Vísir - 26.06.1962, Blaðsíða 15

ÞrfðjiTdagur 26. júní 1962.
XTTSTR

THE WAfcKIOK. QUICK.LV
5ELLOWEC7 OUT. "THIS
VILLAGE IS 7U6 FOK >
ATTACK. JOfKJ US WltH-
r A OUTA STKUGGLE
jftwÍTÍþ, OZ--"
'NEVEIZl"SNAKLE7 THE
AF’E-MAN. "NOW GO!"
sínum að öðrum ásjáandi.
— Þetta er smánarlegt, sagði
Karólína. Þá er betra að deyja
— ég skil ekki hvernig þér og
aðrir heiðarlegir karlmenn getið
horft upp á þetta!
Liðsforinginn brosti aftur.
— Frú, — ég treini vanalega
í mér líftóruna með því að narta
gulrætur. Ég er oftast banhungr
aður, — en þegar bræðurnir
hafa svallveizlur eru boðnar
pósteikur og kampavín — þau
kvöldin hátta ég ekki svangur.
Karólína sá nú, að bræðurnir
komu fram af sívaxandi ósvífni
við stúlkuna, og gat hún ekki
horft á þetta, og fór upp án
þess að yrða á nokkum mann
frekara. Hún heyrði söng og hlát
ur á loftinu og tókst að fálma
sig áfram uns hún fann kytruna.
Er þangað kom settist hún á und
irsængina.
— Eruð það þér, Anna-María?
var spurt.
Hún þekkti rödd hertogafrúar-
innar.
— Nei, það er Karólína
Berthier.
— Hvað er klukkan?
— Eitt.
— Þökk. Ætlið þér að fara að
hátta? — Viljið þér ætla Mariu
Donnu de Forbin dálítið pláss?
Þér hafið víst ekki séð Bel-
homme lækni?
Nei, frú, — það er að segja,
ekki síðan í dag, þá kom hann
hingao upp og spurði eftir yður.
— Já, já ég veit hvað hann
vill. Snemma í fyrramálið verþ
ég flutt í fangelsið. Ég er glöt-
uð . . . .
— Getið þér ekki útvegað
peninga?
_ Ég á ekki einn einasta
skartgrip eftir. Allir ættingjar
mínir og vinir eru annaðhvort
dauðir, í fangelsum eða flúnir
úr landi. Seinustu tvær vikurnar
hefi ég greitt með peningum,
sem gömul þjónustustúlka mín
færði mér. Hún hefur ofan af
fyrir sér með því að þvo þvott.
Hún hefur gefið mér allt, sem
hún gat við sig losáð.
Um leið og Karolína háttaði
virti hún fyrir sér horað andlit
hertogafrúarinnar í daufri birt-
unni, en þarna logaði á einu
kerti.
— Ég vildi fegin geta hjálpað
'yður, sagði hún, en ég á ekkert
sjálf. Það eru nokkrir vinir, sem
hjálpa mér.
— Ó, ég ætlast ekki til hjálp-
ar frá neinum, Hver er sá, sem
ekki á nóg með sig?
Þrátt fyrir hávaðann í húsinu
tókst þeim að sofna, en allt í
einu vaknaði Karólína við að
I einhver steig ofan á hana.
i — Hvað er þetta? Af hverju
stigið þér ofan á mig — og hver
! eruð þér?
— Ég biðst afsökunar. Ég
gleymdi, að við erum þrjár nú:
var svarað og vissi Karolína nú,
að það var Anna María de For-
bes sem komin var, stúlka sem
smánuð hafði verið.
- Æ, það voruð þér, sem
voruð meðal gesta þarna í hóf-
inu ,sagði stúlkan.
Svo þagnaði hún o‘g var sem
hugur hennar einbeindist að
fötunum, sem hún var að fara
úr, en svo sneri hún sér allt í
einu að Karolinu sem hafði virt
fyrir sér fagran líkama hennar
og hið langa ljósa hár hennar,
sem liðaðist niður herðarnar:
! — Ég heyrði það ,sem þér
! sögðuð, frú, um framkomu
| mína. Ég vona, að það verði
! aldrei hlutskipti yðar að lenda í
j öðru eins og þessu. Ef það væri
; á mínu valdi mundi ég ekki j
; þola þeim þessa framkomu, en!
