Vísir - 11.01.1962, Blaðsíða 10

10
V t S I R
Fimmtudagur 11. janúar 1962
— segir öryggismálastjóri.
Vísir átti stutt samtal
viS Þórð Runólfsson ör-
yggismálastjóra í morg-
un, vegna slyssins í Iyft-
unni aS Sólheimum 23.
Sagði Þórður, að reglur okk-
ar væru sniðnar eftir alþjóða-
reglum. — Við höfum að vísu
rætt um það áður en slysið átti
sér stað, að nauðsynlegt kynni
að vera að setja lista við þrösk-
uldinn á lyftunni. En það er
hvergi í erlendum reglum. Við
fylgjumst alltaf með reglunum
með það fyrir augum að endur-
nýja þær, þegar aðstæður breyt- j
ast.
Var bilið við þröskuldinn,
milli veggjar og lyftu of mikið?
— Bilið var eitthvað um 20
mm á þessum stað. Þegar um er
að ræða háhýsi eins og þetta,
er erfitt að hafa vegginn svo
lóðréttan, að bilið sé alls staðar
hið sama. Það getur verið niður
í 5—10 mm. Slysin eru ekki
útilokuð fyrir það. Ef krakki er
á fjórum fótum inni í lyftunni,
getur það fest fingur í bilinu.
Annars álít ég að fólk sýni
of mikið gáleysi, þegar það leyf-
ir börnum sínum að umgangast
lyftur eins og hér er gert. Er-
lendis þekki ég þetta ekki. Ég
hef komið þar í mörg fjölbýlis-
hús, en aldrei orðið var við
börn ein á ferð í lyftunum.
Þetta er bæði gáleysi og aga-
leysi hjá okkur.
Hvað um lyftuna sjálfa?
— Þetta er ein af betri lyftu-
tegundum, sem hingað hafa
komið til landsins. Hún er frá
Sviss.
— Verða mörg lyftuslys í
Reykjavík á ári?
— Aðeins örfá og engin stór.
En það heíur stundum legið við
i að fara
stórslysi. Það er einkum, þegar
hurðarútbúnaður bilar. Fólkið
opnar lyftuhúsið og heldur að
lyftan sé tilbúin, en þá er hún
kannske langt fyrir ofan eða i
neðan.
Þórður Runólfsson sagði, að I
í Reykjavík væru 60—70 lyft-i
ur, þær elztu í Reykjavíkur-'
apóteki og Eimskipafélagshús-
Kristf. Guðlaugsson
til Loftleiða.
mu.
Best að
auglýsa I
Visi
Kristján Guðlaugsson hæsta-
réttarlögmaður hefur frá s.l.
áramótum ráðizt til Loftleiða
sem lögfræðilegur ráðunautur
félagsins.
K. G. sagði um þetta í stuttu
viðtali við Vísi, að hann mundi
jafnframt gegna áfram föst-
um störfum hjá öðrum hluta-
félögum, sem hann hefur áður
starfað fyrir. Hins vegar hætt-
ir hann almennum lögfræði-
störfum og leggur niður skrif-
stofu sína á Hallveigarstíg 10 í
þeirri mynd, sem hún hefur ver-
ið rekin.
Eins og kunnugt er hefur K.
G. um alllangt árabil annazt
lögfræðistörf fyrir Loftleiðir,
eða frá 1953, og verið formað-
: ur stjórnar þess frá sama tíma.
K. G. hefur frá áramótum sl.
haft bækistöð sína hjá Loftleið-
um, en skrifstofur hans, sem
um allmörg ár voru í Hafnar-
Framh á 5 siflu
Hörpudansar á sin<
Sinfóníuhljómsveit íslands
heidur fyrstu tónleika sína á
þessu ári í Samkomuhúsi liá-
skólans í kvöld. Stjórnandi
verður Jindrich Rohan, en ein-
leikari á hörpu Mariluisc Dra-
heim, sem leikur í tveim döns-
um eftir Debussy, er fluttir
verða í fyrsta sinn hérlendis.
