Vísir - 22.01.1963, Side 5

V í SIR . Þriðjudagur 22. janúar 1963.
3
Mikil olvun í Reykjavík
1 vikunni sem leið var drykkju-
skapur nieð meira móti í Reykja-
vik og fangageymslan í Síðumúla
full flestar nætur.
Alls gistu 150 manns fanga-
geymsluna í Síðumúla á tímabilinu
frá 11. — 18. þm. eða á einni viku.
Stundum var svo þéttsetið þar að
grípa varð til fangageymslunnar í
lögreglustöðvarkjallaranum í Póst-
hússtræti
Ástæðan fyrir þessari miklu „að-
sókn“ að fangageymslum lögregl-
unnar á fyrst og fremst rót sína
að rekja til þess að Reykjavík er
orðinn síldarbær og í vikunni sem
leið var.lengst af landlega hjá síld-
veiðiflotanum. — Eins og oft vill
verða undir siíkum kringumstæð-
um verja sjómennirnir þá tíma sín-
um til drykkju og lögreglan verður
að skjóta yfir þá skjólshúsi.
Mikið af sjómönnum, sem stunda
veiðar á Reykjavíkurbátum, eru ut
anbæjarmenn, sem ekki hafa fasta
búsetu í bænum. Og þó að lögregl-
an vildi gjarna flytja þá eitthvað
annað heldur en í fangageymsluna,
er oft ekki um aðra staði að ræða
heldur en bátana og þangað þykir
of viðurhlutamikið að flytja dauða-
drukkna menn.
Finnsson og Magnús Guðlaugsson.
Röðull —
Framhald aí bls. 1.
Fttttnst örendur
hreinu lofti væri dælt úr klefan
um.
í skýrslu sinni fyrir sjórétt-
inum skýrði skipstjórinn frá
því að fyr'st hefði orðið vart
við veikindin á föstudagsmorg-
un, þegar tveir menn sem áttu
að mæta á vaktinni kl. 6,30
hefðu ekki komið. Ekki hefði
það þó vakið athygli, því að
siíkt væru ekki óeðlileg forföll.
En þeg^r hin vaktin átti að
mæta á þilfari kl. 12,30 varð
sýnilegt að alvarleg veikindi
voru komin upp, því að af níu
mönnum mættu fyrst aðeins
einn maður og skömmu síðar
annar og var þó ekki heilbrigð-
ur. Þegar fyrsta vaktin átti svo
aftur að mæta á vakt um kvöld
ið stóðu ekki uppi nema tveir
af átta mönnum á henni.
í fyrstu var álitið að um um-
ferðarpest væri að ræða, en síð-
ar að þetta væri matareitrun.
Við nánari athugun, sagði skip-
stjóri þó að það hefði verið
talið ólíklegt, þar sem veikind-
in skiptust eftir því hvar í skip
inu menn bjuggu.
Þegar veikindin voru orðin
svo víðtæk um kvöldið lét skip
stjóri skipverja mæla sig en
þeir reyndust þá hitalausir.
Samband var haft við héraðs-
lækninn í Vestmannaeyjum og
ráðlagði hann penicillin en það
kom ekki að gagni.
Á föstudagskvöldið voru flest
ir hásetarnir rúmliggjandi. Skip
stjóri skoðaði þá um kl. 9 á
föstudagskvöldið en seint á 10
tímanum mun Snæbjörn Aðils
hafa látizt. Hann lá í fremsta
rúmi í klefa bakborðsmegin.
Fleiri skipverjar lágu í sama
klefa, en þeir urðu ekki varir
við er hann skildi við.
Skipstjóri lýsti húsaskipun í
lúkar hásetanna, en hleri niður
í netageymsluna liggur úr
eiginlegri forstofu lúkarsins.
Skipverjar eru þar í þrem klef-
um og gætti veikindanna jafnt
i þeim öllum.
í fyrrinótt fannst Iátinn maður
við húströppur sínar vestur á Fram
nesveg. Sýnilegt var, að maðurjnn
hafði dottið þarna, rétt áður en
hann ætlaði inn i húsið, því að
lyklakippan lá við hlið hans.
Það sem vitað er um þenna at-
burð er það, að um kl. hálftvö að-
faranótt mánudagsins kom Guð-
mundur Axel Bjömsson í leigubif-
reið heim til sín að Framnesvegi
8 A. Axel ætlaði að ná þar í eitt-
hvað, en að því búnu að halda ferð
sinni áfram til sonar síns, sem býr
£ Karfavogi. Bað Axel bílstjórann
að hinkra við á meðan hann skryppi
inn í húsið. Þurfti Axel að fara í
gegnum húsasund til að komast að
húsi sínu og fyrir bragðið sá bíl-
stjórinn ekki til ferða hans.
