Vísir - 24.08.1961, Síða 9

Fimmtudagur 24. ágúst 1961
VÍSIR
S
lilil' li'll
. j. -.Z - 1 - i. j-i -diJhaiJUdJUfa mi.a.u.1 r ■' j1 j i'Ufea. a- iu ia i F j|..gfiCtdHiiii8NHÍ
eggja hann á leiði konunnar minnar"
ið var kyrrt, þó það
væri heldur svalt. Ég þekkti
annars þessar slóðir vel síðan
ég hafði heimsótt Berlín
sumarið 1952. Ég man að
það var þá talsverð ókyrrð
í borginni og stöðugur
straumur flóttafólks vestur
á bóginn, aðallega bænda,
því að þá stóð yfir þjóðnýt-
ing landbúnaðarins. Þá fyrir
nokkru hafði það og gerzt,
að lögfræðingnum Linze
hafði verið rænt á hinn
ægilegasta hátt og fluttur til
fangabúða í Austur-Þýzka-
landi, svo það var engin
furða þó menn væru óróleg-
ir.
. En nú er ástandið miklu
verra. í ljósunum sá ég
vélbyssuhreiðrið uppi á
Brandenbrgarhliði. fbúarnir
eru gagnteknir af ótta. Þeir
vita ekki hver ósköpin geta
dunið yfir og þeir hafa orð-
ið áhorfendur að því, hvern-
ig eystri borgarhlutanum
hefur verið breytt í fangelsi.
Fólk úr Yestur-Berlín getur
komizt þángað inn með sér-
stöku leyfi, — en fyrir íbúa
Austur-Berlínar er leiðin al-
gerlega lokuð.
Ég hef orðið mjög var við
þennan ótta hjá fólki, sér-
staklega þegar ég er með
myndavélina. Á einum
staðnum þar sem hlið er á
gaddavírsgirðingunni eru
hjón frá Vestur-Berlín með
tvær litlar dætur sínar, að
reyna að fá leyfi til að koma
aðeins austur fyrir mörkin.
Þau benda mér á að þarna
hinu megin við gaddavírinn
standa önnur hjón, systir
konunnar hérna, maður henn
ar og lítil dóttir þeirra.
— Má ég taka mynd af
ykkur? spyr ég í einfeldni
minni, og sé strax eftir því,
af því að konan fer að sjálfa,
svo hrædd og skelfd verður
hún og augun í henni tindra
eins og í litlum fugli sem
liggur í lófa manns.
— Hver er tilgangurinn
með að taka mynd? spyr
maður hennar og J^að endar
með því að þau banna mér
að smella myndinni.
♦
einum stað í Neukölln,
alveg við mörkin, hitti
ég verkamenn sem eru að
byggja 40 íbúða blokk aðeins
um fimm metra frá og með-
fram gaddavírsgirðingunni.
Skammt frá okkur hinu
megin við gaddavírinn
standa þessir grænklæddu
með vélbyssurnar með stuttu
millibili. Þegar ég kem
þarna og þeir komast að því
að ég er blaðamaður hópast
þeir að mér og fara að tala
við mig um ástandið. — Það
er ljóta ástandið, segir einn,
— og þið ætlið ekkert að
gera, hann heldur að ég sé
Bandaríkjamaður, það er
kurr í hópnum. Var okkur
ekki lofað vernd og hvar er
hún núna. — Þið ætlið að
svíkja okkur. Hvar er NATO
—þeir hafa nógu oft talað um
það að þeir muni vernda
okkur.
Nú hefur vestur-þýzkur
lögregluþjónn komið að af
því að þessi hópur hefur
safnazt þarna saman. Og
hann tekur til að andsvara
verkamönnunum á sinn
kyrrláta hátt.
— Við skulum ekki vera
með neinn æsing, segir hann.
