Vísir - 04.09.1961, Blaðsíða 10

VlSIR
Mánudagur 4. september 196'
]P
Erík Brofoss —
Framh. af 1. síðu.
né aðstæður til þess að fram-
kvæma. Yrði því enn þar að
leita atbeina stórþjóðanna. Loks
væri svo að gæta að markaðs-
málunum. Heimsmarkaðurinn
væri yfirleitt í höndum erlendra
stóriðjufyrirtækja „trusts“, og
væri því nauðsynlegt fyrir smá-
ríki með stóriðju að eiga greið-
Útvarpið —
(Frh. af bls. 7)
fróðleik til nokkurra eyja-
skeggja, skoðaði fornminjar,
byggingar og varplönd. Kostu-
legt var að heyra sýslumann
setja manntalsþingið í Flatey
og verst að fá ekki að heyra
meira af þeirri samkundu. Þótt
Stefán færi út með hljóðnem-
ann, þá leiddist manni ekki það,
sem hann tók upp, en í fjarska
gat maður heyrt kríuna garga.
Ég bíð með tilhlökkun síðari
hluta ferðarinnar.
Ingimar Óskarsson, náttúru-
fræðingur, ræddi um strútfugla,
og var þetta eitt af erindunum
um fugla himins og jarðar. Er-
indið var fróðlegt og skemmti-
legt, mátulega kímni kryddað,
en hann sneyddi algjörlega hjá
einu, sem mér er forvitni á að
vita um strútana. Stinga þeir
höfðinu í sandinn? Það var
mjög einkennilgt, að Ingimar
skyldi ekki upplýsa fávísa hlust
endur um þetta, því hér er allt-
af verið að núa stjórnmálafor-
ingjum því um nasir, að þeir
stingi hausunum í sandinn eins
Dg strútar.
Loks vil ég láta í ljós ánægju
með barnatímann, og þá sér í
lagi nýju framhaldssöguna —
„Maraþaraborg", lestur og söng
Helga Skúlasonar, leikar.a
Þórir S. Gröndal.
-an aðgang að þeim mörkuðum
í gegnum samvinnu við erlend
stóriðjufyrirtæki. Því væri tómt
mál að tala um hvort lítil þjóð
ætti að flytja inn erlent fé eða
ekki til stóriðju. Án erlendrar
samvinnu yrði ekki um neina
stóriðju að ræða.
Þjóðbankastjórinn kvað Norð-
menn hafa mjög góða reynslu
af samskiptum sínum við erlend
fjárfestingarfyrirtæki, og hefðu
þeir hagnazt vel á alúminíum-
iðnaðinum. Kæmi þar til hin
ódýra orka norsku fallvatnanna.
Auðvitað væri vinnufriður og
jafnvægi í fjármálalífinu hér
mikið atriði. Þegar um það væri
að ræða, hvort erlent firma lán-
aði fé til fjárfestingar í Noregi
eða Afríku, þá byggðist ákvörð-
unin ekki á hugsjónalegum at-
riðum, heldur einungis á því
hvar arðmöguleikarnir væru
meiri.
Bankastjórinn lagði áherzlu á
það, að með skynsamlegri lög-
gjöf mætti koma í veg fyrir að
um hættulega ásælni erlendra
fyrirtækja gæti verið að ræða,
og með löggjöf sinni hefðu
Norðmenn sett undir þann leka.
Og loks væri auðvitað þjóðnýt-
ing hinna erlendu fyrirtækja
það ráð, sem ríota mætti til
þrautavara.
Brofoss bankastjóri mun
halda héðan af landi brott á
miðvikudag, en hér dvelst hann
ásamt konu sinni í boði Seðla-
bankans.
Myndsjá —
Framh. af 3. síðu.
En nú kynnu menn að
spyrja: — Er það ekki ósið-
samlegt að birta myndir af
stúlkum í náttfötum. Svarið
birtist í þessum myndum
Kristindómur ■
Frh. af 9. s.
menn og þær eru að mörgu
leyti mjög vel hæfar til
prestskapar.
Annars er ivo margt, sem
þarf að breyta í messugjörð
hér, en til þess þarf almenn-
ari kirkjusókn. Það þarf t.
d. að gera messusönginn
sjálfan að meiri þætti í mess-
unni og fólki á að vera sama
hver það er sem fer með
guðsorðið, sem sagt að fólk
fari í kirkju en ekki til að
hlusta á einhvern ákveðinn
prest.
sem Oddur Ólafsson tók, —
þær sýna aðeins fegurð og
yndisþokka. Engar ósiðlegar
hugsanir geta þar blandazt
saman við.
♦
A stóru myndinni efst
sýnir Kolbrún Kristjánsdótt-
ir ljósgræn Jayne Mansfield-
náttföt. Á eindálka mynd-
inni hægra megin kemur
Gréta Isaksen með bangsann
sinn og sýnir lillablá Óla Iok-
brá náttföt.
Stúlkurnar tvær neðst til
vinstri eru Guðbjörg Bjarna-
dóttir sem sýnir svört
Harem-náttföt og Guðrún
Bjarnadóttir í blágrænum
♦
Monroe-náttfötnm.
