Vísir - 18.07.1962, Blaðsíða 15

inXOViis.uucigui 10. juu ízjxjæj.
V'SIR
SAKAMÁLASAGA ^
^ EFTIR CHARLES WILLIÁMS
FJÁRSJÓÐURINN
ast að segja minnir þú mig á
Butler.
— Vonandi ekki að neinu
ráði.
— Hvers vegna ekki?
— Hefurðu gleymt að hann
er dauður? \
Við ókum áfram án þess að
ræðast frekar við í bili og svo
sagði hún:
— Við erum næstum komin.
Húsið er til vinstri í útjaðri bæj-
arins — þarna.
Það var svo dimmt, að maður
sá næstum ekkert, en er ég
rýndi betur sá ég þó eins og
dökka þúst milli trjánna. Hvergi
sást ljós. Hún sveigði til hægri
og inn í götu þar sem hús og
grasvellir voru beggja vegna og
lengra burtu götuljósker.
— Þegar ég stanza, sagði hún,
erum við fyrir aftan húsið. Þar
er limgerði og vírnetsgirðing. Ef
hliðið skyldi vera lokað mun
ekki verða erfitt að klifra yfir
það.
— Gott og vel, sagði ég. Og
þú kemur hingað á þeim tíma,
sem okkur kom saman um.
Eftir nokkrar sekúndur var
hún horfin og ég var þarna
einn. Ég beið til þess að augu
mín vendust myrkrinu. Það var
ekkert tunglsljós og logn og
hlýtt. Ég gekk fram með lim-
girðingunni og fann hliðið. Girð-
ingin var að minnsta kosti IV2
metri á hæð og limgirðingin
miklu hærri.
Ég fálmaði eftir læsingunni.
Hliðið var ólæst. Það brakaði í
hjörunum, er ég opnaði hliðið.
Fram undan var nú hið myrka
hús, tveggja hæða með risi og
háum göflum, sem náðu jafn-
hátt og krónur trjánna, sem vax
ið höfðu í skjóli þeirra. — Til
hægri var einhver lægri bygg-
ing, vafalaust bílskúrinn, hugs-
aði ég.
Ég gekk hringinn í kringum
bygginguna til þess að fullvissa
mig um að hvergi væri Ijós inn-
an vel byrgðra glugga, en allt
var með þeim blæ, að engu var
líkara en að húsið hefði staðið
autt í aldarfjórðung.
Við eldhúsínnganginn var
skýli undir þaki og nú flaug
mér í hug, að hægðarleikur
hefði verið að grafa líkið og
peningana í þessiim stóra garði
og væri þá leit okkar fyrirsjá-
anlega til einskis, því að ekki
væri hægt að leita í þessum
stóra garði nema með stórvirk-
um tækjum.
Nálægt skýlinu voru tveir
gluggar í kjallafaveggnum. Ég
fór þangað og kveikti á vasa-
ljósinu. Báðir voru lokaðir.
Ég valdi þann gluggan, sem
betur var hulinn trjágróðri, —
límdi límpappír á rúðuna, og
braut hana, og svo var hægðar-
leikur að komast inn. Ég kveikti
aftur á vasaluktinni, er inn var
komið.
Það var þá miðstöðvarklefi
hússins, sem ég var í og undir
veggnum gegnt mér var kola-
byngur. Við hliðina á honum
voru koffort, blaðabúnkar og
annað drasl. í næsta herbergi
var þvottavél og þvottasnúrur
með klemmum á.
— Mér fannst tilgangslaust
að byrja leitina þarna —■ fyrst
yrði ég að fara um allt húsið
til þess að fá eins konar yfirlit
— og vitanlega varð ég að full-
vissa mig um, að konan væri
ekki í húsinu. Diana hafði sagt
mér, að hún væri áreiðanlega
ekki þarna heldur á heimilinu
gegn húsinu, sem íbúð hennar
var. Og ég hugsaði sem svo, að
það yrði ekki Diana, sem yrði
að dúsa innan rimlana, ég yrði
gómaður.
Ég fór aftur inn í miðstöðv-
arklefann og var nýbúinn að
finna tröppurnar upp á fyrstu
hæð, þegar ég varð gripinn ó-
notalegum geig og slökkti því
á vasaljósinu. Ég lagði við hlust
ifhíít.^taer taug í líkamanum
var spennt til hins ýtrasta. Það
var eitthvað svo óhugnanlegt
að við lá að hárin risu á höfði
mér.
Mér fannst ég allt í einu
heyra veikan óm hljómlistar.
Hljómlist klukkan 4 að
morgni í mannlausu húsi? —
Vitleysa, hugsaði ég, en samt
beið ég góða stund, unz ég
kveikti aftur á vasaljósinu. Svo
kveikti ég á því <jg gekk upp
tröppurnar. Og eftir örstutta
stund var ég kominn inn í eld-
húsið.
