Vísir - 12.08.1961, Qupperneq 7

Laugardagur 12. ágúst 1961
VlSIR
7

Tony og Margrét eru hamingjusöm, en ekki alltaf á
sama máli.
Beöiö
Tony Armstrong Jones
Ijósmyndarinn fyrrverandi
hefur erfiða stöðu, enda
virðist hann nú vera í vand-
ræðum með sjálfan sig.
Hugsið yður hvílík raun það
hlýtur að vera, að vera
kvæntur konungsdóttur, —
og svo ofan á allt saman, að
vera kvæntur konungsdótt-
ur sem á von á barni.
f vetur ætlaði Tony að
sýna það, að hann þyrfti
ekki að vera upp á konu sína
kominn um lífsframfæri.
Hann réð sig til vinnu sem
listfræðingur hjá iðnaðar-
ráði Bretlands.
En fyrir nokkru sagði
hann starfinu lausu. Hann
undi sér ekki í því, enda var
aldrei neinn friður fyrir
konunni, sem var alltaf' að
trufla hann í starfinu,
hringja til hans og biðja
hann um að koma ekki seivit
heim. Fyrstu dagana mætti
Tony á réttum tíma í vinn-
una, en svo fór hann að
koma seinna og seinna. Það
tekur nefnilega svo langan
tíma að snæða morgunverð-
inn þegar maður er í kon-
ungsfjölskyldu.
„Tilvonandi pabbi“.
Um leið og Tony sagði upp
starfinu, lét hann orð falla
um það, að hann ætlaði nú
að snúa sér að blaða-
mennsku. Enn er hann þó
ekki farinn að rita ritstjórn-
argreinar Times og hefur
sem stendur engan annan
embættistitil en — „tilvon-
andi pabbi“.
Og þá er það þetta vænt-
anlega barn. Öll enska þjóð-
in elskar þetta barn sem er
á leiðinni og almennings-
hylli Margrétar hefur aldrei
verið meiri en einmitt nú.
Hún hefur meira að segja
verið að koma fram við op-
inber tækifæri, þó vaxtar-
lagið leyni sér ekki lengur.
Einmitt þess vegna verði
hún svo vinsæl.
Deiluir hafnar
um réttarstöðu
barns lllar-
grétar.
En barnið er nú þegar að
verða upphaf ýmissa vanda-
mála og sérstaklega óttast
menn að það kunni að geta
orðið misklíðarefni milli for-
eldranna.
í búðir í Knightsbridge.
Sjáið til, Tony Armstrong-
Jones er kominn af bláfá-
tækum almúgaættum, — og
hann er hreykinn af því. En
Margrét er nú líka hreykin
af því, að hún er komin af
konungsættuín. Að vísu er
engin hætta á því að þau
fari að deila um hvort sé
komið af göfugri ættum. Þar
myndi Tony undir eins verða
að láta í minnipokann. Hann
getur ekki rakið ætt sína til
víkinga og Auðuns skökuls
landnámsmanns á íslandi
eins og Margrét.
En þá verður deilan bara
annars eðlis. Margrét heldur
því fram, að það sé fínna að
vera komin af konungum,
— en Tony finnst hinsvegar
miklu fínna að vera komin
af almúgafólki, frekar en
þessu bölvuðu kóngapakki.
Þau orða það kannske ekki
svona, en eitthvað á þessa
leið er deiluefnið. Náttúr-
lega reyna þau að jafna deil-
una og Margrét hefur t. d.
fallizt á að lifa almúgalífi.
Þau sjást t. d. oft á gangi
út í Knightsbridge, einu
hverfi Lundúna þar sem
þau fara saman í búðir til að
kaupa fisk og kartöflur og
grænmeti.
Þó er sagt, að Margrét
geti ekki gleymt því að hún
er dóttir konungs.
Verður barnið aðalstignar?
Og nú er hið mikla
vandamál, hver verður staða
barnsins þegar það fæðist,
og sérstaklega ef það verður
drengur.
Auðvitað fær barnið aðals-
tign við fæðingu, kynnu
menn að segja, — hann verð-
ur prins af Windsor eða
Wales eða Cornwall. En
þetta er ekki svo auðvelt,
því að það er fáheyrt, að
barn sé æðra að vegsemd og
virðingu en faðirinn, ef
hann er á lífi. Hvernig er
hægt að ímynda sér að
vöggubarnið sé hertogi, en
faðir þess réttur og sléttur
Ijósmyndari.
