Vísir - 06.12.1962, Blaðsíða 15

V í SIR . Fimmtudagur 6. desember 1962.
15
APTEIt TAK2AM JOINEP7 7Z0FESS0X. TATE'S
EXF’EIP’ITION, THE A\EN EAGEItLY R.ETUKNE?
TO THEIK. VACHT.
'HAVÉ ANY OTHEES EXF’LOR.EP'
THE S<ELETON COAST?"AS<EP
TAKZAN* AS THE SHIF' GOT UNF’EKWAY.
Feature S.vndicate, Inc!
Karólína hsyrði konv. hans
mæla veikum rómi: — Ég er víst
brotin og marin — ég varð und-
ir hestinum. Þú elskaðir mig
ekki. Hoche hefði ég svikið, ef
ég hefði ekki hjálpað honum,
því að hann elska ég. Leita þú
hamingju þinnar eins og þú kýst
sjálfur. Og láttu mig um að leita
minnar...
— Og þessir þúsund menn,
sem féllu við Quiberon? Held-
urðu að þeir hafi ekki þráð
hamingju?
Karólína titraði eins og strá
í vindi. Hún horfði á ungu kon-
una, sem lá meidd á jörðinni,
klæði hennar i tætlum. Henni til
mikillar undrunar sá hún hana
rísa upp eldsnöggt á ný og leggja
á flótta milli trjánna.
Þetta kom Pont-Bellanger líka
svo óvænt, að honum féllust
hendur, en svo ætlaði hann að
rjúka af stað, enn með skamm-
byssuna í hendinni. En Karólína
greip í handlegg hans og gat
stöðvað hann. Hann varð æfur
og reyndi að slíta sig af henni,
en tókst það ekki, svo rfgfast
hélt hún í hann.
— Verið miskunnsamur, ég
bið yður...
Loks tókst honum að ná taki
á ulnlið hennar og varpaði hann
henni frá sér svo að hún kút-
veltist niður í skurð og ætlaði
að rjúka inn í skóginn á eftir
konu sinni, en nam skyndilega
staðar, því að allt í einu kvað
við ægileg skothríð í nánd við
höllina.
— Hvað er um að vera? spurði
Karólfna um leið og hún staul-
aðist upp úr skurðinum, Pont-
Bellanger stóð enn með pístól-
una í hendinni. Konur komu
þjótandi, dauðskelkaðar eftir
trjágöngunum, og hermenn ýttu
þeim frá sér til þess að geta far-
ið hraðara.
— Blástakkar hafa gert árás!
Karólína hljóp í áttina á eftir
þeim Pont-Bellanger og konu
hans. Hún heyrði óp og köll og
ekkert lát varð á skothríðinni.
Hún sá stóra eik skammt frá
stígnum og hljóp að henni og
hallaði sér upp að henni og
stóð hreyfingarlaus. Milli skot-
hvellanna heyrði hún óm af söng
sem hún fyrr hafði heyrt her-
menn úr Rauða hernum syngja,
og hún sá hermenn inn á milli
trjánna og þeir voru með rauð-
ar húfur. Þá varð hún rórri.
Svo heyrði hún gleðióp og allt
í einu var hún vafin örmum og
kysst á báðar kinnar.
Það var Alain. Hann sleppti
i henni og var ærið skömmustu-
| legur yfir að hafa látið tilfinn-
ingar sínar þannig í ljós, en
Karólína varð hrærð yfir holl-
ustu hans og kyssti hann, og
þrýsti honum upp að eikinni við
hlið sér. Hann sagði henní, að
konungssinnaflokkurinn, sem
hann væri í, hefði lagt af stað til
varnar, er árásin hófst, en verið
nokkra stund að komast á vett-
vang.
Þau urðu samferða að hest-
húsinu og þar kvaddi hún hann
og bauð hún honum góða nótt.
Hann lagðist til hvíldar í heyinu,
en hún fann litla skonsu með
rúmi í, og lagðist þar til hvíldar
eftir að hafa læst að sér.
8. kapítuli.
B R U N I N N .
Ég hef verið 8 ár í ljósakrónu deildinni, og nú biö ég forstjórann
um að flytja mig í gólfteppadeild ina — — !
Karólína vaknaði með andfæl-
um. Hana hafði dreymt, að hún
lægi bundin á höndum og fót-
um og mætti sig ekki hræra.
Létti henni heldur en ekki, er
hún uppgötvaði, að hún lá í
þægilegu rúmi, og að við rúm
hennar var lítið borð með vatns-
I flösku á og glasi. Hún rétti fram
hönd sína eftir flöskunni, en
j kom ógætilega við hana, svo að
hún datt á gólfið og brotnaði.
Nú heyrði hún einhvern hávaða
úti og lagði við hlustirnar og
heyrði, að þeir deildu um eitt-
hvað Pont-Bellanger og Cadou-
dal. — Hún klæddi sig í snatri
og fór, slegin ótta, og gekk á
hljóðið. Fyrir framan húsið var
hópur manna, á að gizka hundr-
að, en enginn veitti henni at-
hygli.