Við séra Árni spjölluðum
meira saman, en rúmsins
vegna verður hér að láta
staðar numið og óska honum
alls hins bezta í preststíð
hans hjá Snæfellingum, að
honum megi líka eins vel við
þá og afa hans og Snæfell-
ingum eins vel við hann. Það
hafa þeir revndar þesar sýnt.
því að 70% þeirra, sem á
kjörskrá voru kusu hann.
jrm.
Síðasta myndin í horninu
til vinstri sýnir hina áhuga-
sömu áhorfendur á sýning-
unni og fram meðal þeirra
gengur Helga Árnadóttir á
Iióssrulum Anita-náttkjól.
Piltur einn í Rómaborg
hefir verið dæmdur í
nokkurra daga fangelsi
fyrir að rcykja í Péturs-
kirkjunni.
Mál Stefáns —
Framh. af 1. síðu.
Akureyrar sl. föstudag og bú-
izt við honum flugleiðis norður
á föstudagskvöldið. en hann
hafði ekið í bifreið norður um
nóttina og mætti fyrir rétti kl.
9 á laugardagsmorguninn Rétt
arhöld stóðu til kl. 12 á hádegi
og á þeim tíma fékkst játning
hans.
Að því er fulltrúi bæjar-
fógeta á Akureyri tjáði Vísi í
morgun er gangur málsins í
stórum dráttum sá, að kvöldið
sem árásin var gerð hafi fjór-
um mönnum sinnast við Stefán
Jónsson fréttamann. Eltu þeir
hann um nóttina þegar hann
var á leiðinni heim í hótelið,
stöðvuðu , bifreiðina þar sem
Stefán var á gangi, þrír þeirra
snöruðust út og stilltu sér fyr-
ir framan hann á götunni. Sá
fjórði sat inni í bifreiðinni all-
an timann og hafði ekki af-
skipti af því sem fram fór.
Þegar Stefán taldi sig ekki
komast ferða sinna bað hann
mennina víkja, en þegar því
Robert Frost
Framh. a) 8 síðu
og Karl Marx; sagði hann,
og brátt er stór hópur mann-
kynsins afvegaleiddur af
einhverjum þeim, sem reyn-
ir „að búa til kynjalyf með
því að nota aðeins hluta af
sannleikanum."
pROST, eftir að hafa kann-
að félagsskap okkar,
hvarf á brott með löngun
til að taka meiri þátt í
„stjórnmálum". Hann fékk
tækifæri til þess vorið 1960,
þegar ein af nefndum banda-
ríska þingsins leitaði álits
hans um frumvarp til laga
um stofnun Menningaraka-
demíu ríkisins.
Um sanja leyti var hon-
um einnig boðið að ávarpa
stóran áheyrendahóp full-
trúadeildarþingmanna og
öldungardeildarþingmanna í
fundarsal þingbókasafnsins.
En hamingjan lék hann svo
grátt, að þegar ræða hans
skyldi hefjast, sátu báðar
þingdeildir í heitum umræð-
um um umdeilt lagafrum-
varp og enginn gat yfirgefið
þingsalinn. Áheyrendahóp-
ur skáldsins varð því átak-
anlega lítill. Ég sá hann á
eftir og hann var niðurbrot-
inn. Ég reyndi að útskýra
þetta fyrir honum, en hann
hirti ekki um útskýringar
mínar. „Ég veit að ég hef
tapað “ sagði hann. „Þeir
vildu ekki hlusta á mig.“
Hann hvarf til Vermont.
Það var snemma i byrjun
desember 1960 að hinn ný-
kjörni Bandaríkjaforseti
bauð Frost að lesa eitt af
Ijóðum sínum við embættis-
tökuna. Frost tók boðinu
fuilur af áhuga og tilkynnti
hinum nýja forseta að hann
mundi lesa „þjóðlegasta
var ekki sinnt blakaði hann
hendi til eins þeirra og mun
hendin hafa lent í andliti hans.
Þá varð sá reiður og sló Stefán
fleiri en eitt högg í andlitið.
Ætlaði einn þeirra félaga, sá
sem síðan fór austur á land, að
stilla til friðar og ganga á
milli. Stillti hann sér upp fyrir
framan árásarmanninn en ýtti
um leið við Stefáni, þannig,
að hann féll inn fyrir girðingu
á húsalóð. Þar hafði Stefán hót
að þeim kæru en fjórmenning-
arnir óku þá á brott. Fór einn
þeirra út úr bílnum og strax
um nóttina austur yfir heiðar,
en hinir þrír náðust strax um
nóttina og voru teknir til yfir-
heyrslu.