Framh aí 7 síðu
skurðarborðinu. Einnig var
minni þörf á að gefa þeim
kvalastillandi lyf en ella.
Þegar um var að ræða brott-
nám skjaldkirtilsins eða að-
gerð við kviðsliti þurfti að-
eins að gefa sjúklingnum
helming þess deyfilyfja-
skammts, sem venjulegur
var og legutíminn á sjúkra-
húsinu eftir skurðaðgerðina
var helmingi styttri en ella.
Dáleiðslan er aftur á móti
verr fallin til notkunar við
skurð á gallblöðrunni og
magaskurði.
£itt af þeim tilfellum, sem
bezt hafa tekizt og dr.
Kolouch segir frá var verzl-
unarmaður einn, sem óttað-
ist mjö0 skurðaðgerðir, Auk-
ið hafði það á ótta hans að
hann hafði gengið undir
kviðslitsaðgerð, er hann var
41 árs en aðgerðin hafði mis-
tekizt. Þá var hann rúmfast-
ur á sjúkrahúsi í fimm daga
og varð að gefa honum stóra
skammta af róandi og kvala-
stillandi lyfjum. í fimm ár
hafði hann liðið miklar kval-
Dr. Koloucli rláleifíir
sjúkling.
ir, en ekki árætt að ganga
undir aðra aðgerð af ótta við
hnífinn. Dr. Kolouch taldi
hann á að láta dáleiða sig.
Við dáleiðsluna hvarf óttinn
við skurðaðgerðina. sjúk-
lingurinn var hinn rólegasti
fyrir aðgerðina og á skurðar-
borðinu. Hann fékk aðeins
einn skammt af deyfilyfjum
og var kominn á fætur dag-
inn eftir aðgerðina.
Tónverkin, er flutt verða, eru
Ófullgerða sinfónían (nr. 8 í
h-moll) eftir Schubert, T'æir
dansar (Dansé-sacrée og Darise
profane) eftir Debussy, og loks
Sinfónía nr. 6 (Pastorale) eftir
Beethoven.
Fréttamenn hittu hljómsveit-
arstjórann og hörpuleikarann
að máli í gær. Jindrich Rohan
viðurkenndi, að það væri að
nokkru leyti rétt, að 6. sinfónía
Beethovens væri hans eftirlæt-
isverk, hún væri hin eina af
nljómkviðum hans, sem ekki
fælist í hetjudýrkun, hún væri
lýrisk, ást á sveitasælunni,
einkum 2. kaflinn, í henni
gengi tónskáldið úr rómantík-
inni yfir í impressionismann
og raunar alla leið yfir í nú-
tímamúsikina. Þetta væri bæði
víðfeðmt og undurfagurt verk.
Mariluise Draheim er fyrsti
fastráðni hörpuleikarinn, sem
hér ræðst í hljómsveit. Þessi
unga tónlistarkona hlaut mennt
un sína í Hamborg, sex ár í
einkaskóla. Hún sagði að það
erfiðasta við að leika fyrir fólk
á tónleikum fælist i því, að þá
þyrfti hún að horfa stöðugt á
nótnablaðið en hörpuleikarinn
vildi helzt hafa augu með
strengjunum, einnig með skeml-
unum, því að spilað væri á
hörpu bæði með höndum og fót-
um. Harpan hefði 47 strengi,
því iengri sem þeir væru. þeim
mun betra að fá þeim tóna að
vild Hörpuna þarf að stilla á
hverjum degi. Aðspurð kvað
ungfrú Draheim það rétt. að
langflestir hörpuieikarar væru
konur.
Viðtal dagsins —
Framh af 4 síðu.
lengi. Þeir sáu til mín og
hentu að mér spotta. Mér
gekk fljótlega að koma hon-
um undir handleggina og
þeir drógu mig upp hið
snarasta. Eg var líka á Jóni
Baldinssyni, þegar hann
fórst við Reykjanes 30. marz
1955. Okkur var öllum bjarg-
að eins og þú manst sjálf-
sagt. Við vorum þá að fara
af Selvogsbanka og ætluðum
á Eldeyjarbanka.