Húsbrot —
Framhaltí af bls. 2.
líf og dauða að tefla, fyrir utan
mikið eignatjón.
Ástæðan fyrir kæru sýslumanns
ins í Borgarnesi var hins vegar sú
að umrædda nótt höfðu þessir
menn, öldrukknir mjög brotið hús
á veitingamanninum í Hvítárvalla-
skála, ráðist á hann og krafizt
þess að hann afgreiddi þá með
benzín klukkan 3 um nóttina.
Fjölskylda veitingamannsins þ.
s. eiginkona og tvær ungar dætur
urðu ofsalega i.ræddar við þessar
aðfarir aðkomumannanna, og
sennilega ekki síst vegna þess að
annar þeirra hafði skorist á höfði
er hann var að brjótast inn í
húsið, var því bæði blóðugur o;
ófrýnilegur ásýndum. Veitingama?
urinn mun eitthvað hafa meiðzt
en hann komst, er árásarmennirn-
ir voru farnir, heim að Hvítár-
völlum og hringdi þaðan til sýslu
mannsins í Borgarnesi. Að því er
Vísir hefur fregnað munu árásar-
mennirnir hafa slitið símann í veit
ingaskálanum úr sambandi, Þannig
að ekki var unnt að hringja það
an.
Menn þessir eru báðir fullorðnir
og eiga heima í Stafholtstungum.
Þegar bílstjórinn hafði beðið i
bifreið sinni um það bil 20 mín-
útur, tók honum að leiðast biðin
og fór út til að huga að farþega
sínum. Fann hann Axel þá liggj-
andi meðvitundarlausan við hús-
tröppurnar og með áverka á enni.
Við hlið hans lá lyklakippa, og er
sýnilegt að hann hefur ætlað að
fara áð opna húsið.
Var lögreglu og sjúkraliði strax
gert aðvart og Axel fluttur i slysa-
varðstofuna, en er þangað kom var
hann látinn. Axel var 63 ára að
aldri.
Skipaskoðunarst. -
Framh at als l
Skipaskoðunarstjóri sagði að
það væri ekki talið hættulegt að
nota Methylklórid á kælikerfi, þar
sem vélarnar eru yfirleitt þéttar
og séð um að hafa útblástur frá
kæliklefanum. En £ þesu tilfelli
hefði vélin verið óþétt og útblást-
ursdæla hefði verið í gangi.
Þótt þannig væri ekki talið
hættulegt að nota þetta efni, kvað
hann Skipaskoðunina nú myndi
vegna þessa atburðar fara þess á
leit við skipaeigendur að taka í
notkun Freon 12. Til þess þarf
lítiisháttar að breyta kælivélinni.
Framtalið —
Framhald af bls. 9.
ur gilti, bæði hvað varðar úr-
skurðun framtala og álagningu
gjalda, og auknum skyldum að
gegna við hvort tveggja. En um
leið verður erfiðara að veita
framtalsfresti.
í fyrra kom skattskráin ekki
fyrr en í ágúst. Hvers vegna er
svo áríðandi að hraða útkom-
unni nú?
— Já, skrárnar komu seint í
fyrra. enda var þá lengi beðið
eftir ákvörðunum Alþingis um
skattamálin, eir~ og oft áður. En
það er öllum fyrir beztu, að
gjaldheimtuskrárnar komi tíman-
lega. Það er óþægilegt bæði fyrir
,\
Frú Ólöf
Bjömsdóttir.
Myndina
niálaði
sonur
hennar,
Halldór
Pétursson,
listmálari.
Frú Ólöf Björnsdótfir
f. 27/4 1887 - d. 14/1 1963
„En hvað æfin líður fljótt.
Mér finnst ekki neitt fjarska
langt síðan hún lék sér barn í
foreldrahúsum í Latínuskólan-
um — og ég var að kenna henni
reikning 9 ára gamalli", svo
hugsaði ég er mér var sögð
andlátsfregn frú Ólafar Björns-
dóttur.
