Vísir - 22.06.1962, Síða 15

Föstudagur 22. júní 1962.
VISIR
CECIL SAIN7-LAUREN7 .,

KAROLINA
(CAROLINE CHÉRIE)
63
— Þúsund þakkir, ég kom
ekki með neitt — og ...
— Hérna, þér munuð finna
allt, sem þér þurfið á að halda,
í þessari tösku ...
— Þökk, en hvar get ég þveg-
ið mér
— Þarna bak við fyrirhengið.
Þegar Karólína var farin að
þvo sér þar kom önnur stúlkn-
anna til hennar.
— En Karólína, þekkið þér
mig ekki aftur?
— Ó, afsákið, méf fannst ég
kannast við svipinn, nei, hver
skyldi trúa, þér eruð þá Eugenie
— úr klausturskólanum?
— Já, og nú hittumst við í
þessu — „klaustri".
Eugenie kallaði á vinstúlku
sína og þær hjálpuðu henni við
allt, komu með fallegan kjól,
nærföt, skó, sjal — þær virtust
hafa nóg af öllu. Og mikil nautn
fannst henni í að þvo sér og
klæðast hreinum, fallegum föt-
um. Eugenie virtist alveg hafa
gleymt fornum fjandskap úr;
klaustrinu.
Karólína spurði hana hvar •
hún gæti hitt Gaston.
— Uppi á hæðinni fyrir ofan, |
þar sem vinkona yðar býr, ef j
hún er þá ekki á gangi með hon- j
farið inn í einkaherbergi,
— Einkaherbergi? spurði
Karólfna.
— Já, hafi maður fé til þess
að múta fangavörðunum, getur
maður fengið einkaherbergi ~til
þess að ræða við vin í ró og
næði.
Karólína gat ekki stillt sig um
að reka upp skellihlátur.
Og nú gekk hún um göng og
sali og leit í kringum sig og
skimaði eftir Gaston og frú de
Coigny, en gat hvergi komið
auga á þau, og hugsaði enn um
hve dásamlegt það mundi verða,
að sjá hann aftur. Eins og í
leiðslu gekk hún beint á ungan
mann, sem snúið hafði baki að
henni og ræddi við konu, sem
hallaði sér að þilvegg. Hann
sneri sér við gremjulegur á svip,
en svipurinn tók skjótri breyt-
ingu:
— Karólína, hrópaði hann. j
Hún nam staðar skyndilega i
og horfði á andlit, sem var svo |
horað og þreytulegt, að hún ætl-
aði ekki að þekkja það aftur.
Henni fannst í svip, sem allan
mátt væri að draga úr fótum
hennar og að allir gætu heyrt
hjarta hennar slá. Hana langaði
til að varpa sér i faðm hans,
hjúfra sig að barmi hans, og hún
um f göngunum eða hinum söl-
unum, eða kannske þau hafi1 hataði frú de Coigny, sem var
T
A
R
Z
I
A
i
Stæltir hermenn gáfu nverri sínum á hverju augnabliki. „Skjót
hreyfingu Tarzans góðar gætur, ið ekki,“ hrópaði Tarzan. „Ég kem
tilbúnir til að skjóta af bogum i í friði, til að hitta Kudami kon-
því til fýrirstöðu, að hún gæti
fullnægt þessum þrám.
— Karólína, — eruð þér hér?
Hafið þér líka verið handtek-
in? Karólína .. .
Hann tók svo til orða í vand-
ræðum sínum og er hún var
þögul bætti hann við:
— Af hverju svarið þér engu?
Er yður ekki gleðiefni að hitta
mig aftur?
Hún heyrði vart orðaskil —
hlustaði aðeins eftir hljóm radd-
arinnar, sem lét henni unaðslega
í eyrum.
— Hvað það er dásamlegt að
hitta yður aftur, sagði hún loks
kyrrlátlega.
Þögn, sem-var þeim öllum ó-
þægileg, ríkti um stund, og það
var frú Coigny, sem rauf hana.