Það er betra að semja í 10 ár
en að láta styrjöld brjótast
út og nú fer lögregluþjónn-
inn og einn verkamannanna
að rökræða um þetta. Ég
hlusta á með áhuga. Þessir
tveir vestrænu menn eru
þér að gera það. Það vil ég
helzt ekki.
— Af hverju viljið þér
það ekki?
— Spitzel, spitzel, svaraði
gamli maðurinn, — en það
þýðir flugumaður.
— Ég er enginn flugu-
maður, svaraði ég og nú sá
ég að það þýddi ekki að
spyrja fólkið að þessu, bara
að taka myndina og ég
smellti af- Hér sjáið þið á
einni myndinni gamla
manninn með blómvöndinn,
þar sem hann stendur við
kirkjugarðshliðið og biður
um inngöngu. Bak við
grindina sézt í andlitið á
austur-þýzkum lögregluher-
manni, sem neitaði honum
um inngöngu.
Því maður, sagði hinn
ungi austur-þýzki hermaður.
Kirkjugarðinum er lokað,
það er regla og ég get ekki
brotið hana. Þessi Austur-
Þjóðverji virtist ekki sami
„Harter Hund“ eins og sum-
ir aðrir. Hann horfði afsak-
andi á gamla manninn, eins
og hann væri að biðja hann
Eftir Þorstein Thorarensen
fréttastjóra Vísis.
Garpli maðurinn kom að kirkjugarðinum með blómvönd
sinn. En hliðið var lokað og bak við það glytti í hermann
austur-þýzku kommúnistastjórnarinnar. (Ljósm. Þ. Th.)
ekki frekar en fyrri daginn
á sama máli.
— Má ég ekki taka mynd
af ykkur, þar sem þið eruð
að rökræða um þessi aðkall-
andi vandamál.
„Nei,“ segja þeir báðir og
hrista höfuðið. „Lieber
nicht“.
♦
J^llsstaðar neita menn að
láta Ijósmynda sig, líka
gamli maðurinn, sem kom að
hinum lokaða kirkjugarði
uppi í hverfinu Gesund-
brunnen.
Hann kvaðst vera 83 ára,
en var enn sæmilega ern.
Hann hélt á litlum blóm-
vendi í hvítu bréfi.
— Ég ætlaði að leggja
hann á leiði konunnar minn-
ar. Hún átti afmæli í dag.
Hún hefur legið þarna graf-
inn í 14 ár, en ég kemst ekki
inn, — strætið hérna fyrir
framan tilheyrir Vestur-
Berlín, — en kirkjugarður-
inn er í Austur-Berlín.
— Má ég taka mynd af
þér?
— Nei, af hverju þurfið
fyrirgefningar. Ég horfði á
hann þennan unga mann,
gegnurri grindina. Líklega
myndi hann ekki skjóta,
þessi.
J|ann var alger andstæða
annars austur-þýzks her-
manns sem stóð á öðrum
stað við gaddavírinn og
veifaði vélbyssunni ógnandi
í kringum sig. Hérna megin
við gaddavírinn stóð hópur
verksmiðjustúlkna úr ná-
lægri sápuverksmiðju.
Hinn vélbyssuvopnaði
kommúnisti austan megin
Framh. á 5- siðu.
Stúlkurnar úr sápuverksmiðjunni og „hinn harði hundur“. Það þyrfti að þvo í þér sálina.
Við höfum nóga sápu. — (Myndirnar á þess ari síðu tók Þorsteinn Thorarensen.)
tiaiiiliiiHiiiiiiiiiumUiiiiiiyiiHiiiuuyiimiiíiyiiiiiuiKiiiijijiiijiiiiijiuiimuiiuiiiijmjiniiiHjjjmmiiiiyiiiiiíaiiiiiinHiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiaiiiiiiiaiigiiiiiiiiiiijiiiHiiiiiHiiiiiBiiniiiMaíiiiniiiiiiiiKiiiiiiiiiiiiiiiiigíiíin
i , » j | í i ! I I I 1 II
• iiKi