún. —
Farið út úr búðinni.
Hann sneri við til að hlýðn-
ast skipuninni.
—- Hérna, takið aftur við
peningunum yðar, sagði hún.
Hann gerði það og rétti brauð-
ið fram auðmjúkur.
— Þér vijið náttúrlega fá
brauðið yðar aftur, frú?
— Farið út úr búðinni.
Hann skreiddist beygðu höfði
og fyrlr hornið. Þá kom brátt
annar vesalingur til hans.
— Jæja, Bill, sagði hann. —
Hverriig fór það?
— Það fór vel, Henrik.. Nú
getur þú reynt að fá svolítið
svínakjöt, og svo getum við
borðað.
★ i
Hann (hefir rétt í þessu verið
kynntur): —- Afskaplega er
hann ólaglegur þessi maður,
sem er þarna rétt hjá hljóðfær-
inu.
Frúin: — Já, er það ekki?
Þetta er maðurinn minn.
Hann: — Það er þá satt, frú
mín góð, að ólaglegustu karl-
menn nái sér alltaf í lagleg-
astar konur.