Vísir fór þess á leit við full-
trúa bæjarfógeta, sem hafði
rannsókn máls þessa með hönd
um, að hann gæfi upp nafn að-
alárásarmannsins, en hann
færðist undan og kvað það ekki
venju embættisins að gefa upp
nöfn fyrr en við málshöfðun,
enda þótt í þessu tilfelli væri
óneitanlega um árás af grófara
tagi að ræða. Hafi öllum blöð-
um verið synjað um nöfn á ár-
ásarmönnunum.
f
I
kvæði sitt,“ kallað „The
Gift Outright.“ Engum okk-
ar datt í hug að hann mundi
rita sérstakt kvæði, því að
hann hafði ætíð vantað þann
hæfileika lárviðarskáldsins
að yrkja tækifærisljóð. Hann
hafði aldrei á ævi sinni orkt
tækifærisljóð. Þegar hann
kom, tveim dögum fyrir
hina miklu athöfn varð hann
þegar gagntekinn af öllum
viðbúnaðinum. Við tókum á
móti honum á lestarstöðinni
og hann krafðist þess, með
glettnisblik í augum að fá
starf í innanríkisráðuneyt-
inu sem „aðstoðarráðherra
um málefni trjágróðurs."
Þetta kvöld, þegar ég virti
hann fyrir mér á tali við
Harry Truman fyrrverandi
hafði aldrei hitt áður, og
Kennedy Bandaríkjaforseta,
þá minntist ég línu úr einu
ljóða hans, sem hann hafði
ritað fyrir ekki löngu síðan:
„Frumleiki og frumkvæði er
það sem ég óska landi
mínu.“
|jEGAR við komum við hjá
honum til að sækja hann
morguninn, sem embættis-
tökuathöfnin átti að hefjast,
hafði Frost verið á fótum í
margar klukkustundir og
tókst að koma okkur heldur
en ekki á óvart. „Ég hef
komizt að raun um, að mig
langar til að segja eilítið
meira en lesa ljóðið mitt,“
sagði hann. „Verður það
ekki i lagí?“
„Hvað tekur það langan
tíma?“ spuroi ég. Hann var
ekki viss um það, en bað mig
háiffeiminn að láta sig vera
einan í svefnherberginu i fá-
einar mínútur svo að hann
gæti lesið upphátt fyrir sjálf
an sig og tekið tímann um
Axel Kvaran —
Framh. af 1. síðu.
væri að reyna við Akranes-
sundið næsta ár. Svo hefur
maður líka Ermasundið í
huga, en þú skalt nú ekk-
ert vera að tala um hað“.
Fylgdarmenn Axels voru
Sveinn Nikódemusson, eig-
andi bátsins, sonur hans
Ingólfur Sveinsson, Gunn-
ar Þórðarson lögregluþjónn,
Bragi Örn Ingólfsson, Árni
Þorbjörnsson fréttaritari
Vísis og svo Eyjólfur Jóns-
son sundkappi. — Eyjólfur
hefur sjálfur tvívegis synt
Drangeyjarsund.
(Sjá nánar á íþróttasíðu).
'fc Tass segir, að gullfram-
leiðsla verði nú hafin í stór*
um stíl í Uzebekistan í Mið-
Asíu.
'fc Skammhlaup varð í raf-
eindaheila — 3ja millj. doll-
ara grip — í Chicago í sl.
viku.
leið. Ég yfirgaf herbergið,
en stóð rétt fyrir utan og
hlustaði með hrifningu á
djúpa rödd hans, er hún
flutti hinar 42 ljóðlínur í
tileinkunarljóðinu, sem hann
hafði byrjað að yrkja kvöld-
ið áður.
Af einstakri tilviljun voru
í Ijóði hans sömu sögulegu
lærdómarnir, sömu hvatn-
ingarnar og sami göfugi
hljómurinn, sem og í ræðu
þeirri, er forsetinn ætlaði að
flytja tveim klukkustundum
síðar. Hann var ennþá að
fást við ljóðlínurnar og vildi
læra þær utan að, en tíminn
var of naumur og við urð-
um að leggja af stað til þing-
hússhæðarinnar.
Hjarta mitt tók viðbragð
um leið og hann stóð upp
og hóf að lesa nýorktar vís-
urnar af blöðum, sem blöktu
í vindinum. En þá rétti hann
skyndilega úr sér, hætti við
tileinkunarljóðið og hóf með
tignarlegum einfaldleik að
lesa hinar alkunnu línur úr
„The Gift Outright.“
gJN ROBERT FROST fékk
staðfestingu á því að boð-
skapur hans hafði borizt til
fjöldans. Og hann tók þátt
í hátíðahöldunum, sem á
eftir komu af öllu því fjöri
og þeim krafti, sem aldrað-
ur maður bjó yfir. Síðar
sendi hann forsetafrúnni
eintak af Ijóðinu, sem hann
hafði hætt við að lesa.
Robert Frost stóð fyrir
hugskotssjónum okkar sem
tákn þeirrar fyllingar. sem
er í bandarísku þjóðlífi og
sem tákn vona okkar. Eitt
sinn blönduðu skáldin geði
við konunga — í Aþenu, i
Englandi Elíasabetar drottn-
ingar — en nú höfðu skáld
og forseti tekið höndum
saman og staðfest vonirnar
um nýtt og glæsilegt tímabil
í lífi bandarísku þjóðarinn-
ar.