\ það er auðvelt að dæma, þegar |
I menn eru ríkir, og efga vini, sem j
| geta hjálpað ....
— Ég dæmi yður alls ekki,
ég var bara -furði lostin. Þér
megið ekki halda ....
Stúlkan horfði undrandi á
Karólínu. Hún las vináttu og
samúð í andliti hennar, og löm-
uð af sorg sinni og smán hné
hún á kné og brast í grát:
— Ó, ég fyrirverð mig svo
hræðilega. Það er svo andstyggi
legt allt saman. En ég er ekki
sú fyrsta og verð ekki sú síðasta
— ég er að verða sljó og sinnu-
laus eftir allt, sem ég hefi
reynt hér _ það er allt að
gleymast, sem ég lærði sem
barn og það er skelfilegast af
öllu.
Karólína dró hana til sín og
breiddi yfir hana og klappaði
henni. Qg-xeyndi að hugga hana
þg talaði við hana eins og við
lítið barn og stúlkan varð brátt
róleg. Og Karólína hugsaði með
sjálfri sér:
— Ég er miklu sekari en þessi
túlka!
Og hún minntist þess, er gerst
hafði er póstekillinn hafði lagst
með henni, og hún notið þess,
þótt hún hefði látið sem um
þvingun væri að ræða — og hún
minntist þess, er hún var reiðu-
búin að kalla þegar, að gefa sig
Bomuisey á vald.
Anna-María de Forbin var
hætt að gráta og hún þakkaði
Karólínu af barnslegri samúð og
hélt áfram að segja henni frá
mótlæti sínu og raunym:
- Ég er bara sextán ára, og
ég hefi aldrei elskað neinn
mann. Jú, ég varð ástfangin í
ungum liðsforingja, réttara sagt
mynd af honum, því að ég hefi
aldrei séð hann. Hann er bróðir
vinstúlku minnar. Hann hefur
stór falleg, dreymandi augu, en
hann er einarlegur á svip. Aug-
un í honum eru blá, segir vin-
stúlka mín, — um hann hefur
mig dreymt, og nú er svona
komið fyrir mér.
— Gerist oft — eitthvað svip-
að því, sem gerðist í gærkvöldi?
— Allt af þegar okkur vant
ar peninga og við blasir að við
verðum send aftur í fangelsið
og líflátin. Þetta bar þannig til,
að þessir bræður voru mjög vin-
gjarnlegir við mig, að því er mér
fannst á föðurlega vísu, og þeg-
ar við vorum peningalaus hugs-
aði ég, að þeir kynnu að hjálpa
okkur, því að þeir eru svo ríkir,
og þeir sögðu, að ég skyldi eng-
ar áhyggjur hafa af peningum,
en ég yrði að koma og dansa
fyrir þá. Og þannig var mér
þröngvað til þess að koma þarna
fram.
r
— En — hve langt fara þeir?
— Þér sáuð allt sem fram
fór, en þei rhöfðu farið fram á,
að ég gengi um ■ alls nakin og
hellti kampavíni í glös gestanna.
Og þeir háfa logið að mér, lof-
að mér peningum fyrir okkur öll
þrjú í viku, og svo fékk ég bara
helminginn, og nú verður það
alveg voðalegt að standa í því
við Belhomme og Chabanne, að
Riddarinn hrópaði. Þorpið er i ið heldur í lið með okkur. Aldrei,
fordæmt. Við ráðumst á það, gang ' hrópaði Tarzan. Snautaðu í burtu.
THE MONGOL SFAT IM
CONTEMPT. "VEK.V WELL--
TOMOftKOW VOU FEELTHE
WKATH OF ZATAIt KHAN!"
Móngólinn spýtti með fyrirlitningu. að kenna á morgun reiði Zatars
í áttina til þeirra. Þið munuð fá' Khan.
