Vísir - 11.04.1961, Síða 10

10
VÍSIR
Þriðjudaginn 11. apríl 1961
JDHN □□ WARD HAWKINS:
HÆTTULESUR
VITFIRR
11
Hann reýndi að láta ekki á því bera hve örmagna og kvíðinn
hann var. Það var erfitt. Loftið var dulmagnað og allra veðra
von.
Frederick Sunner, lögfræðingur firmans, ræski sig. — Ilerrar
mínir, sagði hann og leit á Barney og þá hina. — Eg held að i
okkur sé öllum likt í hug. En við skulum ekki sakast um orðinn ^
hlut. Strand hefur sannarlega átt nógu erfitt, og þó að við viljum
áfellast hann, höfum við engan tíma til þess. Við skulum horf-
ast í augu viö staðreyndirnar. Glæpamaðurinn hefur simað
Strand og sagt að hann æti sér að nota nýja sprengju. Strand
áegir þetta, en getum við treyst honum?
; Pa.Ul Gavin hafði staðið upp. — Eg ábyrgist Barney Strand,
áagði hann. — Þið getið sagt hvað sem þið viljið um hann, en
hann er ábyggilegur maður.
— Hvað álítið þér, hr. Cromby? spurði Sunner.
. Eg held að Strand segi satt, svaraði Cromby. — Að minnsta
kosti getum við átt von á að fólk verði drepiö og sært. Við kom-
umst ekki hjá að gera ráð fyrir því.
' Hinir kinkuðu kolli.
; — Jæja, hélt Sunner áfram. — Við lítum þá svo á, að þessi hót-
un sé í gildi. En framkvæmir glæpamaöurinn hana? Það eru ekki
margir, sem mundu geta gert það.
. — En þessi gerir það, sagði Barney.
Sunner svaraði honum ekki. Hann horfði á Cromby og beið
svars.
Það er órrtögulegt að vita, sagði Cromby loksins. — En við
komumst ekki hjá að eiga von á þessu.
Hinir kinkuöu enn kolli.
— Þá er spurningin: Hvernig eigum við að afstýra na?stu
sprengingu, sagði Sunner.
— Með því að loka vöruhúsinu, sagði Brandon.
Cromby sagði: — Strand segir að glæpamaðurinn búist við að
við gerum það. En þá ætlar hann aö bíða þangaö til opnað verð-
ur aftur.
— Þá látum við hann bíða, sagði Brandon. — Því lengur sem
hann bíður þess lengri tíma fáum við til að finna hann. Viö
þurfum ekki að taka hann með sprengjuna í hendinni. Við þurf-
um aðeins visbendingu til aö komast að h'ver hann er. Og við
höfum komist nær markinu. Við höfum getað vinsað úr ýmsa
þeirra sem við grunuðum, svo að um færri er að ræða en áður.
— En þér gétið ekki fullyrt að glæpamaðurinn sé í hópi þeirra
sem þið grunið, sagði Cromby, — Enginn veit hver hann er.
Þetta er vonlaust verk, úr því að þið hafið ekki meira að styðjast
við. Spurningin er aðeins þessi: eigum við að hætta lífi við-
skiptavina og starfsfólksins, eða eigum við að leggja þetta fyrir-
tæki niöur?
Brandon sagði hugsandi: — Er aðeins um þetta að velja?
— Já, sagði Cromby. — Þið munið verða hissa er þið heyriö
hve mikið þaö kostar að loka vöruhúsinu, þó ekki sé nema einn
dag, í jclaönnunum. Tuttugu og fimm þúsund handa bófanum
er ekki nema smáræði i samanburði við það. Gayle-vöruhúsið
mundi blátt áfram verða gjaldþrota, ef við yrðum aö loka lengi.
Og hvað mundi bófinn gera? Byrja á því sama hjá einhverjum
keppinautum? Samt álít ég að við verðum aö loka. Eg spyr
sjálfan mig: Hef ég rétt til að stofna mannslífum í hættu hér í
fyrirtækinu? Eg svara nei. En önnur leið er til. Við getum hafiö
baráttuna gegn þeim, sem viil eyðileggja okkur. Og almenningur
getu^ tekið þátt í þessari baráttu. Ef við leggðum málið fyrir al-
menþingsdóm, alveg eins og það er....
