Vísir - 04.09.1961, Blaðsíða 15

Mánudagur 4. september 1961
V I S 1 R
15]
Ástin sigrar
allt.
@ Mary Burchell.
10
ég kæri mig ekki um að þú
sért gælin við mig. Ég kemst
af án þess. Það er ekki með
í kaupunum.
— Ég var ekki að hugsa
um nein „kaup“, sagði hún
og röddin skalf dálítið. — Ég
var bara svo ... svo ... Ég
ætlaði bara . . . Hún sneri sér
allt í einu undan og lauk ekki
setningunni.
— Hvað er að, Erica?
Hann stóð bak við hana og
studdi annari hendinni á öxl-
ina á henni, en hún hristi
höfuðið. — Erica, ertu að
gráta ? Ekki ætlaði ég að láta
þig gráta. Hvað ætlaðir þú?
— Að þakka þér fyrir gjöf-
ina, hvíslaði hún. — Hún var
að koma, rétt í þessu, og ég
, ætlaði að þakka þér fyrir
,hana strax.
— Blessað bamið, sagði
hann og faðmaði hana að sér
aftur. — Fyrirgefðu mér. Ég
get ekki útskýrt hvemig...
Það var bara þetta sem þú
gerðir. Þegar þú tókst um
kinnarnar á mér gat ég ekki
annað en munað .. .
Hann sagði ekki meir, en
Erica var ekki eitt augnablik
í vafa um hvað hann hafði
ætlað að segja. Og hún hugs-
aði með sér: Hún var vön
að gera það! Ég skal aldrei
gera það framar.
Og þetta lagðist eins og
köld hönd að hjarta hennar.
Jafnvel lítil hreyfing, sem
minnti á hana. gat komið
honum úr jafnvægi.
Hún var orðin róleg aftur
og tók afsökun hans vinsam-
lega. Hann skyldi ekki hugsa
meira um þetta. Allt var
gleymt.
ZEtlaði hann að koma með
henni inn?
Nei, hann ætiaði aðeins að
skila henni bréfi, sem hafði
verið borið heim til hans af
vangá.
— Og það var ekki annað ?
— Nei, það var ekki annað.
Nú var aðeins eftir að
bjóða góða nótt. Og þau
buðu góða nótt — bæði hálf
feimnislega. Erica fór upp til
sín aftur, og gekk talsvert
’-'ægar en þegar hún fór út.
— Jæja, sagði Carol, —
fannst honum gaman að þú
skyldir vera svona hrifin af
gjöfinni ?
— Já, mjög gaman, sagði
Erica.
Og svo fór hún samstundis
vð hátta.
Dagurinn næsti varð
þreytandi, eins og Carol hafði
spáð. Erica var dauf í dálk-
inn, og það stafaði ekki ein-
göngu af því að hún var að
kveðja samstarfsfólkið.
Henni fannst hún vera hugg-
unar þurfi, og þama var eng-
inn sem gat huggað hana.
Þarna var aðeins fólk, sem
hló og gerði að gamni sínu,
og sem bersýnilega öfundaði
hana af allri velgengninni,
sem hún átti fyrir höndum
að hreppa.
Þetta fólk hafði engan
grun um að nokkuð væri að,
og Erica vildi skiljanlega
ekki að þao grunaði neitt. í
þess augum var hún heppna
stúlkan, sem hafði dottið í
lukkupottinn og krækt í ríka
húsbóndann.
Rómantískt, var það ekki ?
Og var hún ckki lukkunnar
pamfíll ? Allir sögðu svo að,
segja þetta sama við hana, \
er hún var að ganga á mihi
deildanna og kveðja.
Erica hafði nHtaf búist við i
að það mundi verða hálf
mæðulogt að kveðja fólkið. en
henni fannst áreynsla að lát-1
ast vera glöð og hamingju-
söm og verða að segja að —
hún væri svo heppin og að
hún hlakkaði til að fara úr
skrifstofunni.
Ég hlakka ekkert til þess, i
V
§0<VI¥iJHíMAil bRJAR
69
hugsaði hún með sér og and-
varpaði, er hún kom inn í
stofuna sína aftur. — Mér
hefur liðið svo vel hérna. Ég
get ekki hugsað til þess að
einhver önnur en ég eigi að
hjálpa Oliver hérna í skrif-
stofunni.
Hún var hlægilega afbrýði-
söm út af því að önnur
stúlka ætti að taka við starf-
inu, sem hún hafði unnið
þama. Kannske yrði það
ekki mikið, sem hún gerði
honum til gagns hér eftir. Því
að eiginlega var hann mest-
an hluta dagsins í skrifstof-
unni.
— Ertu búin að kveðja?
Hún leit við og brosti til
Olivers, sem stóð í dyrunum.
— Já, nú hef ég kvatt
hvern einasta.
— Nema húsbóndann.
— Ó, sagði hún og hló. —
Eigum við ekki að láta sem
það sé afstaðið?