En er þá nokkur annar
vandi, en að aðla Tony, gera
hann að hertoga yfir Man-
chester eða Liverpool? Það
gæti virtzt bráðsmellin
lausn, ef það væri ekki stór
vankantur á henni, — og
það er sá, að Tony Arm-
strong-Jones vill alls ekki
láta aðla sig. Honum finnst
nefnilega miklu fínna að
vera bara ljósmyndari. Svo
virðist sem því verði alls
ekki haggað.
Barátta Margrétar.
En Margrét fer sínu fram.
Hún hefur háð baráttu sína
í hallarsölum St. James-
hallarinnar. Hún krefst
þess, að sonur hennar, ef
hann fæðist, fái að ganga
inn í Buckingham-höll sem
viðurkenndur aðalsmaður af
Windsorætt og hún berst
jafnvel fyrir því að hann
verði talinn framar í tignar-
röð en frændur hans, synir
konungsbræðranna, hertog-
anna af Kent og Glouchester.
Margrét er svo viljasterk, að
flestir sem til þekkja spá
henni sigri.
Ein leið væri t. d. hugs-
anleg út úr þessum vanda,
þó hún sé hvergi nærri góð,
en það er að Margrét sjálf
væri útnefnd hertogaynja.
Þá gæti það kannske gengið,
að barnið fengi aðalstign
þótt faðirinn hefði það ekki.
Enn eitt vandræðamál
hefur komið upp í sambandi
við hið væntanlega barn.
Það hefur kvisast út, að
Margrét ætli, ef barnið verð-
ur drengur, að láta skíra það
Edward eða Játvarður í
höfuðið á Játvarði áttunda
afabróður sínum, sem afsal-
aði sér konungstign vegna
ástar sinnar til frú Simpson.
Eftir þann atburð var Ját-
varður útskúfaður úr brezku
konungsfjölskyldunni, hon-
um var t. d. bannað að vera
við krýningu Elísabetar
drottningar og hefur yfir-
höfuð aldrei fengið að taka
þátt í hátíðahöldum fjöl-
skyldunnar.
Kænska Margrétar.
Heyrzt hefur af Elísabetu
drottningu hafi runnið kalt
vatn milli skinns og hör-
unds, er hún heyrði um
þessa fyrirætlun systur sinn-
ar og að hún hafi kallað
hana á sinn fund og talað
hörðum og alvarlegum orð-
um við hana um þetta.
Vitanlega ræður Margrét
því sjálf ásamt Tony hvað
hún kallar son sinn. En það
er talið ótrúlegt, að hún ætli
sér í fullri alvöru að skíra
barnið Játvarð. Hitt er talið
líklegra, að hún komi með
þetta aðeins sem krók á
móti bragði í þessari glímu
og muni fús að fallast frá
þessari fyrirætlun, ef hún
fær nokkuð í staðinn.
Eina bótin við þetta allt
saman er, að menn vona að
með fæðingu barnsins öðlist
þau Margrét og Tony sanna
foreldragleði. Sérstaklega
vona menn að Tony uni sér
betur eftir en áður, því að
hann er mesta barnagæla.
Bezti vinur hans er Karl
krónprins sonur Elisabetar.
Þeir eru alltaf að leika sér
saman og hlákkar Karl til í
hvert skipti sem Tony er
væntanlegur. Um daginn gaf
Tony Karli veiðistöng og
ætlaði ekki að láta þar við
sitja, heldur útvegaði hann
sér lifandi silunga og ætlaði
að sleppa þeim í eina tjörn-
ina í Buckingham-gárðinum.
Hann varð þó að hætta við
það, þegar honum barst
strengilegt bann Breta-
drottningar við því.
Hvernig sem til tekst með
baráttuna fyrir aðalstign
litla ófædda barnsins, mun
því þó veitast ‘sjaldgæfur
heiður. Það á að fæðast í
sjálfri Buckinghamhöll í
sama sal og Elísabet fæddi
Andrés son sinn í.
Mynd þessi sýnir glögglega aðdáun þá og elsku, sem brezka
þjóðin ber til Margrétar. Hún var tekin fyrir hálfum mán-
uði í London. Margrét prinsessa var í leikhúsi. Konan til
hægri hafði beðið í 2 klst. við útgöngudyrnar. Hún hlaut
líka ríkulega laun að fá að sjá prinsessuna.