Vísir - 18.09.1962, Blaðsíða 15

Þriðjudagur 18. september 1962.
15
VISIR
Friedrkh EDurrenmott
/
© PIB
CCPENHAGEN

Eruð þér herrann sem kvartaði yfir matnum — —
„Emmenberger?" spurði lög-
reglufulltrúinn stillilega eftir
nokkra þögn. „Svo hann heitir
það?“
„Nú hef ég sagt það“, svaraði
Hungertobel órólega. „Fritz
Emmenberger".
„Er hann læknir?“
„Já, hann er læknir“.
„Og býr í Sviss?“
„Hann á sjúkrahúsið Sonnen-
tein í Zurich", svaraði læknir-
inn. Árið 1932 fór hann burt frá
Þýzkalandi og síðar til Chile.
Árið 1945 sneri hann aftur og
tók við rekstri sjúkrahússins.
Eitt dýrasta sjúkrahús í Sviss“.
bætti hann við.
„Aðeins fyrir ríkt fólk?“
„Aðeins fyrir vellauðugt fólk“.
„Er hann góður vísindamaður,
Samuel?" spurði lögreglufulltrú-
inn.
Hungertobel hikaði nokkra
stund, en sagði svo, að erfitt
væri að svara þeirri spuningu:
„Hann var einu sinni góður vís-
indamaður, en það er ekki gott
að vita, hvort hann er það enn.
Hann n otar aðferðir, sem okk-
ur virðist mjög vafasamar. Hann
hefur 'Séfhæft sig í hormónum,
en um þá vitum við enn afar lít-
ið. En við vitum þó, að nú snýst
allt um þá, og að þeir búast til
að gleypa vísindin með húð og
hári. Vísindi og skottulækningar
geta stundum farið furðu vel
saman. Hvað á að gera, Hans?
Emmenberger er elskaður af
sjúklingum sínum, og þeir trúa
á hann eins og guð. Það virðist
mér það mikilvægasta fyrir
þetta ríka fólk, sem einnig þarf
að njóta munaðar í sjúkleika
sínum: án trúarinnar getur það
ekki gengið, að minnsta kosti
hvað hormónunum við kemur.
Svo hefur hann einnig verið
heppinn, er mikils metinn og
ríkulega launað. Enda höfum við
líka stundum kallað hann erfða-
frænda".
Hungertobel þagnaði skyndi-
lega, eins og hann iðraðist að
hafa minnzt á auknefni Emmen-
bergers.
„Erfðafrændann. Hvers vegna
það?“ spurði Bárlach.
„Sjúkrahúsið hefur erft auð-
æfi margra sjúklinganna," svar-
aði Hungertobel auðsjáanlega
með slæmri samvizku. „Svo
virðist sem það sé eins konar
siður þar.“
„Og það hefur ykkur lækn-
unum fundizt kynlegt,“ sagði
lögreglufulltrúinn.
Báðir þögðu. Eitthvað leynd-
ardómsfullt lá í loftinu. Eitt-
hvað, sem Hungertobel óttaðist
að þurfa að ræða um.
„Þú mátt ekki hugsa það sem
þú ert nú að hugsa,“ sagði hann
allt í einu ákveðinn.
„Ég hugsa aðeins það scma
og þú,“ svaraði Bárlach rólegur.
„Við verðum að vera hreinskiln-
ir. Þótt hugsanir okkar kunni að
vera ljótar, ættum við ekki að
óttast þær. Við verðum að játa
þær fyrir sjálfum okkur, ef við
eigum að komast að raun um,
hvort þær eigi rétt á sér eða
ekki. Nú, ef við komumst að því,
að þær séu óréttlátar, þá getum
við fyrst yfirstigið þær. Hvað
er það, senj við hugsum núna,
Samúel? Við hugsum: Emmen-
berger notar þessar aðferðir,
sem hann lærði í Stutthof, til
þess að þvinga sjúklinga sína til
að arfleiða hann að auðæfum
sínum og drepur þá síðan.“
„Nei,“ hrópaði Hungertobel á-
kaflega æstur. „Nei.“ Hann
starði ráðalaus á Bárlach. „Það
megum við ekki hugsa. Við er-
um ekki villimenn," hrópaði
hann og reis upp og óð um gólf-
ið fram og aftur.
„Guð minn góður,“ stundi
læknirinn, „ég hef aldrei lifað
annað eins.“
„Grunurinn," sagði gamli
maðurinn í rúminu. „Grunur-
inn.“
Hungertobel stóð kyrr við
rúm Bárlachs. „Við skulum
gleyma þessu samtali okkar,
Hans,“ sagði hann. „Við misst-
um állt taumhald á okkur. Stund
um finnst manni gaman að leika
sér að alls kyns ímyndunum.