— Alls ekki. Ég skil ekki
við svona ritara eins og þig
begjandi og hljóðalaust. . .
Hann brosti, en henni sýnd-
ist honum vera órótt.
— Hvað hugsar þú þér að
gera í tilefni af því? Halda |
ræðu?
— Ég ætti að gera það —
bylja upp . alla þma mann-
kosti! '
— Nei, þú hefur gert það
einu sinni áður — manstu
það ekki?
. — Hef ég gert það? Hann
varð forviða. — Hvenær var
það?
— Þegar þú tókst mig úr
hraðritunardeildinni og gerð-
ir mig að einkaritara. Þú
sagðir að ég væri fljót og
greind. Og húsbóndaholl.
— Sagði ég það? Ég hafði
ekki hugboð um að ég vissi
svo mikið um þig þá. En
þetta var allt satt. Og mér
er meinilla við að hugsa til
þess a,ð þér ætlið að hætta,
ungfrú Murril!
— Mér er líka meinilla
við að eiga að hætta, herra
Leyne.
— Mig langar til að gefa
þér — skilnaðargjöf, til að
sýna þér hve mikils ég met
þig ... Hann var skjálfhent-
ur er hann tók lítið hylki upp
úr vasanum.
Hún horfði þegjandi á hann
meðan hann var að bisa við
að opna það með hægri hend-
inni — þeirri sem hann hafði
hanzkann á. Hún þóttist vita
að honum væri meira en lít-
ið órótt,' annars hefði hann
munað að nota vinstri hönd-
ina, en hún einsetti sér að
hjálpa honum ekki. Allt í einu
hrökk hylkið upp.
— Æ, Oliver, þú hefðir
ekki átt að ... Hún horfði á
lítið platínu-úr, alsett dem-
öntum. Hún vissi ekki hvort
hún ætti að hlæja eða gráta.
Hann lagði úrið í lófa henn-
ar og hún tók varlega utan
um það.
— Þakka þér fyrir, Oliver,
Það er dásamlega fallegt.
Hún vissi ekki hvað hún átti
að segja — hún mundi at-
vikið frá kvöldinu áður.
Svo tók hún eftir að hann
var feiminn eins og sveita-
piltur.
— Það . .. það er af því að
ég eyðilagði allt í gærkvöldi
— með hinni gjöfinni, sagði
hann.
• Norðurlandabúar eru helmsins
mcstu kaffisvelgir, og segir f
bandarísku blaði, að það stafi
af loftslaginu og góðum lifs-
kjörum,
mönnum á sklpum sínum, að
hver, sem staðinn verði að
smygltilraun, verði tafarlaust
rekinn.
• Fyrir nokkru beið fangi i Möll-
ergatan-fangelsi í Osló bana
við flóttatilraun. Samanbundin
iök slitnuðu undan þanga hans,
er hann renndi sér ofan úr
glugga.
• I Osló bíða um 18.000 manns
eftir að fá nýjan sfma, og munu
fá þá á næstu tveim árum.
• Norska áburðarverksmiðjan
Norsk Hydro hefur tilkynnt
K V I S T
Þegai nér var aomið sögu
var hinn konunglegi her
hrelnlega að drepast úr leið-
indum. Aðgerðarleysið hafði
varað í langan tíma og beim
var öllum bannað að „skvetta
sér upp“ og gleðjast í góðum
fagnaði. Skyldan fyrst, sagði
kardínálinn. En ef satt skai
segja þá var hann sjálfur einn-
ig að drepast úr leiðindum og
óvissu. Hann reið oft út í
vondu skapi með fjölda her-
manna í fylgd með sér og
reyndi að fá einhverjar upp-
lýsingar i bænum, hvort eitt-
iivað haíi frétzt um Englend-
ingana,
1 einum af þessum reiðtúr-
um sínum, fór hann niður að
ströndinni, í fylgd með tveim
vopnuðum mönnum. Hann var
með sjónkíki og skimaði yfir
ströndina. En þegar hann reið
áfram, kom hann skyndiiéga
auga á sjö menn, ,sem lágu á
ströndinni og hlógu að ein-
hverju. Ekkert fór meira I
taugarnar á kardínálanum, sér
í lagi þar sem hann hélt að
þeir væru að hlæja að sér.
Fjórir af þessum mönnum
voru skyttuliðarnir, vinir
okkar, sem voru að skemmta
sér yfir bréfi, sem einum af
þeiir hafði borizt, og það
hlaut að vera nokkuð þýðing-
armikið því þeir höfðu gleymt
v.opnum sínum á jörðinni. Hin-
ir þrír voru þjónar kardínái-
ans sem voru i þann mund að
toga tappann úr vinflösku. Þeg
ar Richelau kom nær þekkti
hann d’Artagnan og þá var
hann ekki í vafa um að Athos,
Aramis og Porthos væru þarna
einnig.

Ég Iief nýlega lagt nýja fjárhagsáætlun: Þú þarft að-
eins að þéna 5.400 ltrónum meira á mánuði.