— Ég sagði herra de Salan-
ches ekki neitt um, að þér vær-
uð hér — ég vildi, að það kæmi
honum óvænt...
— Já, það kemur mér sannar-
lega óvænt, en þetta er skelfi-
legt, — ég hafði vonað, að þér
kæmust úr landi, Karólína. Og
nú hittumst við hér á vettvangi
mikilla hörmunga.
Kona kom og sneri sér að frú
Coigny:
— Það er spurt eftir yður, —
það er kona, sem kom með bögg
ul...
Frú de Coigny gramdist sýni-
lega og hikaði við að fara, en
svo sagði hún við Gaston:
— Þér bíðið vonandi eftir
mér? Ég kem strax aftur!
Karólína horfði á eftir henni,
þar til hún var horfin, svo lagði
hún hendurnar um hálsinn á
Gaston og hvíslaði:
' — Gaston, ástin mín, þQ ert
hérna hjá mér.
Hún var sæl og óstyrk í senn
og það lá við að hún hnigi mátt-
vana niður, en hann tók utan
um hana, og þetta leið hjá.
— Farðu varlega, hvíslaði
hann, það gæti sézt til okkar ...
I — Mér er sama, segðu eitt-
{hvað, af hverju segirðu ekkert?
I — Karólína, þér er ískalt á
höndunum!
I — Haltu fast utan um mig,
slepptu mér ekki! Af hverju tek
urðu utan um mig eins og ég
væri veik? Ég er ekkert veik ...
Hún var búin að fá þrótt sinn
aft.ur, reif sig af honum og gekk
frá honum tvö, þrjú skref.
Svo sneri húíi sér að honum,
horfði á hann og sagði:
— Segðu, að þú elskir mig
enn, Gaston!
— En Karólína ...
— Vertu ekki með nein und-
anbrögð. Sá, sem er fangi hér
veit það, að hann verður tekinn
af lífi. Ég vil ekki deyja haldin
hlekkjum. Segðu mér sannleik-
ann. Sjálf hef ég ekki hugsað
um neitt nema þig síðan við
skildum. Svaraðu mér!
— Uss, frú de Coigny er að
koma!
— Ég kæri mig kollótta um
hana.
— En það var þó nún, sem
bjargaði lífi þínu í fyrra. Hún
hefur ávallt sýnt mér tryggð.
Ég vil alls ekki særa hana. Ó,
Karólína, hefði ég aðeins vitað
það nokkru fyrr, að þú værir
hér...
— Af hverju?
— Segðu ekkert, hún er alveg
að koma. Ég kem aftur síðdegis
í dag, og þá getum við talað
betur saman.
Hann hélt áfram í léttum dúr:
— Já, og svo kom ég til víg-
stöðvanna, og ég get þakkað það
Thiebaut vini mínum, að ég varð
þegar höfuðsmaður. Ég var tek-
inn höndum við Maubeuge, en
mér tókst fljótt að flýja. Svo
var ég rekinn úr hernum af því
að ég er aðalsmaður, en ég
komst í herinrt aftur undir öðru
nafni.
Hann sneri sér að frú de Coi-
''holf youe. fike!" takzan
CALLEC7. COfAE IN FEACE.
TO SEE <ING K.UFAWI/iQ.|.^6bb
THEN, HOPINS TO 5LUFF
ANI7 CONFUSE THE
AECHEfcS, HE STKOFE
FEFIANTLY FOKAVAKP j
ung“. í þeirri von að blekkja og
rugla varðmennina, gekk hann

v.v.
fram á bersvæðið ákveðnum skref
um.
,v.v.,.v.v.v.,.w.v.vv.,.v.
Barnasagan
Kalli
og
elduriii..
