Vísir - 21.06.1961, Blaðsíða 15

Miðvikudagur 21. júní 1961
ferðatöskur á gólfinu. „Ertu
að fara?“ spurði hann.
„Já, ég er að fara til
Bandaríkjanna, það er engin
ástæða fyrir mig að vera hér
lengur“.
„Jæja“, hún er þá búin að
segja Charles upp, hugsaði
Max.
„Hvað viltu hinga?“ spurði
Virginía.
„Ég ætlaði bara að þakka
þér, þú gerir þér kannski
ekki grein fyrir því, en þú
bjargaðir lífi mínu“.
„Það er greinilegt, að það
hefði ég aldrei átt að gera“,
svaraði hún beizklega.
„Hversvegna gerðir þú það
þá?“
„Ég veit það ekki. Ég —
ég vildi óska, að ég hefði ekki
gert það. Þú ert eins og
hættulegt deyfilyf, ef maður
ekki gætir sín, þá verður
maður forfallinn — og það
vil ég ekki verða, vertu sæll,
Max“.
Áður en hann gæti svarað,
i var dyrabjöllunni hringt.
j Þeg^r ^irginía opnaði dyrn-
'ar, stóð Charles fyrir utan.
„Góðan daginn“, sagði
hann ánægður og gekk inn-
fyrir. „Ég hringdi til Skot-
lands til að tala við þig, en
systir mín sagði mér, að þú
hefðir farið til London með
morgunlestinni. Hvernig var
ferðin?“ Hann klæddi sig úr
frakkanum og tók af sér
hattinn. „Ég er búinn að
bjarga þessu öllu við. Þeir
lofuðu að minnast ekki á
okkur“.
„Gott kvöld, Charles",
sagði Max.
Charles Holland brá held-
ur, þegar hann sá Max. „Ég
mundi meta það við yður,
Easton, ef þér yfirgæfuð hús-
ið og það strax, ég kæri mig
ekki um, að þér verðið hand-
tekinn hér“.
Virginíu brá við, þegar hún
heyrði hann segja þetta. „Nú
það er svona, sem þú hefur
bjargað þessu við“, sagði hún
æst. „Þetta var andstyggilega
gert. Þú ert hreinn og beinn
svikari og kjaftatífa. Ekki
einu sinni glæpamenn mundu
gera svona nokkuð“.
Charles lét sér hvergi
bregða og bjóst við að ráða
við þetta, eins og öll önnur
vandamál. „Ég hef ekki í
hyggju að rökræða við þig
um hollustuhugsjónir ame-
rískra glæpamanna, sem ef-
laust eru mjög athyglisverð-
ar“. Hann hló og snéri sér að
Max. „Þér sleppið ekki með
minna en 5 ár, Easton“.
„Fyrir hvað?“ spurði Max
og virtist forviða.
„Fyrir svindl — fyrir til4
raun til þess að gabba fé út
úr blöðunum“.
„Það er naumast, að þér
hafið hugmyndaflug, Hol-
land“.
Charles yppti öxlum. „Það
er þó ekki nema brot af því,
sem manneskja nokkur, sem
er meðsek, sýndi. Ég nefni
engin nöfn, en ég á við þá
sömu persónu og setti flösk-
una, sem kom upp um yður,
í sjóinn. Það er sagt, að af-
brotamanni skjátlist alltaf í
einhverju, þér brennduð yð-
ur illilega á þessari flösku".
„Á hvaða flösku?“
„Ég skil það vel, að þér
spyrjið, þar sem þér hafið
aldrei séð þessa flösku, og
þessvegna sitjið þér líka í
því“.
„Hvaða flösku?" endurtók
Max. „Þegar ég talaði við
Gregson, umsjónarmann í
dag, þá skýrði ég það út fyr-
ir honum, að það væru að
minnsta kosti 10 flöskur, sem
um væri að ræða, og hann
skildi það mæta vel, að ég
gæti ekki munað eftir þeim
öllum“.
Charles Holland skildist nú,
að Max hafði bjargað sér úr
klípu, sem virtist óviðráðan-
leg. Hann snéri sér að Virg-
iníu. „Þú getur þá að minnsta
kosti vitnað um það, að þú
hafir sett flöskuna í sjóinn,
ekki rétt?“
Virginía hristi höfuðið.
„Ég óska ekki eftir að bera
vitni um eitt eða neitt, Char-
les“, sagði hún og benti í átt-
ina að töskunum á sófanum.
„Mér þykir leitt að segja þér
það, en ég er að fara heim“.
„Gerir þú þér þá ekki grein
fyrir því, að þessi maður er
þjófur, og að hann hefur í
hyggju að fara í mál við blöð-
in“.
„Hvemig í ósköpunum haf-
ið þér fengið þessa hug-
mynd?“ greip Max fram í
heldur illilega. „Þér hafið
kannski búizt við því, en mér
SKYTTURIMAR ÞRJAR
13
„Ef þið hlýðið ekki, tökum við
ykkur með valdi", hrópaði Jueeae,
foringi hirðmanna kardinálans.
„Þið eruð fimm, við erum aðeins
þrir", sagði Athos lágt, en d’
Artagnan heyrði þetta. „Ég vil
með yðar leyfi mótmæla. Þér
sögðuð ykkur vera þrjá, en þið
eruð fjórir". „Bjargið skinni yð-
ar, ungi maður", hrópaði Jussae
í hæðnistón og það tók af skarið.
