Vísir - 20.08.1962, Blaðsíða 9

Mánudagur 20. ágúst 1962. ---------------------------------- \t'l S / R ------------------------------------------------------ 9
rétt í
munur. Við erum orðin gömul
núna, kerlingin treystir sér
ekki lengur. Nú kem ég stund-
um, og svo eru andirnar hérna,
stærðar andir, Vísir ætti að
taka myndir af þeim. Einhver
bánnsettur angóra köttur kom
hér að og drap eina, það var
ljótan. Og svo er maður að
klappa þessu og strjúka. Gari
það ekki aftur.
- Ertu hérna næturlangt?
— Nei, blessaður. Ég er orð-
inn 83 ára gamall, sé varla um
mig sjálfur. Ég kem hingað upp
eftir með Lögbergsvagninum,
geng afleggjarann og fer sömu
leið til baka á kvöldin. Reyni
að koma svona eins oft og ég
get, en auk þess er dóttir mín
hérna upp frá. Þetta er henn-
ar verk, hún gróðursetti trén,
lagaði allt til inni og ræktaði
upp túnin. Þú hefðir átt að sjá
til hennar þegar hún var að
bera burt grjótið. Hún kaupir
Vísi, gerðist áskrifandi um dag-
inn.
Sjáið hvað ég er að gera.
Laga karmana að glugganum,
kýtta svo yfir allt. Þá ætti
Vísir að taka mynd, þetta verð-
ur alveg eins og nýtt.
— Vi ð -verðum að vita hvað
þú heitir áður en við tökum
myndina? -
Magnús S. Magnússon fyrr-
um prentari í Gutenberg. Kon-
an mín heitir Jóhanna Zoéga og
staðurinn heitir Lynghóll. Þetta
er fallegasti staðurinn á land-
inu, það get ég sagt ykkur. Ég
er hérna eins oft og ég get
Þeir kölluðu mig útigang áður.
Ég er að reyna að halda nafn-
bótinni við.
— Við birtum mynd af
Lynghóli í Vísi.
— Já, það er ágætt. Vísir
er gott blað, ágætt blað.
DVELST ALLT SUMARIÐ
Við ókum áfram Vatnsveitu-
veginn niður með vatninu.
Niðri við vatnið sáum við furðu
legan bústað, svo furðulegan að
það borgar sig ekki að lýsft
honum, eigandans vegna.
Nokkru ofar heyrðum við
hljómfagran barnagrát gegnum
opinn bílgluggann og runnum
á hljóðið. í hliðinu mættum við
þrennu ungviði, tveim krökk-
um og stúlku á gagnfræðaaldr-
inum. Hún kvaðst vera barna-
pía, „vera frænka barnanna,
föðursystir þeirra, og pabbi
mágkonu hennar, tengdapabbi
bróður hennar ætti bústaðinn.“
Tengdapabbi mágkonu henn-
ar. Það var og.
Upp við bústaðinn stóð móð-
irin, rúmlega tvítug kona, og
starði á okkur, alb'úin að verja
hreiðrið fyrir ókunnum dólgum
og flækingum. Við kynntum
okkur í tæka tíð, kváðumst
vera frá Vísi, og þá hló hún
„Blaðamenn".
Hún hét Guðný Árdal kona
Þórðar Úlfarssonar flugmanns,
dóttir Inga Árdals, eigandans
Mágkona tengdapabba. Nú, já
þannig.
„Ég dvelst hérna liðlangt
sumarið og fer ekki í bæinn
nema endrum og eins. Pabbi
og mamma eru hérna oftasr
nær líka.
— Það er svo jjott fyrir
börnin og fyrir míg með^börn-
in, að geta verið hérna upp frá.
Hún bauð okkur upp á kaffi
og vísaði okkur inn.
— Hér er bæði ljós og hiti
og yfirleitt flest þau þægindi,
sem hægt er hugsa sér. Okkur
er að minnsta kosti ekkert að
vanbúnaði.
— Eruð þið þá ekki líka
hérna á veturna?
— Nei, þá er of kalt. Þó að
hægt sé að kynda upp, þá sezt
svo mikill raki í húsið og gólf-
kuldinn er einnig það mikill að
þa8 hefur ekki verið hægt.
— Eru þið þá hérna allt
sumarið?
— Við förum rétt til að
kaupa í matinn og einstaka
sinnum um helgar.
— Já, og svo þegar við för-
um í bað, heyrðist úr hinu
horninu. Þar stóð sú litla, 5
ára gömul og leit kankvís á
mömmu, eins og hún vildi
segja: Var þetta ekki gott hjá
mér?
— Ég ætlaði einmitt að fara
að leggja mig, þegar þið kom-
uð. Hér gerir maður engan
greinarmun á degi og nóttu, er
kannski búinn að snúa sólar-
hringnum við áður en maður
veit af.
— Og löngu hætt að hafa
áhuga fyrir sólböðum í þessari
eilífu útiveru?
— Þið getið rétt imyndað
ykkur.
Nú var komið að myndatök-
unni „eina mynd af staðnum"
sögðum við og héldum það létt
verk. Blessuð börnin voru þó
ekki sama sinnis og góður hálf
tími leið í „gerðu það“ og
„láttu ekki svona"
Myndatakan gat þó að lok-
um farið fram en systir tengda-
sonar eigandans, barnapían sat
hjá.
Á skiltinu í hliðinu stóð nafn-
ið: Lyngholt.
GAMAN, GAMAN,
SÖGÐU ÞÆR
Upp við Hafravatn voru
einnig bílar við bústaðina og
fólk á vappi. Við ókum dágóð-
an spöl fram með vatninu, velt-
um fyrir okkur hvenær við
hefðum ráð á að fá okkur bú-
stað og ég rifjaði upp söguna
um þjófana, sem höfðu sumar-
bústaði að féþúfu.
Við stöðvuðum bílinn og tók-
um tali þrjár kátar hnátur, sem
trítluðu með veginum berjablá-
ar og broshýrar.
Þær sögðust vera að koma
úr berjamó, „þarna uppi í hlíð-
inni,“ og búa niður við vatnið.
Guðrún Hildur, Jónína og Krist-
ín hétu þær og buðu okkur ber
að borða.
— Er gaman hérna í sveit-
inni? spurðum við.
— Ógurlega gaman, sögðu
þær og hlógu. Mikið meira
gaman heldur en í bænum. Hér
er svo margt hægt að gera.
— Komið þið hingað oft?
— Alltaf þegar gott er veð-
ur. Við erum núna 7 krakk-
arnir, sagði Jónína, en stund-
um erum við fimmtán hérna.
— Þá eru svo mikilj læti að
bústaðurinn er kallaður Glaum-
bær, sagði Guðrún Hildur, já,
og fólk hefur komið og haldið
að þarna væri barnaheimili,
bætti Kristín við og svo hlógu
þær allar, af einskærri lífsgleði.
Nú heyrðust köll neðan frá
bústaðnum, og stöllurnar kváðu
upp þann úrskurð að það væri
verið að kalla á þær að drekka.
Framhald á bls. 10.
Þrjár kátar hnátur nýkomnar úr berjamó. Frá vinstri: Kristín, Guðrún Hildur og Jónina.
Ekið um sumarbústaðalönd
I
í nágrenni Reykjavíkur

\ V .v »

'j.Nfíifl'iöjfflEI