Komust þið ekki einhvern-
tíma í hann krappan, þegar:
þú sigldir á stríðsárunum?
— Mér er það minnis-
stæðast, þegar við sigldum
eitt sinn á England árið eftir \
að seinna stríðið skall á. Þá
var eg á Skallagrími, og við
urðum til að bjarga skips-
höfn af ensku hjálparbeiti-
skipi. Það hafði orðið fyrir j
árás og sökk innan stundar.
Áhöfnin var komin í bátana,:
354 manns í 14 bátum, þegar
við komum á vettang og tók-
um „tjallana“ alla upp í. Og
það skal eg segja þér, að þá 1
var orðið þröngt í Skalla
með 354 „tjalla“, alls um
borð. Svo skiluðum við þeim
í land og var auðvitað tekið
með kostum og kynjum,
hossað hátt og verðlaunaðir.
Einn karlinn í Hull lét sig
ekki muna um það að kalla
Skallagrím lífbát brezka
flotans.
— Hvaða land hefir þéj.'
líkað bezt að sigla, á?
— Vafalaust England.
„Tjallarnir“ eru fyrirtak, já,
þeir eru beztir heim að
sækja þegar allt kemur til
alls.
— Einhver finnst þér lík-
lega munurinn á togurunum
i e
Samhliða sveitakeppninni í
meistaraflokki, sem nýhafin
er i félaginu, mun fara fram
einmenningskeppni í fyrsta!
flokki, og hefst hún i kvöld í
Sjómannaskólanum kl. 8. Fé-
lagsmenn eru beðnir að til-
kynna þátttöku sína tii réttra
aðils sem allra fyrst.
nú og þegar þú byrjaðir á
þeim fyrir 47 árum?
— O, biddu fyrir þér, mað-
ur. Það er sá reginmunur,
að erfitt er að leiða þeim
það fyrir sjónir, sem ekki
hafa reynt hvort tveggja.
Það er nú bæði, að vinnu-
tíminn er ekki sambærileg-
ur. Fyrst var þetta varla
nokkur hvíldartími, áður en
vökulögin komu, og áður
urðum við líka að standa
vakt, þegar í land kom. Nú
eigum við heimtingu á sólar-
hrings fríi í landi. Áður urð-
um við að lóða með handlóði,
þegar nálgazt var land, nú
er allt sjálfvirkt. Fyrir
vökulögin voru það eiginlega
ekki nema þrekmenn, sem
héldu þetta út að ráði. En
fleiri reyndu það en höfðu
heilsu til þess, og það var af
því, að ekki var margrar
vinnu völ á landi. Eg var
lengi lifrarmaður, og áður
fyrr þreyttist maður oft,
þegar varð að bera lifrina
aftur eftir öllu skipi í hvaða
veðri sem var. Þetta urðu
unglingar oft að gera, en það
gat verið hreint og beint
hættulegt. Þegar eg hugsa
til baka og lít svo aftur á
nýju togarana, er eins og að
koma í annan heim. Eg
fui'ða mig á hve ófúsir menn
fara á togara nú, með allri
l
þeirri glæsiaðbúð og tækni,
sem enginn lét sig dreyma
um í mínu ungdæmi. Áður
var hásetaklefinn fyrir 24,
þrjár raðir af kojum hver
upp af annari, 3 hæðir. Nú
er þetta eins og þú sérð, varla
hentugra oe fínna í mörgu
hótelinu.
— Ertu ekkert farinn að
hugsa til að fara í land?
— Jú, blessaður. Maður
hefir ætlað að hætta á sjón-
um í mörg ár. En svo dregst
þetta alltaf úr hömlu. Á
sjónum hefir maður verið
mestallt sitt líf, þó maður
eigi alla sína nánustu í landi.
Jú, jú. Eg ætla nú að fara að
hætta Maður á ekkert að
vera að þvælast hér lengur.
Það eru ungu mennirnir, sem
eiga að taka við, erfa landið
— og sióinn.