„Gott og vel, fram þá Athos, Port-
hos, Aramis og d’Artagnan", hróp-1
aði Athos og níu stríðsmenn geyst- |
ust fram i villtan bardaga. D’Ar-
tagnan réðist á sjálfan Jussae,
sem var snjall skylmingamaður.
Hann var þó fljótlega neyddur til
að verjast hinum fima ungling,
sem kunni allt það sem hann
skorti vegna æfingaleysis. Jussae
varð brátt þreyttur og þegar hann
gaf aðeins eftir, að aflokinni
harðri hríð, smeygði d’Artagnan
sverði sínu undir hans og rak
það i gegnum hann. Aramis hafði
á meðan sigrazt á sínum tveimur
andstæðingum, og Porthos reyndi
sífellt að yfirbuga sinn. Eftir þá-
gildandi einvígisvenjum mátti d’
Artagnan koma einum af félög-
um sínum til hjálpar og hann valdi
Athos, sem vegna sára sinna, átti
fullt í fangi með andstæðing sinn.
gæti aldrei komið til hugar
að gera slíkt. Ég veit, að ég
gæti gert það — en ég er bara
ekki þesskonar maður, ég er
alltof heiðarlegur, það er mín
ógæfa“, sagði hann með
miklu sjálfstrausti. .
Charles Holland stóð kyrr
og leit á þau til skiptis, síð-
an sagði hann: „Eitt af því
erfiðasta í þessum heimi er
að læra að taka ósigri karl-
mannlega“. Hann brosti og
hneigði sig fyrir þeim, „ég er
ekki búinn að læra það enn“.
„Mér þykir þetta leitt,
Charles“, sagði Virginía.
Hann skellti hurðinni á eftir
sér.
Virginía snéri sér að Max.
„Þú ættir að fara líka, Max“,
sagði hún hægt.
„Mig langar ekkert til þess
að kveðja núna“, sagði Max.
„Vertu sæll, Max“, sagði
Virginía ákveðin.
„Þú segir alltaf og eilíflega
„vertu sæll, Max“, mér fannst
það mjög óviðeigandi síðast
þegar þú sagðir það, og enn
frekar nú“.
Hún rétti honum hattinn.
„Það hefur ekkert breytzt.
Þú hefur lagt þetta allt á þig
án árangurs“.
„Ekki án árangurs, hvað
þér viðkemur“, sagði hann.
„Ekkert hefur breytzt“,
staðhæfði Virginía. \
„Þar skjátlast þér, ég er
nú þegar orðinn frægur og
verð bráðlega ríkur maður“.
„Þýðir þetta, að þú ætlir
eftir allt saman að fara í
mál ? Ég hélt, að þú værir að
segja sannleikann, svona til
tilbreytingar“.
„Það gerði ég líka“, sagði
Max brosandi. „Auðvitað fer
ég ekki í mál, en ég er búinn
að fá alveg snilldarlega hug-
mynd. Ég ætla að selja sögu
mína því blaðinu, sem bezt
býður. Segja sannleikann um
þetta allt“.
„Sannleikann?“ Var Max
nú genginn af vitinu, hugsaði
Virginía. „Ætlar þú að segja
allan sannleikann um það
hvemig þú skipulagðir þetta
allt oð bjóst til öll þessi sönn-
unargögn og . . .“
„Að sjálfsögðu ekki. Ég
segi sannleikann um það
hvemig ég strandaði á sker-
inu og lifði það af að lifa
þar matarlaus og vatnslaus,
eins og kraftaverk hefði
gerzt... ég ætla að segja
sannleikann um það“, hann
leit sigri hrósandi á hana.
„Ég er viss um, að ég fæ
meira út úr því en ef ég hefði
farið í mál. Þetta er þó ekki
neitt óheiðarlegt, eða hvað?“
Þessi skyndilega umhyggja
hans fyrir sannleikanum
fannst Virginíu alveg óborg-
anleg. Hún gat ekki varizt
hlátri, og það var glaðvær
hlátur. Hvemig hafði hún
getað hugsað sér að fara frá
honum? Peningar eða ekki
peningar, hvaða þýðingu
hafði það ? Hvað kom það
eiginlega málinu við ? Hún
elskaði hann og hafði allan
tímann verið að reyna að
flýja frá þeirri sömu stað-
reynd og henni fannst nú svo
eðlileg og sjálfsögð.
Hlátur Virginíu smitaði
Max.
„Þú ert mest æsandi mað-
ur, sem ég get hugsað mér“,
stundi Virginía.
„Beztu mennimir eru það
alltaf“, svaraði Max hæversk-
ur, henti hattinum frá sér og
faðmaði Virginíu.
„Þú ert óheiðarlegur, óá-
reiðanlegur og samvizkulaus
U
„Já, elskan“, hvíslaði Max.
„Hugsjónalaus”, hélt Virg-
inía áfram og þrýsti sér að
honum. „Stigamaður, kvenna-
bósi og.. og ....“
„Þrjótur?“ stakk Max upp á.
„Já, þrjótur“, sagði Virg-
inía og var ánægð með orðið.
„Óheiðarlegur...“
„Það er komið einu sinni“,
sagði Max.
„Óáreiðanlegur þá, ósann-
gjam og ...“
Það er ómögulegt að vita,
hve lengi Virginía hefði get-
að haldið áfram að romsa
upp úr sér. Max fannst brátt
kominn tími til að þagga nið-
ur í henni.
Hann gerði það með kossi.
E n d i r.
K V I $ T

3SO t
Já, nú lítur það út fyrir að vcra í lagi, frú.