Það gerir engum gott. Nú skul-
um við ekki hugsa lengur um
Emmenberger. Því oftar sem ég
skoða myndina, því síður finnst
mér þetta vera hann. Það er
enginn fyrirsláttur. Hann var í
Chile, en ekki í Stutthof, og
þar með er grunur okkar að
engu orðinn.“
„í Chile, í Chile,“ sagði Bár-
lach, og augu hans leiftruðu af
nýjum áhuga. Hann teygði sig,
og síðan lá hann hreyfingarlaus
með hendurnar undir hnakkan-
um.
„Nú verður þú að fara og
sinna sjúklingum þínum, Samú-
el,“ sagði hann eftir nokkra
stund. „Þeir bíða þín. Ég vil
ekki halda þér lengur hér. Við
skulum gleyma þessu samtali
okkar. Það er öllum fyrir beztu,
það segir þú satt.“
Þegar Hungertobel sneri sér
við í dyrunum og leit tortryggn-
islega á gamla manninn, var
hann sofnaður.
FJARVISTARSÖNNUNIN.
Næsta morgun kl. hálf-átta,
eftir morgunmatinn, kom Hung-
ertobel venju fremur snemma.
Bárlach var vanur að fá sér aft-
ur smáblund á þessum tíma, eða
að minnsta kosti liggja kyrr
með handleggina undir höfðinu,
en nú sat hann uppi og skoðaði
bæjarauglýsingablaðið af mesta
áhuga, lækninum til nokkurrar
furðu. Einnig sýndist lækninum
lögreglufulltrúinn hressari en
venjulega, og úr augum hans
glampaði sama gamla lífsorkan,
sem alltaf hafði einkennt hann.
„Jæja, hýernig líður?" spurði
Hungertobel sjúklinginn.
„Ég er að hressa mig á morg-
unloftinu," svaraði hann íbygg-
inn. N
„Ég kem fyrr til þín í dag en
vant er, og eiginlega kem ég
ekki í embættisernidum,“ sagði
Hungertobel og gekk að rúm-
inu. „Ég ætlaði aðeins að færa
þér þessi læknatímarit: Sviss-
neska Vikuritið, eitt franskt og
auk þess, þar sem þú skilur líka
ensku, nokkur eintök af enska
tímaritinu fræga „Lancet“.
„Það var elskulegt af þér,“
svaraði Bárlach án þess að líta
upp, „en ég veit ekki hvort það
eru heppilegar bókmenntir fyrir
mig. Þú veizt, að ég er enginn
vinur læknavísindanna."
Hungertobel hló: „Og þetta
segir þú, sem við höfum ein-
mitt hjálpað."
„Einmitt,“ sagði Bárlach,
það gerir það ekki skárra."
„Hvað er svona spennandi í
Auglýsingablaðinu?" spurði
Hungertobel forvitinn.
ÓDÝRT
skólafatnaður
skólatöskur
I
A
R
W
ALONEi WAITIMG FOR
FEATH, BECAUSE OP THE
SFANIAKf'5 SAFir" '
Bylurinn jókst og Tarzan var
skilinn einn eftir.
Aleinn, með dauðann í nánd,
allt vegna hins illskulega uppá-
tækis Spánverjans.
Skyndilega heyrðist hræðilegt
nrr... og enn einu sinni læddist
hið óhugnalega kvikindi fortíðar-
innar að honum.
Barnasagan
KALLI
græni
pófa-
gaukur-
Andartaki síðar tóku Tommi og fræðilegum staðarákvörðunum, en
stýrimaðurinn að berjast að hætti
gömlu sjóræningjanna. Páfagauk-
urinn varð alveg undrandi og byrj
aði strax að þylja upp fjöldann
allan af dagsetningum og land-
Iíalli skrifaði allt niður í flýti. —
Morð. Bruni. Til vopna, hrópaði
Jakob, þrumur og eldingar, hér
koma ógnir Djúphafsins. Takið
stefnu á draumaeyna mína. —
Draumeyjan hans, endurtók Kalli
og andvarpaði, hvaða eyja skyldi
það vera? Svo stökk hann á fæt-
ur
líka komið auga á eyjuna. — Hér
hefst Djúphafið, sagði Jack Tar,
og þetta er fyrsta eyjan í eyjaklas
Eyja, hrópaði hann. Skyldi anum. Ef Krák varpar akkerum
það vera þessi þarna. Um bórð hér, þá hlýtur þetta að vera eyjan
í Græna Páfagauknum höfðu þeir sem afi gróf fjársjóðinn sinn á.