Vísir - 18.09.1962, Blaðsíða 9

¥
Aflinn ragaður. Humarkörfur standa á lúgunni.
innan landhelgi. Þess vegna er
reiknað með, að einungis sé veidd
ur humar, en ekki ýmsar tegund-
ir af fiski, en hætt er við, að
erfitt yrði að fiokka tegundirnar
með vörpunni niðri í sjónum.
6 körfur í hali.
Fyrsta „holið“ gerði um 6 körf-
ur af humar, en auk þess voru
nokkrir þorskar, karfar, ýsur, sói-
kolar, ennfremur tveir eða þrír
stórufsar, ein miðlungs lúða, ein
síld og nokkrar löngur.
Togað er í hvert skipti um fjóra
tíma, og má segja, að maður hafi
verið fullur eftirvæntingar í hvet
skipti, sem leyst var frá pokan-
um, því að auk þess, að fiskur
slæddist með, þá komu einnig stór
ígulker og sæstjörnur. Það er fjöl
skrúðugt dýralífið í sjónum. I eitt
skipti fengum við sérlega
skemmtilegan fisk, sem ekki ei
beint algengur, en það var gríðat
stór skötuselur, en þeir fiskar eru
óhemju kjaftstórir, og ekki beint
frlðir sýnum. Það var ekki laust
Það er hressandi til-
breyting að bregða sér
eina helgi til sjós. Bæði er
það hollt, þeim, sem í
landi vinna við kyrrsetu-
störf, líkamans vegna, og
eins vegna hins að kynna
sér starfsvið og aðstöðu
þeirra, sem á sjónum
vinna.
Meðhumarbá
iö ujHíiimiáatí

Hafa skapað
atvinnu.
Kjör sjómannastéttarinnar er
haft að bitbeini næstum í byrjun
hvers veiðitímabils, og þá er gjarn
an vegið og metið, hvað hver eigi
að bera mikið úr býtum af sam-
eiginlegum feng. En hvort sem
sjómenn eru taldir bera of mikið
eða of lítið úr býtum, er hverjum
„Iandkrabba" hollt að hafa í huga-
fjarvistir fiskimannsins frá heim-
ilum sínum, reikulan vinnutíma
vegna illviðra. Fiskimaðurinn
verður því að neita sér um mörg
þau þægindi í daglegu lífi, sem
landmenn telja sjálfsögð.
Það hefir oft verið vandamál
hinna stóru fiskiðjuvera á Suð-
vesturlandi, hvað hráefnisöflun
hefir verið bundin við stutt tíma-
bil, eðá aðeins yfir vetrarvertíð-
ina. Nú hefir orðið breyting á
miðunum
og oll vinna virðist ganga mjög
kerfisbundið. Sjómennirnir ganga
mjög hiklaust til verks og virðast
hver um sig hafa sín ákveðnu
verk að vinna. Ingimundur Jóns-
son skipstjóri virðist ekki vera
af gamla skólanum, a. m. k. öskr
ar hann ekki fyrirskipanir, e:rs
og sagt er, að þeir hafi gert skip-
stjórarnir áður fyrr. Og svo bölv-
ar hann næstum aldrei, og hellir
sér ekki yfir lcallana á dekkinu
með formælingum. Þetta virðist
ailt ganga ósköp hóglega fyrir sig.
og eins o'g af sjálfu sér.
Þar eð áhöfnin er bara 5 menn,
verða allir að vinna á dekki. Stýri
maður er Friðþjófur Kristjánsson,
vélstjóri Karl Davíðsson, Guð-
mundur Ögmundsson, sem er
yngstur um borð, aðeins 16 ára,
og svo Þorsteinn Sölvason, sem
er aldursforsetinn um borð, orð-
inn nær sjötugur, svo hann rnan
tímana tvenna.
Lítið um svefn.
Það er fiskað allan sólarhring-
inn, svo að svefn er aðeins þann
tíma, sem líður frá þvl að gengið
hefir verið frá aflanum og þar til
varpan er ^dregin inn aftur, að
frádregnum matartímum. Svo að
það eru aðeins einn til tveir tímar
í hvert skipti, svo að svefninn
verður ódrjúgur. Þeir segja um
borð, að ef þeir hefðu þetta ekki
svona, þá þyrfti fleiri menn, og
þá yrði ekkert upp úr þessu að
hafa.
Um leið og leyst er frá pokan-
um er sem fljótast gert klárt til
að lcasta aftur. Ef komið hefir gat
á vörpuna, er Ingimundur fljótur
til með nálina að bæta. Þegar kast
að hefir verið, er sett upp alumin-
iumrenna, þar sem aflinn er flokk
með tilkomu kraftblakkarinnar
hafa hafizt síldveiðar að haustinu
hér suð-vestanland's, og yfir sum
arið, þegar síldveiðiskipin eru
norðanlands, þá hafa verið hafn-
ar humarveiðar með botnvörpu.
Humarveiðar hafa skapað
mikla atvinnu í fyrstihúsunum,
svo að þau hafa ekki þurft að
standa auð yfir sumarmánuðina.
Humarinn hefir svo þann kost,
að vera eftirsótt neyzluvara og
auðseljanleg á'háu verði á mörk-
uðum, sem borga í hörðum gjald-
eyri.

Þetta ferlíki kom inn í einu holinu
Landaði 100 tonnum
af humar.
Til að kynna þeim, sem ekki
hafa aðstöðu til að bregða sér „til
sjós“, þá skulum við með hjálp
myndavélarinnar bregða okkur
í sjóferð með m.s. Fiskakletti
GK 131, en sá bátur er eign Jóns
Gíslasonar I Hafnarfirði, en hann
er stórtækur við humarfrysting-
una og gerir út 4 báta til humar-
veiða, sem hann verkar svo aflann
af í frystihúsi sínu, Frost h. f.
Fiskaklettur landaði á humarút-
haldinu um 100 tonnum af humar
auk annars fisks, því að margra
„grasa" kennir, þegar leyst er frá
trollpokanum, þó að aðalaflinn sé
humar.
Hymarveiðarnar fara að mestu
fram norðan við Eldey á 70—80
faðma dýpi. Botninn er sléttur
leirborin, svo að um festur er
ekki að ræða eða skemmdir á
veiðarfærum ,ef ekki er farið of
nærri Geirfuglaskerjum eða Eld-
ey, en þar mun vera um gamlar
eldstöðvar að ræða. Á þessum
slóðum hafa sumir bátarnir fest
vörpuna í skipsflaki, og sumir
hreinlega slitið frá sér allt „drasl-
ið“, eins og sjómennirnir gjarnan
orða það.
Þeir bátar, sem stunda humar-
veiðar verða að hafa sérstakt
leyfi, þar eð veitt er í botnvörpu
Um borð í Fiskakletti.
við, að manni fyndist hann brosa,
þegar hann opnaði kjaftinn.
Allir vinna á dekki.
Öll vinna gengur mjög greitt
um borð í Fiskakletti, en þó ekk-
ert fum og engin axarsköft. Allur
útbúnaður virðist vera I góðu lagi,
aður. Steini Sölva slægir bolfisk-
inn, en Friðþjófur, Karl og Guð-
mundur þvo humarinn vandlega
og setja I körfur, sem síðan eru
handlangaðar niður í lestina. Frið-
þjófur ísar sem vendilegast, þvf
að aflinn verður að vera fyrs a
flokks, þegar komið er að lan'h.
Framhala á bls. 10
)
1