Vísir - 26.01.1963, Blaðsíða 15

VISIR . Laugardagur 26. janúar 1963.
15
' i'*, ■'
Cecil Saint - Laurent:
NÝ ÆVINTÝRI
r /r
KAROLINU
stundum einskis frekara að
óska sér.
Þau sneru við, gengu hægt.
Á ströndinni var margt blakkra,
karla, kvenna, unglinga. Margt
var í faðmlögum og allir höguðu
sér eins og engu væri að íeyna.
Það fór eins og titringur um
Karólínu alla, er hún sá unga
blökkustúlku rétta vini sínum
annað brjóst sitt, svo ajð hann
gæti kysst það.
Hún þrýsti hönd Labelle.
— Ég er yður þakklát fyrir
það, sem þér hafið gert fyrir
frænda minn. Við hittumst bráð
um. Og nú er víst kominn tími
til að við förum, hvort um sig,
að taka á okkur náðir.
Karólína hafði setið um stund
og beðið í stofu, sem var hvít-
kölkuð og nær engum húsgögn-
um búin. Eina stofuprýðin var
málað Madonnu-líkan.
Loks opnuðust dyrnar. Prio-
rinnan kom inn. Höfuðbúnaður
hennar var þannig, að lítið sást
nema miðhluti andlitsins.
„Frændi yðar liggur, rúmfast-
ur, barnið gott. í raun og veru
ætti ég að hafa látið hann liggja
í svefnsalnum hjá hinum föngun
um, en ég sannfærðist um það,
að hann væri mjög viðkvæmur,
og mundi þola illa að vera þar.
Ég hefi séð svo um, að hann sé
einn í herbergi/ Hann er mjög
þakklátur fyrir þá umhyggju,
sem við höfum getað sýnt hon-
um. Ég mun ekki trufla ykkur
með návist minni. Farið um
þessi göng og ,þá eru dyrnar á
herbergi hans beint fram undan.
Nei, þakkið mér ekki, barn, held
ur Herranum, sem ræður yfir
okkur, en það eru Hans guð-
dómlegu ákvarða'nir,
stjórna gerðum okkar.
sem
Karólínu varð mikið ’ um, er
hún sá hvernig Georges leit út.
Hann var horaður, kinnfiskasog
inn, varirnar fölar, hárið strý-
legt og kinnarnar með rauðum
dílum, enda var hann með háan
hita. Tvær tennur vantaði í efri
göm hans, og augun voru hálf-
sokkin í augnatóttirnar, og blóð-
hlaupin.
— Elskan mín, sagði hann
veikum rómi — og ég, sem hélt,
að þú hefðir yfirgefið mig. Fyrir
gefðu mér!
Tárin streymdu niður kinnar
hennar. Hún þrýsti honum að
sér eins og til þess að kæfa orð-
ið fyrirgefðu, ef það skyldi
koma aftur yfir varir hans.
Henni var um að kehna hversu
komið var — hún hafði aldrei
elskaði hann, hún hafði oft
brugðist honum — og nú lá hann
þarna og bað hana fyrirgefning-
ar!
Þegar hún fór frá honurq.
klukkustundu síðar var hún svo
óstyrk, að priorinnunni þótti
öruggast, að fylgja henni alla
leið að stóra hliðinu.
— Alið ekki áhyggjur, barnið
gott, sagði hún. Honum batnar
hitasóttin. Með guðs hjálp mun
okkur apðnast að hjálpa honum,
svo að hann nái heilsu. Þér mun
uð lifa það, að sjá manninn yðar
heilan heilsu aftur.
— Manninn minn?
— Þér þurfið engu að leyna
fyrir mér. — Mér datt það strax
í hug — ég vissi bara ekki hvort
þér væruð kona hans fyrir guði,
en þegar ég sá yður gráta . . .
— Móðir, hvert er álit yðar á
mér?, spurði Karólína lágri
röddu.
— Ég hygg yður manneskju,
sem hefir orðið margt illt að
þola og mikið þjáðst.
Karólína fór daglega til hans
í sjúkrahúsið og færði honum
ávexti og egg og mjólk, þegar
hún gat náð í hana, en það var
erfitt og fyrir hana varð hún
að greiða hátt verð. Og smám
saman fór Georges að braggast
og hressast. Karólína gladdist
yfir þessu og yfir að finna hve
glaður hann var af því að hún
var komin til hans, og hún var
líka glöð yfir, að hún gat gert
nokkra yfirbót, en í hvert skipti
sem hún leit framan í hann,
minntist hún hversu hún varð
skelfingu gripin, er hún sá hann
í fyrsta sinn þarna — í fyrsta
sinn eftir hándtöku hans, mis-
þyrmingarnar, sem hann hafði
orðið að þola og illa meðferð
í langri og erfiðri ferð frá Frakk
landi til Guyana. Það fór líka
svo, að Georges endurheimti af
nýju nokkuð af sinni gömlu
bjartsýni. Og hann spurði Karó-
línu um afstöðu fólksins til bylt
ingartilraunarinnar seinustu.
