Vísir - 06.11.1962, Blaðsíða 15

VlSIR . ÞriBjudagur 6. nóvember 1962.
15
Cecil Saint - Laurenf:
NÝ ÆVINTÝRI
* jT
KAROLINU
frönsku flóttafólki í Frakklandi
og ensku lögreglunni — sem
konunghollan og góðan fransk-
an borgara. Virtist tilganginum
með þessum heimsóknum náð.
Er hún að þessu loknu kom
einn daginn dauðþreytt í her-
bergi sitt á gistihúsinu, en það
var við hliðina á herbergi bróð-
ur hennar, var hún orðin dauð-
leið á öllu, — hún hafði óbeit
á þessum bæ, og að vera sífellt
titluð lafði Karólína, því að hún
vissi vel, að allir þessir fínu
herrar, sem titlúðu hana svo,
smjaðrandi og stimamjúkir,
myndu hafa snúið við henni
baki með viðbjóði, ef þeir vissu
um allar þær auðmýkingar, sem
hún hafði orðið að þola. Stund-
um langaði hana til þess að
æpa frammi fyrir þeim:
— Hneigið ykkur ekki svona
dfúpt, herrar mínir, það er ekki
mánuður liðinn síðan ég varð
að þola það, að drukkinn mat-
sveinn sparkaði í mig.
Nú fannst henni og á stund
um, að hún mundi aldrei fram
ar geta fundið til hreinleika-
tilfinningar. í þessu hléi á ævin-
týraferli hennar fékk hún næg-
an tíma til umhugsunar, til þess
að líta í eigin barm, og hún
var á stundum skelfingu lostin,
er hún hugsaði um sjálfa sig
og líf sitt. Of oft fylltist hún
heift, er hún heyrði samlanda
sína þarna bera fram þær óskir,
að bandamenn sigruðu, að hér
sveitir hinna berfættu og tötr-
um klæddu lýðveldissinna yrðu
sigraðar, alþýðu manna í París
slátrað sem skepnum, en kon-
ungalýður Evrópu halda hátíð-
Iega innreið sína í Paris. Og
þetta hatur flóttamannanna
beindist einnig að girondinum
og'„Fjallinu“, alla skyldi hengja
eða gera höfðinu styttri undir
fallexinni, þegar „heiðarlegt
fólk“ hefði komið Lúðvík XVII.
á „veldisstól föður hans“. Ávallt
var það svo, er hún hafði kynnt
verið fyrir frönskum flótta-
mönnum, að hún var spurð
spjörunum úr, þar sem hún var
nýkominn frá Frakklandi.
Og maðal annars var sagt eða
spurt:
— Er það rétt, að hermennirn
ir séu svo andvígir því að berj-
ast að undirforingjamir verði að
fara með suma í hlekkjum til
vígstöðvanna?
— Þér hljótið að hafa orðið
varar við það? Það eru góðar
heimildir fyrir því, að úthlutað
sé myndum af Lúðvík XVII og
að á öllum heimilum séu saum-
uð hvít^flögg, sem eigi að blakta
úr gluggum, þegar sigurgangan
hefst inn í borgina.
— Við höfum frétt, eftir áreið
anlegum heimildum, að þing-
menn áræði ekki að fara heim
nema í skjóli myrkurs.
— Okkur befast alltaf áreið-
anlegar fréttir og samkvæmt
þeim gera 19 af hverjum 20
Frökkum sér vonir um endur-
komu konungsins? Gerið þér yð-
ur ekki einnig vonir um það,
frú?
í fyrstu reyndi Karólína, að
leiða þetta fólk í allan sann-
leika um ástandið eins og það
var í raun og veru, og að hug-
myndir þess væru falsmyndir,
en þá las hún jafnan aðvörun í
svip bróður síns, og fólk blátt
áfram skildi ekki hvað hún var
að fara, svo rótföst var orðin
trú þess á allar lygafrásagnim-
ar.
Flóttafólkið var allt glætt föt-
um frá tímanum fyrir bylting-
una — og sumt bar fatnað löngu
liðinna tíma. Upphaflega hafði
fatnaður flestra verið vandaður,
en var nú orðinn siltinn og snjáð
ur. Fólkið hafði lítil fjárráð, bjó
í ódýrum gistihúsum, kom sam
an þar sem það gat fengið sér
hressingu fyrir lítinn pening, en
bág kjör þess höfðu ekki dregið
úr hroka þess og allir gortuðu
af ætt og aðli og þðttust miklir
menn. Henri var í rauninni hinn
eini, sem hafði góð fjárráð, og
var það því að þakka, að hann
var í enska flotanum — og hann
var enginn eftirbátur annarra í
að gorta. Hann naut þess blátt
áfram, að láta landa sína, sem
ekki höfðu verið eins heppnir og
hann, verða vara við það, hvað
hann gat gert, og Karólína hafði
ekki heppnina með sér, þegar
hún stakk upp á því við hann,
að í stað þess að flytja í eitt
glæsilegasta hverfi Lundúna,
reyndi hann að hafa upp á litlu
húsi upp í sveit, þar sem hún
gæti notið hvíldar.
