Vísir - 12.08.1961, Qupperneq 11

Laugardagur 12. ágúst 1961
VfSIR
11
Bradford yppti öxlum. —
Tja, Brett er dauður...
— Brett er dauður, endur-
tók ég. — Svo að þetta: skipt-
ir engu máli, — eigið þér við
það? En mér er það ekki nóg
— ekki nærri nóg. Ég — ég
mat húsbónda minn mjög
mikils — hann var mér afar
mikils virði. Hann var áreið-
anlegur og reglusamur, hann
hefur aldrei gert neitt rangt
eða lítilmótlegt á ævi sinni.
Þess vegna get ég ekki sætt
mig við að hann sé brenni-
merktur sem morðingi, þó
hann geti ekki staðið fyrir
máli sínu.
Ég tók eftir að ég talaði
hærra en ég á vanda til, og
afgreiðslustúlkan var farin
að líta til okkar.
— Við skulum fá okkur
hreint loft, sagði Bradford.
Við gengum nokkurn spöl
og sögðum fátt. Bradford fór
með mig inn í knæpu og þar
var fjölmenni og háreysti.
Við náðum okkur í borð inn-
an við pálma í einu horninu,
og hann náði í límonað handa
mér og bitter handa sjálfum
sér. Svo settist hann og horfði
á mig, og ég tók aftur eftir
þessu augnaráði hans, sem
minnti mig á að hann væri
málaflutningsmaður, þó að
háttemi hans bæri ekki vott
um það að öllu leyti, og þó
að hann teldist tæplega til
fyrsta flokks í þeirri stétt.
43
— Áður en við höldum á-
fram langar mig til að vita
nákvæmlega hvað það er, sem
þér viljið veiða upp úr mér?
— Ég verð fyrst og fremst
að fá að vita hvort þér eruð
lögfræðilegur ráðunautur frú
Seamon.
Nokkur stund leið þangað
til hann svaraði:
— Ég held að ég geti svar-
að því neitandi.
— Þá erum við komin einu
skrefi lengra. Og heyrið þér
nú, herra Bradford, það er
eitt, sem ég vil hafa á því
hreina milli okkar . .. ef þér
getið hjálpað mér, vil ég að
það sé algerlega á viðskipta-
legum grundvelli.
— Það getum við talað um
síðar. Fyrst vil ég að þér seg-
ið mér hver mergur yðar máls
er.
Ég andaði djúpt. Ég
neyddist til að treysta hon-
um. Annars varð ég að hætta
við hann og byrja á nýjan
leik annars staðar. Og ég
vissi ekki hvar annars staðar
ég gæti byrjað á ný.
Svo sagði ég honum frá
samfundum mínum og frú
Sea^uon, og lýsti því að lok-
um fyrir honum hvernig frú-
in hefði sótt lögregluna til að
reka mig út. Hann virtist
hafa gaman af þessu.
— Þér getið í raun réttri
ekki áfellst hana fyrir það,
sagði hann. — Það er svo að
sjá, sem það hafi verið eina
úrræðið til að losna við yður.
— En hvers vegna vildi
hún losna við mig? Ég gat
ekki verið henni til óþæginda
nema því aðeins að hún hefði
einhverju að leyna. Og ég er
sannfærð um, að hún hefur
einhverju að leyna. Hún var
reið, en í rauninni var hún
ekki síður hrædd en reið.
Hún veit eitthvað um dauð-
daga mannsins síns. Annað
hvort var hún viðstödd sjálf
eða veit um mann, sem hefur
verið viðstaddur þegar Sea-
mon dó.
— Hún bjó ekki með Sea-
mon, eins og þér kannske vit-
ið — eða hefur að minnsta
kosti ekki gert það síðustu
fimm árin. Hún á heima í Lei-
cester, ég sagði yður það víst
í gær. Hún vissi ekki að hann
var dáinn fyrr en hún las það
í blöðunum. Seamon lét ekki
eftir sig neina erfðaskrá, en
frúin gaf sig fram í þeirri von
að eitthvað yrði eftir handa |
hennj. Ogjþað verður það vit- j
anlega, allt’sem í íbúðinni var,!
og svo framvegis. Sem ekkja!
hans tekur hún við dánarbú-
inu. Hún hefur ráðið sér mála-
flutningsmann, og ég hef ekki
haft neitt af henni að segja
nema í sambandi við íbúðina
— Seamon átti í erjum við
umsjónarmann hússins og
SKYTTURIMAR ÞRJÁR 54
Athos blandaði sér í samtalið:
„Herrar mínir, við skulum veðja".
„Já“, hrópuðu nærstaddir, „við
skulum veðja, en um hvað?" „Ég
vil veðja við ykkur um, að við
Aramis, Porthos, d’Artagnan og
ég, getum borðað morgunmat
okkar og dvalið eina stund í St.
Gervais, hvað svo sem óvinirnir
gera til þess að hrekja okkur á
brott". Porthos og Aramis litu
á hvorn annan og skildu hvað
Athos var að fara. Þjónn kom
með körfu og Grimaud, þjónn
Athos, sem hélt að hér væri um
gamanferð að ræða, byrjaði að
pakka niður.
Vinir okkar fjórir hneigðu sig
siðan fyrir undrandi hermönnun-
um og lögðu sem leið lá til St.
