Vísir - 19.01.1963, Blaðsíða 15

Vf SIR . Laugardagur 19. janúar 1963.

• • \
Um leíð og Feiti Moby lyftist
upp frá vatninu hentust Kalli.
vélameistarinn og Bizniz til og
duttu síðan. „Tíuþúsund lausar
skrúfur“, hrópaði meistarinn „við
siglum upp í loft“. En Bizniz var
himinlifandi. „Mínir kæru vinir“.
hrópaði liann. „Nýjasta atriði
Súperskópsfélagsins: Fljúgand.
hvalur. Og við megum þakka
keppinaut okkar". Keppinautur-
inn, Joe Deal virtist vera orðinn
gersamlega áttaviltur. „Fulla ferð
áfram“, skipaði Kalli, sem hafði
tekið eftir hve ruglaður óvinur-
inn var orðinn. Meistarinn hlýddi
og sporðurinn á Feita Moby tók
að snúast í öfuga átt við það
sem hann hafði gert áður svo
að nú vafðist reipið aftur um
sporðinn. Akkerið losnaði frá
hvalnum og hann féll í vatnið'
með miklum gusugangi.
CISJ S<U|p«ri~
filmu-
fiskurinre
Ödýr
vinnuföt
— Ég spyr ekki um hvaðan
þú hefur þessa vitneskju, en '—
gott og vel, ég skal segja Ramel
ofursta frá þessu. Við grípum
til nauðsynlegra varúðarráðstaf
ana. Nú fer ég. Vertu ekki kvíð
in. Það mun hitna í kolunum á
fundinum. Hann getur staðið
fram á nótt.
Þegar hann kyssti hana, gerði
hún úrslitatilraunina:
— En ef allt fer öðru vísi en
þú vonaðir, reyndu þá að sætt-
ast við hina.
— Karólína, þú ættir að vera
farin að þekkja mig nógu vel
til þess að vita, að ég svikst
ekki frá málsákvörðun, sem ég
hef tekið — jafnvel þótt svo
kunni að líta út, að allt sé glat-
að, málið dæmt til lífláts. Vertu
nú ekki að hugsa um þetta. Kon
ur ættu ekki að hugsa um stjórn
mál.
Hann kyssti hana aftur og
hraðaði sér burt.
Full örvæntingar og and-
styggðar á sjálfri sér fór Karó-
lína aftur inn í herbergi sitt,
læsti dyrunum og fór að hátta/
en hún slökkti ekki ljósið, þvi
að hún vissi, að hún mundi ekki
geta sofnað.
Hún fór að hugsa um hvort
sökin væri hennar. — Hef ég i
raun og veru verið þannig?
Vildi ég bara elska og vera elsk-
uð — frjálslega, svo allir vissu?
Allt er gerólíkt því, sem ég ósk-
aði og þráði. Hví er mér hegnt
þannig? Hver er orsök allrar
þessarar eymdar, sem þjakar
mig? Og hún hugsaði áfram:
Allt stafar þetta af þvi, að ég
kaus heldur að flakka um þjóð-
vegi Frakklands en að deyja.
Og svo leið hver stundin af
annarri og hún lá andvaka. Allt
í einu kipptist hún við. Hún
heyrði eins og neyðaróp úr her-
bergi Georges eftir að einhver
hörð orðaskipti höfðu farið
fram. Án þess að hika, hljóp
hún til herbergis manns síns tii
þess að komast að raun um
hvað væri þar um að vera.
Georges stóð þar hálfnakinn
á miðju gólfi, og var að klæða
sig — og gegnt honum Gaston
klæddur einkennisbúningi.
Þeir horfðu undrandi á hana,
en hún var klædd næfurþúnn-
um náttkjól. Hún skipti litum,
því að ekki var henni að skapi
að standa þannig frammi fyrir
eiginmanni sínum og elskhuga,
en sökum þess hve kvíðafull og
óttaslegin hún var, vildi hún
ekki fara erindisleysu.
— Ég veit ekki hvað þú ert
að hugsa, Karólína, sagði Ge-
orgejs í ásökunarrómi.
Hún greip slopp hans og
smeygði sér í hann. — Georges,
segðu mér hvað er að gerast.
Þeir þögðu drykklanga stund
báðir, Georges og Gaston.
— Það kom til óeirða í nótt,
sagði Georges að lokum. Her-
sveitir Augeraus og Hoches
tóku Tuiliéres og Luxemborgar-
höll. Jakobinski minni hlutinn
hefur safnazt saman á Odeon
til þess að taka ákvörðun um,
að steypa okkur ...
Gaston greip fram í fyrir hon-
um:
— Eftir ræðuna, sem þú flutt
ir í gær, hvílir sterkari grunur
á þér en nokkrum öðrum. Þess
vegna kom ég hingað til þess
að aðvara þig. Gerðu ekki ráð
fyrir, að þér verði sýnd nokkur
miskunn. Jafnvel maður eins og
Carnot, sem ekki hefur komið
nærri neinu, er í hættu.
krefjast þess af henni, að hún
slátt.
— Ef Georges legði á flótta,
færi úr landi, mundi hann þá
krefjast þess að henni, að hún
færi með honum?
— Hvað ætlarðu að gera, Ge-
orges? Ætlarðu að flýja, eða?