— Hvað eigið þér við? spurði Brandon.
— Að við látum blöðin hafa það eins og það leggur sig, bæði
þaö sem gerst hefur og það sem við óttumst' að eigi eftir að ger-
ast. Fii'máð gerír grein fyrir sinni skoðun á málinu með aug-
lýsingum. Við megum ekki draga dul á, að sá sem komi inn í
vöruhús Gayles stofni lífi sinu i hættu. Við allar dyr og í öll-
um gluggum setjum við upp aðvaranir. Enginn kemur inn fyrir
dyrnar án þess að hafa verið aðvaraður.
—En þá koma heldur ekki neinir til að verzla, sagði Sunner.
— Ef til vill ekki, sagði Cromby. — Eg ætla að minnsta kosti
ekki biðja þá um að koma. En dyrnar verða opnar.
— Kannske kemur einhver slæðingur, sagði Brandon. — Við
verðum að setja lögregluvörð þar.
— Vitanlega, sagði Cromby, — lögreglu við allar dyr, og auk
þess lsynilögreglu inni. En það sem mestu skiptir er að þeir nái
í glæpamanninn áður en hann skilur sprengjuna við sig.
Um kvöldið kom aukaútgáfa af flestum blöðunum. Sölustrák-
arnir öskruðu sig hása og íólki þótti mikill matur i fréttinni af
Gayle-vöruhúsinu.
Barney ók til skrifstofunnar, eftir andvökunótt, og lagði bíln-
um sínum skammt frá. Hann hafði búist við að koma að tómum
kofunum. En úti á götunni varö hann að olnboga sig áfram
gegnum mannfjöldann. Lögreglan hafði nóg að hugsa, að halda
íólkinu í skefjum. Og þsgar inn var komið voru þrengslin enn
meiri. Það var likast að allir bærinn hefði mælt sér mót þarna.
Barney komst loksins í skrifstofu sina og þar beið Gavin.
— Eg varð að komast á rólegan stað, sagði Gavin.
— Vertu velkominn, svaraði Barney. — En skilurðu þetta?
A.llstaðar fullt af fólk, á öllum hæðunu!
— Fólk er skrítið, sagði Gavin. — Undir eins og það á voil á
gífurtíðindum þá kemur það. En ekki er hægt að segja að þuð
hafi ekki verið varað við. Blaðamennirnir hafa dugað vel.
Skömmu síöar fóru þeir í hringferð um verzlunardeildirnar. Það
var erfitt að komast áfram, og ómögulegt að taka eftir einstöku
fólki í allri þvögunni. Barney reyndi. Hann tald-’ yist.að sprpiigju-
bófinn væri einhversstaðar í fjöldanum. Þó ekki væri nema af
forvítni.
Bamey horfði hátt og lágt, ef ske kynni að hann sæi einþvern,.
sem honum þætti grunsamlegur. Þar var úr nógu að veIja.. Eftir
nokkra stund fór hann að gruna alla, sem honum var? íitið á.
Hann hypaði sig inn í skrifstofuna aftur og settist á stólinn eins
og slytti.
Roy Clark hafði elt Barney upp á fimmtu hæð. En þá hafði
hann snúið við og farið í lyftunni niður.
Clark var ánægður með tilveruna. Tvívegis hafði hann rekið
sig á Strand, en hann ekki tekið eftir honum. Það var auðsjáan-
KVÖLDVÖKUNNS
II e I _ :1 =ili5«ltólB
Franois Mauriac er einn af stað-
föstustu bölsýnismönnum. Hann
á landeign nálægt Bordeux og
einu sinni þegar hann kom úr
heimsókn þaðan talaði hann
með aðdáun um gamlan ráðs-
mann sinn.
— Eg öfunda þenna gamla
vitring, ságði hann. — Getið
þér trúað því að hann er alveg
hamingjusamur — og hann
skammast sín ekki vitund fyrir
það!
Fundunt Diefenbakers og
Macmillans lýkur í dag.
Ræddu sömu mál og í Washington.
Hiuold Maemillan forsætis-
ráðherra Bretlands kom til Ott-
awa í gær og hófust viðræður
hans í milli og Johns Diefen-
bakcr forsætisráðherra Kanada
nokkru eftir kcmuna.