Gervais. Grimaud fór í farar-
broddi og grunaði ekki hið
minnsta hvað í bígerð væri. D’
Artagnan skildi heldur ekki
hvorki upp né niður og heimtaði
nú útskýringu. „Segið mér hvers
vegna borðuðum við ekki i gisti-
húsinu?"
„Af því að veggirnir þar eru
eins og annars staðar, hafa eyru
en í St. Gervais auðu og yfirgefnu
— getum við stungið saman nefj-
um, án þess aðrir gruni neitt",
svaraði Athos,
Nú skildi Grimaud hvað var á
ferðinni, og um leið og hann hristi
höfuðið iagði hann frá sér körf-
una með matn'um. Athos gekk ró-
lega að honum, athugaði hvort
púðrið væri í lagi I byssu sinni
og miðaði síðan á þjón sinn.
Skjálfandi beygði hann sig niður
og tók körfuna upp aftur.
ég hjálpaði honum í því máli.
Ég hef ekki haft neitt saman
við Seamon að sælda annað
er ýmislegt fleira smávægi-
legt. Ég veit ekkert um einka-
mál hans. Svo að ég sé ekki
að ég geti hjálpað yður,
hversu feginn sem ég vildi.
— Spumingin er hvort þér
viljið gera það?
Hann horfði fast á mig.
— Hvers vegna látið þér
ekki lögregluna fást við
þetta ?
— Það hef ég sagt yður
áður. Lögreglan er sannfærð
um að Brett hafi myrt Sea-
mon — hún talaði við mig
seinast í dag og var talsvert
frek. Hún sér ekkert nema
Brett í þessu máli.
Ég þagnaði. Ég fann að
hann var að spyrja sjálfan
sig hvers vegna ég tæki alt
þetta amstur á mig — og ég
þorði ekki að segja honum
sanneikann: að ég væri ekki
að berjast fyrir mannorði
átins manns, hedur fyrir ífi
manns, sem ætti á hættu að
missa það. Ég þorði það ekki.
Því að ef mér tækist ekki að
sanna það, sem ég ætlaði mér
að sanna. . . eða að mér
skjátlaðist. . .
— Ég held að ég ætti. að
biðja yður um að fara mjög
varlega, sagði hann með al-
vörusvip. Það er hugsanlegt
að þér hafið rétt fyrir yður
hvað frú Seamon snertir —
en ef þér flækið alsaklausa
manneskju inn í þetta mál...
— Þér viljið þá ekki hjálpa
mér?
— Hvað viljið þér að ég
geri?
— Hvernig get ég komist
að fleiru um hana ? Hvar hún
á heima, hvers konar fólk
hún þekkir?
Þjónn í hvítum jakka kom
og tók tómu glösin og þurrk-
aði af borðinu. Þegar hann
var farinn sagði Bradf ord:
— Það hlýtur að vera un-
un að bera annað eins hugar-
þel til manneskju og þér ber-
ið til Bretts. Að vera svona
viss um ...
— Það er refsidómur, svar-
aði ég stutt.
Hann fylgi mér heim og ég
fann að ég hafði ekki fengið
neitt svar við hjálparbeiðn-
inni. Ég vissi ekki hvort hann
var vinur minn eða ekki, og
fór að halda að þetta hefði
allt verið hræðilegur mis-
skilningur hjá mér.
Um nóttina dreymdi mig
aftur drauminn minn. Ég var
stödd í dimma ganginum og
eftir því sem ég hljóp Iengra
varð ljósið í enda gangsins
daufara og daufara og hvarf
loks alveg. — Adam! hrópaði
ég. Og í myrkrinu heyrði ég
rödd hans: — Það stoðar
ekki, Kata . .. Ég er horfinn,
þú finnur mig aldrei aftur.
Ég varð að hverfa, þú hlýtur
að skilja það. Þín vegna og
Nichols vegna ... það yrði
hræðilegt fyrir ykkur, ef það
vitnaðist að þið hefðuð hjálp-
að mér. Ég get ekki átt það á
hættu. Ég drap manninn. Ég
barði hausnum á honum við
jámgrindina þangað til hann
var dauður, og Sylvia Sea-
mon horfði á það . .. Hún hló
og svo drakk hún úr viskí-
glasinu. . . hún á heima í
Leicester.
Allt í einu fannst mér ég
sjá andlitið á honum greini-
lega og gráu augun hans
horfðu á mig. — Leieester ...
þú veizt — bærinn með öllum
skógerðunum ... hún varð að
fara þangað aftur. Vertu ekki
svona raunaleg, Kata ... eft-
ir eina öld er allt gleymt. Það
sagði ég Rosemary líka, og
hún fór til Antibes. Það var
hyggilegt af henni, finnst þér
það ekki ? Og ég fann loksins
það, sem ég óskaði mér, það
lá létt fyrir nefinu á mér,
elskan mín, en það var of
seint... Hann rétti fram
höndina og snerti hárið á
mér. Ég vaknaði skjálfandi.
Klukkan var hálf fjögur,
og ég fór á fætur og hitaði
mér te. Mér var ómögulegt
að sofna aftur.
1 dag var miðvikudagur og
K V I S T
Nú, þá sjáumst við klukkan 8, ef forlögin leyfa.