— Ég hef stungið upp á, að
hann fari til Sviss, sagði Gaston,
Klæðist hann einkennisbúningi,
sem ég læt hann fá og falskt,
hernaðarlegt vegabréf, getur
hann áhættulaust komizt til
landamæranna. En hann vill
ekki fara að mínum ráðum, held
ur felast í París.
Georges hafði nú lokið við að
klæða sig og var að hneppa að
sér frakkanum:
— Ég ætla mér ekki að fara
í felur. Engin orusta er töpuð,
fyrr en menn viðurkenna ósigur
sinn. Ég fer rakleiðis á fund
forseta 500 manna ráðsins.
Minni hlutinn heldur, að hann
geti skotið okkur skelk í bringu
með hótunum — en hann fer
villur vegar. Það erum við, sem
.) PIB
ttPIKBW*"
/<CS
Hver er tilgangurinn meö að loka fyrir sjónvarpið, ég svaf
alveg eins vel-------!
tökum ákvarðanirnar. Ég get vel
gert mér i hugarlund, að and-
stæðingar okkar hafi ályktað,
að við værum óttaslegnir, en
þeim skal ekki takast að hræða
okkur.
Gaston leit á Karólínu eins
og hann með tilliti sínu vildi
gefa henni til kynná, að hann
hefði gert allt, sem hann gat —
en ekki getað fengið hann til
þess að gera það sem skynsam-
legast var, eins og komið var.
Karólína greip í hönd Georges,
þegar hann var að fara út úr
dyrunum:
— Hvert ferðu? hrópaði hún
— Og hvenær hittumst við aft-
ur?
— Ég ek til forseta 500
manna ráðsins, eins og ég sagði.
Við verðum að sjá um, að þeir
þingmenn, sem eru okkur holl-
ir, fái vernd, en hina munum
við láta sæta ábyrgð.
Rödd hans varð allt f einu
mildari.
— Vertu ekki hrædd, Karó-
lína. 1 kvöld verð ég orðinn ein-
ræðisherra — og ég mun nota
vald mitt til þess að uppræta
skrílæði eða hernaðarlegt lýð-
THE MUMTER'S SOFY WAS
5CRATCHEP UF TO HlFE
THE fact that he was
stkaniglep," takzan
CONTINUEF- -
.vtyc
mgiiten ,
JOV».fi /
CsMoO I
"THEKE IS A
MVSTEZIOUS TR.ISE
IN THE JUNGLE,
the VUPU/saip
ALW0N7 THOUGHT-
FULLY. *IT IS
IZUV.OREP THAT
THE NATIVES
AR.E LlON
"SOíAEONE appakently
RESENTE7 HIS <ILLINS
OFF THE LlONS, 8UT
WH0--AN7 WHV?#
Tarzan: „Líkami hans hefur
veriS klóraður, til þess að hylja
þá staðreynd, að hann var kyrkt
úr. Einhver hefur auðsjáanlega
verið á móti því að hann dræpi
ljónin, en HVER — og HVERS
VEGNA?“
Almond: „Inni í froumskógin-
um býr mjög dularfullur þjóð-
flokkur, sem nefndur er VUDU.
Það er sagt að þeir innfæddu séu
ljónadýrkendur“.
Barnasagan
KALLI
ræði. Réttlætið mun sigra og
hið sanna lýðræði.
Svo hraðaði hann sér á brott.
— Það væri skynsamlegt fyr-
ir þig, Karólína, áð fara að hátta
i og bíða, sagði Gaston.
— Gaston, elskan mín, farðu
ekki frá mér, segðu að þú elskir
mig hvað sem fyrir kann að
koma.
— Ég elska þig, Karólína.
Það veiztu.
Hann kyssti hana og einnig
hann fór sfna leið.
Þegar alllangt var liðið á dag-
inn eftir, hafði hún enga eirð í
sér til þess að bíða lengur. Hún
ók til Karlottu, en hún var ekki
heima, svo að hún ók aftur
heim til sín. Þegar þangað kom,
frétti hún, að de Salanches of-
ursti hefði komið og mundi
koma aftur um kvöldið. Hún
lokaði sig inni í herbergi sínu
! og fór ekki niður fyrr en um
miðdegisverðarleytið. Yfirþjónn
inn gekk á móti henni með
fréttablað í hendinni.
— Ó, sagði Karólína, er „La
quotidienne“ loks komið?
— Nei, frú. Útkoma þess hef
ur verið bönnuð. Ritstjórinn hef
ur verið handtekinn og allt
starfslið hans. Ég keypti þetta
blað áðan úti á götu. Það er
minnzt þar á ...
Hann benti henni á langan
nafnalista: Aubray, Aimé, Bay-
ard, Bæain, Boissy d’Anglais,*
Boudon de l’Oise ...
— Hvað kemur þetta mér
við?
— Frúin ætti kannski að lesa
þetta ...
Og Karólína las:
„Lýðveldissinnar í 500 manna
ráðinu og gamla ráðinu, sem
komu saman til funda í Odéon-
leikhúsinu og áheyrendasal
læknadeildarinnar, hafa sam-
þykkt ráðstafanir til þess að
koma í veg fyrir samsæri harð-
stjórnarsinna. Var ákvörðun
tekin um að handtaka leiðtoga
og flytja þá úr landi.
Þrír stjórnarnefndarmenn, La
j Révelliére, Rewbell og Barras,
sem höfðu fengið vitneskju um
; samsæri það, sem ógnaði lýð-
3!