Vísir - 22.12.1962, Blaðsíða 7

VlSIR . Laugardagur 22. desember 1962.
19
„Mesti heiSur
VIÐ hittum að máli, yfir hádegis-
verði á Hótei Sögu, þá William
Strickland og Robert Ward, en
það er þriðja sinfónía hans, sem
Sinfóníuhljómsveitin hefur í
hyggju að taka upp á plötu. Þeir
tveir eru gamlir vinir, hafa
þekkzt í tuttugu ár, og voru í
mjög góðu skapi. Erindið var að
ræða við Robert Ward, en það
er sízt verra að tala við tvo
skemmtilega menn en einn. Við-
spurðum fyrst hvar þeir hefðu
kynnzt.
í SKUSSABEKK.
Ward: — Við kynntumst
fyrst í hernum. Ég var þá send-
ur í tónlistarskóla hersins, þar
sem reynt var að afgreiða okk-
ur eins hratt og hægt var. Við
vorum þarna í einn mánuð á nám
skeiði. Yfirmaður skólans var
með þeim ósköpum gerður, að
honum var ekki verr við neitt.
en þá, sem eitthvað kunnu til
þess að stjórna hljómsveitum.
— Þetta gekk svo langt, að
Thor Johnson og John Barnett,
sem þá voru báðir orðnir nokk-
uð þekktir, voru báðir látnir sitja
eftir í mánuð til viðbótar, til
frekara náms. Þetta var gert af
hreinni illgirni.
Strickland: — Samt þekkti
blessaður maðurinn varla mun*
inn á C og D.
MUNURINN á C og D.
Ward: — Við vorum prófaðir
þannig, að gamall liðsforingi spil-
aði fyrir okkur eitt lag. Hann
kunni mjög lítið að spila. Hann
breiddi blað yfir hendurnar á sér
á meðan hann spilaði, sennilega
eina lagið, sem hann kunni. Við
áttum svo að segja til um í hvaða
takti það væri. Það var engin
leið að heyra hvort það var spil-
að í 3/4 eða 6/8 takti og sinn
helmingurinn af bekknum gizk-
aði á hvort.
Ég var í hópi þeirra, sem
gizkuðu rangt á og var því sett-
ur í skussabekkinn. Þar kynntist
ég svo Strickland, sem kenndi
skussabekknum.
Strickland: — Það var mesti
heiður að lenda í skussabekkn-
um. Ég fékk alla sem eitthvað
kunnu. Ég get ekki sagt að ég
hafi tekið þetta sérlega alvar-
Iega. Til þess að menn færust
ekki úr leiðindum, fann ég upp
á alls kyns fáránlega erfiðum
þrautum, sem raunverulega
reyndu á hvað menn gátu.
BRUBECK OG
TCHAIKOWSKI. '
Ward: — Þetta var mjög sér-
kennilegur skóli. Til dæmis var
nemendunum raðað upp1 f röð,
við pall stjórnandans og hver
fékk að stjórna í nokkrar sek-
úndur. Maður var varla kominn
af stað, þegar næsti maður tók
við.
Strickland: — Þetta var ekki
gert í gríni. Við höfðum svo lít-
inn tíma að við urðum að gera
þetta.
Ward: — Upprunalega var
þessi skóli ætlaður mönnum úr
lúðrasveitum hersins, sem komu
þar og lærðu um tíma ýmislegt,
sem þeir ekki gátu lært þar sem
•þeir voru. Þegar stríðið kom,
komu í skólann menn, sem marg-
ir höfðu mikla tónlistarmennt-
un. Ég hafði þó aldrei stjórnað
Iúðrasveit fyrr og vissi ekkert
hvernig ég átti að haga mér. Ég
vissi ekki einu sinni hvar ég átti
að vera, þegar hljómsveitin
marseraði. Annars var það há-
markið í náminu, þegar við átt-
um að stjórna hljómsveit í 5/4
takti, eins og stundum heyrist
hjá Dave Brubeck og Tchai-
kowski.
COMMANDERINN
ER DÁINN.
Strickland: — Það fyndnasta,
sem kom fyrir á þessum tíma,
var þegar ég flutti lag eftir Ward,
sem gert er við ljóð Walt Whit-
man, Hushed be the camps to-
nigíit, á tónleikum í Washington
Cathedral. Ein af ljóðlínunum
hljóðar: „Soldiers, let us cele-
brate, because our commander is
dead (hermenn, höldum hátíð,
því að yfirmaðurinn er dáinn)“.
Það vildi svo furðulega til, að
þrem dögum fyrir hljómleikana
dó commanderinn okkar.
Ward: — Þetta vakti meiri at-
William Strickland t. v. og Robert Ward.
hoven vel í morgun, þegar þú
varst að prófa píanóið.
Ward: — Þú tókst sjálfsagt
eftir því að ég hætti, þegar kom
að erfiða kaflanum.
Strickland: — Mr. Ward stjórn
aði hljómsveitinni í morgun. Það
roðna öll tónskáld af ánægju,
þegar þeim er leyft að stjórna
hljómsveit. Það er yfirleitt skoð-
— Ég hef alls samið fjórar
sinfóníur. Aðra sinfóníuna tók
Mr. Strickland upp á plötu, með
Japan Philharmonic hljómsveit-
inni. Við höfum haft langa sam-
vinnu. Hann hefur flutt og tekið
inn á plötur mikið af verkum
mínum. Annars hafa verk mín
verið flutt af helztu hljómsveit-
um Bandaríkjanna og víða ann-
STRICKLAND
UM WARD.