...V.V.V.V.V.V.V.W.V.V.V.V.
Barnasagan
ðCallí
og
eíduritw.
Kalli skildi þegar, að þetta var, að kenna á því hjá Kalla. En
aðeins einn af njósnurum Ruffian- skömmu síðar var hópur stýri-
as greifa. Þessvegna kastaði hann manna, sem allir litu út eins og
honum þegar i stað útbyrðis til fél- stýrimaður hans umhverfis hann.
strax hrópaði Kalli og þeir komu
upp. Þetta er nú meiri kássan af
stýrimönnum, hrópaði Tommi.
Aumingja stýrimaðurinn, sagði
persónuklofning, en þetta yfir-
gengur allt. Standið þið ekki eins
o gaular þarna sagði KaMi. Þftta
eru engir stýrimenn, heldur n ió?n-
aga síns, sem þegar hafði fengið Vélameistari oa Tommi, komið þið vélameistarinn, — ég hef heyrt um arar Ruffianos greifa.
— Nei, nei ungfrú, þér fyrst.
þau fallist á, að ég greiði í
tvennu lagi fyrir vikuna. Og ég
er svo hrædd um, að bróðir
minn komist að, hvað ég verð að
gera. Honum þykir svo vænt um
mig. Til allrar hamingju hefur
hann dregið sig í hlé. Hann les
stærðfræði og ætlar að verða
foringi í sjóliðinu síðar meir.
— Og faðir yðar?
— O, hann veit allt . . . .
en hann lætur sem þessir pen-
ingar falli af himnum ofan. Og,
getið þér gert yður það í hugar-
lund — hann var eitt sinn dóm-
ari og dæmdi til brottrekstrar
stúlkur, sem ekki höfðu gert
neitt verra en ég.
Nú var hertogafrúin farin að
rumska og brátt tautaði hún:
— Jæja, Anna-María, hvernig
gekk það í kvöld?
— Ég fékk bara helminginn.
Hertogafrúin glaðvaknaði.
— Þér eruð meiri kjáninn, —
þér hefðuð átt að heimta gening
ana fyrir fram, — það dugir
ekki annað við svona menn.
— Og þér, frú?
— Ég hverf í birtingu. Fari
eins fyrir mér og Choiselu vin-
konu minni verð ég leidd fyrir
dómstólinn síðdegis og leidd á
höggstokkinn tveimur klukku-
stundum síðar. Ég hefi tekið
mína ákvörðun. Þessir fantar
skulu læra af því, hvernig ég
bregst við dauða mínum. Ég
skal sýna þeim hvernig hefðar-
kona deyr!
Hún varð æ ákafari:
— Þessir menn óttast dauð-
ann. Þeir vita ekki hvaðan þeir
eru komnir eða hvar þeir muni
lenda. Þeir hugsa bara um líð-
andi stund. Ég hefi gert allt sem
ég gat til þess að tala um fyrir
Belhomme Iækni. Kannske hefði
mér tekist það, ef galdranorn-
in hún Chabanne hefði ekki kom
ið. Það er engin leið að hafa á-
hrif á hana, því að hjá henni
snýst allt um peninga. Við þá,
sem enga hafa, segir hún: Burt
með ykkur. — Jæja, á morgun
verð ég að horfast í augu við
skrílinn. Áður en ég sofnaði
las ég bænirnar mínar og bað
guð að gæða mig hugrekki.
Um leið og hún þagnaði slokk
anði á skarinu. Anna-María
hjúfraði sig að Karólínu og sofn
aði brátt, en Karólína varð and-
vaka.
Klukkan sló fjögur. Og hún
hugsaði:
Skyldi Gaston liggja andvaka?
Skyldi hann hafa heyrt klukk-
una slá fjögur?
Loks sofnaði hún og svo fast,
að hún vaknaði ekki einu sinni,
þegar hertogafrúin var sótt til
bess að fara með hana í fang-
t isið. Karólfna og Asnn-?ciría
urðu samferða nð borðf, þa.- sem
voru þvottafétur Ci? 1-i? j karlar