... og hér er afrit af sumarleyfis áætlunum starfsfólksins, yðar leyfi
hófst í gær — — —.
— Þú gerir þér þó ekki í hug-
arlund, svaraði Henri, að ég ætli
mér að koma fólki á þá skoðun,
að ég geti ekki séð sómasam-
lega fyrir systur minni?
Karólína kveið ákaflega fyrir
þeim degi, er ekki var unnt að
leyna því lengur, að hún var
ófrísk, og þá yrði hún vitanlega
að hafa skýringar á reiðum
höndum. Lang einfaldast var vit
anlega, að nota sér það, að
flóttafólkið vissi nær ekkert um
það er á daga hennar hafði drif
ið á flóttanum, og láta þá vera
í þeirri trú, að maður hennar
væri faðir bamsins. Hún var þó
dálítið efins um, að hyggilegt
væri, að láta þessa skýringu í
té — það gæti hefnt sín síðar,
og reyndi því að detta niður á
eitthvað annað, meðan hún beið
komu bróður síns, sem hafði ver
ið kvaddur á fund Nelsons flota
foringja.
Hún var nýbúinn að festa
A
n
i
A
WITH ACHMLENSINS KOA.R, TAKZAN
P'KOi’f’EF TO THE SROUN7— SUT HIS
ENEWY SUC'P’ENLY COLLAPSEP’!
CW> IIU. U|.i Km M t.lMM
Dutr. by Unlttd Futura Syndlcate, Inc.
SURFKISE^ THE APE-MN
INVESTISATE7 THE NOW
UNCONSCIOUS FISUKE.
A5RUPTLY HE SASPE7—THE
MAN'S 507Y WAS EL007-SOAk.E7v
K.IPPE7 BY PANTHEK. CLAWSl
Tarzan kastaði sér til jarðar
og rak upp stríðsöskur um leið
— en honum til mikiliar undrun-
ar féll óvinurinn til jarðar, ör-
magna.
Furðu lostinn rannsakaði Tarz-
an meðvitundarlausan manninn
— og nú sá hann að líkami
mannsins var allur blóðugur,
hann hafði verið rifinn af pardus-
dýri.
Barnasagan
KALLi
super-
filmu-
fiskurinn
„Af öllum þeim skammaryrð-
um, sem ég hef fengið um dag-
ana er þetta það versta. Ég bað
aðeins um að fá að sjá miðann
yðar“, sagði vagnvörðurinn og
roðnaði af reiði. „Ferðamenn
halda að þeir geti leyft sér allt
Hver haldið þér að þér séuð?“
Síðan þreif hann í jakkakragann
á farþeganum og kastaði honurn
út úr vagninum, en um leið rofn-
aði sambandið á tækinu. En far-
þeginn var ekki aldeilis laus allra
mála. Vagnvörðurinn kallaði á
mstarfsmann sinn og sagði hon
um hvað gerzt hafði, til mikillar
ánægju fyrir farþega. Á rneðan
þessu fór fram læddist fraþeginn
sem öll lætin voru út af, aftur
að tækinu og hélt áfram sam-
talinu við yfirmann sinn. Yfir-
maðurinn ráðlagði honum strax
að múta vagnverðinum.
svefninn, er barið var varlega á
hurðina. Fór hún á fætur og
gægðist fram. Það var Henri
sem kominn var, þungbúinn
mjög.
— Ég næ ekki upp í nefið á
mér fyrir reiði, sagði hann. Þess
ar skepnur ætla að senda mig á
sjóinn á nýjan leik.
— Hverjir? Hvaða skepnur?
— Foringjaráð Nelsons. Frakk
ar hafa valdið Englendingum
talsverðu tjóni seinustu vikur.
Engir, sem gegna foringjastöð-
um í flotanum, fá leyfi til þess
að sækja um lausn. Og Ruby,
sem sannarlega þarfnast gagn-
gerðar viðgerðar, á að fara út
aftur.
— Svo þú átt að fara í sjó-
hernað á ný — hvenær?
— Eftir tvo daga.
— En hefurðu ekki sagt
þeim ...?
— Ég sagði þeim allt af létta,
en þeir tóku ekkert af því til
greina, sem ég sagði — vildu
sannast að segja ekki ræða það,
en þú skalt ekki ala neinar á-
hyggjur. Ég á talsvert fé í banka:
Átta hundruð pund. Og enskir
peningar hafa allt annað verð-
gildi en þessir skitnu, frönsku
pappírslappar. Ég læt þig fá um-
ráð yfir bankainnstæðu minni.
Þér ætti að nægja !4 af henni
til þess að lifa ríkmannlega þar
til ég kem ftur.
Hann skipti um umræðuefni:
— Það er raunar annað, sem
ég hefi fengið vitneskju um.
Louise og ungfrú de Tourville
eru nýkomnar til Lundúna. Vit-
anlega ætlast ég til þess af þér,
að þú annist þær. Og þetta gæti
leyst ýms vandræði. Þið getið
búið saman og haft tvo þjóna.
Þið verðið líka að koma bréfi til
Þýzkalands hið bráðasta, en
móðir okkar er þar, og segja
henni að við vonumst eftir
henni hingað.
Drengja ferry-
Benebuxur