- Fólkinu stóð hjartanlega á
sama, svaraði Karólína af fullri
hreinskilni. Eins og þú getur
skilið eru allir orðnir fullsaddir
á byltingum og byltingartilraun-
um, og ef menn tala um þetta
nú heyrir maður helzt, að því
fleiri breytingar, sem til komi,
því líkara verði allt öllu eir. og
það var áður. Almenningur er
í stuttu máli hættur að hafa
áhuga fyrir stjórnmálum.
Og George svaraði:
Og.fólkið hefur, á rétty ttð
standa. En ef raunverulega
kæmi til sögunnar stjórn svo
heiðarleg, að hún ætti virðingu
skilið, mundu menn hylla hana
af hrifni. Það er skelfilegt til
þess að hugsa, að við skulum
grotna hér niður, ég og félagar
mínir. Frakkland vantar heiðar-
lega menn, sem vilja uppræta
alla kúgun, ég strengi þess heit,
ó, Karólína, hjálpaðu mér að
komast aftur til Frakklands.
Svitinn draup af honum, eins
og ávallt, er hann haft æst sig
uþp. Hún greip um báðar hend-
ur hans:
— Vertu nú ekki að ala nein-
ar áhyggjur, Georges, — ég er
PIB
COPENHAGEN

Mætti ég sýna yður
alltaf að hugsa um hvernig ég
get komið þér héðan.
Hún hafði sannast að segja
rætt þetta við priorinnuna, sem
hafði svarað:
— Ég skil mæta vel ,að þéi^
viljið hjálpa hinum ógæfusama
eiginmanni yðar. Ég veit, að
hann var fluttur hingað af
stjórnmálaástæðum. Ég er ekki
með öllu ófróð um stjórnina og
aðferðir hennar, og ef maður
yðar mundi komast til valda,
myndi verða komið í veg fyrir
margt illt, en ef við hjálpuðum
honum til þess að flýja, mundi
það bitna á okkur, og það eru
margir sjúkir og vansælir sem
þurfa á hjálp okkar að halda.
I-íins vegar — sé unnt að halda
leyndri þátttöku minni í að
koma manni yðar undan, skal
ég hjálpa yður. Ég sendi herra
Berthier héðan í næstu viku —
ef þér lofið mér að halda öllu
leyndu og getið dottið niður á
eitthvað til þess að koma hon-
um burt svo enginn sjái, skal ég
gera það sem ég get — en það
FOK SEVEKAL HOUCS THEV 7ANCEF ANF
PRANkTO SA50K,THE UON SOF--
THEN,ATTHE HEISHTOF
THE REVELKyv JAFA
SHOUTEP. "NOW VJSQO TO
USANPA-ANI7Á7/././"'
Japa, hinn nýi kóngur VUDU
og menn hans urðu nú alveg
óðir. f nokkrar stundir dönsuðu
þeir og drukku Sabor, ljónaguð-
inum til dýrðar),.. en þegar
hátíðin stóð sem hæst hrópaði
Japa. „Nú förum við til Uganda
og DREPUM.
er ekki um það eitt að ræðá að
koma honum héðan — það verð
ur að hjálpa honum til þess að
komast frá Cayenne.
Karólína fór þegar að athuga
skilyrðin til þess að koma Ge-
orges í eitthvert skip. f veizlum
landshöfðingjans hafði hún ver-
ið kynnt fyrir mörgum skipstjór
um á hérskipum og kaupskip-
um, en þetta voru ekki svo náin
kynni, að hún þyrði að hætta á
að Ieita til neins þeirra um
stoð við að koma Georges und-
an á flótta. Loks ákvað hún
að fara á fund Labelle, sem
hafði reynzt henni hollur og
traustur vinur, og trúa honum
fyrir áforminu. Og kvöld nokk-
urt, er hann fylgdi henni heim,
áræddi hún að hreyfa málinu
við hann.
— Nú fáið þér tækifæri til
þess að sýna, að þér séuð ekki
hefnigjarn. Kannske gætuð þér
fyrirgefið ...?
- - Hvað ætti ég svo sem að
fyrirgefa?
— Að ég hef haldið því
leyndu fyrir yður, að ég er kona
Georges Berthiers?
— Hvað segið þér!
— Hlustið á mig, — ég er
ekki hingað komin til þess að
stuðla að því, að betur geti far-
ið um hann — ég er komin til
þess að hjálpa honum að flýja.
— Eigið þér við, að ...?
- Ég á blátt áfram við það,
sem í orðunum fólst: Ég er hing
að komin til þess að hjálpa hon-
um að flýja. Og ég reiði mig á
aðstoð yðar.
Auglýsið í VÍSB
vinnufö!
i
i
>
- \
r -
7. í í í )
7 , v
r r >' ; / i;