Vísir - 17.06.1961, Blaðsíða 4

4
VISIR
Laugardaginn 10. júní 1961
Foröar fúlki frá ör
kumlun og bana.
Ólafur Guðmundsson varð-
stjóri hjá lögreglu Reykja-
víkur hefir um hálfan ann-
an áratug haft á hendi
kennslu í umferð í barna-
skólum Reykjavíkur, og
sennilega getur enginn kenn-
ari á öllu landinu státað af
jafn stórum nemcndahópi og
hann.
Enþá meira virði er þó
það. að ekki má ólíklegt
telja að með kennslu sinni
hafi Ólafur bjargað fleiri
eða færri manslífum, enda
þótt slíkt verði aldrei
sannað. Það er heldur ekki
ólíklegt að fyrir tilstilli Ól-
afs hafi árekstrar ökutækjaa
orðið færri en ella og slys-
um fækkað. En hér verður
aðeins farið eftir líkum.
Sannanir éru engar fyrir
hendi.
— Hvað kom til að þú
tókst að þér umferðar-
kennslu í barnaskólum
Reykjavíkur, spurði frétta-
maður Vísis Ólaf.
— Árið 1946 fór eg við
sjötta mann héðan á lög-
regluskóla í Stokkhólmi. En
áður en eg fór bað þáverandi
lögreglustjóri í Reykjavík,
Agnar Kofoed-Hansen, mig
'Verné'ð heimiliyégr....
HEIIVIILISTRVGGIIMGAR
IIMNBIJSTRVGGIIMGAR
Umboðsmenn um land allt
BRUNABÓTAJFÉLAG ISLANDS
Skrifstofur :
ljaugavegi 103 — Stmi 24423
um að kynna mér umferðar-
kennslu í Svíþjóð.
— Var hún almennt tekin
upp í barnaskólum þar?
— Já og yfirleitt á Norð-
urlöndunum öllum og eins í
Þýzkalandi.
— En ekki hér heima?
— Ekki neitt í föstum
skorðum. Eitthvað hafði Jón
Oddgeir Jónsson, þáverandi
fulltrúi Slysavarnafélagsins,,
hafið umferðarkennslu, og
er ekki ævinlega hægt að
komast yfir að kenna eins
mikið og þyrfti.
— Hvernig eru viðbrögð
krakkanna til kennslunnar?
— Yfirleitt er vakandi á-
hugi hjá yngri krökkunum.
Þau leggja sig í líma að
skilja það sem þeim hefir
verið sagt og fara eftir því
sem þeim hefir verið kennt.
Áhuginn er misjafnari og
almennt minni hjá þeim
eins Erlingur Pálsson yfir-
lögregluþjónn eitthvað í
Miðbæjarbarnaskólanum og
e. t. v. víðar.
— Kennirðu í mörgum
skólum?
— Meir og minna í öllum
barnaskólum bæjarins, eftir
því sem við verður komið,
og í gagnfræðaskólunum
líka, en nokkuð með öðrum
hætti, þannig að í barnaskól-
unum er námið meira verk-
legt, en í þeim síðarnefndu
er kennt með fræðslukvik-
myndum.
— Hvað er átt við með
verklegri kennslu?
— Það, að þá er farið með
krakkana út í umferðina
sjálfa og þeim sýnt hvernig
farartæki og' fótgangendur
skulu haga sér. Viss hópur
krakkanna fer með reiðhjól
inn í umferðina og æfir sig
með þvi í gildandi umferðar-
reglum. Þau eru látin gefa
stefnumerki og taka tillit til
mismunandi umferðar-
merkja svo og götuvita i
bænum.
Venjulega fer ég með þrjá
eða fjóra bekki samtímis út
á götuna. Auk þess safnast
hópur vegfarenda í kringuni
okkur til að h.rfa og hlusta
á Þetta fólk lærir líka —
og það er gott.
Gallinn er aðeins sá, að
veðurfar hér á landi leyfir
ekki slíka útikennslu nema
endrum og eins. Þess vegna
eldri. Hjá sumum e. t. v. j
vegna þess að þau telja sig j
kunna umferðarreglur og j
vita nóg í þeim efnum. í I
heild má samt segja að heim- j
sókn okkar lögreglumanna t
í skólana hafi verið hin 1
ánægjulegasta.
— Kenna fleiri en þú?
— Já, skólarnir eru svo t
margir að einn maður kemst
ekki yfir allar leiðbeiningar t
1 þessum efnum. •
— Hvaðan fáið þið
kennslukvikmyndir?
— Aðallega frá Englandi
og Svíþjóð því bæði þau lönd
hafa vinstri umferð eins og
við. Við höfum líka notast
við umferðarkvikmyndir frá
Rússlandi.
— Telur þú að kennslan
beri góða raun og komi að
gagni?
— Um það eru að vísu
engar tölur til og ekkert
sem unnt er að miða við. En
þrátt fyrir það tel eg per-
sónulega engan vafa leika
á því að umferðarkennslan
miðar í rétta átt og dregur
stórlega úr slysahættu á
götum úti. Hún auðveldar
líka umferðina, enda ekki
vanþörf, eins og hún er orð-
in mikil í jafn þröngum og
mjóum götum og hér eru.
Eg hefi oftlega rekið mig
á það að krakkar, sem lært
hafa umferðarreglur í skól-
unum, hafa fylgt þeim eftir
í umferðinni sjálfri.
Tungan og bókmenntirnar.
Framhald af 7. síðu.
merkilegar eða varla þeim
gaumur gefandi. Vér höfum
sjálfir ætíð verið hneigðir á
að meta það mest, sem elzt
er, og því hafa margir á
meðai vor tekið í hinn sama
streng og látið eins og ekk-
ert væri ritað síðan á fjórt-
ándu öld, sem aðkvæðarit
mætti heita. Ég held og ekki
að neinn geti neitað því, áð
bókmál vort hafi náð þeirri
fegurð og afli á tólftu og
þrettándu öld, að það hafi
ekki síðan tekið því fram;
en þetta er einungis að
skilja um einstakar greinir
og einstök rit, en ekki um
allar greinir bókmennta
vorra. Á hinum síðari öld-
um hefur sífellt verið vak-
mdi hinn sami fróðleiks-
andi, stundum með meira,
stundum með minna afli, og
íslenzkir vísindamenn hafa
jafnan staðið á þjóðlegri rót,
hvort sem þeir hafa ritað á
vora tungu eður ekki, Vér
getum sýnt frá sérhverri öld
fleiri eða færri frumrit á
vora tungu rituð, sem sum
eru ágæt í sinni röð eða að
minnsta kosti sóma sér vel,
hvort sem þau eru borin
saman við íslenzk rit forn
eða ný eða þau eru borin
saman við samtíða rit sam-
kynja tegundar annars stað-
ar.