Vísir - 17.06.1961, Blaðsíða 15

Laugardagur 17. júní 1961
V í S I R
15
12
hraustur líkamlega. Maður
gæti haldið, að þér hefðuð
verið í sumarfríi“. Hann snéri
sér að lögreglumanninum.
„Þér þurfið ekkert að óttast,
hr. Easton getur hvenær sem
er ferðazt til London“. Hann
kvaddi kurteislega. Þegar
hann opnaði dymar gekk
Graham, varaaðmíráll, inn.
„Viljið þér leyfa okkur að
vera einum eitt augnablik,
Gregson“. Gregson stóð þeg-
ar upp og fór út úr herberg-
inu. „Ég verð niðri, ef þér
þurfið á mér að halda“, sagði
hann um leið og hann lokaði
dyrunum.
Aðmírállinn gekk til Max,
sem sat uppréttur í rúminu.
„Kæri Easton, þér vitið
ekki hvað það gleður mig, að
þér skuluð vera kominn fram
heilu og höldnu".
Það var mjög fallega gert
af yður að koma alla leið
hingað“, muldraði Max og
var dálítið óöruggur yfir hin-
um vingjamlegu orðum að-
mírálsins.
„Vitaníega kom ég hingað,
é gflaú|' hingað um leið og
ég frétti, að skilaboð yðar
hefðu fundizt. Það er óhætt
að segja, að þér hafið verið
heppinn. Það er raunar furðu-
legt, að þessi flaska skyldi
finnast, miklu eðlilegra hefði
það eiginlega verið, að hún
hefði brotnað á klettunum.
Já, það er furðulegt, það verð
ég að segja“.
„Já, furðulegt er það, satt
er það“, sagði Max og braut
heilann um, hvaða flaska
þetta væri, sem aðmírállinn
væri að tala um.
„Jæja, aðalatriðið er nú
samt það, að flaskan með
bréfinu yðar fannst — og að
þér eruð vel á yður kominn“.
„Nú, það er þá svona“,
hugsaði Max. Flöskupóstur.
Þá vissi hann það. Hafði
Virginía virkilega verið svo
snjöll að nota flöskupóst.
Þýddi þetta, að hún hefði get-
ið upp á því, að hann væri í
nauðum staddur og því notað
þessa aðferð? Graham trufl-
aði hann í þessum bollalegg-
ingum......og héma ... með-
an þér hafið verið í burtu frá
— ja, við getum sagt — menn
ingunni, þá hafa komið fyr-
ir nokkrir leiðinlegir atburð-
ir. Eg reikna með því, að þér
hafið ekki getað fylgzt með
.tburðum í London“.
i i „Égl,fikki.engin blöð með
morgunkaffinu, ef það er
það, sem þér erað að tala
um“, sagði Max.
„Auðvitað ekki, en svo að
við sleppum nú öllu gamni.
Það hlýtur að hafa verið ó-
þægilegt að híma þarna og
brjóta heilann um, hvað fólk
hugsaði ?“'
„Ég á nú engin náin ætt-
menni“, svaraði Max.
„Ég átti ekki við hvað fjöl-
skylda yðar mundi segja eða
hugsa, heldur hvað fólk yfir-
leitt mundi hugsa. Datt yður
það aldrei í hug, að fólk
mundi halda, að þér hefðuð
aðhafzt eitthvað óheiðar-
legt?“
„Eigið þér við, að fólk hafi
haldið, að ég hafi brotið eitt-
hvað af mér og stungið af?“
„Eitthvað í þá áttina, í
raun og vera hélt fólk, að þér
værað komipn yfir“.
„Kominn yfir?“ Max tókst
að láta líta svo út, sem hann
skildi ekki neitt. „Kominn yf-
ir hvað?“
Graham átti nú greinilega
erfitt með að koma orðum að
hugsunum sínum. „Ja, þér
skiljið, ég meina sko stjórn-
málalega séð“.
„Það er ómögulegt", hróp-
aði Max æstur.
„Það er ég því miður
hræadur um ekki“.
