Vísir - 09.01.1963, Síða 15

V í SIR . Miðvikudagur 9. janúar 1963.
75
perlugráa hanzka á hendur sér
og sveipaði um sig fögru sjali
í gulleplislit og lagði af stað að
heiman.
Hún ók til Harsard-götunnar,
þar sem Lodoiska Louvet bjó,
en þær hittust annað veifið. Er
þangað lcorn sagði hún vagn-
stjóranum að bíða ekki eftir sér,
he,’dur aka heim. Gekk hún svo
inn í húsgarðinn, þar til vagninn
var horfinn úr augsýn, og fór
svo og náði sér í leiguvagn, og
bað vagnstjórann að aka til
„Au Beau SoleiI“ við Signu.
Það var hlýtt og fagurt veður
þetta síðdegi. Laufin á trjánum
voru enn dökkgræn, en það var
síðsumarsvali, sem um greinar
þeirra lék.
Brátt var komið í Champs
Elysée. Þar gengu elskendur og
leiddust. Og Karólína hugsaði
sem svo: Þetta leyfist mér ekki.
Ég verð að fara í felur með ást
mína. Það kom ólund í hana, er
hún hugsaði um þetta, en það
lifnaði yfir henni þegar hún kom
inn á krána. Hún minnti á krá
uppi í sveit og gestgjafinn tók
henni með einlægni sveitamanns
ins. Hann stóð snöggklæddur í
dyrum úti, er hún steig úr vagn
inum, og brosti til hennar. Hún
ætlaði aö fara aó útskýra fyrir
honum komu sína, en hann
greip fram í fyrir henni kurteis-
lega og mælti:
— Maðurinn, sem þér komið
til að hitta er þegar kominn.
Hann bíður eftir yður.
Hann sagði henni hvert hún
skyldi fara og hún hugsaði sem
svo, er hún gekk upp stigann:
— Hann hefur leigt herbergi,
— skyldi hann vera eitthvað
smeykur við það, ef við sæj-
umst saman? En hún hratt frá
■frekari hugsunum um þetta, -
auðvitað hefðu þau óskað eftir
herbergi!
— Ég þekkti fótatakið þitt,
sagði Gaston og kom á móti
henni með útbreiddan faðminn.
Gleðin Ijómaði af andliti hans.
Hún varpaði sér þegar í faðm
hans og hann vafði hana örmum,
og læsti svo dyrunum á eftir
þeim.
í herberginu voru húsgögn úr
ljósum kastaniu-við og svalir
fyrir utan gluggann.
Hún strauk hönd hans og
sagði:
— Það hefur gerst svo oft, að
ég man ekki lengur ....
— Manstu ekki hvað?
— Bíddu svo lítið, lofaðu mér
að segja allt af létta um þetta.
Þegar ég var á flakkinu um
Frakkland og England og kom
einhvers staðar, þar sem mér
fannst viðkunnanlegt, hugsaði
ég sem svo: Hér vildi ég eiga
heima með Gaston. Ég man eftir
slíkum stað í grennd við Qui-
beron í Auray. Gamla konan,
sem átti húsið, lét mig fara inn í
herbergi sonar-sonar síns, svo
að ég gæti hvílst og haft fata-
skipti. Það var steikjandi hiti.
Niðri í húsagarðinum heyrðist
í gaggand hænu . . .
Þetta var um vor ...
Hún skauzt frá honum, er
hann reyndi að kyssa hana.
— Þegar styrjöldin var háð á
Ítalíu hugsaði ég alltaf um þig
og ég tók í mig, að verða aldrei
framar veikur fyrir gagnvart
þér, sagði hann.
— Já, það dylst ekki, svaraði
hún hlæjandi og hristi höfuðið.
— Hve ljúflega það hljómar
alltaf, er þú hlærð, sagði hann
veikum rómi.
- Já, þú elskar mig, hlátur
minn lætur þér ljúft í eyrum,
fegurð áugna minna hrífur þig,
herðar mlnar, líkami minn —
allt - og samt gekkstu að eiga
Karlottu.
— Við skulum nú ekki taka
upp þennan þráð á ný, sagði
hann. Við höfum rætt þetta —
og það er útrætt mál. Hundrað
sinnum hef ég reynt að koma
þér í skilning um, að ástin leys-
ir ekki allan vanda, — hið gagn
stæða á sér stáð, hún eykur
margan vanda. Það er svo margt
í lífinu, sem menn verða að
sætta sig við. Ég elska ekki Kar
lottu, en hún er heiðarleg, sönn
kona, sem menn hljóta að virða
þú. þarft ekki að brosa
'Sðr.þéssú. Mér er hlýtt til henn-
ar og skylt að sýna henni tillits-
semi. í fari hennar er ekkert,
sem ég hef ástæðu til að kvarta
yfir. Ég vissi vel, þegar við
urðum hjón, að þrátt fyrir allt
þetta voru það ekki ástartilfinn-
ingar, sem ég bar í brjósti til
hennar. Ég vil ekki særa hana.
Sú hamingja, sem ég fengi með
því að særa hana, mundi gera
mér meira illt en gott, — trúðu
mér, hún væri ekki mikils virði.
Sá dagur mundi upp renna, er
þú sjálf fyrirlitir ...
