Vísir - 01.04.1963, Blaðsíða 15

. Mánudagur 1. apríl 1963.
:s
©
tramhaldssaga
eftir Jane Blackmore
stjörnuskin
og skuggar
— Þú svafst, sagði hann vand-
ræðalega.
Hann hafði snúið sér við og
horfði á hana.
— Jæja, þú varst þá á ferli í
nótt, sagði David lágt.
— Og ef svo var sé ég ekki, að
það komi þéi\ neitt við.
— Ef til vill — ef til vill ekki.
— Felicity, sagði Rupert bros-
andi og gekk til frú Vane. Má ég
ekki hella í bollann þinn?
— Rupert, sagði hún svo lágt,
að það varla heyrðist, — segðu
okkur hvað þú varst að gera?
Brosið hvarf ekki af vörum hans
og hann horfði enn á hana.
—- Ef ykkur er svona mikið
áhugamál að komast að raun um
hvað ég aðhafðist síðastliðna nótt,
væri kannski ekki úr vegi, að þið
spyrðuð ungfrú Thornhill hvað
hún Var að gera,
Sorrel reyndi að stappa í sig
stálinu, en hún var því ekki við-
búin að þau myndu öll fara að
stara á hana, ásakandi augum. Hún
titraði frá hvirfli til ilja. Ailt í
kringum hana hvarf eins og f þoku.
Andartak var sem hún sæti alls
ekki í sófanum, hfeldur á hörðum
bekk, fyrir framan trégrindur —
og að allt í kringum hana væru
ókunnug, óvinsamleg andlit. Svo
heyrði hún eins og úr fjarska ung-
lingslega rödd Lauru:
— Getur ekki einhver sagt mér
hvað er eiginlega um að vera?
Þetta er alveg ægilega spennandi
og ég botna ekki neitt í neinu.
Nú leið þetta hjá. Hún sat þarna
í sófanum og enn störðu allir á
hana og biðu eftir, að hún svar-
aði. Diana var heiftarleg og ásak-
andi á svip, augnatillit frú Vane
bar skelfingu vitni og David horfði
á hana rannsakandi, köldu augna-
ráði. Hún leit niður — horfði á
gólfteppið við fætur sér.
— Ég heyrði eitthvað, sagði hún
hægt, og ég fór niður til þess að
sjá hvort ég yrði einhvers vísari.
— En hugrökk, hrökk upp úr
Lauru við hlið hennar. Hún horfði
nú á hana með aðdáun í augum.
Ég mundi hafa breitt upp yfir höf-
uð.
En enginn anzaði Lauru.
— Hvenær heyrðuð þér þetta?
spurði David.
— Ég er ekki alveg viss.
— Reynið að muna það.
— Ég býst við, að það hafi verið
laust fyrir miðnætti.
— Og af hverju haldið þér það?
— Það var ekki búið að slökkva
á útvarpstækinu og nýbúið að lesa
seinustu kvöldfréttir.
— Og þér fóruð fram á gang-
inn?
— Já.
— Hvað gerðist svo?
— Ég stóð kyrr í sömu sporum
og hlustaði. Hljóðið hafði borizt
upp héðan af hæðinni.
— Hvers konar hljóð var þetta?
— Það var líkast því, sem dyr
hefðu verið opnaðar.
Hann stóð upp og gekk til henn-
ar. Og henni fannst nú sem þau
væru þarna tvö ein. Hann virtist
í hugaræsingu, eins og það sem
hún hafði sagf hefði gert hann í
senn glaðan og kviðinn.
Hvað gerðuð þér svo?
— Ég gekk að stiganum.
— Logaði ljós?
— Nei. það var dimmt, en mér
— mér sýndist bregða fyrir ljósi
hérna niðri, ljósi sem hvarf.
— Haldið áfram.
Sorrel yppti öxlum.
— Jónatan kallaði.
— Jónatan, æpti Diana.
— Hann dreymir stundum illa,
sagði Sorrel af viðkvæmni,
og hann sé á flótta undan
hverju illu, — en hann gerir sér
ekki grein fyrir því sjálfur.
— Hann ætti að fá að sofa í
herbergi nálægt svefnherbergi okk-
! ar, sagði Diana hásum rómi. Þetta
j hef ég alltaf sagt. En enginn tekur
i tillit til þess. Ég er líka bara móðir
j hans.
1 — Jæja, þá höfum við skýring-
i una, sagði Rupert. Það var aðeins
I' Jónatan!
David sneri sér að honum.
i — Aðeins Jónatan, sagði hann
með spurnarhreim og hélt svo
i áfram að spyrja Sorrel.
— Fóruð þér inn til drengsins?
i — Já, hann svaf. Ég breiddi yfir
i hann og beið dálítið til þess að
vera viss um, að hann svæfi ró-
lega. Svo fór ég frá honum ...
1 Hún hikaði.
— Og svo? spurði David.
— Ég — ég sá frú Bagley ganga
niður stigann.
— Diana, kallaði Rupert.
Nú horfðu allir á Diönu. Hún
rétti úr sér. Hún starði á Sorrel,
næsta föl.
— Þér segið, að þér hafi verið
ems
ein-
hjá Jónatan. Hvernig getið þér
. sannað það? Hver getur sannað
! það? Drengurinn svaf ...
J Sorrel stóð snöggt á fætur.
— Við hvað eigið þér með
þessu?