„Hvað um flotamálaráðu-
neytið ? Hélduð þið þetta
líka?“ Max leit spenntur á
yfirmann sinn. Það leit út
fyrir, að þrátt fyrir allt hefði
áætlunin tekizt fullkomlega
og að þetta með flöskuskeyt-
ið hefði enga þýðingu, nema
að það setti raunveruleikablæ
á atburðina".
„Eh, hérna, við reyndum
náttúrlega að spoma við
þessu, Easton, en með tilliti
til sönnunargagnanna, ja,
þá.. .“
„Hvaða sönnunargagna?“
spurði Max.
„Núna virðast þau auðvit-
að mjög léleg, en með tilliti
til aðstæðna og þess, sem á
undan var gengið og þess að
skjölin skyldu hverfa, fram-
komu yðar í rússneska sendi-
ráðinu og þess, að þér skyld-
uð sjást í Liverpool rétt við
rússneskt skip og ...“
„Ég fór aðeins í land í Li-
verpool á þessum stað, af því
að það er rétt hjá skipshöndl-
ara“.
„En skjölin, Easton, sltjöl-
in. Það vora þau, sem bundu
endahnútinn á þetta. Nokkur
leyndarskjöl, sem yður hafði
verið trúað fyrir, vora horf-
in — þau voru ekki einu sinni
á bak við skjalaskápinn yðar.
Ég er viss um, að það er til
rökrétt skýring á þessu öllu
saman. En þar sem það leit
út fyrir, að þér værað gjör-
samlega horfinn, þá héldum
við ... skiljið þér ekki?“
Max horfði dapur fram
fyrir sig. Hann tók viskíglas,
sem stóð á náttborðinu og
fékk sér sopa. Hann hélt því
í hendinni meðan^hann svar-
aði: „Þér viljið náttúrlega, að
ég segi upp stöðunni í flota-
málaráðunéytinu, ekki rétt?“
„Segja upp, hvers vegna í
ósköpunum?“
„Mér skilst, að ég hafi ver-
K V 3 S T
Gregson, umsjónarmaður, yfirheyrði Max um dvöl hans á skerinu
SKYTTtRNAR ÞRJÁR 13
Og Aramis bætti við: ,,Ég hef
þann heiður að fullvissa yður um,
að ég drap einn af hirðmönnun-
um með hans eigin sverði, þegar
mitt hafði verið tekið frá mér,
og ...“ Hann var stöðvaður af
hávaðanum í dyrunum, þegar
þær voru opnaðar og fallegt en
náfölt andlit birtist. ,,Athos“,
hrópuðu þeir allir upp einum
rómi. „Félagar mínir sögðu, að
þið hafið kallað á mig“, sagði
Athos veikri röddu. Hrærður af
hreysti manns sins, þrýsti de Tre-
ville hönd hans svo fast, að hinn
bugaði skyttuliði fölnaði. „Lækni"
hrópaði foringinn, minn, kóngsins,
þann bezta — minn hrausti At-
hos er að deyja. Þá fyrst þegar
Athos var kominn undir vernd-
arvæng læknisins, fór de Treville
til herbergis síns, þar sem d’Art-
agnan stóð ennþá á sama blett-
inum, að hætti sannra Gascogn-
ara.
„Afsakið, ungi maður, en það
að vera „foringi er ekkert annað
en að vera faðir yfir stórum börn-
um. Nú, jæja, ég hef alltaf dáðst
að föður yðar — hvað get ég gert
fyrir son hans?” Þegar foringinn
hafði heyrt hina brennandi þrá
d’Artagnan til að verða skyttu-
liði, sagði hanp: „Hans hátign
krefst tveggja ára þjónustu I ein-
hverju herfylki eða þátttöku í
bardögum, áður en menn komast
í lífvörðinn. Þér hafið ekki upp-
.fyllt þessi skilyrði, og hafið þar
að auki ekkert meðmælabréf”.
— Hún er rétt að tensa svolítið til og kemur eftir þær
lengstu tvær mínútur, sem þér hafið nokkumtíma upp-
lifað.