Vísir - 11.10.1962, Blaðsíða 3

3
V ISIK . Fimmtuaagur 11. oktcDei

Þeir standa fjórir,
fimm, stundum fleiri,
stundum færri. Þeir gera
náttúrlega meira heldur
en að standa þar, þeir
sitja á hækjum sínum,
eða ramba fram og aft-
ur, allt eftir því,
Hver kannasí ekki við Loftsbryggju þá „kóngsins bryggju“.
Veiða marhnútinn
í þetta skipti eru þeir
engu betri en sílin — það
er krökkt af þeim —
torfa.
Það skiptir ekki máli, hvort
það er lítilfjörlegur bryggju-
sporður, hvort veitt er í hland-
En það eru fleiri en kóngar og gamlir fiskimenn sem eiga
leið um þann bryggjusporð. Þar eru heimamið Reykjavík
urstráka — og þar eru fengsæl mið.
hvort þeir beita, mæna
ofan í sjóinn og dorga,
eða kippa öskrandi upp
bráðinni. Þeir eru nefni-
lega að veiða og veiða
og veiða.
forugum sjónum eða hver veið-
in er. Aðalatriðið er —-
ja, ég veit það reyndar
ekki, kannast bara við til-
finninguna. Kannske er þessi til
finning landlæg, kannske með-
fædd, eða bara áunnin öllum
þeim strákum, sem .aldir eru
upp í þaralykt og eiga sjómann
fyrir afa.
Hitt er víst, að það er dýrð-
leg skemmtun.
Þeir keyptu færin í Verðanda,
beituna í Fiskhöllinni og veiði-
leyfið hjá þeim strákakynslóð-
um, sem hafa staðið þarna á
sama stað árum saman.
Einn var vanari, dorgaði á-
kaft og sagði: „Djöfull maður“,
þegar kolakríli spriklaði á
bryggjunni, fastur í önglinum.
Hann bar ekki virðingu fyrir
bráðinni, sparkaði hana dauða
á svipstundu og hirti ekki
meira um hana — tók að beita
að nýju.
Aðrir tveir yeiddu til beggja
handa, dorguðu hægt, vönduðu
sig. Hafnarsjórinn var kolsvart-
ur og skítugur og það glytti í
„emalerað" vaskafat á botnin-
um. Það var krökkt af sílum,
stórum og smáum, og þau sáust
betur þegar þau báru í vaska-
fatið.
„Éturðu kolann?“ spurðum
við.
„Ertu vitlaus, maður. Þú mátt
eig’ann".
„Til hvers veiðirðu þá?“
„Bara í gamni”.
„Hvað þá helzt?“ spyrjum við
enn.
„Kola og marhnút", var svar-
ið, og um leið kippti hann öðr-
um kola upp á bryggjuna.
ViS stóðum dágóða stund.
Fólk kom og fór, hnýstist í veiði
„Þeir standa þar fjórir fimm, stundum fleiri stundum færri“.
„Allt eftir því hvort þeir beita, mæna ofan í sjóinn og dorga,
eða draga bráðina, öskrandi
skapinn eða labbaði sig um í
góða veðrinu, eða hvorttveggja.
Það skipti veiðimennina engu
máli, þeir voru önnum. kafnir
— og höfðu bæði hugann og
augun í sjónum. Vandamál
þ.irra var tvenns konar. I
fyrsta lagi að veiða. I öðru lagi
að veiða ekki. Þeir vilja nefni-
land“.
lega ekki fyrir sitt litla líf veiða .
sllin — það er þeirra ódauðlega
synd.
í þann mundinn sem við yfir-
gáfum strákana, dró éinn þeirra
þriðja kolann á land,
Marhnúturmn lét greinilega
standa á sér.