Vísir - 11.12.1962, Blaðsíða 15

VÍSIR . Þriðjudagur 11. desember 1962.
©3
rs
ASRUF'TLY, AN
HYSTEKICAL
SHOUT ALEKTEP’
THE A\EN--
CKcw
JomH
CíMri
*OVEK HERE, QUlC<Ly!/
?\C< SKEENE 5AB5LEP7.
Cec// Saint-Laurent:
NÝ ÆVINTÝRI
jr ' . jT
KAROLINU
Hann hikaði svolítið, og spurði
svo:
— Má ég vera hjá þér?
— Ég þarfnast ekki nærveru-
þinnar, en kannske getur hún af
stýrt því að ég sjái ofsjönir.
— Ofsjónir?
— Reyndu ekki að hnýsast í
það og reyndu að haga þér eins
og þú værir hér alls ekki.
Hún lá alla nóttina alklædd
á rúminu og hann lá við hlið
hennar alla nóttina, án þess að
bæra á sér. Hann sofnaði loks,
er hann hafði legið lengi and-
vaka, en hann dreymdi illa, og
vaknaði með andfælum við og
við, en sofnaði strax aftur.
Og loks fóru hanar að gala
og fyrstu morgunskímu varð
vart. Hann reis á fætur og
klæddi sig og hún horfði á hann
kæruleysislega.
Þegar hann síðan gekk til
hennar, auðmjúkur á svip og
kvíðinn.’hló hún, en taugaæsing
hennar dúldist ekki:
— Þú ert ágætlega fallinn til
þess, sem ég þarf að nota þig.
Þú ert fríður og vel vaxinn, ekki
heimskur og ekki of gáfaður. Þú
ert veiklyndur og óhamingju-
samur, þú ert slyngur elskhugi
en lélegur hershöfðingi. Þú ert
seip vax milli handa minna. Ég
get gert við þig hvað sem ég
vil og mér er skemmt af til-
hugsuninni.
Hann stóð þögull og ráðvtltur
fyrir framan hana. Hún g*reip
silfurkönnu af náttborðinu og
henti henni á gólfið.
— Taktu hana upp, skípaði
hún kuldalega.
Hann hlýdt * og horfði undr-
I andi á hana. Hún reis á fætur og
[ lagaði hárkollu sína.
— Réttu mér púðurdósina
mína.
Svo sneri hún sér að honum
og kyssti hann á munninn. Hann
þrýsti henni að sér gripinn á-
stríðu, en hún ýtti honum frá
sér:
— Er ekki ætlunin að halda
áfram sigurgöngunni til Saint-
Brieuc?, spurði hún. Viltu biðja
þerhu mína að koma og sjáðu
um, að vagninn verði til. Við
hittumst í kvöld.
— Ef allt fer eftir áætlun
vöna ég, að Við hittuinst
snemma síðdegis — hafirðu ékk
ert á móti því.
— Alls ekki.
Eftir þetta var sambúð þeirra
hvort tveggja í senn innilegri og
kvalafyllri.
Hershöfðinginn fékk margar
sannanir fyrir vaxandi ókyrrð
meðal hermannanna, agaleysi
var mikið, yfirmönnum sýnd lít
ilsvirðing og hann missti næst-
um gersamlega áhugann á
hinum hernaðarlegu aðgerðum
— lét þann, sem honum var
næstur að völdum sjá um þær,
en oft var það svo, að hermenn
irnir völdu séf yfirmenn, og létu
þá ráða. En Pbnt-Bellanger
reyndi að gleyma í örmum Karó
línu, —■ leitaði til hennar á flótta
frá raunveruleikanum, en hún
naut þéss að vera la femme
fatale, konan, sem lék sér að til-
finningum karla og kúgaði þá.
Og allt hafði þetta sín áhrif á
samlíf þeirra.
— Ertu ánægð átti hann
til með að spyrja. Ertu búin að
auðmýkja mig nógu oft og ræki
lega til þess?
— Ég er ánægð, svaraði hún,
ánægð yfir að vera vond og
köld og andstyggileg í mínum
augum — hin nýja Karólína.
Hún varð þess vör, að það var
að verða henni um megn að taka
nokkra ákvörðun. Oft hugleiddi
hún að flýja Pont-Bellanger og
sjálfa sig „hina nýju Karólínu"
og fara til Parísar. En það var
alltaf óttinn, sem stöðvaði hana.
Hún hafði misst kjarkinn —
þorði ekki ein út á þjóðveginn,
— vissi hve hættulegt það
mundi verða fyrir hana. Og því
nær sem kom París því meir
jókst ótti hennar. VaVr Gaston
á lífi? Hafði hann gleymt henni?