— Vertu ekki að lokka mig
inn á vettvang samvizkubits
þíns, Gaston minn. Ég elska þig
heitara en svo, að ég gæti fund-
ið til meðaumkunar með Kar-
lottu, en ég hafði vonað, að
hinn langi aðskilnaður okkar
hefði ekki dregið úr ást þinni
til mín ... en við skulum ekki
vera að tala um það, sem sorg-
legt er.
— Við hvað áttu? Þú ætlar þó
ekki, að . . . .?
- Nei, ég ætla ekki að snúa
baki við þér. Þú þarft engu að
kvíða. Allt getur verið eins og
þú helzt kýs. Barist á vígvöllum
— notið hermannsfrelsis þíns
milli bardaganna, dvalizt á heim
ili þínu með hinni blíðlyndu
Karlottu og hitt mig með leynd,
ástmeyna, sem ávallt verður til
búin að hlaupa í faðm þinn.
— Karolína, ég . . .
— Forðastu alla hugaræsingu,
Gaston. Þú veizt vel, að svona
væri þetta alveg eftir þínu höfði.
Það er tilgangslaust fyrir þig
að mótmæla. — Ég á að sætta
mig við hvað sem er — og þú . .
— Það er tónninn hjá þér,
sem mér fellur ekki.
— Nei! Fyrirtak, að þú skyld
ir taka þetta fram. Framvegis
skal ég ljóma af hrifni yfir
hvernig þú vilt haga öllu.
- Haga öllu, segirðu — og
hvað þá um hvernig þú viit haga
öllu, að þvi er varðar Georges.
— I raun og veru hefurðu allt
í hendi þér hvernig -
?
A
R
2
A
u
Ný saga nf
TARZAN
hefst i dag
MEANWHIIE, IKI THE VAST
CENTKAU PLAINSi A STRANSE
cdisis was eoo N T0
CONCEZN THE AFE-MAN—
víðáttumiklum skógum Af- um stafaði mikil hætta af þeim, Og að sjálfsögðu á Tarzan vin-
ríku reikaði um hópur af grimm þv íað þau gátu ekki séð neitt ur okkar eftir að hafa einhver
um ljónum. Mönnum og dýr- lifandi án þess að drepa það. afskipti af þeim.

COf. MA*TtN TOONOEK
Jósep Bizniz varð alveg utan
við sig af gleði þegar hann sá
Kalla og meistarann aftur. „Full-
an kraft aftur á bak“, hrópaði
Kalli reiður. „Þér létuð okkur al-
deilis sigla okkar sjó“. „Þvætt-
ingur“, svaraði Bizniz, „ég hafði
meira en nóg að gera í viðureign-
inni við Joe Deal. Það vpru nú
meiri slagsmáiin“. „Já, sagði
Kaili og á meðan réðust leikarar,
klæddir sem villimenn, á hval,
sem var með okkur innanborðs"
„Ég veit um það. Það voru nú
meiri lætin", sagði Bizniz og ýtti
öllu niður af borðinu með hand-
leggnum, „setjizt niður kunningi
ar. Við skulum ræða um hvernig
við eigum að koma Feita Moby
til Hollywood". „Það eru ekki
miklar líkur til að við getum það
á meðan allir þessir þorskhausar
eru umhverfis okkur“, sagði
meistarinn. „Tíu þúsund hákarl-
ar!“ hrópaði Kalli. „Þarna hef ég
bað. Enginn tekur eftir okkur ef
við ..“. Hann hallaði sér fram
á borðið og tók að skýra honum
frá því sem honum hafði dottið
í hug.
Barnasagar,
KALLI
og $up««
fiimu-
fiskurinn
i
i
Hann hlýtur að vera eitthvað
undarlegur að fara að kvænast
henni. Hann fær aldrei svona
einkaritara aftur!
Vegurinn að hjarta prinsess-
unnar.
— Já, ég veit, að það er undir
sjálfum mér komið hvort ég
hrek Karlottu frá mér eða ekki,
en það er ekki á neins valdi að
fá mig til þess að gleyma tengsl
um þínum við þennan Boimussy
— og ef til vill fleiri, því að
væntanlega ætlarðu mig ekki
svo heimskan, að ég leggi trún-
að á, að hann hafi verið eini
elskhugi þinn, þótt ég hafi að
eins sannanir varðandi hann.
— Það voru ekki aðrir en . . .
- Jæja, þú játar blygðunar-
laust . . . . ?
Þau stóðu heiftþrungin hvort
gagnvart öðru, en það var Karo
lína, sem hafði orðið fyrri til
að gefa gremju sinni lausan
taum, sem nú varð fyrri til að
láta undan. Hún gekk til hans,
lagði hendurnar á axlir hans,
hallaði svo höfði að barmi hans
og sagði: -
— Þú verður að vera góður
við mig, Gaston. Ég þarfnast
þess svo.
Hann faðmaði hana að sér og
kyssti lukt augu hennar. Hún
reyndi að draga hann með sér
út að glugganum, til þess að
vera nær angandi blómunum og
fuglasöngnum, en hann lyfti
henni upp og lagði hana á rúm-
ið.
- Nei, þetta getur þú ekki,
sagði hún hlæjandi, er hann ætl-
Ódýr
vinnuföt
LUJS