Þótt þessi slapzkianski eldur
væri orðinn gamall að ánim, log-
aði hann vel í vélum Kraks. Með
an skipið öslaði áfram inn flóann,
hafði hver sitt verk að vinna,
Kalli stjórnaði skipinu, Tommi
þvoði þiljurnar, meistarinn hugs-
aði að vélum sínum og Slapzky
greifi hugsaði ráð sitt. Á sama
tíma stóð stýrimaðurinn við stjórn
völinn og hlustaði á orðaflaum
Ratskóvs skipuleggjara hátíða- og
skrúðgangangna: Þetta er mikill
greiði sem þið gerið okkur. Ruff-
ioano greifi mun aldrei voga sér
að reyna að slökkva eldinn hér í
skipinu. „Hvert erum við að fara“,
spurði stýrimaðurinn. Til Bagatel
í Clashky fjöllunum, svaraði hirð
maðurinn. En fyrst verðum við að
fara í gegnum Skummeleyjarnar
sem eru undir umráðasvæði greif-
ans, og það hræðist ég. Og hann
hafði líka ástæðu til þess, því greif
inn hafði skipulagt árás, þar sem
stýrimaðurinn lék aðalhlutverk.
' /'
þ,V nV11111! 11
11 v, i •
Á"
15
Þarna sérðu einn sem hefur kom-
ið sér áfrám í lífinu — býr í
eigin húsi.
gny, sem var aftur komin til
þeirra.
— Ég var að segja Karólínu
frá því helzta, sem á dagana
hefur drifið.
Og nú, þar sem þau voru þrjú,
gátu þau aðeins talað um daginn
og veginn það sem eftir var við-
ræðustundarinnar.
Karólína notaði sér nú upp-
lýsingar þær, sem Eugemie
hafði látið henni í té, og leigði
sér herbergi til afnota síðdegis.
Þegar Gaston kom varð hún þess
vön, að hann var raunamæddur
og á valdi mikillar hugaræsing-
ar, en hann reyndi að skýra
fyrir henni framkomu sína dag-
inn áður.
Það verður sjálfsagt erfitt fyr-
ir þig að skilja hvers vegna mér
varð svona mikið um, að hitta
þig héma. Mér hefði heppnazt
áform, sem aðeins fáum tekst
nú — og engum tekst nema einu
sinni: Við Charonne-götuna er
einka-lækningastofnun Maison
Belhomme. Læknirinn þar er
æskuvinur Fouquier-Tinville.
Þangað eru fluttir veikir fangar,
eða þeir, sem tekst að sannfæra
menn um, að þeir séu alvarlega
veikir. Það, sem mikilvægast er,
að því er þetta varðar, er að
þeir fangar, sem þangað kom-
ast, eru ekki leiddir fyrir lýð-
veldisdómstólinn. Eins og gefur
að skilja kostar það stórfé, að
vera þarna — og erfitt jafnvel
fyrir þá, sem hafa nóg fé handa
milli.
Karólína starði á hann.
— Ég þori varla að trúa
þessu? Áttu við, að ég gæti... ?
— Það er það, sem er skelfi-
legast, að ég hafði tækifæri til
að koma þér þangað, en það ef
gengið mér úr greipum.
— Hvers vegna?
— Vegna þess, að ég hafði
notað það í þágu frú de Coigny!
Engin svipbreyting var sjáan-
leg á andliti Karólínu. Hún var
þögul langa stund. Svo svaraði
hún kuldalega:
— Þetta yjrðist mér ekki eins
flókið og þú vilt vera láta, —
sannast að segja er þetta ein-
falt mál. Þú ferð á fund milli
göngumannsins og segir honum,
að þér hafi orðið mistök á —
eða hvað sem þú vilt, en settui
mitt nafn í stað hennar.
— Þú skilur þetta ekki, svar-í
aði hann titrandi röddu —- hve,'
skelfilegt það er, sem þú ert að;
fara fram á! í morgun snemma,
áður en ég vissi, að þú værir
hingað komin, heimsótti ég frú
de Coigny og sagði henni, að
málið væri leyst. Reyndu að
gera þér í hugarlund hvernig
henni verður innanbrjósts, þeg-
ar hún gerir sér greÍD fyrir, að