Það var svo komið, að hún kaus
óvissu fremur en vissu, sem
kynni að valda því, að líf henn
ar yrði tilgangslaust með öllu,
vissuna, sem rændi handa pyí
eina, sem nokkurs virði var, að
lifa lífi sannrar, fórnfúsrar ást-
ar. Hún reyndi að draga á lang-
inn eins lengi og unnt var, að
hún yrði að horfast í augu við
einhverja staðreynd svo beizka,
að allt yrði einskis virði. Hún
Í)Ö3
Ég las í blaði að fyrsta flokks geimfari yrði að vera mjög úthaldsgóð-
ur, og þá fékk ég hugmyndina, herra fangelsisstjóri.
reyndi að halda í þá einu veiku
von, sem var henni styrkur. Hún
fyrirleit það líf sem þau lifðu,
hún og Pont-Bellanger, en hún
gat ekki annað en játað fyrir
sér að hún naut þessa samlífs
enn að vissu marki. Það var eitt
hvað sameiginlegt og sjálfsagt,
sem sameinaði þau, hana og
þennan unga hershöfðingja, sem
örlögin höfðú1 lámað, sem ekki
trúði lengur á landgöngu við
Saint-Brieuc, vissu að lýðveldis
sinnar höfðu dæmt hann, og að
konungssinnar mundu brátt
gera það, sem var svikinn af
konu sinni og gat ekki treyst
''these must be some op the
EXF’LOICEKS W.HO NEVEK.
KETUfcNEPV'SAIP TAKZAN
KEFLECTIVELY. "I HOPE WE
MOftE FORTUNATE
„Þetta hlýtur að vera einn af aftur úr leiðangrinum,“ sagði heppnari en hann“. Skyndilega
landkönnuðunum sem aldrei kom Tarzan. „Ég vona að vð verðum heyrðu mennirnir mjög óhugnan-
legt hljóð. „Komið hingað strax,
hrópaði Dick Greene. „Sjáið“.
Barnasagat
KALU
og supet
ffiímtg'
ffiskurk
henni, og var nú á eins konar
flækingi méð leifar herflokks frá
Bretagne. — En hún naut valds-
ins, sem hún hafði yfir honum,
naut þess að misnota það, eins
og honum var eins konar svöl-
un í að láta hana kúga sig. Það
gat komið þannig fram, að hún
krafðist samkvæmis og dans-
leiks, að loknum degi erfiðrar
hergöngu. Hún spurði hann ekki.
Hún skipaði sjálf fyrir, um rétti,
vín og flugelda, og hvað eina,
tók ákvarðanir um slíkt, eins og
hún væri í verzlun stórborgar
með fulla pyngju, og þyrfti ekki
annað en segja: Þetta vil ég
kaupa.
— Þú segist ekki vilja fallast
á þetta sagði hún eitt sinn.
jæja ....
— Það er ekki af því að ég
vilji ekki verða við óskum þín-
um, Karólína, svaraði hann, ég
á enga ósk innilngri en að verða
við öllum óskum þínum, en
þetta er ekki hægt, við höfum
ekki tíma, þetta er fátækt hérað.
— Ég þoli ekki, að ekki sé
sinnt óskum mínum, og tek ekki
til greina, að það sé „ekki
hægt“. Gerðu þér grein fyrir, að
þú getur ekki komið f kvöld.
— Reyndu ekki að malda í mó-
inn — gerðu eins og ég býð,
farðu!
Þannig auðmýktur varð Pont
Bellanger að leita vina sinna og
fara í ránsferðir um úthverfi
Saint-Brieuc, og þegar hann
loks kom aftur þakkaði hún hon
um ekki einu orði.
Eins og að líkum lætur varð
hann óvinsæll meðal íbúanna,
sem í fyrstu höfðu verið hinir
vinsamlegustu, en voru nú farn
Ódýr kven-
nærföt
Járnbrautavagninn með risa
hvalinn á rann mjög hrat
niður brekkuna. Fyrir neðan
var brautamótavörður, sem
hafði sofið þegar lestin fór
framhjá. Nú hrökk hann upp
■)g minntist þess að hann vai
i þjónustu Jóseps Bizniz. „Hm“
heyrðist í honum, „mikil hætta
steðjar að amerísku lestinni, op
mitt starf er að sjá um að
engin önnur iest komi inn á
þetta spor“ Hann skipti þvi
um spor, og stuttu síðar Uom
Feiti Moby bjótandi, beygði út
af aðalbrautinni og rann í átt-
!na tii litla bæjarins Hausboden
við Mecker. Til mikillar undr-
unar fyrir vörðinn kom gamla
eimreiðin akandi stuttu síðar
— afturábak.