Foreldrar hennar, Björn Jens-
son adjúnkt, sonur Jens rektors
Sigurðssonar og dóttur sonur
Bjöms yfirkennara Gunnlaugs-
sonar, og kona Björns Lovísa
Henriksdóttir Svendsens bjuggu
£ skólanum með stórum barna-
hóp, er var mjög vinsæll með-
al barngóðra skólapilta. Mörg-
úm þótti Björn Jensson strang-
ur kennari, einkum við lata ó-
látabelgi í neðstu bekkjunum,
en ég varð þess seinna var, að
hann var ágætur heimilisfaðir,
og þótt ég væri hálfhræddur víð
hann fyrsta skólavetur minn,
fór svo, að mér þótti smám
saman vænna um hann en nokk
urn hinna kennaranna. Stærð-
fræðikennsla hans var ágæt
því að hún hjálpaði oss til sjálf-
stæðrar hugsunar, og tll að
spyrja í alvöru um ástæður og
sannanir. Vér vorum 4 bekkjar-
bræðurnir, sem fengum ágætis-
einkunnir einar við lokapróf í
stærðfræði upp úr 4. bekk, en
veturinn eftir fannst mér að ég
fengi enn betri einkunn hjá
Birni Jenssyni, því að þá bað
hann mig að kenna þremur
elztu börnum sínum reikning.
Þau systkinin Viggó, Ólöf og
Sigríður voru þá eitthvað 8 til
11 ára gömul, en prýðilega
greind og áttu auðvelt með að
læra að reikna, svo að þetta
urðu beztu skemmtistundir,
fannst mér, og ég held oss öll-
um. — En mest var þó vert
um traust föður þeirra, þótti
mér. — Ólöf var þá 9 ára, og
svo liðu allmörg ár að ég vissi
lítið um hana. En haustið 1912
fékk ég þær góðu fréttir að hún
væri gift vini mínum Pétri síð-
ar borgarstjóra Halldórssyni. Ég
hafði þekkt hann vel og heimili
foreldra hans, þeirra Halidórs
bankagjaldkera Jónssonar og
Kristjönu dóttur Péturs Guð-
johnsens og aldrei að öðru
en góðu.
Þau hjónin Pétur og Ólöf
bjuggu skammt frá heimili
mínu svo auðvélt var að finnast,
en auk þess unnum við Pétur
lengi saman að bindindis- og
safnaðarmálum og man ég ekki
að okkur yrði nokkurn tíma
sundurorða. Hitt man ég vei,
að einu sinni var verið heima
hjá mér að tala um 10 ára telpu,
sem hafði nýverið misst for-
eldra sína. Ég sagði þá við börn
in mín: Hvað haidið þið, að þið
gjörðuð, ef þið misstúð svona
snögglega pabba og mömmu?"
Valgerður dóttir mín, sem þá
var 10 ára, varð fyrir svörum
og sagði: „Ég færi þá til Péturs
Halldórssonar og bæði hann að
vera pabbi minn.“ — - Má af
því marka, hvernig talað var
um Pétur og heimili hans á
mínu heimili. Pétur dó á bezta
aldri, 26/11 1940. En vel man
ég eftir kristilegu trú’arþreki
hans í banalegunni, og stillingu
og þreki frú Ólafar, er þá stóð
eftir með 4 börn þeirra. —
Henni auðnaðist að sjá þau
öll verða góða borgara og
eignast góð heimili, þar sem
barnabörnin buðu ömmu sína
velkomna. Börnin eru: Ágústa
gift Pétri Snæland frkvstj.,
Björn verzlunarstj., Halldór list-
málari og Kristjana, gift Ludvig
Hjálmtýssyni frkvstj.
Fyrir eitthvað 70 árum heyrði
ég latínuskólapilt segja stund-
um: „Það þykir öllum vænt um
hana Ólöfu litlu Björnsdóttur,
sem þekkja hana.“ Svipaðan
vitnisburð fékk hún til æviloka,
þótt þá væri orðinu „litlu“
sleppt.
Drottinn blessi -hana um ei-
lífð og ástvinum hennar dýr-
mætar minningar
Sigurbjörn Á. Gíslason.
einstaklinga og fyrirtæki að vita
ekki skattgjöld sín fyrr en hálfu
til heilu ári eftir á, og þegar far-
ið er að innheimta gjöldin, eru
kannski tekjurnar allar eyddar og
ekkert eftir upp í skattinn. Það
er slæmt fyrir bæiar- og sveitar-
félög og ríkið að bíða eftir miklu
af skatttekjunum þa-gað til seint
á árinu.
Eftir löng stríð er í bili nokkur
ró yfir skattamálunum, og menn
líta framtalið ekki alveg eins ó-
hýru auga og stundum áður.
Meðan mætti jkannski gera eitt-
hvað til bóta, og þá ekki sízt að
hraða útkomu gjaldheimtuskrár.
En þar er það frumskilyrði að
takmarka framtalsfresti frá því,
sem verið hefur.
Ég vil að lokum vekja athygb
á því, að það eru alltaf ýmsir,
sem ekki fá framtalseyðublaðið
með skilum vegna flutninga o. s
frv., en það leysir engan undan
þeirri skyldu að telja fram á rétt-
um tíma. Ber þessu fólki að fá
eyðiblöð á skattstofunni.