Strickland: — Ég hef trú á
tónlist Mr. Ward. Hún er mjög
„original" og á vissan hátt „anti
modern“. Það má segja, að hún
sé bylting gegn byltingunni. Hún
einkennist sérstaklega af einfald-
leika.
að lenda í skussabekknum
//
hygli á mér en nokkuð annað
hafði gert. Eleanor Roosewelt var
á tónleikunum og skrifaði um
þetta í blaðaþátt, sem hún hafði
og nefndist „To-day“. Ég var
staðsettur f Californiu þegar
þetta var og langaði að sjálf-
sögðu að vera viðstaddur. Það
var þó hægara sagt en gert, því
mjög erfitt var að fá far, vegna
stríðsins.
— Ég fékk loksins far með
flugvél. Ferðin gekk seint, því
að hún þurfti víða að stoppa.
Alltaf var verið að bæta í hana
einhverjum mikilvægum flutningi
og þá varð alltaf fólk að fara úr,
til að rúm væri fyrir hann. Ég
komst alla Ieið til Columbus f
Ohio og þá var klukkan orðin
hálf sex, daginn sem konsertinn
átti að vera. Næsta stopp var í
Washington, en í Columbus varð
ég að fara úr og komst ekki alla
Ieið.
BYRJAÐI 15 ÁRA.
— Ég byrjaði á tónsmíðum,
þegar ég var 15 ára gamall. Ég
hafði sópranrödd sem drengur og
söng mikið í skóla og kirkjum.
Svo fór ég í mútur og þá byrj-
aði ég að semja tónlist. Ég lærði
lfka svolítið á pfanó. Ég hef ekki
lært á annað hljóðfæri og kann
það ekki einu sinni vel.
Strickland: — Þú spilaðir Beet
un hljómsveitarstjóra að öll lif-
andi tónskáld ættu að vera dauð.
Mr. Ward myndi sennilega segja
að flest lifandi tónskáld ættu að
vera dauð.
PULITZ-VERÐLAUN.
— Fyrir utan það að fást við
tónsmíðar, er ég ritstjóri og að-
stoðarframkvæmdastjóri fyrirtæk
is, sem gefur út tónlist og nefn-
ist Galaxy Publishing Co. Fyrir-
tækið var að setja upp útibú f
London og þar keyptum við upp
fimm útgáfufyrirtæki. I sambandi
við það er ég stöðugt á ferð yfir
Atlantshafið.
— í,ár Jief ég samið verk fyr-
ir Goldman hljómsveitina, fyrir
sinfóníuhljómsveitina í Poenix f
Arizona og svo samdi ég óperu-
tónlist við „í deiglunni" eftir
Arthur Miller, fyrir New York
City Center óperuna. Fyrir það
fékk ég Pulitzer verðlaunin f ár
og einnig verðlaun félags tónlist-
argagnrýnenda.
Rætt við
Robert
Ward og
William
Strickland
ars staðar um heiminn.
— Það var Mr. Strickland, sem
kom þvf til leiðar, að ég var
fenginn til að semja þriðju sin-
fóniuna. Hann hafði þá flokk af
tónleikum f Dunbarton Oaks f
Washington D.C.
Strickland: — Ég átti að
stjórna hljómsveitinni, en gat það
ekki af óviðráðanlegum ástæð-
um og Mr. Ward stjórnaði. Hann
hefur verið að reyna að ýta mér
ofan af pallinum síðan.
Ward: — Ætli það sé ekki
vegna þess að ég er einfeldn-
ingur.
Strickland: — Tónlist hans er
þannig, að hún gæti ekki verið
samin af neinum öðrum en Am-
eríkumanni. Hún er eins konar
gif'cing barok-tónlistar og blues.
Þetta er ekki gert vitandi vits.
Þetta er það, sem kemur eðlilega
af sjálfu sér. Hún er heldur ekki
umritun á einhverju gömlu.
ós
Sízt miimi ásókn
í vetrarhjálp
„Það er sízt minni ásókn
í hjálp en undanfarið, og
svo mun einnig vera hjá
Vetrarhjálpinni“.
Magnús Þorsteinsson, sem verið
hefir framkvæmdastjóri Vetrar-
hjálparinnar undanfarin ár, sagði
þetta m. a. við Vísi f morgun, þeg-
ar blaðið leitaði frétta hjá honum
af starfi Vetrarhjálparinnar. Henni
hefir borizt fjöldi beiðna um að-
stoð, og það er áberandi, sagði
Magnús, að talsvert er af beiðnum
frá ungu fólki, sem hefir ekki ósk-
að aðstoðar okkar áður, Þá er
einnig vitað, að ýmis heimili eru
illa stödd, af þvf að heimilisfaðir-
inn hefif orðið fyrir slysi eða and-
azt fyrir skömmu, og er nauðsyn-
legt að reyna að leysa vanda
þeirra eftir mætti.
Vetrarhjálpin hefir þegar fengið
um 160 þúsund krónur til umráða
með söfnun meðal almennings, og
væntanlega er eitthvað enn ó-
komið af gjöfum til hennar, svc
að hún hafi úr eins miklu að spila
að þessu sinni og í fyrra. er húr
fékk um 200 þús. krónur til úthlut
unar.
Þá hefir einnig borizt talsverr
af fatnaði, sem kemur að góðu
gagni, en allan kostnað af starf''
Vetrarhjálparinnar — þar starfa
5—6 manns hverju sinni — greið-
ir borgarsjóður, svo sem kostnaf
við keyrslu, útvarpsauglýsingar og
þar fram eftir götunum.
Af þessum upplýsingum
má sjá, að þess er mikil
þörf, að Vetrarhjálpin fái
meira fé til umráða. Styrk-
ið Vetrarhjálpina.