Það var gluggi fyrir ofan upp-
þvottavaskinn, en vindutjaldið
var dregið niður. Það var eitt
af því, sem ég varð að vera ör-
uggur um að birta sæist hvergi
að utanverðu frá af vasaljósinu
mínu. Dyr voru þarna úti í skúr
inn og aðrar í nánd við elda-
vélina að göngum. Og loks voru
þriðju dyrnar, sem ég gizkaði á
að væru að stúlknaherberginu
og reyndist það rétt. Ég var
stöðugt óstyrkur á taugum og
bjóst hálfvegis við, að einhver
lægi í leyni og myndi senda
kúlu í höfuð mér.
Ég lokaði dyrunum á eftir
mér og fór inn í borðstofuna.
Þar höfðu þykk gluggatjöld ver-
ið dregin fyrir glugga og hús-
gögn voru hér dökk og þung.
Á hliðarborði var silfurborðbún-
aður, sem vafalaust hefur kost-
að affjár.
Ég skoðaði mig um þarna og
ég var að hugleiða, að það væri
ekkert furðulegt við það þótt
frú Butler skvetti í sig, — ekki
gat það verið skemmtilegt að
vera tíðum ein í svona húsi.
Borðstofan var gríðarstór og
elliblær á öllu tréverki þar. —
Gluggatjöldin virtust vera úr vín
rauðu flaueli, og yfir sum hús-
gögnin var breitt.og voru hús-
gagnahlífarnar annaðhvort kol-
sVartar eða dökkrauðar. Einn
veggurinn var þakinn bókahill-
um. Bækurnar vöktu sérstaka
athygli mína, því í hillunum var
allt á rúi og stúi, jafnvel bind-
um alfræðiorðabókar var ekki
raðað í hilíurnar, þau voru hing-
að og þangað og ekki einu sinni
í sömu hillunni.
Aftur varð ég gripinn geig og
leit í kringum mig, en ég varð
einskis var og hélt áfram at-
hugunum mínum. Varð ég þess

'pV,1
1) Hinn risavaxni garpur ætlar
að kremja Tarzan undir fæti sér.
2) t'ji Tarzan er snar í snúning-
um og veltir sér undan á síðustu
stundu.
3) Um leið kippir hann í einn
af köðlunum, sem tengdir eru við ur þegar hryggur risans brotnar við
hálsband risans. Það heyrist smell hið snögga átak.
VJW
öarnasagan
Kolli
og
eldurl.
Þegar illit hðfOi, -.-r»n«i ->r
ui,ú vsn^hto?., eekk gr<*i/in» ,
n.e’i jV'Sti J'V. .ra',.T r.i'eu* r.:
f vri -'s*'*, t
■ ’Z .'?*•» mönrinre ,-orhðgp,
i-oypO af V*ikrnyndatðWurA
lael, «•“ vNOi byggt
F.f ég Hi' hér > rriánuð 1 -agði greifinn hiiíinn. ug þó hef-
há mundi þ-i'; írnis nu-ð því að urðu ekki séð nema nelminginn
ég yrði í uefjv<:<k»»splta!a, 1 enn.
<ngði Kalll -- Vj iia?- v-irkilegs
15
Nei nei, mamma þú truflar okk-
ur ekkert.
92-'/
Á ég að segja mömmu þinni,
hvenær þú kemur heim aftur frá v
tunglinu?
nú var, að einn sófinn hafði
verið færður til og kraup ég á
kné til þess að athuga það bet-
ur. Svo ýtti ég honum frá veggn
um og sá að rist hafði verið með
hníf í stólbakið og einnig í sófa-
púðana. Notaður hafði verið
beittur hnífur.
Ég settist á hækjur mér og
kveikti mér í sígarettu. Einhver
hafði verið að leita á undan
mér. Hver var hann — eða hún?
Og — sem enn mikilvægara var
— hafði leitin að fjársjóðnum
borið árangur? Ef hún hafði
ekki gert það mátti ganga að
því vísu, að leitinni yrði haldið
áfram. Mér virtist augljóst, að
lögreglan mundi, ekki hafa
skemmt neitt við leit sína, og
Butler og þernan mundu ekki
hafa skilið svona við bækurnar.
Þar sem aðrir voru að leita hér
var augljóst, að við Diana vor-
um á réttri slóð, en við vorum
þannig ekki ein um það að
halda, að frú Butler hefði drep-
ið mann siun, áður en honum
tókst að fíýja.
Og nú var ég þarna kominn
og átti að halda áfram skipu-
lagðri leit þar til Diana kæmi
eftir mér, að ég gæti ekki snúið
við og hætt við allt saman.
Ég slökkti í sígarettunni í
öskubikar og lagði leið mína
upp á hæðina fyrir ofan. Stig-
inn var lagður þykkum teppa-
dregli, en samt brakaði í einu
þrepinu. Mér varð biit við og
oölvaði. Taugarnar voru ekki í
;em beztu lagi, En svo hélt ég
áíramupp. Hví skyldi ég hræð-
*st í mannlausu húsi?
Ég lét ljósgeislann frá vasa-
ljósinu falla beint fram og er ég
var kominn upp csra ég staðar
dcuðskelkaður . Framundau vo.iu
hálfopnar dyr og lagfii þp/r.n
daufa ljósskímu.
viitiju dauðera ,'jós ©o
- -