Þeim verður haldið áfram í
dag og mun ljúka í kvöld. í dag
flytur Macmillan ræðu í félag-
inu Canadian Club.
í gær ræddu þeir Laos, Congó
og Norður-Atlantshafsbandalag
ið og viðskiptabandalögin í Ev-
rópu. Macmillan er sagður hafa
fullvissað Diefenbaker um, að
hann þyrfti engar áhyggjur að
takanna — það rnundi ekki
hafa áhrif á þau márkaðskjör
fyrir landbúnaðarvörur, sem
Kanada nýtur á Bretlandi. —
Sagt er að Kennedy hafi hvatt
Macmillan til þess að halda til
streitu áformiiiú um aðild áð
sammarkassamtökunum, þrátt
fyrir, að það gæti bitnað á sölu
á bandarískum vörum á Bret-
landi.
Macmillan hreyfði því við
Kennedy, að greitt yrði fyrir,
að Vestur-Indiumenn gætu kom
ið til Bandaríkjanna í atvinnu-
leit, og mun fitja upp á hinu
hafa af því, að hann reyndi að sama við Diefenbaker, en gerði
brúa bilið milli Sammarkaðs- það þó ekki í gær.
landanna og Fríverzlunar sam-
;•
R. Burroughs
-IARZAW-
3777
LNP' TmENJ ATOINISTEgEÞ A VlC-
TOCIOUS, RONE-CK-USHINS HOUF
Tarzan varð hálf ruglaður
| og miður., sín og áður en
hann var búinn að átta sig
var svertinginn kominn oían
á hann og búinn að ná háls-
taki á Tarzan svo hann gat
sig hvergi hreyft.
Sugar Ray Robihson hafði
einu sinni gefið mjólkurfélagi
í New York leyfi (fyrir marga
dali) til áð nota náfn sitt'í aug-
lýsingaskyni og það var gert
á þessa: lund'með niynd af hon-
um:
„Þessi sterki og ’ hugrakki
maður drekkur aðeins mjólk
frá okkur.“
Þá greip annað mjólkurfélag
tækifærið, Það sýndi mynd af
brosandi ungbai'ni og þessi
teksti fylgdi ineð: ' ■
„Til þess að drekka okkar
mjólk þurfið þér hvorki að vera
sterkur eða hugrakkur.“
★
Kvikmyndaleikkona: —«■ Eg'
hefi vottorð um það hér frá
lækni mínum,(að eg gæti ekki
leikið í dag.
Forstjórinn: — Hvers vegna
voruð þér að hafa fyrir þessu?
Ég hefði getað gefið yður vott-
orð um það, áð þér getið aldrei
leikið.
★ * \
Hinn nýi aðstoðarprestur
var að heimsækja sjúka á spít*
ala bæjarins. Þegar hann kom
í sjúkrastofu 2 sá hann þar föl-
an mann, sem var allur vafinn
í sárabindi. Hann riam staðar
og sagði nokkur huggunarorð
og var hress í máli:
' — Látið yður á sama standa,
maður mirín. Yður mun brátt
batna. Brösið bara, það er að-
ferðirí.
— Eg mun aldrei aftur brosa,
sagði ungmennið hryggur.
— Hvaða vitleysa, gall að-
stoðarpresturinn við.
— Það er engin vitleysa, svar-
aði hinn og hitnaði í hamsi. —
Það er fyrir það að eg brosti til
stúlku annars manns, sem eg
er kominn hingað.
ir
Benni flakkari: — Eg ætlaði
að spyrja hvort eg gæti fengið
jrauða lukt að láni hjá yður. Eg
þarf að sofa á götunni í nótt og'
;þarf að hafa rauða lukt svo að
umferðin aki framhjá mér.
*
Filmstjarnan Iledy Lamarr
jhefir nýlega gefið út enclur*
jminningar sinar, sem hún segir
að séu; hreinskilnar. Frá því að
hún var Hedy Keissler og kom
fram í kvikmyndinni Ecstase,
og sýndi heiminum meira af sér
en vopnakónginum Mande, sem
varð síðar maður hennar géðj-
aðist að, hefir alltaf verið held-
ur stormasamt um hana. Nú
f
eru það fimm eiginmenn, sem
jmega hneykslast — og margir
í aðrir. .