— Þér ætlið þá að kljúfa her
okkar, Cadoudal. Allur okkar
styrkur liggur í samheldni okk-
ar. Við megum ekki hafa nema
einn yfirforingja, og þar sem
Tinteniac og flestir liðsforingjar
hans eru fallnir, ber mér að hafa
forystuna.
Enn var nótt og tunglið varp-
aði fölri birtu á hópinn. Eftir
nokkra þögn mælti Cadoudal
! þrálega, grófri röddu:
-— Við höfum tekið okkar á-
i kvörðun, Pont-Bellanger. Þér get
ið verið hershöfðingi áfram, en
jekki hershöfðingi okkar. Takið
í yðar hendur stjórn þeirra, sem
yður vilja fylgja. Mínir menn
munu fylgja mér til Quiberon,
jef einhverju þar yrði bjargað.
í Ég felli ekki dóm yfir yður. Fell-
ið ekki dóm yfir mér. Við þjón-
um konungi okkar, hvor á sinn
hátt.
| ■ Fagnaðaróp kváðu við, er
i Cadoudal hafði svo mælt, en
nokkrir voru á öðru máli og létu
í ljós stuðning við Pont-Bellang-
er, og reyndu að beita áhrifum
sínum til þess að fá Cadoudal
og hans menn til að hætta við
áform þeirra.
Karólína gekk til Pont-Bell-
anger, sem þegar tók hana við
hönd sér og leiddi hana inn í
höllina, og hvatti hana til þess
að fara að hátta, því að enn væri
nótt, og skyldi hún nú reyna að
hvílast vel.
"SEVEKAL," REF’LIE?
TATE SOLEMNLV. "5UT
Enn heyrðust köll úti.
— Hvað er um að vera?
— Ekki annað en það, að
Cadoudal er staðráðinn í að fara
með sína menn, en mínir bregð-
ast mér ekki. Góða nótt. Hitt-
umst á morgun.
Úti fyrir höllinni hóf hann við
ræður við nánustu stuðnings-
menn sína.
— Nú leikur ekki vafi lengur
á neinu, sagði hann, og eins og
ég þegar hef tekið fram, er of
seint að leggja af stað til Qui-
beron í kvöld. Frú de Guernissac
hefur sýnt mér bréf frá einum
af fulltrúum konungsins, sem
skipar okkur að fara til Saint-
Brieuc og taka þátt í hernaðar-
aðgerðum, sern þar eru í undir-
búningi. Cadoudal heldur því
fram að vísu, að það sé hugar-
burður einn, að landganga verði
reynd þar. Ég svaraði honum,
að slík ásökun hefði aðeins
komið frá honum. Við getum
ekki hindrað, að stuðnings-
menn hans fylgi honum, en við
verðum að gæta þess, að engir
okkar menn svíkist undan merkj
um. í öryggisskyni skipa ég svo
fyrir, að haldið verði af stað
innan klukkustundar. Við tökum
einn vagninn með handa frú de
Biévre. Hún sefur nú. Þegar allt
er tilbúið óska ég þess, að henni
verði fylgt að vagninum, og öll
gætni viðhöfð.
Karólína vaknaði ekki fyrr en
í birtingu. Llún lá í vagni, sem
| hrisstist ákaflega. Gegnt henni
I sat sveitastúlka, sem hafði ver-
I ið valin til þess að vera þema
í hennar. Hún sagði henni, að
[KeiIj?IwU7eaII7 iferðinni væri heitið ti! Saint’

Þegar Tarzan hafði ákveðið að
slást í för -með Teiti prófessor
og mönnum hans var förinni um
borð í skipið hraðað.
„Hefur Beinagrindaströndin
áður verið rannsökuð“? spurði
Tarzan á leiðinni þangað.
,,Já, það hefur nokkrum sinn-
um verið farið þangað, svaraði
Teitur, en aðeins einn kom aft-
ur — og hann er nú Iátinn“.
Barnasagan
KALLB
og supsí’-
fiSmu-
fiskurisiu
Virniibuxur-
vinnuveftlingor
Jósep Bizniz var að skemmta
sér við að horfa á lestarnar þrjár
sem komu þjótandi þegar meist-
arinn þreif í handlegginn á hon-
um. „Heyrið mig, herra minn,
hafið þér einhverja hugmynd um
hvar bremsuskaftið er“? „Brems-
an, til hvers ætlið þér að nota
hana?“ En nú var Kalla nóg boð-
ið. „Heimski Iandkrabbi“, öskr-
aði hann, „sjáið þér ekki að það
verður árekstur eftir örstutta
stund? Varpið akkerum: ég
meina , stígið bremsuna í botn,
strax“. En Bizniz lét þetta ekki
á sig fá, og meistarinn æddi um
til að finna bremsuhandfangið.
Joe Deal, sem sveimaði yfir járn-
brautarteinunum var alveg viss
um að nú væri út um hvalinn.
En skyndilega, þegar lestarnar
voru alveg að rekast á gerðist
dálítið undarlegt.
*SC3E3æaBB
£35