— Það er satt, að þér voruð
ekki í herberginu yðar. Ég leit
þangað inn. Og ég gekk niður stig-
ann. Rupert var horfinn — og það
voruð þér líka.
— Aha, tautaði Laura hrifin,
þar kom hneykslið!
— Ég hef sagt, að ég gekk aftur
til herbergis mins, eftir að ég var
inni hjá Jónatan.
— Þér ljúgið, hrópaði Diana.
Þér fóruð niður stigann — til þess
að hitta Rupert.
Sorrel fannst blóðið vera að
stirðna I æðum sfnum. Hún var
máttlaus í hnjáliðum, en hún
þvingaði sig til þess að standa
áfram — og til þess að horfa ekki
á David Vane, en hún fann, að
hann horfði stöðugt á hana.
Diana hélt áfram eins og í móð-
ursýkiskasti:
— Það er aldrei tekið neitt tillit
til mín í þessu húsi — og þannig
hefur það verið mörg undanfarin
ár. Minn eigin sonur fær ekki að
sofa nálægt mér. Enginn tekur
neitt tillit til mín — og svo kom-
uð þér hingað!
— Stilltu þig, Diana, hvæsti
Rupert.
Hún sneri sér snögglega að hon-
um.
— Stilla mig. Ég sá ykkur —
bæði tvö — í testofunni í dag.
— En þú sagðir . ..
— Ó, já, svaraði hún... ég
sagði. En ég var þar. Þið voruð
svo niðursokkin i það, sem þið
voruð að tala um, að þið veittuð
mér enga athygli.
Hún sneri sér að móður sinni
og horfði á hana köldu augnaráði,
og það var eins og frú Vane hrykki
inn í sjálfa sig undan tilliti hennar.
— Ertu nú ánægð, mamma?
Fyrst tökstu son minn frá mér.
Svo læturðu Rupert koma hingað
með þennan kvenmann. Og undir
þessu þaki - þakinu á þínu eigin
húsi laumast þau út, svo að þau
geti..
— Haltu þér saman.
Það hljómaði sem svipusmellur
og það var David Vane, sem talað
hafði.
Diana sneri sér við hægt og til-
lit augna hennar var illilegt. — Þú
líka, David, sagði hún lágt og af
fyrirlitningu. Ó, ég veit svo sem
hvaða áhrif hún hefur haft á þig.
Ég hef haft augun opin og eyrun.
Þér finnst hún vera hlýleg og góð
í sér, sorgbitin, einmana kona, verð
samúðar. En þú ert karlmaður -—
og hefur látið vélast, vegna þess
að hún er snoppufríð og lék sitt
hlutverk vel. Hún er galdranorn.
Og hún er á góðum vegi með að
gera ykkur öll brjáluð!
Hún var náföl, en það var sem
eldur brynni úr augum hennar.
— Ykkur öll, hélt hún áfram.
Þið getið bara spurt hann Rupert,
— hann var með henni í nótt.
Enginn hreyfði hönd eða fót.
Enginn sagði neitt. Og loks var
það Sorrel, sem rauf þögnina.
■— Jæja, Rupert?
Aðalástæðan fyrir því að ég er nú orðin 104 ára er, að því er ég
bezt get séð, að ég er fædd árið 1859 ...
VARMA
PLAST
EINANGRUN
A RÖR OG ,7EGG3
fyrirliggjandi
Ml UIUUII ((V. ^
Y! |
i;. > V -' s
22997 ■ Grettisgötu 62
Þ Þorgrimsson & Co.
Suðuriandsbraut 6.
Sími 22335 22235
SÆNGUR
Endumýjum götniu sængum-
ar. Eigum dún og
fiðurheld ver.
Dún og fióurhreinsun
Kirkjuteig 29. Simi 33301
A
R
2
A
N
Apakonungurinn teygði fram
loðna krumluna, i þeirri von að
3UT TAK.ZA.N FEFTUY
A\OVEI7 ASIFE,
STRIK.ING FEEPLY
WITH HIS K.NIFE!
THE SAVAGE 50LAT
HTCHEP FOKWAK.F
AN7 COLLAPSEF
IN PEATH |
fltK
Vah SuREH
JOHrl
CtlAMO
P E R IVl A, Garðsenda 21, simi
33968 Hárgreiðsiu- og snyrtistofa
Ðömur, hárgreiðsla við allra hæfi.
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætismeg
in, Simi 14662.
Hárgreiðslustofan
HÁTONl 6, simi 15493.
Hárgreiðsiustofan
SÓLE Y
Sólvallagötu 72,
Sími 14853.
Hárgreiðslustofan
PIROLA
Grettisgötu 31, simi 14787.
Hárgreiðslustofa
'ESTURBÆJAR
Grenimel 9, sími 192L3.
Hárgreiðsiustofa
SVÖNU ÞÓRÐARDÓTTUR,
Freyjugötu 1, simi 15799.
Hárgreiðslustola
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13. sími 14656.
Nuddstofa á sania stað.
f*...................................
íifítr. by t’nitrd Frnturf Svmlical*'. !i
geta klórað andstæðing sinn —
en Tarzan færði sig til hliðar ■
og stakk hnífnum sínum á kaf
í brjóst hans. Hinn grimmi
Golíat hrasaði féll fram yfir sig
— dauður.
Ódýrir
herrasokkar